Σχεδόν δύο χρόνια μετά την τελευταία επίσκεψη τους στην Αθήνα (και μάλιστα στον ίδιο χώρο, την Death Disco) οι And Also The Trees επιστρέφουν. Ευκαιρίας δοθείσης, είχαμε μια συνομιλία με τον εμβληματικό τραγουδιστή τους, Simon Huw Jones, που είχε πάρα πολλά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα να μας πει!
Δείτε τα παρακάτω:

- Καλησπέρα από την Αθήνα και ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας. Πιθανότατα γνωρίζετε ότι στην Ελλάδα έχετε μία πολύ πιστή βάση οπαδών, έτσι είναι πολύ καλό για εμάς που επιστρέφετε. Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που να θυμάστε από τις προηγούμενες επισκέψεις σας;

SHJ: Το αίσθημα αυτό της επαφής που έχουμε με το Ελληνικό κοινό είναι εξαιρετικό. Οι αναμνήσεις που έχω είναι σκόρπιες, όχι τόσο συγκεκριμένες. Να πίνω σε ένα πολύ μικρό, παλαιό bar στη Λάρισα, με μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους άλλης γενιάς και εποχής, λίγο πριν την εμφάνιση μας στο Stage Club. Να βλέπω έναν τοίχο καλυμμένο με posters των AATT έξω από το Gagarin 205 στην Αθήνα, βιτρίνες καταστημάτων στη Θεσσαλονίκη καθώς περπατούσαμε προς το venue, στο σκοτάδι. Αυτού του τύπου τα πράγματα θυμάμαι από τις περιοδείες μας. Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά από τις εμφανίσεις μας, μόνο τα έντονα συναισθήματα στο φινάλε. Θυμάμαι όμως μέρη, απρόσμενες στιγμές και ανθρώπους.

- Αυτή τη φορά, όπως και την προηγούμενη, θα παίξετε στην Death Disco. Πιστεύω πως δεν είναι εντελώς τυχαία επιλογή το να επιλέγετε “ζεστά”, μικρά venues για τις συναυλίες σας. Είναι πιο ταιριαστά για το στυλ της μπάντας και την ατμόσφαιρα που θέλετε να δημιουργείτε, σωστά;

SHJ: Μας αρέσει να παίζουμε σε όλων των ειδών τα μέρη, είναι και αυτό ένα από τα πράγματα που μου αρέσει τόσο πολύ όντας σε αυτή τη μπάντα. Μόνο φέτος ας πούμε, παίξαμε σε ένα μοντέρνο, ειδικά φτιαγμένο, rock venue στο Παρίσι, ένα μεταλλάδικο στο Ρότερνταμ, ένα βιβλιοπωλείο στη Γενεύη, μία αρχαία εκκλησία στη Σιόν, στο προαύλιο ενός μεγάλου φρουρίου στη Ρουμανία και στο Southbank στο Λονδίνο, παίρνοντας μέρος στο Meltdown Festival του Robert Smith. Νομίζω πως οι εμφανίσεις μας πάνε καλά και σε μεγάλα και σε μικρότερα venues. Αλλά, προσωπικά μιλώντας, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την ένταση που βγαίνει στους μικρούς χώρους.

- Ο τελευταίος σας δίσκος (Born Into The Waves, 2016) κυκλοφόρησε πριν σχεδόν 3 χρόνια. Πέραν των πολλών συναυλιών, τι άλλο συνέβη στη ζωή των “And Also the Trees” σε αυτό το διάστημα;

SHJ: Δεν ήταν μία ιδιαίτερα ήρεμη περίοδος της ιστορίας μας. Έπρεπε να ενσωματώσουμε δύο νέα μέλη στην μπάντα (μπασίστα και πολυοργανίστα) καθώς για διάφορους λόγους χάσαμε τα προηγούμενα μέλη. Αυτό σήμαινε ασφαλώς ότι θα έπρεπε να μάθουν το live ρεπερτόριο μας, και να αντιληφθούν τις ιδιαιτερότητες του να είσαι στους AATT. Όλο αυτό δούλεψε πολύ καλά και ειλικρινά πιστεύω πως παίζουμε όσο καλά όσο και προηγουμένως, ίσως και ακόμα καλύτερα! Δε το λέω εις βάρος των προηγούμενων μελών, τα νέα μέλη είναι εξίσου πολύ καλοί μουσικοί σίγουρα, αλλά παράλληλα ο Justin (σ.σ: συνιδρυτής, κιθαρίστας και αδερφός του Simon), ο Paul και εγώ μαθαίνουμε από τη νέα εμπειρία και πιθανώς γινόμαστε καλύτεροι. Έτσι, μετά το Born Into The Waves, αυτό που κάνουμε πολύ είναι να παίζουμε live. Έχουμε δώσει μερικές πολύ ωραίες συναυλίες και προχωρήσαμε και το Brothers Of The Trees project παράλληλα. Τέλος, προσωπικά ολοκλήρωσα το δεύτερο άλμπουμ, November, μαζί με τον Bernard Trontin των The Young Gods που θα κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά.

- Τι είναι ακριβώς το project “Brothers Of The Trees”;

SHJ: Ξεκίνησε όταν ένας τύπος στο Vevey της Ελβετίας ήθελε να “κλείσει” τους AATT για ένα μικρό, “μυστικό”, club που είχε σε μία υπόγεια δεξαμενή. Μας αρέσει να παίζουμε σε μικρά μέρη, αλλά ορισμένες φορές παραείναι μικρά. Αυτό ήταν ένα τέτοιο μέρος, και έτσι αρνήθηκα. Κατόπιν, μας πρότεινε ένα show μόνο με εμένα και τον Justin και μετά από πολλές διαπραγματεύσεις συμφωνήσαμε, σαν κάποιου είδους πείραμα, να διασκευάσουμε κάπως μερικά τραγούδια AATT, μόνο για ηλεκτρική κιθάρα και φωνητικά και να δουλέψουμε και μερικά κομμάτια ακόμα για να τα συνοδεύσουν. Σύντομα, αυτό είδαμε πως δούλεψε πολύ καλά και ήταν ευχάριστο. Έτσι, όταν αυτό το τεράστιο Dark Wave Festival WGT στη Λειψία μας ρώτησε, μερικά χρόνια πριν, αν μπορούσαμε να κάνουμε 2 εμφανίσεις, οι Brothers Of The Trees εμφανίστηκαν ξανά. Αυτή τη φορά σε ένα Art-Deco θέατρο 600 ατόμων. Μουσικά, αλλάξαμε το set ώστε να μπορούν να πάρουν μέρος και άλλα μέλη της μπάντας. Έτσι το project άρχισε να αναπτύσσεται. Έχουμε παίξει επτά φορές έως τώρα και τα κριτήριά μας είναι ότι θα πρέπει το show να είναι κάθε φορά διαφορετικό και ο χώρος ασυνήθιστος και ενδιαφέροντας. Στο μέλλον θα θέλαμε να είμαστε ελεύθεροι και ανοιχτοί σε συνεργασίες, έστω και για δύο-τρία τραγούδια, με άλλους μουσικούς, καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, χορευτές ίσως. Απλώς, να είμαστε ανοιχτοί και ευέλικτοι και πάντα να προσπαθούμε να βάζουμε νέα τραγούδια στις εμφανίσεις μας. Είναι κάτι για το οποίο είμαστε ενθουσιασμένοι και μέχρι στιγμής καθένα από τα shows είχε μεγάλη επιτυχία.

- Είχατε το χρόνο να γράψετε καινούρια τραγούδια; Νέος δίσκος υπάρχει στον ορίζοντα; Αν ναι, υπάρχει η πιθανότητα να ακούσουμε κάτι στο επερχόμενο live;

SHJ: Έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε το νέο μας άλμπουμ, όμως κανένα από τα κομμάτια δεν έχει φτάσει σε σημείο που να μπορούμε να το αποδώσουμε ζωντανά.

- Το όλο σκηνικό, όταν βρίσκεστε στη σκηνή, είναι πολύ μυστηριώδες, ρομαντικό και θεατρικό! Θα σας ξαναδούμε με το (συνήθως μαύρο) παλτό, που βγάζετε συνήθως κατά τη διάρκεια της συναυλίας; Υπάρχει κάποιος συμβολισμός, κάτι που κρύβεται πίσω από αυτό ή είναι απλώς μία συνήθεια;

SHJ: Το να βάζω το παλτό μου είναι ένα είδος τελετουργίας για εμένα. Είναι σα να ντύνομαι για να βγω έξω, και κατά μία έννοια όντως βγαίνω έξω. Όταν αρχίζω να ζεσταίνομαι, απλώς το βγάζω!

- Κατά τη διάρκεια της καριέρας σας, έχετε γράψει πολλά τραγούδια. Υπάρχει κάποιο κάπως πιο “ιδιαίτερο” για εσάς; Κάποιο με ιδιαίτερη δυσκολία (τεχνικά) στο παίξιμο, ή κάποιο που για οποιονδήποτε λόγο (συναισθηματικό ή άλλο) δεν αρέσκεστε στο να παίζετε;

SHJ: Έχουμε παίξει πάρα πολλές φορές το Slow Pulse Boy, είναι ιδιαίτερο γιατί δε το βαριέμαι ποτέ, δε μπαίνω ποτέ σε “αυτόματο πιλότο” όταν το αποδίδω. (Νομίζω, και) ελπίζω ο Justin να αισθάνεται το ίδιο. Έχει (σ.σ.:το κομμάτι) την δική του, παράξενη, ονειρική γραμμή εξέλιξης.
Τα κομμάτια από το πρώτο μας άλμπουμ είναι πολύ δύσκολο να τα αποδώσουμε τώρα. Ήμασταν τόσο νέοι όταν τα γράψαμε, είναι δύσκολο να γυρίσεις τόσο πολύ πίσω. Υπάρχει ένα τραγούδι στο άλμπουμ Angelfish, το Roulette, που δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να παίξουμε ζωντανά, κυρίως γιατί τεχνικά χρειάζεται πολύ δυνατό ήχο, πολύ δυνατό μπάσο και συχνά τα ηχητικά συστήματα που έχουμε δεν μπορούν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Είναι ένα κάπως απογοητευτικό τραγούδι ούτως ή άλλως, καθώς όταν ξεκινά, αυτό ακούγεται σαν να πρόκειται να είναι κάτι εκπληκτικό, αλλά φτάνει μέχρι εκεί ... πολύ προοπτική μα καθόλου τελικό αποτέλεσμα.

- Η μουσική σας είναι πολύ “ευαίσθητη”, σκοτεινή και ατμοσφαιρική. Υπάρχει κάποιο μέρος στον κόσμο (περιοχή, τοπίο, χώρος κ.α) ταιριαστό, που θα θέλατε πολύ να παίξετε, μέρος που ακόμα δεν έχετε καταφέρει να πάτε;

SHJ: Θα ήθελα να παίξω στην Ισπανία, την Ιρλανδία, τη Χιλή και την Ρωσία, γιατί δεν έχουμε παίξει ποτέ και νομίζω πως θα έπρεπε να το έχουμε κάνει. Επίσης, είναι πολύ ωραία η ιδέα το να παίζαμε σε πολύ μακρινά μέρη, Αραβικές χώρες ή και Αφρικάνικες… Μογγολία ίσως… Λαπωνία. Το αν θα ερχόταν κανείς να μας δει, αυτό είναι μία άλλη ερώτηση.

- Ας μιλήσουμε λίγο για τη μουσική δημιουργικότητα στην Αγγλία. Ποια νομίζετε πως είναι η φάση που διέρχεται; Υπάρχουν καλά γκρουπ που να ξεπροβάλλουν ή είναι όλα μπάντες της μίας(ή δύο) επιτυχιών; Έχετε κάτι να προτείνετε να ακούσουμε;

SHJ: Φοβάμαι πως έχω χάσει παντελώς την επαφή μου με την Αγγλική μουσική σκηνή. Δεν είναι καθόλου δικαιολογία αυτό, όμως ζω στην Ελβετία!

- Το αγαπημένο σας δισκάδικο είναι ακόμα ανοιχτό; Το επισκέπτεστε συχνά; Πιστεύετε ότι η αύξηση στις πωλήσεις του βινυλίου είναι κάτι που θα κρατήσει; Είναι αυτό κάτι σημαντικό για το μέλλον της μουσικής;

SHJ: Ναι, Πήγα στο “Sounds Records” στη Γενεύη την περασμένη εβδομάδα και πήρα ένα “δεύτερο χέρι” cd του Bill Callahan. Ζήτησα κάτι που δεν το είχαν σε stock και προσφέρθηκαν να μου το παραγγείλουν, αλλά αλήθεια δε βλέπω νόημα σε αυτό, αν και υποθέτω πως τυπικά, έπρεπε όντως να με ρωτήσουν. Μου έχουν πει πως οι επανεκδόσεις, σε βινύλιο και CD, είναι αυτές που κρατούν αυτή τη στιγμή τα μαγαζιά της μουσικής ζωντανά και αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον.

- Υπάρχει κάποια μη Βρετανική μπάντα που να σας άρεσε τα τελευταία 2-3 χρόνια;

SHJ: Μου αρέσει πολύ η Anna Von Hausswolff, ενώ πρόσφατα άκουσα και μου άρεσαν οι Seabuckthorn, Nadah el Shazly, A Dead Forest Index, Kelly Moran.

- Στο μυαλό μου σας “βλέπω” σα μία μπάντα με ένα μοναδικό ρεκόρ: Έχετε καταφέρει να μείνετε δυνατοί για περίπου 40 χρόνια, όντας “underground” και παραμένοντας σεμνοί. Ισχύει αυτή μου η σκέψη; Πόσο εύκολο είναι για μία μπάντα ν το πετύχει αυτό, ειδικά στις μέρες μας;

SHJ: Σε ευχαριστώ. Είναι ένα μικρό θαύμα το ότι καταφέραμε να επιβιώσουμε. Αν δεν πιστεύαμε ότι αναπτυσσόμασταν, εξελισσόμασταν, και γινόμασταν κάτι που παρέμενε άξιο καλλιτεχνικά, δε θα μέναμε μαζί. Ναι, το να κάνεις live είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα, αλλά πρέπει να υπάρχει κάτι καινούριο να κρατάει τα πράγματα ζωντανά! Το γεγονός ότι εγώ και ο Justin είμαστε αδέρφια, σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο. Υποθέτω λοιπόν πως μπάντες σαν τους “And Also The Trees”, δε συναντά κανείς τόσο συχνά.

- Ποια είναι η οπτική σας απέναντι στο Brexit; Ανεξάρτητα από αυτό, πώς βλέπετε την κατάσταση στην Ευρώπη (μεταναστευτικό, οικονομία κ.α.) καθώς και την παγκόσμια κατάσταση; Βρίσκετε ελπίδα σε κάτι;

SHJ: Νομίζω πως το Brexit είναι μία σκατά ιδέα και μετατρέπεται σε μία μεγαλειώδη καταστροφή, αλλά δε θα ήθελα να μιλήσω άλλο εδώ για αυτό.

- Έχετε προλάβει να δείτε καθόλου την Αθήνα, στις προηγούμενες επισκέψεις σας; Ποια εντύπωση και αίσθημα σας άφησε;

SHJ: Η Ακρόπολη είναι υπέροχη και η παρουσία του Παρθενώνα επιβλητική. Μου άρεσε και το Μουσείο της Ακρόπολης πολύ. Γενικά μιλώντας, η αρχιτεκτονική είναι απογοητευτική και όπως και στις περισσότερες σημαντικές πόλεις, υπάρχει υπερβολικά πολύ κίνηση και ρύπανση. Πολλές όμορφες γυναίκες και οι άντρες δείχνουν σκληροί αλλά όχι απειλητικοί ή επιθετικοί. Οι άνθρωποι στην Αθήνα είναι φιλικοί με γνήσιο τρόπο. Όπως και στα περισσότερα μέρη με πολύ τουρισμό, μπορείς να φας χάλια ή και πολύ καλά, οπότε καλύτερα να είσαι με έναν Έλληνα που ξέρει που να σε πάει και πώς να παραγγείλει. Ναι, ξέρω. Έγραψα πολλές γενικότητες!

- Πείτε μας αν θέλετε μερικά τραγούδια που θα σας άρεσε να ακούγονται σαν ζέσταμα του κοινού σε ένα venue, λίγο πριν ανεβείτε στη σκηνή.

SHJ: Δε δίνω πολύ σημασία…αλλά προτιμώ να μην είναι τα συνήθη 80’s dark wave κλασσικά, οπότε καλύτερα να είναι νεότερα και με ποικιλία, ή παλαιότερα αλλά μη αναμενόμενα.

- Για το τέλος θα ήθελα να ζητήσω μια μικρή χάρη: Θα το εκτιμούσα δεόντως αν παίζατε στο live σας στην Αθήνα, το Bullet Head (και ας μην έχει στίχους). Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας! Ανυπομονούμε να σας δούμε!

SHJ: Δεν έχουμε το χρόνο να διδάξουμε στους νέους στη μπάντα, διάφορες επιλογές τραγουδιών. Έχω ξεχάσει πως ακούγεται το Bullet Head οπότε θα το ακούσω για να το σκεφτώ για μελλοντικό set.
Cheers!
Simon

._______________________________________________.

Almost two years since their last visit in Athens, And Also The Trees are back. Given this opportunity, we had a talk with their emblematic lead singer Simon Huw Jones. We really had quite a lot to talk about!

- Hello from Athens and thank you very much for your time. Of course, you must be aware of the fact that in Greece, you have a very loyal fanbase so it is really good to have you back. Is there something special you do remember from your previous visits here?

SHJ: The feeling of connection we've had with our audiences in Greece is something special. My memories are random rather than 'special'...Drinking in a very small, old bar in Larissa with old people from another time just before the performance at the Stage club, seeing a wall covered with AATT posters outside the Gagarin 205 in Athens, shop windows in Thessaloniki as we walked to the venue in the dark, this is the kind of stuff I remember from tours –I can never remember much about performances, just the end sensation– I remember places, unexpected moments and people.

- This time you will be performing at Death Disco, once again. I believe that it is not entirely a random choice picking “warm”, smaller venues for your shows. They are more suitable for the band’s style and the atmosphere you like to create, right?

SHJ: We like playing in all kind of places, it's one of the things I like so much about being in AATT. This year alone we have played in a modern, purpose built rock venue in Paris, a metal club in Rotterdam, a bookshop in Geneva, an ancient church in Sion, in the grounds of a huge fort in Romania and at the Southbank centre in London as part of Robert Smith's Meltdown festival. I think our performances work well in larger and smaller venues...! But from a personal point of view there is nothing quite like the intensity of playing in smaller places.

- Your last record (Born Into The Waves, 2016) was out almost 3 years ago. Apart from many gigs, what has happened in the life of “And Also the Trees” since?

SHJ: It hasn't been a particularly smooth period of our history – we've had to integrate two new members into the band (a bassist and a multi-instrumentalist) as we lost the previous two for various reasons, and that has meant of course that they have had to learn our live repertoire and come to terms with the peculiarities of being in 'And Also the Trees'. But it's worked out very well and I honestly think we play as well live now as we ever have, maybe even better. That isn't meant to be to the detriment of our previous members, the new guys are excellent musicians for sure, but also Justin (editor's note: guitarist, co-founder and Simon's brother), Paul and I learn from experience and perhaps we have got better. So really, it's been all about playing live since 'Born into the Waves' came out – we've done some very nice gigs... and we've developed our 'Brothers of the trees' project too. And personally I have finished off the 2nd 'November' album with Bernard Trontin of 'The Young Gods' (it will be released next year).

- Could you explain to us, what exactly “Brothers Of The Trees” is;

SHJ: It started when a guy in Vevey, Switzerland, wanted to book AATT for a small secret club he runs in an underground bunker. We do like playing in small places but sometimes they are just too small and this was one such place so I declined. He then suggested a show with just Justin and I and after lots of negotiations we agreed, as an experiment, to re-work some AATT songs for electric guitar and vocal and work on sections of semi-improvised pieces to join them together. In short, it worked very well and was very enjoyable to perform so when this huge Dark wave festival WGT in Leipzig asked if we could perform 2 shows a few years back the 'Brothers of the Trees' performed again –this time in a 600 capacity art Deco theatre– and musically altered the set to include pieces where other members of the band would join us. And so the project started to develop. We have performed seven times now and our criteria is that each show should be different and should be in an unusual or interesting venue. In the future we would like to be free to open up to collaborations, even if just for 2 or 3 pieces, with other musicians, artists, film makers, dancers? Just to be open and flexible... and to always try to include different songs in the performances. It's something we are excited about. So far each show has been a big success.

- Did you have the time to write any new songs. Is there a new record on the making? If the answer is yes, do we have any chance of listening to any of them live on the forthcoming gig?

SHJ: We've started on the next album but none of the pieces have progressed enough to play them live.

- The whole set while you are on stage is really mysterious, romantic and theatrical! Are we going to see Simon with his coat (usually black), which he gets it off during the gig? Is there a special symbolism hidden in this or is it just a habit?

SHJ: Putting the coat on is a kind of ritual of mine... it's like getting dressed to go out, and in a way I am going out. When it gets hot I take it off.

- Throughout the years, you have written many-many songs. Is there one that is really special for you, for any reason? Is there one that is rather difficult (technically) for you to play, or one that for any reason (sentimental or other) you don’t like playing?

SHJ: We have played Slow Pulse Boy a lot, it's special because I never get tired of it, I'm never on auto-pilot. I think, and hope, Justin feels the same. It has it's own, strange, dreamline evolution.
The songs on our first album are difficult to play now – we were so young when we wrote them it's hard to reach back that far and there is a song called Roulette on our Angelfish album that we've never been able to play live – partly because technically it needs a really big sound, a lot of sub-bass and often enough the sound systems we have aren't quite up to it. It's a frustrating song anyway as when it starts it sounds like it's going to be a really amazing track but that's as far as it gets... all potential no end result.

- Your music is very delicate, dark and atmospheric. Is there a suitable site (scenery, venue etc.) in the world that you would really like to play, but haven’t made it so far?

SHJ: I'd like to play in Spain, Ireland, Chile and Russia because we've never been there and I think we should have – and the idea of playing in very foreign places is nice – Arabic countries or African... Mongolia... Lapland. Whether anyone would come and see us there is another question.

- Let’s talk about musical creativity in England. What is the phase that it is going through? Are there any really good groups emerging or just one (or two) hit wonders? Would you recommend any band/artist for us to check?

SHJ: I'm out of touch with the English music scene I'm afraid. It's not much of an excuse but I live in Switzerland.

- Is your favorite record shop still open. Do you still visit it once in a while? Do you believe that the increase of vinyl sales is something that is going to last? Is this, something important for the future of music?

SHJ: Yes, I went to 'Sounds records' in Geneva last week and bought a second hand Bill Callahan CD. I wanted something they didn't have in stock and they offered to order it for me... but really – what's the point? But I guess they have to ask. I'm told it's re-issues, vinyl and CD, that are keeping the music business afloat at the moment which is quite interesting.

- Any non-British band that you liked the past 2-3 years?

SHJ: I like Anna von Hausswolff a lot, and then I've recently heard and liked Seabuckthorn, Nadah el Shazly, A Dead Forest Index, Kelly Moran...

- In my mind, i “see” you as a band with a unique record: You have managed to stay strong for almost 40 years, being “underground” and humble. Do you think that this is the case? How easy is it for a band to do that, especially nowadays?

SHJ: Thanks... it's a bit of a miracle we've managed to survive. If we didn't think we were developing, evolving and growing into something that was still of artistic value we wouldn't have stayed together... Yes, playing live is a great feeling but there has to be something new to keep things really alive. The fact that Justin and I are brothers must play a part too. I suppose bands like 'And also the trees' don't come along very often.

- What’s your perspective on Brexit? Regardless of this, how do you see Europe's (immigration, economy, etc.) and the global status? Can you find hope in anything?

SHJ: I think Brexit is a shit idea and is turning into a monumental fck-up....! But I don't really want to talk about that stuff here.

- Did you have any time to see any of the city of Athens, on the other occasions? What was the impression and the feeling you got?

SHJ: The Acropolis is wonderful and the presence of the Parthenon is impressive. I liked the Acropolis museum a lot. Generally speaking the architecture is disappointing and like in most important cities there is way too much traffic and polution. There are a lot of beautiful women and the men seem tough but not threatening or aggressive – people are friendly in a genuine way., Like in most places where there is a lot of tourism you can eat badly and very well ... better if you are with a Greek who knows how to order and where to go – not much street hassle even in the tourist areas. Lots of generalisations there I know.

- Mention please some songs (as many as you want) that you would really like them being played in a venue, as a warm-up for you and the fans, right before you get on the stage!

SHJ: I don't mind really...! We prefer there not to be the usual 80's dark wave classics, so better if it's current and varied or older and unexpected.

- Finally, I would like to ask a little favor: I would really appreciate if you played for as on the gig, Bullet Head (even if it has no vocals)! Thank you very much for your time once again! See you soon! Can’t wait!

SHJ: Not enough time to teach the new guys random requests... I've forgotten what Bullet Head sounds like though so I'll give it a listen for future consideration.

Cheers,
Simon


Φωτογραφίες: v_era