Σε λίγες ημέρες (στις 6/2) οι ιστορικοί The Membranes θα βρίσκονται στην Ελλάδα και στη σκηνή του Temple, σε μία διοργάνωση της Primitive Music. Επ’ ευκαιρία του σημαντικού live, είχαμε μία πολύ απολαυστική και «γεμάτη» συνομιλία με την ψυχή της μπάντας, τον John Robb. Λαλίστατος πραγματικά και νομίζουμε πως αξίζει να αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας για να διαβάσετε όσα μας είπε, σαν μία προθέρμανση για το live:

- Καλημέρα από την Αθήνα και ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου!
- Εγώ σας ευχαριστώ.

- Μπορείς να θυμηθείς το μεγαλύτερο κίνητρο για να παίξεις μουσική, στο ξεκίνημα της καριέρας σου. Ποιες ήταν οι βασικές μουσικές επιρροές σου τότε;
- Παρά το γεγονός ότι η μουσική ήταν ήδη ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου πριν το punk -λόγω της αγάπης μου για τον Bowie, τον T-rex και των διαφόρων ειδών glam μουσικής-, ήταν το punk αυτό καθ’ αυτό που μου άλλαξε τη ζωή. Ξαφνικά η μουσική ήταν προσιτή και είχες ένα μπούσουλα πάνω στον οποίο μπορούσες να γίνεις δημιουργικός και να κάνεις μουσική με τους δικούς σου όρους. Μοιάζει σχετικά απλό τώρα, αλλά η ιδέα πως οποιοσδήποτε μπορούσε να ανέβει στη σκηνή και να παίξει, ήταν σαν μία επαναστατική πράξη εκείνη την εποχή. Επιπροσθέτως, ήταν η υπέροχη μουσική, το καταπληκτικό στυλ και οι πολιτικές και πολιτιστικές συγκινήσεις που έφτιαχναν ένα εξαιρετικό σύνολο επιρροών, που εμείς φυσικά αλλάζαμε ώστε να ταιριάζει με τη δική μας, προσωπική, αισθητική. Μια ολόκληρη γενιά διέσχιζε από άκρου εις άκρον την χώρα κάνοντας το αυτό: να αρπάζει την ενέργεια του punk και να δημιουργεί κάτι δικό της. Αυτό ήταν που δημιούργησε το post punk.

- Ποια είναι ή αίσθηση του να ανεβαίνεις στη σκηνή μετά από όλα αυτά τα χρόνια; Έχεις ακόμα το ίδιο πάθος ή άγχος;
- Ακόμα έχω πάθος, συγκεκριμένα έχω ακόμα περισσότερο πάθος και ένταση. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτό οριζόταν ως «μουσική της νεότητας», έχει αναπτυχθεί και έχει ωριμάσει με τους δικούς του όρους και μπορεί ακόμα να είναι μια δημιουργική δύναμη για το μέλλον. Ποτέ δε μας ενδιέφερε να είμαστε απλώς μια νεανική punk μπάντα, θέλαμε να γράφουμε μουσική με τους δικούς μας όρους, και το punk μας έδινε αυτή την δυνατότητα. Άπαξ και χάσεις το πάθος, τότε έχει έρθει η ώρα να αποσυρθείς. Δεν είναι εύκολο να είσαι μουσικός, αφού περνάς τη ζωή σου συχνά φτωχός και απομονωμένος. Το είδος ζωής που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν δεδομένο είναι πολύ μακρινό για εσένα, αλλά τα καλλιτεχνικά οφέλη που αποκομίζεις είναι πολύ σημαντικά, ενώ και ο χώρος που έχεις στο να είναι δημιουργικός με τους δικούς σου όρους, μοιάζει με όλο τον χρυσό του κόσμου.

-Μίλησε μας λίγο για την επαναδραστηριοποίηση της μπάντας, πριν 10 χρόνια περίπου. Ήταν κάτι που είχατε προγραμματίσει και είχες σκεφτεί και παλαιότερα ή απλώς προέκυψε;
Όχι δεν υπήρξε κάποιο πλάνο. Οι My Bloody Valentine έπαιζαν στο All Tomorrows Parties και μας ζήτησαν να ξαναμαζευτούμε σαν μπάντα, για μία και μοναδική εμφάνιση. Στο ξεκίνημα τους, έκαναν support εμφανίσεις για εμάς, και δάνειζα στον Kevin Shields τα Rat πετάλια και το Quadraverb μου για να τον βοηθήσω να πετύχει αυτόν τον εκπληκτικό ήχο της κιθάρας του. Ο κιθαρίστας μας, ο Nick Brown έπαιζε επίσης βιολί στο ντεμπούτο τους, έτσι έχουμε όντως πολλά κοινά. Ήταν μία υπέροχη χειρονομία από μέρους τους να μας ζητήσουν να παίξουμε ξανά μαζί και οι αντιδράσεις ήταν τόσο καλές που αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Όμως ξεκαθάρισα στην μπάντα από την αρχή ότι θα έπρεπε να προχωρήσουμε και να δημιουργήσουμε νέες μουσικές και να μη βασιστούμε στα παλιά μας κομμάτια. Επιμείναμε σε αυτό και πραγματικά η μουσική άρχισε να ρέει.


- Συνήθως οι μουσικοί αναφέρουν πως αγαπούν όλα τους τα τραγούδια το ίδιο! Πιστεύεις και εσύ κάτι τέτοιο; Υπάρχουν τραγούδια που σου αρέσουν ιδιαίτερα, είτε όταν τα ερμηνεύεις ζωντανά είτε γιατί σου φέρνουν ιδιαίτερες αναμνήσεις από την εποχή που τα γράφατε;
- Πιστεύω πως μπάντες σαν και εμάς, αγαπούν την πιο πρόσφατη μουσική τους περισσότερο. Αν θες να προχωράς διαρκώς μπροστά, τα καινούρια πράγματα είναι αυτά που πρέπει να σου τραβούν το ενδιαφέρον. 7/8 του set μας είναι από τα τελευταία δύο άλμπουμ μας και το ένα παλαιό τραγούδι που παίζουμε (Myths and Legends) συνεχώς εξελίσσετε και αλλάζει σε κάτι νέο, έτσι το αισθανόμαστε σα νέο τραγούδι κάθε φορά. Προσθέτουμε καμιά φορά και εικοσαμελή χορωδία στις συναυλίες μας για να δημιουργήσουμε ένα τελείως διαφορετικό ύφος στον ήχο και συνεχώς ψάχνουμε τρόπους για να προσθέτουμε διάφορα στοιχεία και να αλλάζουμε τη μουσική μας. Προσφάτως είχαμε τον Keith Levene, τον κιθαρίστα των Public Image Limited μαζί μας στη σκηνή για μερικά σετ και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο. Ο Keith θα μας συνοδεύσει ξανά σύντομα.

- Ποια ήταν η καλύτερη και η χειρότερη αντίδραση που είχατε ποτέ σε μία συναυλία; Έχει υπάρξει κάποιο αστείο γεγονός;
- Η χειρότερη στιγμή ήταν όταν η Nazi/skinhead μπάντα Skrewdriver, έκανε επίθεση με 200 skinheads σε μία συναυλία μας στο Λονδίνο και μας πέταγαν μπουκάλια. Χρειάστηκε να έρθει αστυνομία να μας συνοδεύσει για να μπορέσουμε να βγούμε από το κτήριο -πραγματικά τρομακτικά πράγματα. Είχαμε τελειώσει με το soundcheck, είχαμε βγει για μία βόλτα και όταν γυρίσαμε τους βρήκαμε στη σκηνή να παίζουν με τα όργανά μας. Όταν πια ανεβήκαμε στη σκηνή να παίξουμε, υπήρξε μεγάλη αναταραχή. Πολύ άσχημη βραδιά.
Οι καλύτερες αντιδράσεις είναι αυτές του τελευταίου χρόνου. Το κοινό αντιλαμβάνεται αυτό που κάνουμε πλέον, και πραγματικά επικοινωνούμε απόλυτα. Επίσης -μετά από τόσα χρόνια- έχουμε μάθει πώς να κάνουμε τις ιδέες μας πραγματικότητα.

- Βρίσκεις -σημαντικές- διαφορές στον τρόπο που αντιδρά και δέχεται το κοινό τη μουσική σας, από χώρα σε χώρα ή ακόμα και από πόλη σε πόλη;
- ΝΑΙ! Μπορείς να αντιληφθείς το χαρακτήρα ενός έθνους από το κοινό του. Στη Σκανδιναβία θα σου πουν πόσο πολύ τους άρεσες, ΜΕΤΑ τη συναυλία. Στο Ηνωμένο Βασίλειο θα κάνουν μεγάλη προσπάθεια να μην τους αρέσεις. Στην Πολωνία είναι αγρίως ενθουσιώδεις και οι Γερμανοί κάνουν τα πάντα να σε ενισχύουν από την πρώτη στιγμή που θα ανέβεις στη σκηνή. Είναι συναρπαστικό και πολύ απολαυστικό. Για να δούμε πως είναι θα οι Έλληνες, το Φεβρουάριο!

- Πως προέκυψε το site “Louder than War” (σ.σ: μουσικό site του οποίου είναι ιδρυτής και όπου ταυτόχρονα δημοσιογραφεί εξαιρετικά); Το βρίσκεις ενδιαφέρον να βρίσκεσαι και στις δύο πλευρές, του καλλιτέχνη και του δημοσιογράφου;
- Για εμένα, όλο αυτό, ανέκαθεν ήταν σχετικό με το να επικοινωνώ την αγάπη μου για τη μουσική και τις ιδέες μου. Το να γράφω λοιπόν για τη μουσική ήταν απλώς μια συνέχεια του ιδίου πράγματος. Θέλω να είμαι ένας πολιτιστικός καταλύτης και να στρέφω συνεχώς τον κόσμο προς καινούρια πράγματα. Σα να έκανα την πρώτη συνέντευξη των Nirvana ή να σας έλεγα για το θαυμάσιο MAG του Γκέτεμποργκ ή το να είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα έγραφε για τους Fontaines DC…

- Σου αρέσουν άλλες μορφές τέχνης, όπως ας πούμε η ζωγραφική; Υπάρχουν πράγματα που έχεις κάνει και είναι πιο προσωπικά σου, δεν είναι φτιαγμένα δηλαδή για δημοσιοποίηση;
- Μου αρέσουν όλες οι μορφές τέχνης. Μου αρέσει η γλυπτική (όπως ο Richard Serra και οι τεράστιες, μονολιθικές πλάκες μετάλλου του), μάλιστα κατά κάποιο τρόπο θα ήθελα να πιστεύω πως η μουσική μας μοιάζει με τα έργα του! Θα λάτρευα να μπορούσα να κάνω τέτοια έργα, αλλά προσπαθώ να το κάνω με τη μουσική. Επίσης μπορώ να ζωγραφίζω και έχω βρει ενδιαφέρον στη δημιουργία πρωτογενούς τέχνης, αλλά σε ένα iPad.

John Robb standing by Richard Serra sculpture

-Αυτή είναι μια ερώτηση που δεν μπορώ να αποφύγω, παρ’ ότι προβλέψιμη. Ποια είναι η άποψη σου για το όλο θέμα με το Brexit;
- Εγώ ήθελα «Παραμονή» (Remain), παρά το γεγονός ότι καταλαβαίνω τον εκνευρισμό των Ελλήνων με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα είχε ασφαλώς τα δικά της προβλήματα, τα οποία και παρακολουθούσα επισταμένως. Σε γενικές γραμμές, πιστεύω σε μια Ενωμένη Ευρώπη, με την προϋπόθεση όμως ότι θα βρισκόταν ένα σύστημα που θα λειτουργεί το ίδιο καλά για όλους, κάτι που όμως δεν είναι εύκολο! Πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερο πάρε-δώσε και περισσότερη προσοχή στο τι πραγματικά θέλουν οι άνθρωποι. Επίσης, να εξηγήσουμε περισσότερο στον κόσμο το τι ακριβώς κάνει η «Ενωμένη Ευρώπη», δείχνοντας μεγαλύτερο σεβασμό στα διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία κάθε χώρας μέσα στην ήπειρό μας. Πολλά από αυτά είναι πράγματα που η ΕΕ προσπαθεί να κάνει, αλλά δεν εξηγούνται πάντα στον κόσμο σωστά. Νομίζω πως θα είναι ένας δύσκολος δρόμος για το Ηνωμένο Βασίλειο στην μετά-Brexit εποχή, θα κάνει πολύ δυσκολότερο το θέμα «περιοδεία» για τις μπάντες, όμως έχουμε μάθει πάντα να βρίσκουμε λύσεις στα προβλήματα που συναντάμε.

- Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, που νομίζεις ότι πάει η ΕΕ (με ή χωρίς το ΗΒ); Έρχονται χειρότερες εποχές ή βρισκόμαστε στο χαμηλότερο σημείο;
- Ζούμε παράξενες εποχές, φαίνεται πως υπάρχει μπόλικη προοδευτική σκέψη με το βλέμμα στο μέλλον. Η άνοδος του Vegan κινήματος/τα δικαιώματα των γυναικών/ η Greta Thunberg κ.ο.κ καθώς και η γενιά η μικρότερη των 25 ετών, δείχνει πολύ δυναμική στο να κάνει αλλαγές θετικές για τον κόσμο μας. Ταυτόχρονα υπάρχει μία ολόκληρη ομάδα πολιτικών τύπου “Trump”, που κάνουν τα πράγματα πολύ επικίνδυνα. Η ΕΕ θα είναι εντάξει χωρίς το Η.Β. Οι άνθρωποι όμως στο Η.Β δεν έχουν καταλάβει πως τώρα η Ε.Ε θα είναι εμπορικός αντίπαλος πλέον! Το concept μίας ενωμένης Ευρώπης εξακολουθεί να είναι καλό. Η διαίσθησή μου είναι πως το Η.Β θα προσπαθήσει να «ξαναμπεί» σε μία δεκαετία, όταν η νεότερη γενιά αποκτήσει την εξουσία. Αυτό που βλέπεις με το Brexit είναι οι τελευταίες πράξεις της παλαιάς φρουράς, των ανθρώπων της γενιάς μου που υποστηρίζουν Brexit και Trump -είναι οι τελευταίες τους ημέρες.


- Πες μας μερικές σκέψεις σου αλλά και μερικές πληροφορίες «εκ των έσω», για τον τελευταίο δίσκο σας, “What Nature Gives, Nature Takes Away”!
- Είμαστε φύση. Κάθε στιγμή πόθου, κάθε επιθανάτιος ρόγχος, κάθε κραυγή νεογέννητου, κάθε βήμα που κάνουμε είναι φύση – η φύση είναι τα πάντα. Η ομορφιά και η βία της φύσης είναι επίσης σαγηνευτικές – η ιδέα ότι η ομορφιά που εμείς βλέπουμε στη φύση είναι η απελπισμένη μάχη της φύσης για επιβίωση – το πολύχρωμο φτέρωμα ενός πουλιού είναι η ενδυμασία του για την αναπαραγωγή του ή το «άντε γαμηθείτε» κρώξιμό του για την προάσπιση του ενδιαιτήματός του. Η φύση είναι σε μια απελπισμένη μάχη για επιβίωση – δεν υπάρχει έλεος εδώ – είναι σχεδόν φασιστική στην ωμότητά της και, συγχρόνως όμως, μπορεί να είναι σαγηνευτικά όμορφη. Ένας ιστός αράχνης στην πρωινή πάχνη μπορεί να είναι μια υπέροχη φωτογραφία, αλλά δεν παύει να είναι μια αποτρόπαια παγίδα θανάτου για οτιδήποτε πέσει μέσα της.
Το προηγούμενο άλμπουμ, Dark Matter/Dark Energy, ήταν εμπνευσμένο από το σύμπαν, μετά από μια γνωριμία με το αφεντικό του CERN σε μια ομιλία TED. Μιλούσαμε και οι δύο σε εκείνη την εκδήλωση. Το CERN είναι το κορυφαίο ερευνητικό κέντρο του κόσμου για το διάστημα και την επιστήμη και εκείνη ήταν μια θαυμάσια συνάντηση. Ήταν γεμάτη ιδέες σχετικά με το σύμπαν και τη ζωή – όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, ήταν μια συζήτηση που σάστιζε το μυαλό σου. Αυτή τη φορά αποφάσισα να προσγειώσω, κυριολεκτικά μιλώντας, τα πράγματα με ένα άλμπουμ φύσης! Φυσικά, είναι ένα πολύ πιο περίπλοκο θέμα απ’ ό,τι αυτό και το άλμπουμ αναφέρεται στη ζωή, στον θάνατο, στο σεξ και στο πώς είμαστε μέρος της φύσης, ακόμα κι όταν απομακρυνόμαστε συνεχώς από αυτήν, και επίσης αναφέρεται στη σχέση μας με τον πλανήτη…
Αναφέρεται στην παροδική φύση της ζωής και της ίδιας της φύσης και στο χάος της καταστροφής του κόσμου. Η φύση είναι σκληρή. Είμαστε πλέον σε κάποια ηλικία όπου, όχι μόνο ο πλανήτης βήχει και αγκομαχάει βαδίζοντας στον 21ο αιώνα και εξουσιάζεται από παράφρονα, συγχυσμένα, ανίδεα παιδάκια που ξεσπούν την οργή τους ενώ εκείνος βασανίζεται από σοβαρή ασθένεια, αλλά έχουμε επίσης και φίλους μας που αρχίζουν να πεθαίνουν και είναι δύσκολο όλο αυτό.
Όποιος είναι της δικής μας γενιάς γνωρίζει αυτή τη διαδικασία και πώς σου προκαλεί απελπισία, αλλά συγχρόνως σε κάνει πάντα να βλέπεις τα πράγματα με μια απίστευτη ευκρίνεια. Εγώ σε όλη μου τη ζωή μου έζησα γρήγορα –και δεν αναφέρομαι στα ναρκωτικά, αλλά με την έννοια της πραγματικής ζωής– και κάθε στιγμή που βίωσα είχε νόημα για μένα, αλλά τώρα αυτό [ο θάνατος] είναι κάτι το οποίο βρίσκεται έντονα στο επίκεντρο και παίρνω τις αποφάσεις με το ένα μάτι στο ρολόι που μετράει αντίστροφα και στη φύση που έχει στήσει την ενέδρα της για να λάβει την αποπληρωμή της.
Η ειρωνεία είναι ότι αυτή ακριβώς είναι η περίοδος για να τζογάρεις περισσότερο. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος για να βαρεθείς ή να αφήσεις μια ευκαιρία χαμένη –και το να κάνω αυτό το άλμπουμ και το να είμαι σε αυτό το συγκρότημα είναι ένα τεράστιο δημιουργικό στοίχημα– αλλά πιστεύω ότι πρέπει να είσαι ριψοκίνδυνος για να κάνεις μεγάλη τέχνη. Ο τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται σε αυτό και στο πέρασμα του χρόνου της ζωής και στον θάνατο και στο σεξ και στον έρωτα και στο πώς όλα αυτά έρχονται και παρέρχονται μέσα σε ένα χτυποκάρδι, καθώς επίσης και στη δύναμη, την ομορφιά, τη σκληρότητα της φύσης που σου δίνει το απόλυτο δώρο και ύστερα σου το παίρνει πίσω κατά βούληση.
Κάθε κομμάτι του άλμπουμ έχει επίσης ένα θέμα σχετικό με τη φύση – όχι μια απευθείας αναφορά, γιατί αυτό θα ήταν πολύ μπανάλ, αλλά υπάρχει μια σύνδεση… Το “A Strange Perfume” είναι για την έλξη που προκαλεί στα ζώα η οσμή, το αγνό σεξ ανάμεσα στις φερομόνες. Το “Snow Monkey”, από την άλλη, μιλάει για τους ιαπωνικούς πιθήκους που παίρνουν το μπάνιο τους στις θερμές πηγές, αλλά σε αυτές επιτρέπεται να βουτήξουν μονάχα οι ανώτεροι στην ιεραρχία πίθηκοι – σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν ένα ωραίο σχόλιο για την κατάσταση στη Βρετανία! Κάποια τραγούδια μιλούν για αισθησιακά λουλούδια, κάποια για τον κοχλάζοντα ωκεανό, κάποια για το φόντο των λικνιζόμενων πουλιών στην προκυμαία του Μπλάκπουλ, κάποια για τη μουσική και την ψυχή της Αγγλίας που βρίσκεται στο έδαφός της και κάποια άλλα, τέλος, είναι το μυστήριο του κατασκότεινου χειμώνα… *

- Έχετε προσθέσει μερικά χορωδιακά κομμάτια στα τραγούδια σας. Πως προέκυψε η ιδέα;
- Έγραψα τα κομμάτια αυτά και η διευθύντρια της χορωδίας, η υπέροχη Claire Pilling, τα μετέτρεψε σε χορωδιακά μέρη. Είναι σπουδαίο να δουλεύεις με χορωδία, προσθέτει κάτι πολύ επικό και ιδιαίτερο στα τραγούδια. Μερικά τραγούδια μάλιστα γράφτηκαν ξεκινώντας από το χορωδιακό κομμάτι. Το A Strange Perfume ξεκίνησε με το χορωδιακό μέρος και κατόπιν χτίσαμε το κομμάτι γύρω του. Δεν είχα ξαναδουλέψει έτσι και ήταν συναρπαστικό να γράφω μουσική από τελείως διαφορετική οπτική γωνία. Τα τραγούδια με τα χορωδιακά κομμάτια (περίπου τα μισά από τα 16 του διπλού άλμπουμ), έχουν γραφτεί πολύ διαφορετικά από τον συνήθη τρόπο. Ξεκινούσαν με το χορωδιακό κομμάτι και τη μελωδία που είχα γράψει, τα οποία έδινα στην Claire Pilling και αυτή θα μετέτρεπε την κίνηση των χεριών μου και το τραχύ τραγούδισμα μου σε κομμάτια για πιάνο, ώστε να μπορούμε να δείξουμε στη χορωδία τι ακριβώς επιδιώκαμε. Κατόπιν το κομμάτι επέστρεφε στην μπάντα. Κάποιες φορές η διαδικασία γινόταν αντιστρόφως, γιατί το τραγούδι ζητούσε χορωδιακά μέρη για να ολοκληρωθεί!
Το χορωδιακό μέρος του Strange Perfume στροβίλιζε στο κεφάλι μου για χρόνια. Όταν πρωτοείδα την Εσθονική χορωδία στο Ταλίν πριν τρία χρόνια, εντυπωσιάστηκα από την σκοτεινή και επική μελαγχολία που έβγαζε. Είδα πόσο αντίθεση θα έκανε, αλλά και ταυτόχρονα πόσο τέλεια θα ταίριαζε με το δικό μας, σκοτεινό, post punk. Κάναμε δύο μεγάλες συναυλίες μαζί τους στην Εσθονία και έγινε προφανές ότι έπρεπε να οδηγήσουμε τους Membranes προς την κατεύθυνση αυτή. Ταιριάζει πολύ με την αίσθηση περιπέτειας που έχουμε αλλά και της συνεχούς αναζήτησης προς πράγματα εκτός της πεπατημένης. Πράγματα σκοτεινά και επικά. Η δύναμη αυτής της μπάντας είναι ότι μπορούμε να πάμε όπου εμείς θέλουμε, χωρίς κανόνες. Και αφού όλα πρέπει να είναι σε επική κλίμακα, μία χορωδία μας φαινόταν κάτι απόλυτα λογικό. Σε εκείνο το σημείο φτιάξαμε με την Claire μία χορωδία με έδρα την Αγγλία, και εν τέλει αυτή η μελωδία στο κεφάλι μου είχε βρει το σπίτι της. Την πρωτοτραγούδησα στον Pete, τον κιθαρίστα μας, που έχτισε ένα κιθαριστικό κομμάτι γύρω από αυτήν και κατόπιν έφερα τη χορωδία και φτιάξαμε ολόκληρο το τραγούδι, με τον Rob να προσθέτει αυτά τα υπέροχα tribal ντραμς που έκαναν τεράστια διαφορά στο κομμάτι. Έτσι απέκτησε τη δική του ζωή, άρχισε να χτίζεται, να χτίζεται και να εκρήγνυται στο τέλος.

- Κάνατε προσφάτως περιοδεία μαζί με τον Mark Lanegan (σ.σ: σε μερικούς από τους σταθμούς της περιοδείας του). Πώς προέκυψε αυτή η συνύπαρξη; Υπήρξαν ενδιαφέροντα γεγονότα κατά τη διάρκεια της;
- Πήρα μια συνέντευξη από τον Mark, πριν από μερικά χρόνια, και αποδείχτηκε πως είναι πολύ μεγάλος fan των Membranes, και συνεχώς μέσω του twitter ενίσχυε την μπάντα και τα τελευταία μας άλμπουμ. Έτσι, του το ζήτησα (σ.σ: να συμμετέχουν στην περιοδεία του) και είπε «ναι». Ήταν καταπληκτική εμπειρία να κάνει κανείς περιοδεία μαζί του, συνεχώς και με απόλυτη συνέπεια προσέφερε εξαιρετικές συναυλίες κάθε βράδυ με αυτή την υπέροχη φωνή του. Ήταν και πολύ γενναιόδωρος σχετικά με εμάς στις συνεντεύξεις, λέγοντας πως είμαστε μία από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών και πως εγώ είμαι ένας ήρωας του!

- Αγοράζεις ακόμα βινύλια; Είναι το δισκάδικο που πήγαινες μικρός, ακόμα ανοιχτό; Θεωρείς τον εαυτό σου ρομαντικό σχετικά με αυτά τα πράγματα, ή θεωρείς πως πρέπει πλέον όλοι να προσαρμοστούμε στη νέα εποχή διάδοσης της μουσικής;
- Χρησιμοποιώ το Spotify, σχεδόν για όλες τις μουσικές που ακούω πλέον. Είμαι άλλωστε συνεχώς σε κίνηση, σπάνια βρίσκομαι σπίτι και έτσι έχω ελάχιστο χώρο. Θέλω απλώς τη μουσική που ακούω, τη θέλω τώρα και θέλω να την ακούω ανά πάσα στιγμή μέσα στην ημέρα. Αν αναζητώ να μάθω την ώρα, κοιτάω το κινητό μου και δε κουβαλάω ένα τεράστιο ρολόι-αντίκα μαζί μου. Μεγάλωσα με το βινύλιο, όμως η μουσική κουλτούρα δε θα έπρεπε να είναι νοσταλγική και θα πρέπει πάντα να αγκαλιάζει την τεχνολογία. Φυσικά και υπάρχει ομορφιά στο βινύλιο και πάντα θα υπάρχει χώρος για αυτό, όπως και στο να συλλέγεις αντίκες…

- Tέλος, ποια είναι τα συναισθήματά σου για την επιστροφή σας στην Αθήνα, μετά από τόσα χρόνια;
- Έχουμε όντως παίξει στην Αθήνα ξανά, το 1987. Μία δισκογραφική εταιρεία ονόματι Didi είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ μας και μας έφερε για μία συναυλία, από την οποία έχω πολύ γλυκές αναμνήσεις. Επίσης, βρήκα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον στη Ρεμπέτικη μουσική σε εκείνο το ταξίδι και αγόρασα ένα μπουζούκι με το οποίο δοκίμασα να παίξω μερικά τραγούδια. Είναι μία υπέροχη μουσική γεμάτη μελαγχολία και δράμα, σαν τη δική μας….!

- Σε ευχαριστούμε πολύ! Τα λέμε σύντομα!
- Εγώ σας ευχαριστώ!

* Ευχαριστούμε πολύ τον Βασίλη Δουβίτσα για τη μετάφραση της συγκεκριμένης απάντησης.

PLEASE JOIN MEMBRANES BANDCAMP
Membranes
New album ‘What Nature Gives…Nature Takes Away’
Join the Membranes Bandcamp and have a free listen to the album
Also you can by the download of all the albums, vinyl, CDs T shirts and back catalogue
http://membranes.bandcamp.com
Feb 5 Thessaloniki Rover Bar
Feb 6 Athens Temple club
Feb 29 Megadog festival : Manchester
April 24 Tomorrows Ghosts Festival : Whitby
May 9 Focus Wales Festival : Wrexham
May 23 Seachange festival : Dorset
July 15 Full Moon Festival : Bratislava.

...and for our English speaking readers...

The Membranes are visiting Athens in a few days (on the 6th of February, at Temple). Due to the occasion provided by Primitive Music, we had the opportunity of a very interesting interview with John Robb, the bassist and lead singer of the band:

-Hello from Athens and thank you for your time!
-Thanks for your time!

- Can you remember your biggest motivation in playing music at the beginning of your career? What were your musical influences then?
-Although music was already a big part of my life before punk, due to my love of Bowie and Trex and assorted glam music, it was punk itself that was the life changer. Suddenly the music was accessible, and you had a platform to be creative and make music on your own terms. It seems remarkable now, but the idea that anyone could get up on stage and play was like a revolutionary act at the time. Add to that was the great music, the amazing style and the politics and cultural thrills and it made for an intoxicating and thrilling package that we, of course, changed to fit our own aesthetic. Up and down the country a whole generation were doing this. Taking the energy of punk and creating something of their own from it and this is what created post punk.

- How does it feel to get on stage every time, after all these years? Do you still have the same passion or anxiety?
-Still the same passion. In fact even more passion and intensity. It’s remarkable that what was such a youthful music, has been allowed to grow and develop on its own terms and can still be a creative long-term force. We were never interested in being a teenage punk band – we wanted to make music on our terms and punk gave us that opportunity. If you lose the passion, then it’s time to get out. It’s not easy being a musician and you spend your life penniless and dislocated from the world. The sort of lives that most people take for granted will be beyond you, but the cultural awards are so high and having the space to be creative on your own terms is about as golden as it gets.


- Tell us something about the band’s comeback, about 10 years ago? Was it something planned or it just came up, did you ever think about it previously?
- It was never planned. My Bloody Valentine were playing All Tomorrows Parties Festival and they asked us to reform for a one-off gig. When they started they used to support us and I leant Kevin Shields my Rat pedal and my Quadraverb to help him achieve his astonishing guitar sound. Our guitar player Nick Brown also plays his violin on their debut release, so we have a lot of connections with them. It was a wonderful gesture to ask us to play again and the reaction was so good that we continued but I stipulated to the band from the start that we would have to go forwards and create new music and not rely on our old songs and we stuck to this and the music flowed – two double albums worth of the stuff!
- Usually musicians say that they love all their songs, just the same! Does that appeal to you? Do you have any favourite songs, some that you love playing live or maybe songs that bring you special memories of the time you wrote them?
I think bands like ours love their current music the most, if you are going forwards all the time it’s the new thing that intrigues you. 7/8 of our set if from the last two albums and the one old song we play -Myths And Legends- is always evolving and changing into something new so it feels like a new song. We also add a 20-piece choir to our live gigs sometimes, to create a whole new texture to the sound and we are always looking for ways to add curveballs and change the music. Recently we had Keith Levene, the guitar player from Public Image Limited, play live with us for a couple of sets and that sounded amazing. Keith will be joining us again soon.

- Which is the best and the worst reaction you ever had during a gig? Any funny stories?
- The worst reaction was when the Nazi skinhead band Skrewdriver gate crashed one of our gigs in London with 200 skinheads and threw bottles at us. We had to get a police escort to get us out of the building. It was scary stuff. We had done the soundcheck and went for a walk and when we came back, they were on stage playing with our gear. When we went up and played it turned into a riot. Ugly evening. The best reactions have been in the last year – people are really understanding what we do now with our music, and we are really connecting. We have also learned how to make our ideas happen as well.
- Do you find any -significant- differences in the crowd and the reactions to your music, from country to country, or even from city to city?
- Yes! You can tell a nation’s character from its audience. Scandinavia will tell you how much they loved you AFTER the gig, the UK will try really hard not to like you, Poland goes wild and the Germans try really hard to support you from the moment you walk on stage. It’s fascinating and quite enjoyable. Let’s find out what the Greeks are like, in February!

- How did “Louder Than War” come up? Do you enjoy being in both sides, artist and journalist as well?
- For me it was always about communicating a love of music and ideas. Writing about music was a continuation of this. I want to be a cultural catalyst and turn people onto new stuff. It could be like doing the first ever interview with Nirvana or telling you about the amazing MAG from Gothenburg or being the first person to write about Fontaines DC…

- Are you close to any other aspects of art, like painting for instance, possibly things that are more personal and not created to be published?
- I like all kinds of art – I love sculpture like Richard Serra and his huge monolithic slabs of metal. In some ways I like to think that our music is similar to this! I would love to make stuff like that, but I do it with music instead. I can draw and I have got really into creating primitive art but on an iPad.


 - It is a question I can’t avoid, although it has become a bit predictable. What is your opinion about the whole Brexit thing?
I wanted to Remain although I do understand people’s frustrations with the EU. Greece certainly had its own problems which I followed closely. Ultimately, I believe in a united Europe if a system can be found that made it work for everyone, which is not easy! There has to be more give and take and more listening to what people actually want and also more explaining of what a united Europe does actually and a respect for people’s cultures inside the whole continent. A lot of this is part of what the EU tries to do but it’s not always explained that well. I think it will be. A bumpy ride for the UK post-Brexit and it will make touring harder for bands, but we always have to work around problems.
- Also, following the previous question, where do you think the E.U. is going (with or without Britain)? Are there worse times ahead for the world, or this is the lowest point?
These are odd times. It seems like there is a lot of progressive and forward thinking going on, the rise of veganism/women’s rights/Greta Thunberg etc. etc. and the under 25’s seem very switched on and making a positive change to the world … at the same time there is a whole raft of Trump-like politicians making things very dangerous. The EU will be ok without the UK. People in the UK have not realised that the EU will now be a trade rival for us! The concept of a united Europe is still good. My hunch is that the UK will try and re-join in a decade when the younger generation get into power. What you see with Brexit is the last thinking of the old guard the people of my generation who support Brexit and Trump – it’s their end days.

- Tell us some thoughts and inside info about your latest album, “What Nature Gives, Nature Takes Away”!
We are nature. Every lustful moment, every sigh of death, every scream of birth, every step we take is nature - nature is everything. The beauty and violence of nature is also intriguing - the idea that the beauty we see in nature is nature’s desperate battle for survival - a birds colourful plumage is its breeding clothes or its territorial fuck you screech. Nature is in a desperate battle for survival - there is no mercy out here - it’s almost fascist in in its brutality and yet can be spellbindingly beautiful. A spiders web in the morning dew can be a stunning photo but it’s a hideous death trap for anything that falls into it.
The album before this, ‘Dark Matter/Dark Energy’ was inspired by the universe after meeting the boss of the CERN project at a TED talk. We were both talking at the event. CERN is the leading space and science research centre in the world and this was an amazing meeting. It was full of ideas about the universe and life - as you can imagine it was a pretty mind boggling conversation. This time I decided to bring things literally more down to earth with a nature album! Of course, it’s a far more complex subject than that and the album is about life, death, sex, and how we are part of nature even if we are running away from it all the time and also about our relationship with the planet….
It’s about the transient nature of life and of nature itself and of the chaos of the end times. Nature is cruel. We are now of a certain age when not just the planet is coughing and spluttering into the 21st century and run by insane, babbling, clueless children throwing tantrums whilst it chokes with a serious illness, but friends are also starting to die on us and it’s tough.
Everyone of our vintage knows this process and it makes you despair but always makes you see things with an incredible clarity. I’ve always lived life fast - not in a drugs sense - but in a real-life sense and I’ve made every second count but now that has been put into sharp focus and decisions are made with one eye on the clock ticking down and nature lurking for its payback.
Ironically this is the time to take more gambles. There is no time to get bored or not take chances and making this album and being in this band is a huge creative gamble but I believe you have to be reckless to make great art. The album title is about this and the passing of time of life and death and sex and love and how they all come and go in a heartbeat and also of the power, beauty and cruelty of nature as it gives you the ultimate gift and then steals it back at will.
Each track on the album has a nature theme too it - not direct as that would be too corny but they do link…A Strange Perfume is about the animal attraction of scent - the pure sex of pheromones that captivates you whilst Snow Monkey is about the Japanese monkeys that bathe in the hot pools but only the higher caste monkeys are allowed in the pools - thought that would be a nice comment on the UK! Some songs are about voluptuous flowers, some are about the seething ocean, some are about the backdrop of dancing birds on Blackpool prom, some are about the music and soul of England being in its soil and some are the mystery of deep dark winter…

- You have added choir in some parts. How did the idea come up?
- I wrote the parts and the choir leader, the wonderful Claire Pilling, arranged them into the choir pieces. It’s great working with a choir, it adds something really epic and special to the songs. Some of the songs were written with the choir part first. A Strange Perfume starts with the choir section and we built the song around it. I’ve never worked like that before and it was thrilling to make music from a totally different perspective.
The choir songs on the album (about half the double album’s 16 songs) are written very differently from our normal way. They would start from the choir part and melody that I had which I would often take to Claire Pilling - the choir conductor- and she would work out my waving of hands and gruff singing into a piano part so we could show the choir what to do. We would then add this to the band, but sometimes it worked the other way round when a song was begging for the epic landscapes and seascapes of the choir!
A Strange Perfume started with the choir part which had been going around my head for years as a melody but there was never anywhere to put it. When I first saw the Estonian choir in Tallinn three years ago, I was blown away with their dark and epic melancholia. I could see how it would contrast and yet work perfectly with our dark post punk. We did a couple of big gigs with them in Estonia and it was obvious that we should take the Membranes into a choir direction. It fits our sense of adventure and constant quest to do something out of the box and darkly epic. The glory of this band is that we can go where we want - there are no rules and since everything has to be on an epic scale, a choir makes perfect sense to us. At that point I put together a UK based choir with Claire and then that melody in my head finally had a home. I first sang it to Pete, the guitar player, who worked out a guitar part round it and then I brought in the choir and we built the song around that with Rob providing those amazing tribal drums that made a huge difference. The song itself then took on its own life and just builds and builds and explodes at the end!


-You did some touring alongside Mark Lanegan. How did this collaboration come-up? Were there any interesting incidents during that period?
- I interviewed Mark a couple of years ago, a live in conversation and it turned out he was a big Membranes fan. He was always on twitter being very supportive of the band and our recent albums so I just asked him and he said yes. He was great to tour with, consistently putting in a great performance every night with that wonderful voice of his. He was very generous about us in interviews saying we are one of the great all-time bands and I was a hero of his!

-Do you still buy vinyl? Is the record store you used to go as a teenager, still open? Do you consider yourself a romantic about stuff like that, or you believe that we should all move on to the new era of music distribution?
- I use Spotify for nearly all my music listening. I’m always on the move and very rarely at home and I have very little space. I just want the music to listen to and I want it now, I want to listen to it all day long. If I want to know the time, I look at my phone and don’t drag a huge antique clock around with me. I grew up with vinyl, but music culture should never be nostalgic, and it should always embrace technology. Saying that there is a beauty to vinyl and there will always be a space for it, like collecting antiques…

- Finally, what are your feelings on your return in Athens, after all these years?
- We have played before indeed, in 1987. A record label called Didi released our album and brought us out for a gig witch I have very fond memories of. I also got heavily into Rebetika music on that trip and bought a bouzouki which I have learned to play and sued on songs now and then. It's a wonderful music full of melancholy and drama like ours is…!

-Thank you again. See you soon!
-Thank you too!

._

Photos:from band's official Facebook page