Η ερμηνεύτρια και παραγωγός Juno, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του upbeat single της με τίτλο “MORE”, επιστρέφει με 3 νέα κομμάτια (Sobriety, Desire, Nostlagia) ατόφιας ατμοσφαιρικής μουσικής, μέσα από τα οποία ο ακροατής καλείται σε ένα ταξίδι συναισθημάτων. Aυτά μπορείτε να τα ακούσετε στο EP “Raw Takes”, που δημιουργήθηκε τον Μάρτιο του 2020, εν μέσω καραντίνας.
Διαβάστε παρακάτω 21 προτάσεις που θα σας  βοηθήσουν να την γνωρίσετε λίγο καλύτερα:

Είμαι η Juno, το όνομα προέκυψε από τον μήνα Ιούνιο που έχω γεννηθεί αλλά και από ότι συμβολίζει η λέξη και το είδος της μουσικής που παίζω είναι ambient electronic pop.
Θα σας αρέσω αν σας αρέσουν οι London Grammar ή η Jessie Ware.
Ένα κομμάτι μου που πρέπει να ακούσετε είναι τo Closer.
Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή για live ως Juno ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο μαζί με Euphrosyne & Sediment Bruise και η αδρεναλίνη ήταν τόσο στα ύψη που μου πήρε 2-3 κομμάτια για να ηρεμήσω. Πέρασαμε όμως πολύ όμορφα!
Το ελληνικό μουσικό ραδιόφωνο (των FM) είναι κοντά στους νέους καλλιτέχνες σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, εικάζω και ελπίζω ότι στο μέλλον θα είναι ακόμα περισσότερο κυρίως για τους περισσότερο underground.
Θα ήθελα κάποτε να κάνω ένα live στο Gazarte γιατί είναι πανέμορφος χώρος και έχει πολύ καλή ακουστική απόδοση.
Θα γούσταρα να ήταν δική μου σύνθεση το Oblivion των M83 & Susanne Sundfor. Εκπληκτική σύνθεση, παραγωγή, ατμόσφαιρα, συναίσθημα.
Ένα live που παραβρέθηκα -σαν θεάτης- και μου «πήρε τα μυαλά», ήταν των Dead Can Dance στον Λυκαβηττό πριν μερικά χρόνια. Απίστευτα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, εκπληκτικές ερμηνίες.
Η συμβουλή μου σε όποιον σκέφτεται να φτιάξει μπάντα είναι να το διασκεδάσει και να μην έχει στο μυαλό του να μοιάσει κάπου συγκεκριμένα, να ψάξει τον δικό του ήχο.
Χωρίς το internet η μουσική θα είχε πολύ διαφορετικό reach σήμερα. Θα τολμούσα να πω ότι θα έφτανε σε λιγότερο κόσμο και θα υπήρχε σαφώς αποκλειστικά το φυσικό προιόν ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.
Αν μπορούσα να μεταφερθώ σε ένα μουσικό περιβάλλον του παρελθόντος (χώρα, περίοδο), αυτό θα ήταν η Αμερική την περίοδο '70-'80 κατά την γέννηση του Ηip Ηop επειδή θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να δω πως ξεπήδησε από τα μυαλά των ανθρώπων.
Η πλέον παράξενη ατάκα που έχουμε ακούσει σε live μας είναι, χμ...δεν έχει τύχει να ακούσω κάτι ιδιαίτερα περίεργο ακόμα!
Θα ήταν τέλειο αν κάποτε συνεργαζόμουν με την TOKiMONSTA, είναι από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες και πιστεύω ότι θα μπορούσα να μάθω πάρα πολλά από την εμπειρία της με την ασθένειά της που της στοίχισε τη μουσικότητά της για ένα διάστημα.
Η πλέον υποτιμημένη μπάντα στον πλανήτη είναι οι Little Dragon, έχουν κατά την άποψή μου τεράστια επιρροή και αυτό φαίνεται από την πληθώρα των remix τους ενώ, οι ίδιοι παραμένουν σχετικά χαμηλών τόνων.
Ένα από τα καλύτερα albums που έχουν ποτέ γραφτεί είναι το Kind of Blue του Miles Davis.
Θα ήθελα να έχω γράψει μουσική για την ταινία Oblivion.
Ένα βιβλίο που με συνεπήρε είναι ο Πόλεμος της Τέχνης (Steven Pressfield).
Μία πόλη που θα ηθέλα να ζήσω είναι το Δουβλίνο επειδή βρίσκεται σε μία από τις ομορφότερες χώρες της Β. Ευρώπης αφενός και αφετέρου διότι το ταμπεραμέντο της πόλης είναι αρκετά κοντά στα δικά μας, Αθηναικά, vibes.
Η περίοδος της καραντίνας και όλα όσα έζησε και ζει ο πλανήτης από την κατάσταση με τον κορωνοϊό, με ταρακούνησε αρκετά ώστε να θέσω νέες προτεραιότητες και να εκτιμήσω το ρόλο της μουσικής και της τέχνης στη ζωή μου. Θεωρώ ότι μας έσπρωξε όλους στην 'ενηλικίωση'.
Σε 10 χρόνια από τώρα θα ήθελα να έχω παράγει όμορφη μουσική, 2 ή 3 full length albums και να έχω πραγματοποιήσει όμορφες live εμφανίσεις, να έχω γνωρίσει όμορφους ανθρώπους και να έχω γεμίσει όμορφες εμπειρίες.
Η ερώτηση που ποτέ δε μας κάνουν, οπότε την ρωτάμε και απαντάμε μόνοι μας είναι:
Πιστεύεις ότι θα έπρεπε/ καλό ήταν να υπάρχει η μουσική σε πιο ουσιαστικό ρόλο στις ζωές όλων; Θα απαντούσα ΑΠΟΛΥΤΑ.

Photo: from artist's official Facebook Page, by Georgina Staikou