Είμαστε οι Marva Von Theo. Tο όνομα του duo προέκυψε από τον συνδυασμό των ονομάτων μας. To Von χρησιμοποιήθηκε κάπως σαν φόρος τιμής στον Γερμανόφωνο χώρο στον οποίο δραστηριοποιούνταν ο Τεό για περισσότερα από 10 χρόνια, και στον χώρο αυτό είναι ενδεικτικό της ευγενικής καταγωγής κάποιου. Έτσι, σε μία ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ότι είμαι η Marva που κατάγομαι από την γενιά του Theo.
Το είδος της μουσικής που παίζουμε είναι σε πολύ γενικές γραμμές η σκοτεινή ηλεκτρονική ποπ. Μέσα της κρύβει επιρροές από την new wave σκηνή, ενώ εύκολα μπορεί να εντοπίσει κανείς στοιχεία που σχετίζονται με την κλασική και τζαζ παιδεία και των δύο μας.
Ξεκινήσαμε να γράφουμε μαζί μουσική γιατί αισθανθήκαμε ότι από την συνύπαρξή μας μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι πολύ δημιουργικό αλλά και ιδιαίτερο. Έχουμε πολλά κοινά σαν καλλιτέχνες, που κάνουν πολλές ιδέες να προχωρούν πολύ γρήγορα, αλλά και άλλες τόσες διαφορές, που συνήθως οδηγούν σε απρόσμενα ακούσματα τα οποία μας ξαφνιάζουν ευχάριστα.
Στην ερώτηση «Θα σας αρέσουμε αν σας αρέσουν οι…» δε νομίζω ότι μπορώ να δώσω μία απάντηση υπεύθυνα, κυρίως επειδή μέσα στην μουσική μας υπάρχουν πολλά ετερόκλητα στοιχεία και ο καθένας επιλέγει να ταυτιστεί με αυτά που του είναι περισσότερα οικεία. Έχουμε παρατηρήσει βέβαια ότι πολλοί που αρέσκονται στην μουσική μας, έχουν σαν ακούσματα τους Cure, Siouxsie and the Banshees ,Cocteau Twins, και άλλες μπάντες των 80’s, ενώ υπήρξαν δημοσιεύματα που μας παρομοίαζαν με τους Eurythmics και τους Yazoo, αλλά σίγουρα εγώ δεν θα χρησιμοποιούσα τα ίδια παραδείγματα. Ίσως θα μπορούσατε να μας μεταφέρετε και εσείς την δική σας αίσθηση σας μετά την ακρόαση της μουσικής μας…
Ένα κομμάτι μας που πρέπει να ακούσετε είναι το “Embrace this Madness” από τον επερχόμενο δεύτερό μας δίσκο, και το οποίο συνοδεύεται από ένα υπέροχο βίντεο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καράμπελα. Δεν θα έλεγα ότι με ένα κομμάτι μπορεί κανείς να καταλάβει τί πραγματικά συμβαίνει στο μουσικό μας σύμπαν, αλλά είναι ίσως μία καλή αρχή για το ταξίδι αυτό!
Την πρώτη φορά που ανεβήκαμε στη σκηνή για live ήμασταν αρκετά απροετοίμαστοι αφού δεν είχαμε κάνει αρκετές πρόβες. Για κακή μας τύχη, το Live αυτό βιντεοσκοπήθηκε και υπάρχει στο ίντερνετ για μας θυμίζει αυτήν την μέρα ενώ δυσκολευτήκαμε αρκετά μέχρι να μην εμφανίζεται πρώτο στις αναζητήσεις.
Το (FM) ραδιόφωνο δεν αισθάνομαι ότι βρίσκεται κοντά στους νέους καλλιτέχνες και στην σύγχρονη μουσική και αυτό δεν είναι νομίζω μόνο ελληνικό φαινόμενο. Θα έλεγα ότι παγκοσμίως παίζονται πάνω κάτω οι ίδιες mainstream λίστες. Τα τελευταία χρόνια νιώθω πως ξεπηδούν ιντερνετικοί σταθμοί, που λειτουργούν με πολλή αγάπη και μεράκι και όντως προτείνουν όμορφες μουσικές, αλλά ακόμα δεν είναι τόσο δημοφιλείς στο ευρύ κοινό και δεν αποτελούν την βασική του επιλογή. Σαφώς μιλάω σύμφωνα με την δική μας εμπειρία και κυρίως για την αγγλόφωνη εναλλακτική σκηνή.
Θα θέλαμε κάποια μέρα να κάνουμε live στα σημαντικότερα φεστιβάλ όπως τα Primavera, Coachella, Exit, Glastonbury κα και ας είμαστε το μικρότερο όνομα στην αφίσα, και ας παίξουμε 11 το πρωί για τους ηχολήπτες.
Θα γουστάραμε να ήταν δική μας σύνθεση το Retrograde του James Blake.
Ένα live που παραβρεθήκαμε -σαν θεατές- και μας «πήρε τα μυαλά», ήταν του Trentemoller στην Αθήνα το 2017.
Η συμβουλή μας σε όποιον σκέφτεται να φτιάξει μπάντα είναι να έχει/έχουν υπομονή και επιμονή.
Χωρίς το internet η μουσική δεν θα έφθανε από την μία άκρη του πλανήτη στην άλλη με τόση ευκολία αλλά ταυτόχρονα θα αναγκαζόταν ο κόσμος να αγοράζει μουσική.
Αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε σε ένα μουσικό περιβάλλον του παρελθόντος αυτό θα ήταν στο Cabaret Voltaire της Ζυρίχης το 1916.
Η πλέον παράξενη ατάκα που έχουμε ακούσει σε live μας είναι «Πού πας ρε φίλε με αυτή την φράντζα» (για τον Τεό).
Θα ήταν τέλειο αν κάποτε συνεργαζόμασταν με τον Trentemoller. Τί live ήταν αυτό! (Βλέπε παραπάνω)
Η πλέον υπερεκτιμημένη μπάντα στον πλανήτη είναι οι Depeche Mode.
Ένα από τα καλύτερα albums που έχουν ποτέ γραφτεί είναι το Disintegration των Cure.
Θα θέλαμε να έχουμε γράψει μουσική για το Blade Runner.
Ένα βιβλίο που μας συνεπήρε είναι το “Άρωμα του Ονείρου» του Τομ Ρόμπινς.
Μία πόλη που θα θέλαμε να ζήσουμε είναι το Βερολίνο γιατί πιστεύουμε ότι θα υπήρχε πιο πρόσφορο έδαφος για το είδος μουσικής με το οποίο ασχολούμαστε.
Σε 10 χρόνια από τώρα θα θέλαμε σα μπάντα να έχουμε τουλάχιστον 10 δίσκους!
Η ερώτηση που ποτέ δε μας κάνουν, οπότε την ρωτάμε και απαντάμε μόνοι μας είναι:
-Έχεις λαγό;
-Έχω λαγό.

Photo from artist's official Facebook Page