Είμαστε οι Circus Caravan, το όνομα μας το εμπνευστήκαμε από το σουρεαλιστικό τσίρκο της ταινίας Big Fish του Tim Burton και το είδος της μουσικής που παίζουμε είναι alternative rock.
Ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική γιατί θελήσαμε να μάθουμε να εκφραζόμαστε από τις δικές μας συνθέσεις. Ήταν ίσως και ένα τεστ για τον καθένα μας ξεχωριστά, να δει αν μπορεί και θέλει να ανταποκριθεί σε αυτό.
Θα σας αρέσουμε αν σας αρέσουν οι Muse και οι Radiohead.
Ένα κομμάτι μας που πρέπει να ακούσετε είναι το Echoes από το νέο μας δίσκο Scattered Sketches.
Την πρώτη φορά που ανεβήκαμε στη σκηνή για live ήταν για ένα διαγωνισμό μεταξύ συγκροτημάτων. Παίξαμε, περάσαμε στον τελικό κι εκεί κερδίσαμε την πρώτη θέση (με βραβείο μεταξύ άλλων, ένα καφάσι μπύρες!!). Από εκείνα τα live μας έχει μείνει έντονα η ανταπόκριση του κοινού στο Dezzert Dope, ένα από τα πρώτα μας κομμάτια. Ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, πολύ διαφορετικό απ’ όταν παίζαμε διασκευές κι ίσως γι’ αυτό επικεντρωθήκαμε σχεδόν αμέσως στη δική μας μουσική.
Το ελληνικό μουσικό ραδιόφωνο (των FM) είναι μάλλον δυσπρόσιτο για τους νέους καλλιτέχνες, σε γενικές γραμμές. Φυσικά, υπάρχουν ραδιοφωνικοί παραγωγοί που ανανεώνουν τακτικά τη μουσική τους, ενημερώνονται κι ενημερώνουν, ενσωματώνοντας νέες κυκλοφορίες. Όμως, ειδικά στη ροκ, αυτό δεν αποτελεί τον κανόνα.
Θα θέλαμε κάποτε να κάνουμε ένα live στη Λισαβώνα και συγκεκριμένα να συμμετάσχουμε στο Nos Alive γιατί ήταν το πρώτο φεστιβάλ που είδαμε στο εξωτερικό και μάλιστα εκείνο το ταξίδι ενέπνευσε ένα από τα κομμάτια του νέου μας άλμπουμ, το Cabo da Roca.
Θα γουστάραμε να ήταν δική μας σύνθεση τo τραγούδι Time is Dancing του Ben Howard.
Ένα live που παραβρεθήκαμε -σαν θεατές- και μας «πήρε τα μυαλά», ήταν των The National, στο Μπιλμπάο το ’14 (αλλά και στη Βαρσοβία το ‘19). Δεν υπάρχουν λόγια για το πάθος αυτής της μπάντας.
Η συμβουλή μας σε όποιον σκέφτεται να φτιάξει μπάντα είναι να μη φοβηθεί να γράψει δική του μουσική, να πειραματιστεί, να αναζητήσει τον ήχο του.
Χωρίς το internet η μουσική θα ήταν λιγότερο προσβάσιμη και παγκόσμια. Πολύ πιθανόν να χανόταν ένα μέρος της παλαιότερης, ενώ η νεότερη θα ταξίδευε με πιο αργούς ρυθμούς.
Αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε σε ένα μουσικό περιβάλλον του παρελθόντος (χώρα, περίοδο), αυτό θα ήταν η Νέα Υόρκη, στα μέσα της δεκαετίας του ’40 επειδή θα θέλαμε να ζήσουμε από κοντά την έκρηξη της bebop με Charlie Parker, Max Roach, Miles Davis, κλπ.
To πλέον παράξενο σκηνικό σε live μας είναι ότι περάσαμε τα 100 decibel (σε μαγαζί) και ήρθε η αστυνομία.
Θα ήταν τέλειο αν κάποτε συνεργαζόμασταν με τον Josh Homme, γιατί πιστεύουμε πως οι ιδέες του στην παραγωγή θα ταίριαζαν με τις συνθέσεις μας.
Η πλέον υποτιμημένη μπάντα στον πλανήτη είναι οι alt-J.
Ένα από τα καλύτερα albums που έχουν ποτέ γραφτεί είναι το Led Zeppelin IV.
Θα θέλαμε να γράψουμε μουσική για την επόμενη ταινία του σκηνοθέτη Paul Thomas Anderson ή του Jim Jarmusch.
Ένα βιβλίο που μας συνεπήρε είναι το Ρώτα τη Σκόνη του John Fante.
Μία πόλη που θα θέλαμε να ζήσουμε είναι το Βερολίνο λόγω πολυπολιτισμικότητας αλλά και δρώμενων, μουσικών και μη.
Σε 10 χρόνια από τώρα θα θέλαμε σα μπάντα να έχουμε “οργώσει” την Ελλάδα παίζοντας live, να έχουμε συμμετάσχει σε πολλά φεστιβάλ εντός κι εκτός συνόρων και τέλος, να έχουμε αναπτύξει μια αξιόλογη (ποιοτικά και ποσοτικά) δισκογραφία.
Η ερώτηση που ποτέ δε μας κάνουν, οπότε την ρωτάμε και απαντάμε μόνοι μας είναι: Θα ξανακάνετε φεστιβάλ Mixtape Sessions; Φυσικά!