Μπορεί το Heavy Metal (και τα περί αυτό μουσικά είδη) να μην εμπίπτει στα άμεσα ενδιαφέροντα του Sliding Backwards και όσα αφορούν τον ήχο να μην καλύπτουν μεγάλο μέρος της θεματολογίας μας μέσα στη χρονιά, όμως υπάρχουν άνθρωποι των οποίων την άποψη εμπιστευόμαστε.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε την άποψη του Ανδριανού Τσιλιμίγκα για τα καλύτερα του 2018.
Τα καλύτερα HEAVY METAL άλμπουμς για το 2018:
1. IHSAHN - Amr
2. GHOST- Prequelle
3. ARRAYAN PATH - Aρχέγονοι
4. BEHEMOTH - I Loved you at your darkest
5. SACRAL RAGE - Beyond Celestial Echoes
6. ARCHITECTS -Holy hell
7. OBSCURA - Diluvium
8. POEM - Unique
9. RIVERS OF NIHIL - Where owls know my name
10. THE DALI THUNDERING CONCEPT - Savages
11. KHEMMIS - Desolation
12. ORPHANED LAND - Unsung prophets and dead messiahs
13. ACHERONTAS - Faustian ethos
14. WITHERFALL - A prelude to sorrow
15. TRIBULATION - Down Below
16. CRAFT - White noise and black metal
17. SILENT PLANET -When the end begun
18. ANNAL NATHRAKH - A new kind of horror
19. HANGMAN'S CHAIR - Banlieue triste
20. THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA - Sometimes the world ain't enough
Τραγούδια που ξεχώρισαν μέσα στο 2018 και θα τα θυμάμαι για πάντα:
1. GHOST - Rats, Dance Macabre
2. GRETA VAN FLEET - When the curtain falls
3. THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA - Barcelona
4. BEHEMOTH - Wolves ov siberia
5. SACRAL RAGE - Eternal solstice
6. OBSCURA - The Conjuration
7. IHSAHN - One less enemy, in rites of passage
8. MIKE LE POND'S SILENT ASSASSINS - The mulberry tree
9. RIVERS OF NIHIL - The silent life
10. POEM - My own disorder
11. MYLES KENNEDY - The great beyond
12. TRIBULATION - Subterranea
13. ORPHANED LAND - We do not resist
14. JUDAS PRIEST - Necromancer
Τελευταίο άφησα το σπαρακτικό κομμάτι-ύμνο των ARRAYAN PATH. Το επιβλητικό The Words of Menelaus.
Aναφορικά με τις "πατάτες της χρονιάς", λόγω ηλικίας, δύσκολα πλέον απογοητεύομαι με μουσικούς. Είμαι αρκετά ανεκτικός. Η μόνη σταθερή απογοήτευση παραμένει το γεγονός οτι οι TOOL, για ακόμα μία χρονιά δεν κυκλοφόρησαν καινούργια δουλειά. Κάτι που θα γινει το 2019 εκτός απροόπτου.
Το μουσικό γεγονός της χρονιάς στη χώρα μας βέβαια, θεωρώ οτι ήταν η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ, ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ, ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, εμφάνιση και απόδοση των IRON MAIDEN στη Μαλακάσα τον περασμένο Ιούλιο. Τους είχα δει 2 φορές στο παρελθόν, κατά τις οποίες για διάφορους λόγους ήταν από μέτριοι ως καλοί. Οπότε μου "χρωστούσαν" μία εμφάνιση που θα την διηγούμαστε στα εγγόνια μας. Οι προσδοκίες μας ήταν ήδη υψηλές για αυτη την περιοδεία τους, λόγω όσων διαβάζαμε και βλέπαμε από τα live τους στις άλλες χώρες, αλλά ποιoς το περίμενε να ζήσουμε κάτι τόσο έντονο και συγκινητικό;
Κάνοντας λοιπόν τον τελικό απολογισμό της χρονιάς, διαπιστώνω οτι και πάλι κυκλοφόρησαν αριστουργήματα. Επομένως, το θέμα δεν είναι οτι δεν κυκλοφορεί πλέον ποιοτική μουσική, όπως ισχυρίζονται με πάθος οι ξερόλες, που για αυτούς η μουσική- το metal ειδικότερα- σταμάτησε στο Painkiller των JUDAS PRIEST. Το ζήτημα λοιπόν είναι κατά πόσο έχουμε τη διάθεση να ακούμε νέα σχήματα, νέες μουσικές, με υπομονή, με προσμονή, με λαχτάρα και όχι με λογική youtube μόνο. Να ακούμε δηλαδή λίγα δευτερόλεπτα από κάθε τραγούδι και κατόπιν να έχουμε άποψη για όλο το δίσκο. Ζούμε σε "ταχύτατες" εποχές, αλλά η μουσική για να "αποκαλυφθεί", ευτυχώς ή δυστυχώς χρειάζεται αρκετές ακροάσεις.
Ανδριανός Τσιλιμίγκας
