2004, 20 Μαρτίου, το τρένο ξεκίνησε από τα κεντρικά της στοκχόλμης, από τη συνοικία slussen αν θυμάμαι καλά, και μας πήγαινε νότια, σε μια βιομηχανική ζώνη εκτός αστικού ιστού. εκεί, φτάνοντας, αφήσαμε το σταθμό πίσω μας και αντίκρυσαμε ένα μακρόστενο μαύρο κτίριο, σαν ένα τεράστιο κουτί παπουτσιών. εκεί μέσα θα γινόταν η συναυλία των einstürzende neubauten. ήμουν ακόμα μικρός, μόνος, εκτός από μόνος σε μια άλλη χώρα, το πιο σημαντικό όμως, είχα αυτό που πρέπει να υπάρχει για να γίνει μια συναυλία από τις πιο γερές εμπειρίες που θα έχεις ποτέ, δεν είχα ακούσει ούτε μια νότα από το σχήμα που θα ανέβαινε σε λίγα λεπτά στη σκηνή

θυμάμαι το δεύτερο κομμάτι, το ‘perpetuum mobile’, το ομότιτλο από το album για το οποίο μιλάω σήμερα, θυμάμαι όταν ήρθε η ώρα του σόλο κρουστών του n.u. unruh, βγήκε μπροστά στο ξύλινο πάλκο με ένα μαστίγιο που στην άκρη του υπήρχαν μεταλλικά κουτιά και άρχισε να γαζώνει το πάλκο. φίλες, φίλοι, ο κόσμος οπισθοχώρησε, η αντάρα αυτή πρέπει να ξύπνησε μέσα μας εικόνες από καταρρεύσεις κτιρίων όπως τα σαρώνει ένα ωστικό κύμα και φαίνεται έτσι άκακο σαν χάδι στα βίντεο, μπορεί να μας θύμησε καταρρεύσεις κτιρίων μέσα μας, δωμάτια ψυχικά που μαλακώνουν και διαλύονται κάπου βαθειά, κρατηθήκαμε νοερά από το χέρι με αγνώστους

τις επόμενες μέρες έπιανα τον εαυτό μου να τραγουδάει την επωδό ‘life on other planets is difficult’ από το ‘selbstportrait mit kater’, και στα αλήθεια υπάρχει πιο ακριβής σκέψη για τη σχέση μας με το ουράνιο σώμα που μας φιλοξενεί;

στο ‘dead friends (around the corner)’, μπήκε μέσα μια και καλή στα θεμέλια της σκέψης εκείνο το ρίγος όταν για πρώτη φορά αναλογίζεσαι το τέλος των φίλων σου, της γενιάς σου, τι σημαίνει ο ένας να μένει και ο άλλος να προχωράει, αν ο θάνατος είναι το τελευταίο προχώρημα

και στο ομώνυμο, βρήκε ένα πλυντήριο ρυθμών, μια βιομηχανική προσευχή, έναν ύμνο στην αέναη κίνηση, στη ζωή που μπορεί να είναι κάτι μόνο όταν κινείται. παραμένει μέχρι και σήμερα ο μεγαλύτερος εχθρός της αδράνειας

μπορεί το αριστούργημα των en να είναι το ende neu, μπορεί η πεμπτουσία τους να αποκρυσταλλώθηκε στο alles wieder offen, όμως για εμένα η ύστατη αναφορά θα είναι πάντα το perpetuum mobile, το άλμπουμ που γνώρισα για πρώτη φορά ζωντανά, μέσα σε εκείνο το μαύρο κουτί παπουτσιών που κλειστήκαμε περίπου 2.000 άνθρωποι με τους en στη σκηνή να μας κοιτάνε σαν τίγρεις μέσα από το κλουβί, τελικά στο κλουβί ήμασταν εμείς, το ακροατήριο, κάποιες στιγμές ερχόντουσαν κοντά και μας περιεργάζονταν, γλυκά και ειρωνικά, όπως τους πρέπει

για ένα σχήμα που μοιάζει περισσότερο με ομάδα εργασίας που καταθέτει πορίσματα και στοιχεία ανά περιόδους παρά με μουσικό συγκρότημα, η ομορφιά είναι αυτή ακριβώς: όλη αυτή η επιστήμη τραγουδάει, οι υλικότητες μας μιλάνε, φαίνεται πως απευθύνονται σε ένα πρωτόγονο κώδικα μέσα μας, το μέταλλο γίνεται τελικά η φύση μας. και στα αλήθεια, υπάρχει κάτι πιο χαρακτηριστικά ανθρώπινο από το βιομηχανικό στοιχείο; στην ιστορία τους βλέπουμε μια ιστορία της ευρώπης, ένα μακρύ, χαμένο φιλμ από τη ζωή και το θάνατο της ηπείρου, μια ήπειρο άλλοτε τραγική και άλλοτε drama queen, που της αρέσει να λιποθυμάει ψεύτικα

εδώ λοιπόν έγινε ένα πολύ προσωπικό ξεκαθάρισμα με τον προηγούμενο εαυτό μου, γιατί εκείνο το βράδυ όταν γύρισα στις εστίες πήγα και έκατσα στην κουζίνα, αμίλητος. από έξω μπορεί να πέρναγε κάποιο ελάφι, ήταν συχνό θέαμα καθώς ήμασταν στα περίχωρα της πόλης, και εάν κοίταζε μέσα από το παράθυρο, θα έβλεπε μια ανθρώπινη μορφή να κάθεται σε ένα τραπέζι, με μια λάμπα από πάνω, σα θραύσμα από πίνακα του hopper, με αυτή την υποφώσκουσα μοναχικότητα που κρυβόταν στους τόνους του, θα έβλεπε ένα μπερδεμένο ον που από εδώ και πέρα δεν ξέρει πως να συνεχίσει, γιατί είχε έρθει ο εξαίσιος κρότος της μουσικής να ραγίσει όλες τις βεβαιότητες. και δεν ήμουν ούτε εγώ ούτε και το ελάφι στο κλουβί

για την επιστροφή των en στη δισκογραφία με το alles in allem

en/sd,

‘there’s a place around the corner where your dead friends live’

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
Cover photo: v_era