Η δεύτερη μέρα του Death Disco Athens Open Air Festival (Κυριακή 23/7), μας βρήκε να χαζεύουμε αποχαυνωμένοι το θερμόμετρο, που δεν έλεγε να κατέβει από τους 40 βαθμούς. Ευτυχώς ο χώρος της Τεχνόπολης ήταν ευεργετικά προσανατολισμένος για τις συγκεκριμένες συνθήκες και δεν επέτρεπε τις βίαιες ακτίνες του ήλιου να μας πλησιάσουν. Μάλιστα, απ' ότι φάνηκε, ήταν αρκετοί περισσότεροι από την προηγούμενη μέρα, εκείνοι που δεν "ίδρωσαν" από τον ανηλεή καύσωνα και προσήλθαν στην ώρα τους, λίγο πριν ακουστούν οι πρώτες κιθαριές στο Open Air Stage.

DAY 2
Data Fragments
Ακριβώς στην ώρα τους βάσει του προγράμματος, οι μαυροντυμένοι Data Fragments (Πάνος Δεδεψίδης-φωνή & κιθάρα, Στάθης Λεοντιάδης-μπάσο, Πάνος Δημόπουλος-synths και Βαγγέλης Φελόνης-drums) έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα δεύτερης μέρας του φεστιβάλ. Ήχος post punk, καλοφτιαγμένα τραγούδια και δεμένη μπάντα, ήταν ένας προάγγελος του ότι και σήμερα το festival θα πήγαινε πολύ καλά. Η μπάντα μετά από μία σύντομή παύση στις δραστηριότητές της, επέστρεψε δυνατή. Η διακοπή αυτή ουδόλως επηρέασε την παρουσία της στη σκηνή. Mας ζέσταναν για τα καλά τόσο με τις πιο μελαγχολικές στιγμές τους (Walking in the Rain,) όσο και με πιο δυνατές, όπως το Nothing There, που έκλεισε το set. Αναμένουμε τη νέα τους δουλειά γιατί πολύ μας αρέσει που εγχώριες μπάντες ασχολούνται σοβαρά με τον αγαπημένο μας ήχο, το post punk. Δυστυχώς χάσαμε κάτι από το τέλος, αλλά έπρεπε να τρέξουμε στη Machine Work Stage.

Data Fragments setlist:
A Thousand Walls
In Silence
Falsifies The Fact
Walking In The Rain
Total Absence of Light
Nothing There

Mechanimal
Στη Machine Work Stage η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική... Πιο dark, πιο electr-ισμένη. Σκοτεινοί, industrial ήχοι ακούγονται από την είσοδο στον χώρο, ο οποίος ήδη έχει πολύ κόσμο. Το μάτι αυτομάτως πέφτει στο νέο μέλος των Mechanimal (Γιάννης Παπαϊωάννου και Freddie Faulkenberry), τη Χριστιάνα Στυλιανού, η οποία καθισμένη κρατά ένα ηλεκτρικό μουσικό "πριόνι" και χρωματίζει υπέροχα τα minimal synths και τα σκληρά φωνητικά. Είμαστε πλέον σίγουροι ότι κάτι ιδιαίτερο θα παιχτεί σήμερα εδώ μπροστά μας. Η μπάντα έκανε μια σύντομη αναδρομή σε μέρος από το συνολικό έργο της, με τα κομμάτια να είναι πολύ σωστά τοποθετημένα έτσι ώστε να "πιάσουν" τόσο παλιούς, όσο και νέους ακροατές. Φυσικά ξεχωρίσαμε το εναρκτήριο Song to the Sirens (από το άλμπουμ Secret Science) και το ομότιτλο του δίσκου, σε full electro εκτέλεση. Πολύ δυνατό set, σίγουρα θα επιλέξουμε να τους ξαναδούμε.
Λίγο πριν το τέλος, φύγαμε για ανάσες δροσιάς και για να προλάβουμε τους Actors.

Mechanimal setlist:
Song To The Sirens
Cut Communications
Red Mirror
Secret Science
Scavengers
Easy Dead

Actors
"Πλησιάστε να βγάλουμε μια φωτό για να μας πιστέψουν οι φίλοι μας πίσω στον Καναδά ότι όντως βρισκόμαστε στην Ελλάδα!" είπε ο επικοινωνιακότατος Jason Corbett, ενώ ο κόσμος από κάτω έδειχνε να περνάει πολύ καλά με τις μουσικές των Actors. Μαζί του η Shannon Hemmet με τα βαθυγάλαζα μάτια (και μαλλιά) στα synths, η εκπληκτικής ομοιότητας με την Jenny Beth, Kendal Wooding με το μπάσο της, ενώ στα τύμπανα ο αεικίνητος Adam Fink. Το κουαρτέτο ανέβασε κι άλλο την θερμοκρασία του κοινού που λικνιζόταν με τους ρυθμούς τους. Εδώ έλαβε χώρα η πιο "καθαρά rock" εμφάνιση της βραδιάς (τουλάχιστον για τα δικά μας αυτιά), αφού τα κομμάτια του set παίχτηκαν με πολύ ωμό, heavy τρόπο. Έξι από τα δέκα τραγούδια προήλθαν από το φοβερό Acts of Warship του 2021, μάλιστα μπήκαν πολύ δυνατά με τρεις σερί κομματάρες (Love You More, Like Suicide, Only Lonely). To Slaves και το We Don't Have to Dance (που το ακούσαμε μίσο στο δρόμο για τη Machine Work Stage), ήταν τα κομμάτια που ξεχώρισαν από το It Will Come To You άλμπουμ του 2018. Πολύ ισορροπημένο set, πολύ δυνατή εμφάνιση από μια μπάντα που έχουμε -νομίζω- να περιμένουμε πολλά στο μέλλον.

Actors setlist:
Love U More
Like Suicide
Only Lonely
L’appel du vide
Slaves
Crystal
Killing Time (Is Over)
Obsession
Cold Eyes
We Don’t Have to Dance
Face Meets Glass

Mecano Un-Ltd
Η είσοδος στην σκηνή του Machine Work του Dirk Polak με λευκό πουκάμισο, γράφοντας με μεγάλα μαύρα γράμματα "ΧαρμοΛύπη", μας έμπασε απευθείας στο πνεύμα του. Αγάπη για την Ελλάδα, το παλαιότερο αλλά και το σύγχρονο ελληνικό πνεύμα, πάθος στην ερμηνεία και μια συνολική εμφάνιση επιβλητικότατη. Σίγουρα μιλάμε για την καλύτερη εμφάνιση της μέρας, με το κοινό να είναι πολύ θερμό, φανατικό θα έλεγα, γεγονός που μας εξέπληξε ευχάριστα. Το κοινό και η μπάντα για περίπου μία ώρα πέρασαν όχι απλώς καλά αλλά... σε άλλη διάσταση (παρά ή και λόγω της ζέστης) και ειδικά σε κομμάτια όπως το Links και το Ιn Still Life που το venue σηκώθηκε στον αέρα. Εύγε!

Mecano Un-Ltd. setlist:
Meccano
Permanent Revolt
Escape The Human Myth
Statement Of The Artist (As An Old Man)
Robespierre’s Re-Marx
Spurs Of Byron
Note Of A Stroll In Spring
To life’s Reunion
Environmental Twist
Links
In Still Life
Untitled
Face Cover Face

She Past Away
Τα ελάχιστα μικρά ηχητικά προβλήματα που αντιμετώπισαν ανεβαίνοντας στην σκηνή οι She Past Away, ξεπεράστηκαν χωρίς καν να το καταλάβουν πολλοί. Οι S.P.A. με το goth ύφος τους ήταν άκρως ταιριαστοί με το γεμάτο μαυροφορεμένους εξωτερικό χώρο της Tεχνόπολης. Το ντουέτο των Τούρκων σίγουρα βρέθηκε σε γνώριμο του περιβάλλον και δεν άργησε να μας κατακλίσει με τις υπέροχες minimal, post punk μελωδίες του και να προετοιμάσει την εξωτερική σκηνή για τους Sisters. O ήχος τους, μεστός και απόλυτα ταιριαστός στο πνεύμα της ημέρας και του festival. Doruk Öztürkcan (synths) και Volkan Caner τα πήγαν περίφημα και ανανέωσαν το ραντεβού τους με το ελληνικό κοινό που δείχνει να τους αγαπά πολύ. Κορυφαίες στιγμές του set τα Katarsis και Kasvetli Kutlama.

Absolute Body Control
H Machine Work Stage μας καλωσόρισε για τελευταία φορά γύρω στις 22:00. Ασφυκτικά γεμάτη. Οι Absolute Body Control ανέλαβαν να μας ταξιδέψουν με τις minimal ηλεκτρονικής μουσικές τους και με έναν Dirk Ivens που έμοιαζε να μην του φτάνει ο χώρος. Υπερκινητικός, γεμάτος ενέργεια και πάθος, δε σταμάτησε στιγμή να στροβιλίζεται και να σε παρασέρνει στον ιδιότυπο, ηλεκτρισμένο χορό του. Σε κόντρα ρόλο, ο Eric Van Wonterghem, ήρεμος και στιβαρός πάνω στις κονσόλες του. Οι Βέλγοι πρωτοπόροι του ήχου, με την εμφάνισή τους επιβεβαίωσαν την κυριαρχία τους και το όνομά τους στο χώρο. Επιβλητικοί, σοβαροί, καθηλωτικοί. Πολύ καλή εμφάνιση από μία μπάντα που ομολογώ πως δεν είχαμε παρακολουθήσει και που σίγουρα μας έβαλε στο τριπάκι να την ψάξουμε.

Absolute Body Control setlist:
Invisible Touch
Waving Goodbye
Earth Takes A Break
Is There An Exit?
Figures
Surrender No Resistance
Automatic
I Wasn’t There
Never Seen
Give Me Your Hands
So Obvious
Encore:
Warm Leatherette
Love At First Sight

The SIsters of Mercy
Τελευταία στάση του 2ήμερου μουσικού ταξιδιού μας, oι The SIsters of Mercy. Ως "οπαδοί" των Mission (γνωστή η κόντρα τους, εντός ή εκτός εισαγωγικών), αλλά και επειδή δεν είχαμε ακούσει και τα καλύτερα για τα live τους, δεν είχαμε επιδιώξει μέχρι πρότινος να τους δούμε. Σταθήκαμε όμως τυχεροί, γιατί κατά τα φαινόμενα μάλλον επρόκειτο για μία από τις καλύτερες εμφανίσεις τους. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για ένα από τα ιστορικότερα group του dark/goth ήχου. Ακόμα και αν δεν έχουν σπουδαία δισκογραφική παρουσία τα τελευταία -πολλά- χρόνια, είναι εντυπωσιακός ο σεβασμός που έχουν απ’όλους αλλά και ιδιαίτερα από τους fans τους που τους ακολουθούν όπου κι αν βρεθούν.
Εδώ που τα λέμε, ελάχιστες μπάντες έχουν τη δυνατότητα να έχουν στη set list τους κομματάρες όπως τα Marian, More, Alice, Lucretia My Reflection, Temple of Love, This Corrosion (πολύ καλή η εκτέλεσή του) και η λίστα μπορεί να συνεχίστει για αρκετές γραμμές. Κορυφαίοι, και ειδικά όταν είναι στα καλά τους (ο Andrew Eldritch δηλαδή), όπως στο υπέροχο festival για τα 10 χρόνια της Death Disco. Τότε όλα είναι υπέροχα...

The Sisters Of Mercy setlist:
Don’t Drive On Ice
Ribbons
Crash and Burn
I Will Call You
Alice
Giving Ground (Sisterhood)
But Genevieve
Dominion / Mother Russia
Marian
More
Instrumental 86
Doctor Jeep
Eyes of Caligula
I Was Wrong
On the Beach
When I’m On Fire
Lucretia My Reflection
Temple of Love
This Corrosion.

Αν κάτι μας έμεινε από το Death Disco Αthens Open Air Festival, εκτός από τις εξαιρετικές εμφανίσεις των περισσότερων συγκροτημάτων (συν την ευκαιρία να μάθαμε και μπάντες που δεν γνωρίζαμε), είναι η διάθεση του κόσμου να έρθει, να χορέψει και να διασκεδάσει, παρά τη σουρεαλιστική ζέστη και την όποια δυσκολία μπορεί αυτή να προκάλεσε. Σίγουρα αποδείχτηκε ότι υπάρχει κοινό να στηρίξει και την επόμενη έκδοση του Festival. Μακάρι αυτό να συμβεί σύντομα. Χρόνια πολλά και καλά Death Disco!

Photos-videos: v_era