Η μουσικός CALLIOPE ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε κλασσικό τραγούδι και πήρε δίπλωμα μονωδίας και εν τέλει στράφηκε προς την ηλεκτρονική μουσική, όπου βρήκε το κατάλληλο «έδαφος» για να αναπτύξει τα δικά της μουσικά project. Κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο MÄDCHENBLUMEN (Submersion Records) τον Ιούνιο του 2023 και τώρα δουλεύει υλικό για τον δεύτερο δίσκο της. Μαθαίνει τρομπέτα και ευφόνιο, τα οποία εντάσσει -με περίσσιο θάρρος- στις συνθέσεις της, παράλληλα με synths, effect pedals, vocals και field recordings.
Γνωρίστε την καλύτερα μέσω των απαντήστεων που μας έδωσε στο SpeeditUp 21.
Είμαι η CALLIOPE. Το όνομα CALLIOPE είναι το βαφτιστικό μου όνομα, ωστόσο όλοι με φωνάζουν και με ξέρουν ως Κάλλια.
Το όνομα μου προέκυψε -για να είμαι ειλικρινής- από τον πατέρα μου. Είναι ο μοναδικός που πάντα με φώναζε Καλλιόπη και μέχρι πρόσφατα μόνο από τη δική του φωνή δεν μου ακουγόταν «ξένο». Βέβαια πλέον ολοένα και περισσότερο «ακούω» σε αυτό και ομολογώ πως μ’ αρέσει αυτό το νέο «μουσικό βάφτισμα» που ξεκίνησε επίσημα το 2023.Το είδος της μουσικής που παίζω είναι μάλλον electronic. Τουλάχιστον έτσι μου λένε. Εγώ ζω στη δική μου ψευδαίσθηση και πιστεύω πως ανήκω σε ένα experimental λαικό pop είδος.
Τρεις μουσικοί που αγαπάω πολύ είναι σίγουρα η Λένα Πλάτωνος, ο Epavlis Pavlakis και ο Samn Johnson.
Ένα κομμάτι μου, αντιπροσωπευτικό του ήχου μου είναι το EPHEU (=κισσός) από την πρώτη μου κυκλοφορία «MADCHENBLUMEN».
Οι περισσότεροι από τους στίχους μoυ αναφέρονται στο empowerment και τον αυτοπροσδιορισμό. Σίγουρα αντλώ έμπνευση από τις φίλες και την οικογένεια μου, την φύση αλλά και από άλλες πηγές (Ποίηση, αποσπάσματα από ταινίες ή συνεντεύξεις, τον σκύλο μου, το θέατρο κλπ.)
Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή για live ήταν στο ΚΕΤ (Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων) στις 23 Φεβρουαρίου το 2023. Ήμουν πολύ ανυπόμονη! Ήθελα απλά να τα «πω». Πολύ το αγαπώ αυτό το live σαν ανάμνηση. Γυρνάω πίσω σε αυτό και το σκέφτομαι πολύ τρυφερά. Είχε μάλιστα -εντελώς συμπωματικά- πέσει την ίδια μέρα που πέθανε ο παππούς μου (23 Φεβρουάριου 2012) μια πληροφορία που μοιράστηκα με το κοινό εκείνη τη βραδιά, μιας και το άλμπουμ τον αφορούσε άμεσα. Ήταν πολύ ωραία. Έχω «μεγαλώσει» πολύ από τότε μουσικά, αλλά ήταν η πρώτη μου φορά που έπαιζα τη μουσική μου μπροστά σε κόσμο και αυτό είναι κάτι που κρατάω πολύ γλυκά μέσα μου. Έχουν κάτι γοητευτικό και συγκινητικό οι πρωτιές άλλωστε.
Το μουσικό ραδιόφωνο (των FM) είναι κάπως «κλειστό» ως προς τις πιο experimental, electronic ή ambient μουσικές. Κυριαρχεί το mainstream γενικά και σπάνια έχω ακούσει κάτι κοντά στο δικό μου ύφος ή κάτι γενικά από την -ας πούμε- underground ελληνική μουσική σκηνή.
Θα ήθελα κάποτε να παίξω live στη RED LION. Μια PUB πίσω από το Χίλτον και την Εθνική Πινακοθήκη γιατί είναι το αγαπημένο μου μέρος στην Αθήνα.
Θα γούσταρα να ήταν δική μου σύνθεση ο «Μάρκος» της Λένας (Πλάτωνος) και γενικά ζηλεύω αυτές τις ποιότητες σε κομμάτια. Είναι ποιητικό, είναι βιωματικό, είναι τρυφερό. Το ακούω πάντα με προσοχή στη χρεία της φωνής, στα λόγια και μετά στη μουσική. Κλωτσιά στο στήθος η Λένα Πλάτωνος από πάντα για μένα. «Χώνει» με θάρρος, με χάδια και με μια συναισθηματική διαφάνεια που με «κινεί» από παιδί. Λέει «αυτό νιώθω», «αυτό είμαι», «ορίστε».
Ένα live που παραβρέθηκα και μου «πήρε τα μυαλά», ήταν της Midori Takada στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσού, δεν θυμάμαι πριν πόσα χρόνια (4 ή 5) και πραγματικά δεν νομίζω ότι έχω βιώσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. Είχε κατασκευάσει μάλιστα ένα -ας το ονομάσω- «κρουστό θάλαμο» όπου έμπαινε ολόκληρη και «έπαιζε». Ήταν συγκλονιστικό οπτικά αλλά και ακουστικά. Η γυναίκα είναι σοβαρή μάγισσα.
Ένα λάθος που δεν πρέπει να κάνει όποιος σκέφτεται να ξεκινήσει κάποιο μουσικό project είναι το overthinking! Όχι ότι είμαι βέβαια σε θέση να πω τι είναι σωστό ή λάθος - κι εγώ ακόμα το «ψάχνω». Ωστόσο, κάτι που λέω στον εαυτό μου και με βοηθάει πολύ, είναι το «Κανείς δε νοιάζεται για αυτό που κάνεις περισσότερο από σένα». Η τελειομανία ενέχει κινδύνους. Καλό είναι να αφήνουμε κάποια πρότζεκτ να «φεύγουν». Φτάνει με τις τέλειες μίξεις και τις κατάλληλες στιγμές. «Βγάλτο» το κομμάτι να βρει τον «τόπο» του. Είναι και ο μοναδικός τρόπος να εξελιχθούμε μουσικά άλλωστε. Τα λέω να τα ακούω κι εγώ.?
Η άποψή μου για την επίδραση του internet στη μουσική είναι κάπως ουδέτερη. Φυσικά το ιντερνέτ είναι το μέσο που γίνεται πρώτα απ΄ όλα spread η δουλειά μας. Είτε μέσω των music platforms είτε μέσω των social media. Τι είμαστε χωρίς αυτόν τον «Θεό Υπολογιστή» που λέει και η Πλάτωνος. Αλλά είναι αλήθεια πως νιώθω την πίεση της «συμμόρφωσης» στις μόδες που θέτει το ίντερνετ. Να είσαι ενεργός, να χτίσεις απήχηση και content engagment και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα που τα κοιτάω από μακριά με γουρλωμένα μάτια και τους φωνάζω «εγώ μουσική θέλω να κάνω».
Αν μπορούσα να μεταφερθώ σε ένα μουσικό περιβάλλον του παρελθόντος αυτό θα ήταν τα 80ς. Οχι κάπου συγκεκριμένα απαραίτητα, επειδή είναι μια φοβερά ενδιαφέρουσα περίοδος για την ηλεκτρονική μουσική. Ο κόσμος άρχισε να «παίζει» σοβαρά με το «ρεύμα» τότε. Τα Synths που ξεμύτησαν, διαμόρφωσαν και επηρεάζουν μέχρι και σήμερα τη μουσική παραγωγή.
Το πιο παράξενο σκηνικό που έχει συμβεί σε live μου -μάλλον φταίω εγώ για το συγκεκριμένο αλλά δεν πειράζει θα το πω- είναι όταν είχα πει σε ένα live μου ότι είμαι η κόρη της Τζένης Βάνου σαν αστείο και μετά το live έφευγαν κάποια κορίτσια και συζητούσαν για το πως μοιάζουμε με τη «μαμά Τζένη». Το πίστεψαν και κάπως το επέτρεψα. Γιατί όσα άτομα με ξέρουν πραγματικά, γνωρίζουν την ψύχωση που έχω μαζί της.
Θα ήταν τέλειο αν κάποτε συνεργαζόμουν με τον Samn Johnson. Είναι ένας νέος μουσικός, όχι τόσο γνωστός, αλλά παρακολουθώ και νιώθω «κοντά» στο έργο του. Έρχεται και από ένα κλασσικό μουσικό background με κλασσικές σπουδές -αντίστοιχες με τις δικές μου- και ο τρόπος που χειρίζεται τη φωνή σαν «υλικό» αλλά και τα «δάνεια» που παίρνει από τη μουσική θεωρία και επιστήμη, με αφορά πολύ.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα κατά την ενασχόλησή μου με τη μουσική είναι σίγουρα το πρώτο «βήμα». Όταν έστειλα τη μουσική μου σε κόσμο να την ακούσουν για πρώτη φορά πριν 4 χρόνια.
Ένα από τα καλύτερα albums που έχουν ποτέ γραφτεί είναι το Selected Ambient Works Volume 2 του Aphex Twin θα απαντήσω τώρα. Αύριο ίσως κάποιο άλλο?
Θα ήθελα να έχω γράψει μουσική για οτιδήποτε σκηνοθετεί ο Terry Gilliam γιατί… είναι αλλόκοτος. Μ'αρέσει. Νομίζω μάλιστα, πως πριν μερικά χρόνια επιχείρησε να σκηνοθετήσει μια όπερα στο Παρίσι, που επίσης θα με ενδιέφερε.
Η μουσική σήμερα θεωρώ ότι μπορεί να «κινήσει» και να προβληματίσει. Μπορεί να σχολιάσει ή να υπογραμμίσει καταστάσεις και θέσεις, αλλά το να μετακινήσει μια κοινωνία ολόκληρη μου φαίνεται κάπως ρομαντικό. Σίγουρα όμως βάζει το «λιθαράκι» της.
Θεωρώ ότι κάθε καλλιτέχνης «αναγκαστικά» εκφράζει κοινωνικές/πολιτικές απόψεις. Και τι δεν είναι ή δεν μπορεί να μεταφραστεί άλλωστε σε πολιτική ή κοινωνική θέση; Φυσικά η μουσική «φέρει» τέτοια σχόλια - πότε περισσότερο πότε λιγότερο- και κατά τη γνώμη μου αυτό οφείλει να κάνει. Με ειλικρίνεια και θάρρος.
Αν -υποχρεωτικά- έπρεπε να κρατήσω μία στιγμή από την έως τώρα πορεία μου αυτό θα ήταν το live που έκανα το καλοκαίρι του 2023 στην Κρήτη (Ιεράπετρα) στο φυτώριο της οικογένειας μου. Είχα κουβαλήσει μηχανήματα, ηχεία, καρέκλες και στήσαμε με την οικογένεια μου μια μουσική σκηνή μέσα σε δέντρα, φυτά και λουλούδια του φυτώριου. Κάλεσα φίλους, όλη την οικογένεια, γείτονες, παλιούς συμμαθητές και δασκάλους μου και τους παρουσίασα τον δίσκο μου. Ήταν πρώτη φορά που γινόταν κάτι τέτοιο στην πόλη μου αλλά και η πρώτη φορά που με έβλεπαν να κάνω αυτό που γουστάρω. Μετά ήπιαμε, φάγαμε και κάναμε παρέα. Ήταν όνειρο.
Η ερώτηση που ποτέ δε μου κάνουν, οπότε την ρωτάω και απαντάω μόνη μου είναι:
Γιατί Γερμανικά στον πρώτο δίσκο;
Το είχα σκεφτεί και προσπαθήσει να μεταφράσω τα ποιήματα που μελοποίησα για το MADCHENBLUMEN. Είναι ένας δίσκος εμπνευσμένος από γυναίκες της οικογένειας μου, τις φίλες και τα πρότυπα μου. Έχω όμως και τρείς γυναίκες στη ζωή μου -δασκάλες μου και οι τρεις- που με βοήθησαν στη μουσική μου εξέλιξη. Μιλάνε και οι τρείς Γερμανικά. Σιγουρά βέβαια μου αρέσει η γλώσσα και το βρήκα σωστό και συνεπές για το project να μείνει η γλώσσα στα γερμανικά, όμως είχα και στο πίσω μέρος του μυαλού μου την κυριά Susanna, την Dinah και την Christine.
Τα δυο καινούργια project της είναι η «ΨΕΙΡΑ» και το «ΟΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΧΕΙ ΠΕΙ Η ΤΖΕΝΗ» (ένα πρότζεκτ μέσα από το οποίο «αγκαλιάζει» την ψύχωση της για την Τζένη Βάνου).
