Κατηφορίζοντας προς το φιλόξενο Temple σκεφτόμουν πως είναι λίγο περίεργο το συναίσθημα που με διακατέχει: Θα δω δύο μπάντες που έχω ξαναδεί, παρόλ’άυτα περιμένω το live πως και πως, σα να είναι η πρώτη φορά και σα να με περιμένουν εκπλήξεις. Και όντως με περίμεναν. Γιατί και οι δύο μπάντες, αν και ηχητικά βρέθηκαν στα προβλεπόμενα, γνωστά τους μονοπάτια, ήταν τόσο μα τόσο καλές και παράλληλα τόσο ταιριαστές που έφτιαξαν ένα υπέροχο πραγματικά βράδυ. Οι περίπου 150-170 άνθρωποι που αποφάσισαν να επιλέξουν Zu και Stoma, αντί των πολλών live του Σαββάτου στην πόλη, νομίζω δεν το μετάνιωσαν.

Αρχικά την σκηνή κατέλαβε το ΣΤΟΜΑ. Ήταν αληθινά μια καθολική κατάληψη. Τρεις μουσικοί, μπασοκιθάρα, ντραμς και δεύτερη κιθάρα μαζί με synths και samples έκαναν τη σκηνή να φαίνεται πολύ μικρή, την γέμισαν με την ένταση και το πάθος που έπαιζαν και ανάγκασαν τους πάντες να καρφώσουν το βλέμμα και το μυαλό πάνω τους.
Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα (για την πρώτη, περίπου ένα χρόνο πριν, μπορείτε να διαβάσετε εδώ) και τότε είχα μείνει ενεός, αυτή τη φορά αισθάνθηκα να με παρασέρνουν ακόμα περισσότερο στον πειραματικό, θορυβώδη κόσμο τους. Την προηγούμενη φορά είχα και άλλα πράγματα να μου αποσπούν την προσοχή (το στοιχείο της έκπληξης, ο περίεργος χώρος, ο κόσμος που καθόταν στο πάτωμα) και ίσως να μην «μπήκα» στο μουσικό κομμάτι, όσο το περασμένο Σάββατο. Οι διαρκείς πειραματισμοί τους, ο ανεξέλεγκτος θόρυβος και το γεγονός ότι ενώ αισθάνεσαι ότι αυτοσχεδιάζουν, ταυτόχρονα βλέπεις ένα μοναδικό συντονισμό μεταξύ του Σπύρου (κιθάρα, samples, κουπάκια, φωνητικά) του Πέτρου (ντραμς), και του Αποστόλη (μπάσο) είναι η μαγεία των Στόμα. Η μουσική τους φυσικά και δεν περιορίζεται σε είδη, δεν αποδέχεται τοίχους και φραγμούς και η μίξη που πετυχαίνουν είναι ένα μοναδικό όχημα που σε βάζει σε ένα ιδιαίτερο ταξίδι. Noise, free jazz, στοιχεία από tribal ρυθμούς, metal ένταση, progressive και ψυχεδελικές αλληλουχίες με φωνητικά που παραπέμπουν σε ινδιάνικες ιαχές, βουητά και κραυγές, με λέξεις και γλώσσα που πιθανότατα δεν υπάρχει. Είναι από τα πλέον ενδιαφέροντα, εγχώρια σχήματα εκεί έξω, μη χάσετε την ευκαιρία να τους δείτε.

Το απόκοσμο σύμπαν που δημιούργησαν ήταν πράγματι η ιδανική προετοιμασία για τον τυφώνα που θα ακολουθούσε. Τον Ιταλικό τυφώνα των Zu.
Δεύτερη φορά που θα τους έβλεπα, πάλι στο Temple αλλά μπόλικα χρόνια πριν (έξι, συγκεκριμένα). Τότε είχα κάνει το λάθος να τους παρακολουθήσω από το πατάρι και νομίζω πως είχα χάσει ένα κομμάτι από το ηφαίστειο που αφήνουν να εκραγεί πάνω στην σκηνή σε κάθε live τους.

Όμως η διαφορά με την προηγούμενη φορά (όπου και πάλι είχα φύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις) βρίσκεται και σε κάτι ακόμα: τον ντράμερ! Ο Paolo Mongardi, καταπληκτικά όμοιος εμφανισιακά με τον Ψαραντώνη, φαίνεται πως ομοιάζει και στο πάθος του τελευταίου στο παίξιμο. Εκτός από εκπληκτικός ντράμερ κατάφερε σε λίγο χρόνο να γίνει το αφεντικό στη σκηνή. Συνολικά όμως η ένταση που βγάνει στη σκηνή από αυτή τη μπάντα είναι αδιανόητη, το μεγαλείο τους είναι πραγματικά δυσθεώρητο.
Τι να πεις για μια μπάντα που ξεκινά το live της με απαγγελία/απόσπασμα από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο; Δε χρειάζεται φυσικά να είσαι θρήσκος για να σου σηκωθεί κάγκελο η τρίχα και εκεί που δεν ξέρεις τι σε έχει βρει, ξεκινά ένας ορυμαγδός από θορύβους, άλλοτε με πρωταγωνιστή το μπάσο του Massimo Pupillo, άλλοτε με το σαξόφωνο του Luca T. Mai, αλλά πάντα υπό τις προσταγές του Paolo που εκεί που παίζει free jazz ρυθμούς, ξαφνικά ξεφεύγει προς το metal, το hard core, το math rock ή ακόμα και προς αυτή την παραδεισένια, βασανιστική επαναληψιμότητα των αγαπημένων Swans.

Το σώμα που έχτιζαν σε κάθε τραγούδι τους ήταν βασισμένο σε θόρυβο και μελωδία, με κανένα από τα δύο να μην κυριαρχεί απόλυτα. Αυτό που κυριαρχούσε όμως ήταν οι εικόνες που σου κάρφωναν στο κεφάλι, στιγμιότυπα και ιστορίες ενός δυστοπικού, βιομηχανικού και ερειπωμένου κόσμου.
Έπαιξαν πολλά από τα κομμάτια που τους έχουν κάνει κυρίαρχους του είδους, όποιο και αν είναι αυτό τελοσπάντων. Pantokrator, Unseen War,Conflict Acceleration κ.ο.κ. Περίπου μία ώρα παρά κάτι αποχώρησαν από τη σκηνή εν μέσω αποθέωσης και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσουμε έτσι να φύγουν…! Επέστρεψαν για ένα αρκετά εκτεταμένο encore όπου ακούσαμε το Axion από τον δίσκο-αριστούργημα Carboniferous του 2009, και τον μονότονο κόλαφο που ακούει στο όνομα Vantablack Vomitorium και χωθήκαμε βαθιά στα έγκατα της κολασμένης γης μας.
Ελάτε ξανά αγαπημένοι. Ελάτε χωρίς προειδοποίηση!

Zu Set List
PANTOKRATOR
GOODNIGHT CIVILIZATION
UNSEEN WAR
RUDRA DANCES OVER BURNING ROME
CORTAR TODO
NO PASA NADA
CONFLICT ACCELERATION
ERINEYS
OBSIDIAN
CHTHONIAN
CARBON
++++
AXION
VANTABLACK VOMITORIUM.

Photos/videos: v_era