Για να μπω κατευθείαν στο θέμα χωρίς περιστροφές, οι DITZ είναι μία από τις σύγχρονες μπάντες που προχωράνε τη μουσική μπροστά, κατά το δικό μου κριτήριο πάντα. Ο,τιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει, ακόμα και αν δε με ενθουσίαζε πάντα, είχε κάτι να πει, σου έδινε πράγματα και καταλάβαινες πως είναι προϊόν μουσικών που έχουν την τάση και τη θέληση να πρωτοπορήσουν.
Η δισκογραφική διαδρομή της μπάντας από το Μπράιτον δεν είναι μεγάλη αν και βρίσκονται μαζί από το 2016. Ντεμπούτο με το πυραυλοκίνητο The Great Regression το 2022 (με πολλές κομματάρες μέσα όπως ας πούμε το φοβερό Ι am Kate Moss), όμως στο μεσοδιάστημα κυκλοφορούσαν πολλά και σημαντικά singles και EPs και ταυτόχρονα έδιναν πολλά live, με τα τελευταία να είναι άλλωστε αυτά που τους δίνουν κίνητρο και ενέργεια.
Aφού μεσολάβησε το live άλμπουμ On the Bai'ou - Live From the Louisiana το 2023, αρχές του 2025 ήρθε η στιγμή να ρίξουν την επόμενη βόμβα με το χαοτικό Never Exhale.

Στο δεύτερο τους άλμπουμ λοιπόν, συνεχίζουν από εκεί που το άφησαν το πράγμα. Κόφτα riffs, επιθετικά φωνητικά, συνδυασμός ήπιων, ατμοσφαιρικών περασμάτων με κιθαριστικά ξεσπάσματα, κοφτεροί στίχοι, παραμόρφωση και επιβλητική έως…τρομακτική ατμόσφαιρα. Θα έλεγα πως αυτό που ακούμε εδώ είναι το σύγχρονο noise/industrial με στοιχεία πειραματισμού, τα τελευταία είναι άλλωστε που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Ένας δίσκος ηχογραφημένος στον δρόμο κυριολεκτικά, αφού όπως είπαμε είναι μια μπάντα που βασίζει και χτίζει τον ήχο της σε μεγάλο βαθμό από τις live εμφανίσεις. Έτσι, συχνά δανείζονταν στούντιο από άλλες μπάντες με τις οποίες έπαιζαν μαζί στα διάφορα μέρη που επισκέπτονταν, προκειμένου να έχουν χώρο και να βρίσκουν χρόνο για τις πρόβες.
Νομίζω πως και αυτός είναι ένας λόγος που στον ίδιο δίσκο μπορεί να βρει κάνεις αρκετές διακυμάνσεις στην ένταση και το ύφος, πάντα όμως στα noise/industrial/post punk ηχοχρώματα και πλαίσια. Όπως και να το κάνεις όταν γράφεις μουσική on the run, εντελώς στο δρόμο δηλαδή, οι επιρροές σου, άρα και η έμπνευση, εναλλάσσονται σε απίστευτο βαθμό.
Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα επιβλητικό 2λεπτο κομμάτι, το V70, σα να θέλει να σε προϊδεάσει για το δαιμονιώδες που θα ακολουθήσει (κάτι σα να πέφτουν τα γράμματα στην έναρξη του Star Wars ένα πράγμα). Ακολουθεί το αγαπημένο μου το δίσκου, το Taxi Man, με το κολλητικό, απίθανο riff που διατρέχει όλο το, post punk ύφους, κομμάτι. Αναμφισβήτητα ένα από τα τραγούδια της χρονιάς. Το επόμενο single ήταν το Space / Smile και αποδεικνύει πως μπορείς σε δύο και κάτι λεπτά να τα πεις όλα. Πολύ δυνατό είναι και το Senor Siniestro, με πολλές εναλλαγές, πειραματικά στοιχεία και παραμορφώσεις. Το Four είναι το πλέον «χορευτικό» κομμάτι του δίσκου, με επιθετικά, ελαφρώς hip hop, φωνητικά.
Από τα πλέον έντονα κομμάτια του δίσκου είναι το God On A Speed Dial όπου τα φωνητικά του Cal. Francis είναι αυτά που ξεχωρίζουν. Το Smells Like Something Died In Here είναι σχετικά ήπιο στην αρχή αν και εσωτερικά το νιώθεις ότι βρυχάται. Μέχρι που γίνεται η έκρηξη σε κάτι απόκοσμο που σε αναστατώνει. Στοιχειωμένη και τεταμένη ατμόσφαιρα, όπως και σε όλο το δίσκο βέβαια που θα μπορούσε άνετα να είναι soundtrack σε ταινία τρόμου. Στο 18 Wheeler το μπάσο του Caleb Remnant παίρνει φωτιά ενώ και τα ντραμς του Sam Evans ειδικά προς το τέλος του κομματιού πάνε να εκραγούν. Ακολουθεί το δεύτερο αγαπημένο μου του δίσκου, The Body As A Structure. Ο λόγος είναι ότι έχει υπέροχες εναλλαγές και αλλαγές διάθεσης. Από ελαφρύ σε κτηνώδες και ξανά πίσω. Τελευταίο κομμάτι είναι το 7λεπτο Britney, γεμάτο πάθος και ένταση, για το οποίο δεν θέλω να πω πολλά εκτός του ότι ακόμα δεν έχω συνέλθει από την πρώτη φορά που το άκουσα. Τόσο αυτό όσο βέβαια και όλος ο δίσκος μου έφερε στο μυαλό τους Shellac του αείμνηστου S. Albini, που φυσικά θα μνημονεύουμε για πάντα και θα τον συναντάμε συνεχώς μπροστά μας.

Ο Never Exhale είναι ένας δίσκος που δε θα τον ακούσεις μία φορά και θα πεις «πάμε παρακάτω». Θα μου πείτε πως στην εποχή μας πόσοι είναι αυτοί που ακούνε ολόκληρους δίσκους; Όπως και να έχει αν πέσει στα χέρια σας, αποκλείεται να…γλιστρήσει, αποκλείεται να συνεχίσετε να κάνετε ό,τι κάνατε, θα κολλήσετε, με τα συναισθήματα που θα αναπτύξετε και την ένταση που θα σας επιβληθεί, ολοκληρωτικά. Δεν είναι απλά ότι έχουμε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, έχουμε έναν από αυτούς που σε κάνει να αναθεωρείς πράγματα για τη ζωή σου, να αμφιβάλεις, να θες να ψάξεις το διαφορετικό…!