Οι Nightstalker είναι η ιστορικότερη heavy rock / stoner μπάντα της Ελλάδας και παράλληλα μία από τις πλέον σεβαστές και αναγνωρίσιμες στο εξωτερικό. Πλησιάζουν τα 30 χρόνια παρουσίας (24 στη δισκογραφία) και στην...πλάτη τους μετρούν άπειρα live με τόνους ιδρώτα και χιλιάδες ιστορίας rock'n'roll τρέλας. Και φυσικά, ίσως τη μεγαλύτερη fanbase ελληνικού συγκροτήματος. Ο ήχος τους, κατά την εξέλιξη του, πέρασε από πολλά στάδια, ακουμπώντας συχνά και την ψυχεδέλεια, ακόμα και τα όρια του metal.
Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε μια σύντομη αναδρομή στη δισκογραφία τους, με αναφορά στην εξέλιξη του ήχου τους, τις -λίγες- αλλαγές μελών και φυσικά τις δικές μας προτιμήσεις σε άλμπουμ και κομμάτια.
Nighgtstalker - Η δισκογραφία τους
Side Fx EP - (Ιπτάμενοι Δίσκοι, 1994)
Η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση της θρυλικής μπάντας έγινε με αυτό το ΕP, στην εταιρεία Ιπτάμενοι Δίσκοι (παραγωγή Θοδωρή Μανίκα, ενώ είχε βάλει το χεράκι του και ο Alex K. των The Last Drive) ενώ η παρέα μετά από κάποιες αλλαγές κατέληξε στο παρακάτω σχήμα: Argy : φωνή, τύμπανα, Ανδρέας : Μπάσο, Hill: Κιθάρα, Harry: Κιθάρα. Όπως και οι ίδιοι έχουν παραδεχθεί, δεν πολυκαταλάβαιναν (και δεν έδιναν σημασία θα έλεγα) τι (ακριβώς) είδος μουσικής έπαιζαν. Ο ήχος ήταν πρωτόγονος, δε μπορούσες εύκολα να του βάλεις ταμπέλα (να είναι metal, να είναι thrash, alternative, heavy rock;) και τελικά αυτή ήταν η γοητεία του, και τότε αλλά και σήμερα, 25 σχεδόν χρόνια μετά.
Πολλά τα δυνατά κομμάτια, με προεξέχον φυσικά τον εναρκτήριο δυναμίτη Spit, που “ξεκινούσε” το μύθο.
Κυκλοφόρησε και περιποιημένη επανέκδοση του δίσκου (από την Labyrinth of Thoughts), το 2004, για τα 20 χρόνια κυκλοφορίας του.
Ακούστε εδώ
Use - (FM Records, 1996)
Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλεία τους, αυτή που στην ουσία καθόρισε (σε γενικές γραμμές) τον Heavy/Stoner ήχο τους. Πολύ κοντά στα δεδομένα του Side Fx, όμως σίγουρα πιο σαφής ήχος ως προς το ύφος.
Ξεκινάει με το εξαιρετικό Give Me με τις απίστευτες “κιθαριές", βαραίνει με το Sabbathικο Use ενώ κορυφαίο είναι το speedάτο (και must συναυλιακό όλα τα χρόνια) Trigger Happy. Προσωπικό αγαπημένο μου πάντως είναι το αργόσυρτο This is U. Φοβερός, “γεμάτος” και χορταστικός δίσκος.
Ακούστε εδώ
The Ritual EP - (Vinylast Records, 2000)
Το EP The Ritual είχε την ιδιαίτερη σημασία του στην πορεία της μπάντας, κυρίως γιατί χωρίς αυτό μπορεί και να μην υπήρχε καν συνέχεια…! Το εν λόγω Mini album στην ουσία γράφτηκε μετά τη φυγή του Hill, με μοναδικό κιθαρίστα τον Harry. Σε 27 περίπου λεπτά κατάφεραν και επισκέφθηκαν το ένα μουσικό ύφος μετά το άλλο. Stoner, ψυχεδέλεια και heavy rock συνυπάρχουν αρμονικά, μαζί με μία πολύ καλή διασκευή στο Iron Horse των Motorhead.
Και αυτό επανακυκλοφόρησε σε βινύλιο, από την Labyrinth of Thoughts, με ένθετο στίχων και νέο mastering.
Ακούστε εδώ
Just A Burn - (Mad Prophet Records, 2004)
Κάπου στο 2000 ήρθε ο νέος κιθαρίστας, ο Τόλης (που αργότερα παρέμεινε ως ο μοναδικός στην κιθάρα), ενώ αποχώρησε και ο Χάρης που ήταν στη μπάντα από το ξεκίνημά της. Οι αλλαγές ήταν λογικό να επιδράσουν και στον ήχο, που κατά την άποψη μου έγινε ελαφρώς πιο "στεγνός" και άμεσος. Από αυτό το άλμπουμ ξεχωρίζω τις κομματάρες: All Around (Satanic Drugs From Outer Space), Just A Burn, Line.
Ακούστε εδώ
Superfreak - (Meteor City, 2009)
Χρειάστηκε να περάσουν 5 χρόνια για να υπάρξει νέα δισκογραφική δουλειά. Πλέον ο Αργύρης έχει αφήσει προ πολλού τα ντραμς, τα οποία αναλαμβάνει ο Κώστας. Το άλμπουμ αυτό είναι full της ψυχεδέλειας με συχνά heavy riffs. Πολύ καλή παραγωγή, πολλά εφφέ και ποικιλία ήχων. Είναι το αγαπημένο μου, αν και με το πέρασμα των χρόνων, αλλάζει και η προτίμηση καθώς αλλάζουν τόσο τα γούστα όσο και τα ακούσματα. Οι ύμνοι / κόλλημα είναι τα Superfreak, Enough Is Enough, Baby, God Is Dead, αν και όλα είναι ένα κι ένα.
Ακούστε εδώ
Dead Rock Commandos - (Small Stone Records, 2012)
Νέα αλλαγή στα ντραμς, με την εμφάνιση του Ντίνου. Στο συγκεκριμένο δίσκο γίνεται πλέον αντιληπτό και στον τελευταίο (σχετικό ή άσχετο) ότι οι Nightstalker είναι μία τεράστια μπάντα που μπορεί να γεμίσει venues και να κάνει επιτυχημένα περάσματα σε σκηνές του εξωτερικού. Ο δίσκος αυτός τους κάνει γνωστούς σε ευρύτερο κοινό ενώ το Children Of The Sun γίνεται σύνθεση/σύμβολο μιας (και παραπάνω) ολόκληρης γενιάς. Πιο σωστά “μιάς ολόκληρης φυλής”, γιατί τα ηλικιακά φράγματα τα ξεπέρασαν εύκολα. Βέβαια, ακόμα μεγαλύτερος χαμός θα γίνει περίπου δυο χρόνια μετά, όταν κυκλοφόρησε και το πολύ επιτυχημένο video clip του κομματιού, αφιερωμένο (από τη μπάντα) σε όσους βρέθηκαν δίπλα τους όλα τα χρόνια της πορείας τους. Και να σκεφτεί κανείς πως ή σύνθεση είναι αρκετά παλαιότερη και βρισκόταν για καιρό στο αρχείο τους. Αγαπημένα κομμάτια του δίσκου είναι επίσης τα Go Get Some, Dead Rock Commandos και το alt/americana ύφους One Million Broken Promises.
Ακούστε εδώ
As Above, So Below - (Oak Island Records, 2016)
Το κερασάκι στην τούρτα της δισκογραφίας τους, ή πιο σωστά ένα ακόμα (για κάποιους το μεγαλύτερο) διαμάντι της. Σα να θέλουν να συνοψίσουν την καριέρα τους, και βάζουν στοιχεία από αρκετά διαφορετικά είδη και περιόδους τους. Διαφορετικά; Xμ! Rock παίζουν. Πάντα αυτό έκαναν, χωρίς όρια, χωρίς ταμπέλες, μόνο με συναίσθημα και κ%^^λα! Έτσι κάνουν και εδώ: Τρομερή παραγωγή, full του riff, ωραίες εμπνεύσεις. The Dog That No-one Wanted (από τα πιο πιασάρικα κομμάτια τους) , Zombie Hour, το anthemικό, με 70’s feeling Blue Turns To Black, My Electric Head (καλησπέρα σας κύριοι Sabbath) οι καλύτερές μου, εξ’αυτών. Οπως μπορείτε να δείτε και παραπάνω, διαθέτει και εξωφυλλάρα!
Ακούστε εδώ
Δείτε εδώ, όσα ζήσαμε σε ένα live τους, στο τέλος του 2017.
Και η ιστορία συνεχίζεται…Με πολλά live και (ελπίζω) νέο δίσκο σύντομα…
We’re gonna live for ever, don’t you know, we’re all one together, we are the Children of the Sun….
Φωτογραφία επικεφαλίδας: v_era
Φωτογραφίες εξώφυλλων: google search
