τελευταία φορά που άκουσα αυτόν το δίσκο ήταν κρυμμένος σε μια βραχώδη παραλία, ένα κουρασμένο μεσογειακό μεσημέρι. θυμάμαι ακόμα την αντίδραση της συντροφιάς στα πρώτα λεπτά της ακρόασης. ήταν ακαριαία, ζητούσε να μάθει τι είναι αυτό που μόλις εισέβαλλε και ράγισε όλο αυτό το γυμνό τοπίο

μιλάω για τον luciano cilio και το μοναδικό του album, το dialoghi del presente, το οποίο και κυκλοφόρησε το 1977

γεννημένος στη νάπολη το 1950, με σπουδές στη μουσική, την αρχιτεκτονική και τη σκηνογραφία, πέρασε μέσα από όλο τον πανεπιστημιακό αχό της εποχής, συμμετέχοντας κυρίως σε παραστάσεις πειραματικού θεάτρου και μουσικά έργα άλλων, γευόμενος την ένταση της εποχής, την περιπέτεια της αριστεράς στην Ιταλία του ’60 και του ’70

ο δίσκος τοποθετείται ευρύτερα στο ιταλικό progressive της εποχής, είδος με δική του σχεδόν βιβλιογραφία, όμως η μόνη συγγένεια είναι η χρονική. ο luciano cilio, ήδη δεινός εκτελεστής στο πιάνο, την κιθάρα, το σιτάρ, βουτάει κοφτά στη θάλασσα της σύνθεσης, στα μακρά κρατήματα των νοτών, στον πλούτο της παύσης και των αραιών διαστημάτων, φτάνοντας στα όρια του holy minimalism, απαρνούμενος όμως κάθε υπόνοια θρησκευτικότητας, κρατώντας μόνο μια μυστηριακή ευλάβεια που έχει να κάνει με την παρουσία καθαυτή του ήχου, του ήχου που καίει σαν κερί

4 βασικά θέματα και 1 ιντερλούδιο, 30 λεπτά μουσικής που φέρνουν στο νου, όχι ως σύγκριση, αλλά αίσθηση, την εσωστρέφεια που μας γοήτευσε στην ασκητική μορφή του florian fricke των popol vuh, την πάχνη που καλύπτει τη μοναχικότητα των συνθέσεων του arvo pärt. ο χρόνος εδώ αίρεται και ο ήχος θροΐζει από πάνω σου όπως ένας νυχτερινός ουρανός το καλοκαίρι

δίσκος σχεδόν καβαφικός στο μάρμαρο του, πλήρως ακουστικός, ανακαλεί το ημίφως του προσωπικού album του mark hollis που μόλις και σήμερα ανέβασε ένας εξαίρετος φίλος εδώ, δίσκος με τον οποίο ξεκίνησε η μέρα και σε αυτόν πιστεύω οφείλεται η ανάσυρση του lc από τη μνήμη. ο jim o’rourke στα liner notes της επανέκδοσης μιλάει εκστασιασμένος για την καθαρότητα της σύλληψης του έργου, όπως το φως που χτυπάει το δωμάτιο υπό μια συγκεκριμένη γωνία και ανοίγει ακαριαία ολόκληρες εκτάσεις μνήμης μέσα σου. όπως μάλλον έγινε και εκείνο το κουρασμένο μεσογειακό μεσημέρι

σε κάνει να αναρωτιέσαι ποια θα ήταν η συνέχεια. ο ίδιος όμως επέλεξε να μην υπάρχει συνέχεια και έτσι αφαίρεσε τη ζωή του λίγα χρόνια αργότερα, το 1983

δίσκος φτιαγμένος για κάθε αόρατη γενιά που δεν πιστεύει στις γενιές

καλή σας ακρόαση,

ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο facebook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era