λοιπόν, η warp έκανε τη χάρη και ανέβασε το τελευταίο κομμάτι που έλειπε από το δίσκο. ή απλά εγώ ήμουν στραβός και δεν το έβλεπα. λένε πως όταν σταματήσεις να γυρεύεις αυτό που ψάχνεις, τότε το βρίσκεις, ο κανόνας του χαμένου αντικειμένου και τέτοια, ας είναι

δεν ξέρω γιατί αγαπάω τόσο το succour των seefeel. είχα ακούσει το πρώτο τους album, το quique, το οποίο έτυχε επανέκδοσης και τελικά τοποθετήθηκε πολιτισμικά ως βασικό album της περιπετειώδους βρετανικής μουσικής στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εκείνης που ξεπερνούσε την πλασματική αντίθεση μεταξύ ηλεκτρικού και ηλεκτρονικού ήχου, για να καταλήξει σε μια μουσική που αξιοποιούσε όλη την τεχνολογία του ονείρου και της πραγματικότητας

στο quique οι seefeel παρέδωσαν ένα ambient dub/shoegaze κόσμημα. το succour είναι μια άλλη ιστορία όμως. στην εποχή του αδικήθηκε πολύ, μπήκε κάτω από τη σκέπη των ονομάτων που ζαλισμένα ακολούθησαν το κάλεσμα του aphex twin γιατί είχε την εποχή στην παλάμη του. δεν είναι ολότελα άδικο αυτό, ο at αιωρείται στο succour σχεδόν σαν πατρική φιγούρα. όμως γίνονται τόσα άλλα εδώ

το succour είναι ένα album γλυπτικό, δεν ντρέπεται να σταθεί έτσι στοιχειώδες και γυμνό και μεταλλικό μπροστά σου. τα κομμάτια του είναι σαν οργανισμοί στο μικροσκόπιο, μπορείς να κοιτάξεις μέσα τους και να δεις τα patterns που ερμηνεύουν το βιορυθμό τους. η δύναμη τους βρίσκεται στο πως ισορροπούν ανάμεσα σε ποιότητες χωρίς να σε αφήσουν να πέσεις στην τρύπα του ορισμού τους. ακούς, απλά δέχεσαι

το percussion του ‘when face was face’, σαν εξωγήινο gamelan. τα πιστόνια του 'fracture' σκάνε στο μυαλό σου όπως τα κύματα σε μια νυχτερινή παραλία που σου χαρίζουν άστατο, αλλά ηδονικό ύπνο. και ύστερα το 'vex', τι ιδιαίτερο κομμάτι, σαν industrial MBV με μια μελωδικότητα από messiaen και beats σαν χορωδία από έμβολα εργοστασίου. η φωνή της sarah peacock που τα διαβρώνει όλα αυτά, σαν καλοδεχούμενη όξινη βροχή

έργο που σε συνδέει απευθείας με το δημιουργό, νιώθεις το ένα προς ένα της εξίσωσης, μετέχεις σε κάτι που σε οργανώνει αλλά και σε αποδομεί ταυτόχρονα. ιδανική μουσική για υπνοβάτες που περνάνε μέσα από το γυαλί χωρίς θόρυβο

see, feel

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο facebook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era