δεν ξέρω αν έχω ακούσει πιο fucked up album από το πρώτο προσωπικό του alex chilton. με την καλή έννοια

ακόμα και οι αντίστοιχες περιπτώσεις που θα φέρει στο μυαλό, τα δύο προσωπικά του syd barrett, το oar του skip james, έχουν μέσα τους μεγαλύτερη αγωνία για το ευπαρουσίαστο του αποτελέσματος

το αγόρι που στα 16 του τραγούδησε το ‘the letter’ για τους the box tops, η μεγάλη λευκή ελπίδα που θα γινόταν το επόμενο poster boy για τα πλήθη της δεκαετίας του ’60, κάπου κατέβηκε στη μέση της διαδρομής και το έκοψε με τα πόδια μέσα από την ερημία. εκεί, λίγο πιο μετά, θα παραδώσει μια από τις συγκλονιστικότερες τριλογίες που γνώρισε η ιστορία της ηχογραφημένης μουσικής. δεν υπερβάλλω, ξεχάστε το, και φυσικά αναφέρομαι στα 3 albums των big star. όμως, και εδώ ο κόσμος ήταν απασχολημένος να κοιτάει αλλού

το like flies on sherbert έρχεται σε ένα προσωπικό ναδίρ για τον alex chilton, λίγο μετά την κυκλοφορία του third/sister lovers των big star, και είναι σαν νευρικός κλονισμός σε αργή κίνηση. όμως ο ac, σαν ατόφιο παιδί του rock ’n’ roll, ξέρει πολύ καλά να αποφεύγει τον κακό σύμβουλο που είναι ο συναισθηματισμός και έτσι εδώ έχουμε τελικά ένα wasted party album, μια γιορτή για την κατάρρευση. γιατί ναι κυρίες και κύριοι, και η αυτοκαταστροφή θέλει ποιότητα. τα περισσότερα κομμάτια ξεκινάνε με το start-up της ταινίας στο rec, διάσπαρτες αστοχίες, συνειδητές ή ασυνείδητες, μια επιμονή να χρησιμοποιηθούν ελαττωματικά όργανα και κανείς από τους παίκτες να μην κάνει αυτό που ξέρει καλά. η φαρέτρα των ήχων, το rockabillly, το doo-wop, το glam, τα teenage death songs, είναι όλα βουτηγμένα στο προσωπικό ναρκωτικό που φτιάχνει στο κεφάλι του ο ac. η μπάντα ακούγεται λες και ηχογραφεί σε κοτέτσι, ενώ γράφει σε ένα από τα πιο θρυλικά studios της αμερικάνικης επικράτειας, τα ardent studios. μαζί του στην παραγωγή, ο μυθικός jim dickinson (dr. john, rolling stones, spiritualized, bob dylan), ο φίλος που πρέπει να έχεις μαζί σου σε μια τέτοια κατάβαση στο διάλυμα σου, ο άνθρωπος που ενθάρρυνε ουσιαστικά αυτό το πανδαιμόνιο, αυτή η υπέροχη μορφή που άφησε το πιάνο του στον κήπο και όρμηξε η φύση πάνω του

οι άνθρωποι στο memphis, στη νέα ορλεάνη, στα σπίτια του alex chilton δηλαδή, δεν ζούνε τον πυρετό του αμερικάνικου ονείρου, δεν έχουν αγοράσει το παραμύθι τους, παρόλο που αναπνέουν μέσα σε αυτό. αξίζει κανείς να δει το ντοκιμαντέρ του θρυλικού φωτογράφου william eggleston (φίλου εξάλλου του ac και υπεύθυνου για το εξώφυλλο του album για το οποίο μιλάμε σήμερα, αλλά και του radio city των big star), ο οποίος το 1974 ακολουθεί ένα cast γερών πότηδων στο memphis και τη νέα ορλεάνη, καθώς τρεκλίζουν στη μεγάλη νύχτα που δεν τελειώνει ποτέ. βλέπουμε ανθρώπους αχαλίνωτους, περήφανους, παραμορφωμένους από τα αδιέξοδα τους, τραγικούς, τραγικά αστείους, τελικά άνετους μέσα στο χάλασμα τους, σε ένα διαρκές self-loathing που στο τέλος μολύνει και την κάμερα την ίδια. ένα southern gothic ημερολόγιο, ύμνος στην ενέργεια και τη ροή της ζωής, όπως και αν είσαι. το like flies on sherbert έχει βγει ακριβώς μέσα από αυτό το πνεύμα

τέλος, το like flies on sherbert γίνεται ο δίσκος που ανοίγει τη συζήτηση για το τι είναι αυτό που πρέπει να μπαίνει σε ένα studio για να τεκμηριωθεί. θα πρέπει να είναι ένα καλά οργανωμένο εγχείρημα χώρου, χρόνου και δημιουργίας, συνειδητό και αγχωμένο ως προς τους στόχους του ή ένα άναρχο παιχνίδι με τις δυναμικές που έχουμε μπροστά μας εκείνη τη στιγμή, μια ακτινογραφία της αταξίας που ακούς από μέσα σου; o alex chilton απάντησε το δεύτερο, μιας και είχε κάνει εξουθενωτικά πολύ το πρώτο, και έτσι άρχισε να ηχογραφεί σα να φωτογραφίζει φαντάσματα. υποθέτω είναι το πως αντίστοιχα στέκεται κανείς στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι. άλλοι πάνε με δομημένους μονολόγους και άλλοι πάνε με μόνη συνοδεία το αυθόρμητο. δεν ξέρω, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η εσωτερική ζωή προχωράει με συναισθήματα, όχι με επιχειρήματα

δίσκος που θα απολαύσεις καλύτερα αν βρίσκεσαι σε αυτουπονομευτική φάση, χωρίς να έχεις ιδέα που θα σου ξημερώσει, δίσκος που σου δείχνει να μη φοβάσαι το χάος γιατί το χάος είσαι εσύ βρε. και μην πείτε ότι δεν έχετε νιώσει ποτέ έτσι, θα είναι ψέμα
καλή σας εβδομάδα,

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: panagiotis i.