το 1995, δύο περίεργοι τύποι που έφεραν τα ονόματα jonathan donahue και sean “grasshopper” mackowiak, κατέφυγαν σε ένα υπέροχο ρουστίκ ξενοδοχείο βόρεια της νέας υόρκης και με τη βοήθεια κάποιων εκλεκτών φίλων, αλλά και άλλων μελών από το βασικό τους σχήμα, των mercury rev, έστησαν τον εξοπλισμό τους και αφέθηκαν σε ένα μακροσκελές jam με την παρουσία λίγων ακροατών

τους φανταζόμαστε σε μια μεγάλη σάλα, ο ήχος του paralyzed mind of the archangel void των harmony rockets (έτσι ονομαζόταν το ντουέτο των δύο φίλων μας) άλλωστε μας το επιτρέπει αυτό, γεμάτος αστρικά νεφελώματα και φλεγόμενες ουρές από ουράνια σώματα. ένα avant freak-out δείγμα αυτοσχεδιαστικής εξόρμησης, σε ένα take, που αγγίζει σχεδόν τα 42 λεπτά. εδώ το σχήμα θα κινηθεί κυρίως διαισθητικά, πάνω σε ένα αραιό μινιμαλιστικό πλέγμα, ισορροπώντας ανάμεσα στο ουράνιο και το διανοητικό. και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, αφού έχει πλουτίσει αρμονικές το δωμάτιο και οι ήχοι έχουν συσσωρευτεί σε μια επαρκή μπάλα μάζας, τότε το διάστημα το ίδιο θα ανοίξει στα δύο με το ξέσπασμα που επιφυλλάσει το σχήμα στα τελευταία λεπτά της πράξης. μια αυθεντική μουσική έξαρση που μπορεί να σου κολλήσει ένα χαμόγελο ηλίθιου για ώρα, εμπιστευθείτε με. αναρωτιέμαι τι θα αισθανόντουσαν τα ζώακια στο δάσος γύρω - γύρω από το ξενοδοχείο

ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1995, πλέοντας σε ένα απροσδιόριστο κενό, χωρίς να μπορεί να πολιτογραφηθεί ούτε στον επερχόμενο δεύτερο κύκλο του post - rock, αλλά ούτε φυσικά στο ευρύτερο εναλλακτικό/κιθαριστικό τοπίο της δεκαετίας. το αστρικό του σπίτι πρέπει να το αναζητήσουμε αλλού, κυρίως στη δεκαετία του ’60, στον sun ra, στο revolver, στο the piper at the gates of dawn, στις ηλεκτρικές ζώνες του miles davis τη δεκαετία του ’70 και φυσικά στο παλλόμενο όργιο των velvet underground

το paralyzed mind of the archangel void είναι και η τελευταία τους δισκογραφική στιγμή πριν παραδώσουν τρία χρόνια αργότερα το deserter’s songs, ένα πολύ διαφορετικό album από μια πλέον πολύ διαφορετική μπάντα (φυσικά, είναι αυτό που ξέρουμε ότι είναι). σαν ηχογράφηση συνοψίζει και κλείνει οριστικά την πρώτη φάση της ξέφρενης έμπνευσης των mr, αυτής της άνευ προηγουμένου τριλογίας σε επίπεδο μουσικού φαντασιακού των yerself is steam, boces και see you on the other side

ας ζωντανέψει το φάντασμα της βραδυάς στο ρόδον το 1998, όταν για μια ή πολλές στιγμές νιώσαμε ότι βλέπουμε τη σπουδαιότερη μπάντα που πέρασε από αυτόν τον πλανήτη. τα ρίγη πίσω, στη στήλη, μετά από τόσα χρόνια είναι όλα δικά τους

chaos screaming, όπως έλεγαν και στο dead poets society

Ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era