ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για κάτι από εδώ, σε straight outta compton περηφάνεια φάση, κάτι που κάποιοι θα έλεγαν underground, αλλά νομίζω μεγαλώσαμε πλέον για να αντιμετωπίζουμε τη μουσική έτσι

υπήρχε λοιπόν κάποτε (και ελπίζω να υπάρχει ακόμα, αν και είναι ανενεργή εδώ και χρόνια) μια μπάντα με το λοξό όνομα the you and what army faction, με βάση της την αθήνα. συναυλίες λίγες, θυμάμαι μια σε ένα ξακουστό δισκάδικο του κέντρου, να τους βλέπουμε μέσα από μια τζαμαρία από το πεζοδρόμιο, με επίμονη βροχή, στο μέσον του live να αδιαφορούμε για ό,τι έρχεται από τον ουρανό, να στεκόμαστε ήσυχοι και να ακούμε, συνειδητοποιώντας ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι που αρθρώνεται σωστά και αβίαστα, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά, μουσικά, αφηγηματικά, πολιτισμικά (γιατί όχι;), κάτι δηλαδή που θα μπορούσε να γίνει ένα σκούρο όχημα και να πάρει αρκετούς μαζί του (τι σημασία έχει πόσους;). στη μουσική θεωρώ πάντα ψάχνουμε κάτι δόκιμο, και αυτό το δόκιμο έχει κυρίως να κάνει με μια ανεξιχνίαστη αντιστοιχία, με το πόσο έχει απορροφήσει μέσα της μια μουσική τη συναισθηματική θερμοκρασία των δρόμων, το νευρικό σύστημα της πόλης, αυτή την απροσδιόριστη και αγνώστου προελεύσεως διάθεση που κάθεται πάνω από τα κτίρια και ανακατεύει τις μέρες και τις νύχτες μας

οι the you and what army faction, με το glum (έχοντας φυσικά και πρότερη δισκογραφία) παρέδωσαν ένα δίσκο ενήλικο και διαπεραστικό, αν μουσική ενηλικίωση σημαίνει να συνειδητοποιείς το Εδώ ως το μεγάλο χωνί που ερμηνεύει τελικά όλες τις επιρροές σου και νοηματοδοτεί το βάδισμα σου μέσα στη μουσική. οι πιο σημαντικές επιρροές στη μουσική νομίζω παραμένουν οι εξωμουσικές, για αυτό και άλλωστε τρέχουμε ακόμα από πίσω της, γιατί κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει ποια ήταν εκείνα τα κρίσιμα συστατικά που έδωσαν σε κάθε μουσικό το περίγραμμα του και έπειτα αυτός συνόψισε με τον τρόπο του τη βιωμένη καθημερινότητα μας (πραγματική και μυθοπλαστική)

έτσι, οι the you and what army faction παρέδωσαν ένα δίσκο αθηναΐκό, ένα δίσκο που ήταν σα να ζούσε και να μεγάλωνε εδώ δίπλα μας, πίνοντας από την ίδια δεξαμενή αστικών εφιαλτών και (μετ)εφηβικών αλμάτων στο κενό. ναι, φυσικά μπορείς να δεις τις μεγάλες αγάπες του σχήματος, τους jesus lizard, τους slint, τους bad seeds, τους swans, να διαγράφονται στα παιξίματα τους, όμως όλα αυτά είναι τόσο διυλισμένα μέσα από την ψυχοπαθολογία του σχήματος και το ιδιότυπο κέντημα των οργάνων μεταξύ τους που στο τέλος συναντάς απλά ένα καθαρό μουσικό χρόνο, ο οποίος και σε βγάζει από την ανέξοδη και για εμένα πάντοτε ανόητη διαπίστωση ‘για ελληνικό είναι πολύ καλό’. η ατμόσφαιρα είναι κολλώδης, ναρκοληπτική, τα takes στιβαρά και ξεχειλωμένα ταυτοχρόνως, οι κιθάρες και το μπάσο έχουν τόνους ενδημικούς, σαν τη συνοικιακή μπάντα που σε κάνει περήφανο, τα τύμπανα έρχονται από ένα ολοδικό τους ηχοδωμάτιο. και αυτά τα βαρεμένα φωνητικά, σίγουρα από τα πιο ξεχωριστά δείγματα αγγλόφωνης ερμηνείας που ακούσαμε εδώ και χρόνια

αν θυμίζει κάποιον άλλο εντόπιο δίσκο σε αυτήν την αξιοζήλευτη ετερότητα που όμως μένει στη διπλανή πολυκατοικία, αυτός δεν είναι άλλος από το jet lag των bokomolech, album που θα μπορούσε να σταθεί παντού, αλλά γινόταν να φτιαχτεί μόνο εδώ

όπου και να είναι τώρα, να είναι καλά και αν δεν ξαναπαίξουν ποτέ, ας ηρεμήσουν καθώς έχουν τακτοποιηθεί όλες οι εφηβικές υποσχέσεις και εκκρεμότητες με το glum

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era