δεν μπόρεσα να βρω ένα album του αγαπημένου μου τραγουδοποιού, του townes van zandt, και είπα απλά να το δω συνειρμικά, τι έρχεται πρώτο στο μυαλό, και πριν προλάβω να το σκεφτώ καλά καλά είχα αρχίσει ήδη να γράφω gene clark no other και σε λίγο έμπαιναν οι πρώτες νότες του 'life's greatest fool'

υπάρχουν κάποια album τα οποία τα έχεις ακούσει ήδη μέσα σε άλλα album. το σκελετό τους, το ανάπτυγμα που έχουν, το να μην υπολείπεται κανένα κομμάτι σε σχέση με τα υπόλοιπα και έτσι να μην μαλακώνει πουθενά η αλυσίδα. όταν έρθει η ώρα να ακούσεις το no other για πρώτη φορά, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι άγνωστο, αλλά να συνειδητοποιήσεις απλά ότι πολλά ξεκίνησαν εδώ για την τέχνη του album ως όραμα

ο gene clark μπορεί να ήταν ο πιο γνωστός και ίσως ο πιο χαρισματικός από όλους τους byrds (εξάλλου αυτός είχε υπογράψει τα πιο γνωστά - και κατ’ εμέ μαγικά - τους κομμάτια), ήταν φανερό όμως πως κινούνταν σε άλλες παραμέτρους, πολύ περισσότερο σε σχέση με την εποχή - είχε το χάρισμα, αλλά ζούσε στα διάκενα της επιτυχίας

το 1974, μετά από μια σχετικά αποτυχημένη αναζωπύρωση της καριέρας των byrds, βρέθηκε μπροστά σε 100,000 λόγους να παραδώσει ένα προσωπικό album, με τις προσδοκίες της εταιρείας για μια στρατοσφαιρική επιτυχία να τυλίγουν την προετοιμασία του

αν ο gram parsons είχε επιφορτίσει τον εαυτό του με την αποστολή να συλλάβει και να αποδώσει την πεμπτουσία της cosmic american music για τον υπόλοιπο κόσμο, αυτός που ουσιαστικά το υλοποίησε ήταν ο gene clark με το no other

μια καλή αναλογία είναι ένα αποκριάτικο πάρτυ στο οποίο οι περισσότεροι έχουν φτάσει μισοντυμένοι και βαριεστημένοι, και ξαφνικά σκάει ο πιο καταπληκτικός γορίλας που έχεις δει ποτέ. αυτός είναι το no other. όλα εδώ είναι μαξιμαλιστικά, technicolor, χωρίς όμως να τραυματίζουν τη μικρή αναπνοή που καίει μέσα σε κάθε κομμάτι. η μεγάλη pop, η γενναιοδωρία της soul για τα πάθη του ανθρώπου, το fried funk (κάπου μέσα στο στούντιο άραζε ο sly stone - μα τι φαζαριστό μπάσο είναι αυτό στο ομότιτλο, να το βάλεις δίπλα στο ‘by the time i get to arizona’ των public enemy), η σάρκινη ζωντάνια του gospel, και κυρίως η λάσπη των blues, όλα ενώνονται σε ένα Μεγάλο Αμερικάνικο Κείμενο που καίει όλα τα χαρακτηριστικά που το έφτιαξαν για να εμφανιστεί μπροστά σου ως ένα αδιαπραγμάτευτο έργο τέχνης, σα να έχει πέσει από τον ουρανό

πάνω από όλα όμως, ο gene clark χτυπάει μια δύσκολη ισορροπία, φτιάχνοντας στην ουσία ένα διπολικό δίσκο, που δεν πέφτει ούτε στην ευφορία της μανίας ούτε στο ζεστό λάκκο της κατάθλιψης. δίσκος high και low ταυτόχρονα, κατεξοχήν δημιουργία των αμερικάνικων 70s, αν ήταν ταινία θα ήταν μια τρελή, σπαραχτική ταινία του robert altman ή το ίδιο το five leaves left του bob rafelson, ταινίες που άλλωστε φτιαχνόντουσαν στο ίδιο θερμοκήπιο του los angeles. ακούστε το ‘strength of strings’, ποιος πάει πλέον σε τέτοια βάθη, τραγούδι σχεδόν θρησκευτικό στην αποδοχή και την προσμονή που περιγράφει

το no other επιβεβαιώνει πόσο βαθιά υπαρξιακή τέχνη είναι η country (ας θυμηθούμε το ‘nothin’’ του townes van zandt που γράφεται αμέσως με το που διαβάζει την ασκητική του καζαντζάκη), γιατί ναι, η ραχοκοκαλιά εδώ είναι η country, αυτό το mid-tempo αίνιγμα μεταξύ μινόρε και μαντζόρε. ακούστε το 'some misunderstanding', είναι ένα τραγούδι πίστης, σα να σε περνάει κάποιος από όλα τα χρόνια της ζωής σου και να σου τα ξαναδείχνει, σαν τα μεγάλα, καθολικά κομμάτια των the band, που κρύβουν ένα τέλος εποχής σε κάθε στροφή

κάποιοι από εμάς μάθαμε το no other από την απύθμενη αγάπη της 4AD για αυτό το album και κυρίως από την καταπληκτική διασκευή του 'strength of strings' που φιλοξένησε το οριακό δεύτερο album των this mortal coil. αυτή η κυκλοφορία ήταν κομβική, γιατί φόρτισε το no other και το ξαναπέταξε μια, δύο δεκαετίες μπροστά, για να το βρούμε διάσπαρτο και σπασμένο μέσα σε αγαπημένους δίσκους, από τους massive attack στους smog, από τους wilco στην joanna newsom, και ακόμα συνεχίζει

η κατάσταση σηκώνει μπαρ και φίλους με ένα τέτοιο album. δεν υπάρχουν για την ώρα, υπάρχουν όμως τα οκτώ κομμάτια του no other, no other κυριολεκτικα

Aκούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo:v_era