Οι Dirtmusic είναι μία από αυτές τις καραμπινάτες περιπτώσεις συγκροτημάτων που ενώ θα έπρεπε να είναι ευρέως γνωστοί, τους έμαθα μέσω του δελτίου τύπου που αναρτήσαμε για το live τους (9/11 στο Temple), μόλις λίγες μέρες πριν γραφτούν αυτές οι σειρές. Κοινώς οι διοργανωτές, μας άνοιξαν τα μάτια (και τ’ αυτιά) και μπράβο τους! Πάντως, εκτός του ότι είναι πολύ ενδιαφέροντες, όφειλα να τους γνωρίζω κυρίως γιατί το γκρουπ αποτελείται από δύο μέλη που προέρχονται από σπουδαία συγκροτήματα: Τον Hugo Race, πρώην κιθαρίστα των Bad Seeds (και κατ’επέκταση συνεργάτη του Nick Cave), με εκτεταμένη σόλο καριέρα και άλλες συνεργασίες, και τον Chris Eckman, μουσικό, τραγουδοποιό και βασικό μέλος των αγαπημένων στο ελληνικό κοινό The Walkabouts. Στον συγκεκριμένο δίσκο δε, συνεργάστηκαν με τον Τούρκο folk κιθαρίστα και πολυοργανίστα Murat Ertel, βασικό μέλος των ψυχεδελάδων της γείτονος χώρας, Baba Zula.
Η μπάντα (οι 2 βασικοί έστω) είναι μαζί από το 2007, ενώ φυσικά παράλληλα οι συντελεστές έκαναν και άλλα πράγματα. Ο ήχος τους, σε γενικές γραμμές, είναι ακουστικό folk με στοιχεία blues και με “ορθάνοιχτα ώτα” προς διάφορα είδη (psychedelic, jazz, ambient). Ο Bu Bir Ruya είναι ο πέμπτος studio δίσκος, και νομίζω πως είναι ο πρώτος που θα τους ανοίξει το δρόμο σε πολυπληθέστερο κοινό. Στο μέλλον θα υπάρξει κείμενο από εμάς, που θα αναφέρεται στην εξέλιξη του ήχου τους , τώρα, αναγκαστικά, όσα διαβάσετε θα αφορούν μόνο τον συγκεκριμένο δίσκο, αυθύπαρκτα.

Καταρχάς, πολύ σημαντικό να αναφερθεί είναι ότι το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο πρώην garage και νυν studio του Ertel, σε προάστιο της Κωνσταντινούπολης. Μιας πόλης, μέρος μίας χώρας, που ζει παράξενες εποχές, με τη δημοκρατία σε κίνδυνο, τα ΜΜΕ ελεγχόμενα και με το μεταναστευτικό ζήτημα -και τις συνέπειες του- να είναι πολύ έντονο. Μίας πόλης όμως που ανέκαθεν ήταν χωνευτήρι λαών, πολιτισμών, ηθών. Ταυτόχρονα ο Eckman που ζει στη Σλοβενία, έρχεται από μέρος που το προαναφερθέν θέμα το αντιμετωπίζει μόνο με φράχτες, ενώ τέλος, ο Race έρχεται από την Αυστραλία, μια χώρα φτιαγμένη από μετανάστες, που όμως, λόγω και της θέσης της, βρίσκεται μακριά από την εστία του ζητήματος. Και όταν υπάρξει “ζήτημα”, οι πρόσφυγες αποκλείονται σε απομακρυσμένα νησιά.
Υπήρχαν λοιπόν πολλά που έπρεπε να ειπωθούν και τρεις καλλιτέχνες που ήθελαν να τα πουν μέσω της μουσικής αλλά και των στίχων τους. Και το σύνολο του δίσκου σου βγάζει την αίσθηση πιο πολύ ενός (μουσικού) μανιφέστου παρά μιας δισκογραφικής δουλειάς. Παράλληλα, στο κομμάτι των φωνητικών, ο αυστηρός, πεζός λόγος κυριαρχεί.
Αρχικά, το Bi De Sen Söyle δίνει το μουσικό στίγμα του άλμπουμ. Oriental, funky, ψυχεδελικό και ταξιδιάρικο, επενδυμένο με στίχους-μαχαιριά: “I am no longer waiting for change. I am no longer trying to escape. I am no longer breaking chains. I am no longer on. We are gone - where we belong”. To δε saz (έγχορδο με ήχο που μοιάζει με το μπουζούκι) του Ertel, διατρέχει όλη τη σύνθεση, χρωματίζοντας την ιδανικά. Το δεύτερο κομμάτι, The Border Crossing, με τον oriental/funky ρυθμό του, αναφέρεται άμεσα στο μεταναστευτικό και έρχεται να συμπληρώσει το πρώτο. Επικεντρώνεται στιχουργικά στο ότι ο κόσμος έχει στρέψει το βλέμμα του μακριά από την προσπάθεια αντιμετώπισης του ζητήματος: “Τhe World Is Getting Smaller / Can You Help Me Pass Across The Border” και “People Are Cruel / And Their Minds Are Closed To Reason” λέει -όχι τραγουδιστά- πάνω από τη μουσική, μια βαριά, σκοτεινή μα σταθερή, φωνή.
Το Go The Distance, αν και πανέμορφο, μου ακούγεται σαν το πλέον εύκολο στο αυτί. Λιγότερο τολμηρό ίσως, ταυτόχρονα όμως ονειρεμένο. Ambient ήχοι και όμορφες μελωδίες να ταξιδεύουν μαζί με το απαλό beatάκι, που σταδιακά δυναμώνει. Παράλληλα, και με την είσοδο των φωνητικών, όλη η ατμόσφαιρα γίνεται πιο νευρική, καλπάζουσα. Πολύ όμορφο και το σκοτεινό, trip-hopίζον Safety In Numbers. “Nothing Can Take Your Light Away” μέσα σε ένα dark περιβάλλον που νομίζεις πως το διακόπτει, αλλά στην ουσία το ενισχύει, η φωνή της Καναδέζας μουσικολόγου και folk τραγουδίστριας, Brenna Mac Crimmon.
Το -ομώνυμο του δίσκου- κομμάτι στο τέλος, είναι το πλέον ψυχεδελικό και χαοτικό. Ένα νεφέλωμα, ένα όνειρο όπως λέει και ο τίτλος του, καθ’ότι: “Bu Bir Ruya = (Αυτό) είναι ένα όνειρο”.

Ακούστε εδώ

Ο Bu Bir Ruya είναι ένας πολύ ενδιαφέροντας, concept επί της ουσίας, δίσκος, που υπερπηδά εύκολα τα μουσικά σύνορα διαφόρων ειδών. Θα σας κάνει να χορέψετε, να χαλαρώσετε, να ταξιδέψετε με την oriental ατμόσφαιρα του και ξαφνικά, αν δώσετε προσοχή στους στίχους, να προβληματιστείτε. Ένας ανήσυχος δίσκος που εξυπηρετεί απόλυτα όλους τους λόγους για τους οποίους αγαπάμε τη μουσική.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: The Border Crossing, Safety In Numbers.
8/10

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες αναρτήθηκαν μετά το live των Dirtmusic στο Temple (9.11.2018), όπου και μας υπέγραψαν το εσώφυλλο του cd! Κάπως έτσι οι τύποι μπήκαν στην λίστα των "αγαπημένων" μας!