Δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το γράψω στην αρχή ή στο τέλος του κειμένου, αλλά όποιος μας διαβάζει γνωρίζει πως στο Sliding Backwards είμαστε ταγμένοι οπαδοί του κύριου Maynard James Keenan (Tool, A Perfect Circle, Puscifer). Φυσικά λοιπόν, δε μετανιώνω σε καμία περίπτωση που αγόρασα το βινύλιο, τι οπαδός θα ήμουν άλλωστε; Και μόνο που χρησιμοποιώ όμως τη λέξη “μετανιώνω”, γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπήρξε ενθουσιασμός με τον πολυαναμενόμενο δίσκο των A Perfect Circle.
Τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν με το όνομά τους, ο Eat The Elephant είναι μέτριος για δίσκος του Maynard, καλός όμως αν τα κριτήρια είναι πιο γενικά. Συγκεκριμένα, απ’ όσα EPs ή LPs έχει εμπλακεί το όνομα του Maynard (σε οποιαδήποτε από τις μπάντες) πρόκειται για ένα από τα πιο μέτρια προϊόντα. Όσο γράφω αυτές τις γραμμές, αποτυπώνω αυτό ακριβώς που μου λένε τα αυτιά μου, και προσπαθώ να μην επηρεαστώ από απόψεις που βλέπω τριγύρω, που βασικά τον αποθεώνουν.

Πού εντοπίζω το βασικό πρόβλημα; Στην ουσία, νιώθω να λείπει η ψυχή από τον ήχο τους. Ακούγονται άνευροι και ξεψυχισμένοι, παρότι (εννοείται) είναι άρτιοι τεχνικά. Το να ήταν απλά ανέμπνευστος δε θα ήταν τόσο σοβαρό. Σε όλους συμβαίνει, θα συμβεί και στον καλύτερο (Maynard), και μεταξύ μας, οι οπαδοί του κάπως θα το καλύπταμε. Όμως εδώ φαίνεται πως o άνθρωπος ΔΕΝ είναι “εκεί” όταν τραγουδάει. Δε ξέρω τι σκέφτεται, ίσως τα κρασιά και τους αμπελώνες του, ίσως τις δουλειές με τους Tool («που με τρέχετε τώρα…»), ίσως κουράστηκε από το να κουμαντάρει τρεις μπάντες μαζί (live, studio, συνεντεύξεις κλπ), δε γνωρίζω. Ακούστε απλά τα φωνητικά στο The Contrarian ή ακόμα περισσότερο στο So Long, And Thanks For The Fishes και ίσως συμφωνήσετε μαζί μου. Ακούστε και το εναρκτήριο Eat The Elephant, που νομίζω ότι νωρίς-νωρίς φανερώνει την αδυναμία του όλου. Μια μπαλάντα αδιάφορη και η στυφή γεύση που αφήνει δε σε ωθεί να την ξανακούσεις. Το Get The Lead Out, βγαλμένο από τις κακές στιγμές των Puscifer (που εδώ που τα λέμε, δεν είχαν και πολλές), είναι από τα πιο αδιάφορα τραγούδια του δίσκου, και κακώς μπήκε σε αυτή τη θέση, που συνήθως θες κάτι να σε κάνει να τα ξανακούσεις όλα.
Ο δίσκος βέβαια δεν έχει μόνο μέτριες στιγμές. Για παράδειγμα το Doomed (που ήταν και το πρώτο single που έσκασε μύτη από το δίσκο και άφηνε πολλές ελπίδες) είναι κομματάρα. Αν ψάχνεις να βρεις το αντίστοιχο Judith ( του φοβερού Mer de Noms, 2000) στο Εat The Elephant, είναι σίγουρα αυτό. Μεγαλειώδες, με τον Maynard να “νιώθει” κάθε στίχο, και τον κιθαρίστα και συνιδρυτή της μπάντας, Billy Howerdel, να “δίνει ρέστα”. Και τα τύμπανα (Jeff Friedl), ώ αυτά τα τύμπανα!
Σε πολύ αργό τέμπο, χωρίς κιθαριστικά riffs και με βασικό στήριγμα τη μελωδία και την φωνή του Maynard, το δεύτερο single, Disillusioned, αν και μέτριας -για Maynard- έμπνευσης κομμάτι, είναι από τα αξιοπρεπέστατα του δίσκου. Με αρκετές παύσεις, κάμποσα ηλεκτρονικά στοιχεία (όπως και σε όλο το άλμπουμ) και ενδιαφέρουσα θεματολογία: "We’ ve Become Disillusioned, So We Run Towards Anything Glimmering" όπου για άλλη μια φορά κριτικάρει τη σύγχρονη κοινωνία και τα πρότυπα της, καλώντας τον κόσμο να αντιδράσει και να επιλέγει αυτό που του ταιριάζει χωρίς να παρασύρεται (θα τον ακούσω λοιπόν και δε θα αποθεώσω το δίσκο, ακολουθώντας την προτροπή του).
Στο By And Down The River ακούμε επιτέλους ένα κομμάτι (εκτός του Doomed) που οι κιθάρες έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, και αυτό από μόνο του αρκεί για να το κάνει να ξεχωρίζει. Το Delicious είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και prog κομμάτια του δίσκου, με πολλές εναλλαγές, εκρήξεις και εκπλήξεις κατά την εξέλιξή του.

Το συμπέρασμα το είπαμε στην αρχή. Μέτριο τελικό αποτέλεσμα για τις απαιτήσεις μας από τη μπάντα και για τα χρόνια αναμονής. Φυσικά είναι πολύ προσεγμένα όλα. Η παραγωγή είναι τρομερή. Άλλωστε την επιμέλεια της έχουν οι δυο πρωταγωνιστές (Maynard και Billy), οπότε δεν υπήρχε αμφιβολία. Το εξώφυλλο δε με ενθουσίασε αλλά οκ, δεν θα κολλήσουμε εκεί.
Βέβαια, οφείλω να κάνω μια απαραίτητη σημείωση κλείνοντας. Συνήθως οι δημιουργίες του Maynard θέλουν το χρόνο τους. Σα καλός αμπελουργός, κρατάει την ίδια θεωρία και για τη μουσική. Όπως και εκεί χρειάζεται υπομονή, να παλιώσει το κρασί για να γίνει καλύτερο, κάπως έτσι συμβαίνει και με όλους τους δίσκους που εμπλέκεται. Ελπίζω λοιπόν, μετά από καιρό και εκατοντάδες ακούσματα να συνειδητοποιήσω ότι έπεσα έξω στην κρίση μου για το Eat The Elephant, και ότι η παρουσία του άλμπουμ σε αρκετά top του 2018, έγινε γιατί όντως το άξιζε και όχι γιατί ήταν απλά και μόνο οι A Perfect Circle.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Doomed, By And Down The River.
6,5 /10
Φωτογραφίες: v_era