Οι Vox Low είναι μία Παριζιάνικη μπάντα με επιρροές από την cold wave σκηνή της Γαλλίας του τέλους της δεκαετίας του 1970 και των αρχών αυτής του 1980 (Trisomie 21, Asylum Party, Norma Loy κ.α). Φαίνεται όμως πως η μουσική τους παιδεία συνδιαμορφώθηκε και από γερμανικές μπάντες (όπως οι Neu!, οι Kraftwerk, οι Can) ενώ παράλληλα το post punk στοιχείο δίνει δυναμικό παρόν στον ήχο τους. Όπως μάλλον καταλάβατε, οι Vox Low μας σερβίρουν minimal synth με ολίγον από krautrock, πασπαλισμένο με electronica και dance διάθεση. Ασχολούμαστε μαζί τους, γιατί πρώτον αυτή η σύνθεση ειδών έχει γίνει πολύ καλά και αξίζουν ενός κάποιου επαίνου από Ελλάδα μεριά, και δεύτερον γιατί η γαλλική Born Bad Records (Frustration, The Frames κ.ο.κ), δεν πέφτει έξω συχνά.

Η ατμόσφαιρα στο ομώνυμο ντεμπούτο της μπάντας είναι θεοσκότεινη και γοητευτική, και ας θυμίζει πολλά από όσα έχουμε ακούσει στο παρελθόν. Το έχουμε ξαναπεί άλλωστε πως παρθενογενέσεις δεν υπάρχουν. Το σημαντικό είναι να μπορείς να βάζεις την πινελιά σου, τα στοιχεία σου, σε οτιδήποτε βασίζεις την μουσική σου πρόταση. Και οι Vox Low, αυτό το πετυχαίνουν. Με τα νεφελώδη φωνητικά τους, τους “κατάμαυρους” στίχους, τον groovy ρυθμό, τις μελωδίες και τη γεμάτη ενορχήστρωση χτίζουν κάτι απόλυτα συμπαγές και στιβαρό.
Ακούστε για παράδειγμα το εναρκτήριο Now, We’re Ready To Spend για ένα πρώτο, αρχικό, κόλλημα. Αξίζουν δε, της προσοχής μας και οι στίχοι του: “Escaping the frame, it cost so much / Not living in vain, it cost so much / Get your fifteen minutes of fame, it cost so much / But now we are ready to spend”. To You Are A Slave φέρνει στο μυαλό EBM μπάντες, όπως -ας πούμε- τους Covenant, σε μια κάπως πιο goth εκδοχή. Το καταπληκτικό, ρυθμικό και με ανατολίτικη, κολλητική μελωδία -που εντυπώνεται στο μυαλό-, Rides Alone, δίνει μια post rock χροιά στο άλμπουμ, την οποία θα ξανασυναντήσουμε λίγο πριν το τέλος, στο φοβερό Trapped On The Moon. Το πρώτο μάλιστα μου έφερε έντονα στο μυαλό και τους Liars.
Στο μεταξύ στο Something Is Wrong συναντάμε το απόλυτα minimal synth κομμάτι του δίσκου, ενώ μία από τις πλέον dark και αργόσυρτες συνθέσεις είναι το We Can’t Be Blamed, η οποία όμως μάλλον τείνει προς το να είναι αδιάφορη. Η δε, full electronica (με dark wave επικάλυψη) σύνθεση του δίσκου είναι το Some Words Of Faith.
Ήπιο αλλά μαγικό το What If The Symbols Fall Down? και αισίως φτάνουμε στο tribal, μυστηριώδες και άκρως ενδιαφέρον It’s Rejuvenation που κλείνει το δίσκο. Παράλληλα, οι στίχοι στο τέλος, που επανέλαβαν αρκετές φορές, ηχούν ακόμα στα αυτιά. Άσε που θες να καταλάβεις τί στο καλό εννοούν επιτέλους: “The people of tomorrow, they’ll never gonna die / They’ll live the social heaven, only to describe, the way they’re eating flowers and pieces of their child / Their only known religion is rejuvenation”
Ωραίο ντεμπούτο για μια μπάντα που το ετοίμαζε καιρό, έχοντας ως τώρα κυκλοφορήσει μερικά singles και EPs μόνο. Ο ήχος τους μου θύμισε την σπιρτάδα του Future Days των Can συνδυασμένη με τη μαυρίλα των πρώιμων Depeche Mode. Άλλες εποχές βέβαια, όμως η επίγευση είναι το ίδιο ωραία.

* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Rejuvenation, Rides Alone.
8,5/10

Φωτογραφία: v_era