To Grow, είναι το δεύτερο άλμπουμ των Dendrites, της heavy, southern και stoner rock μπάντας με έτος ίδρυσης το 2013 και έδρα τον αγαπημένο μου Βόλο. O ήχος τους για να προσδιοριστεί (ειδικά σε αυτό το άλμπουμ) χρειάζεται απαραιτήτως και τα τρία προαναφερθέντα είδη και αυτό, την ποικιλία δηλαδή, σαφώς την αντιλαμβάνομαι ως ένα πρώτο -σημαντικό- καλό σημάδι.
Ο δίσκος των τεσσάρων (ίσως και πέντε, με ένα κρυφό μέλος) φίλων και μουσικών της μπάντας σε προδιαθέτει ευχάριστα πριν καν τον ακούσεις. Το εξώφυλλο του είναι πραγματικά εντυπωσιακό, πανέμορφο και νομίζω πως σε προϊδεάζει για το δυναμικό περιεχόμενο. Μπράβο στον Bewild Brother για την επιμέλεια του. Μιλώντας για δυναμισμό και έχοντας κάνει 2-3 καλές ακροάσεις πριν ξεκινήσω τη φλυαρία εδώ, είναι φανερό πως με το σύνολο σχεδόν των συνθέσεων ήθελαν να δώσουν την αίσθηση του “με πατημένο το γκάζι”. Το μήνυμα πέρασε ξεκάθαρα και απλά εύχομαι ( για τους γείτονες) τα studios που κάνουν τις πρόβες τους να έχουν καλή μόνωση.
Έτσι, η μηχανή «βάζει μπρος» με το Get the Fuck (με riff, τύμπανα και φωνητικά να σκοτώνουν…), σε προειδοποιεί “Get the Fuck out of my way” και δε σταματά πουθενά. Ένας χαμός γίνεται και στο Throwing Rocks, με θανατηφόρα riffs και μπάσο/τύμπανα να χτίζουν ένα τρισδιάστατο μουσικό τοίχο, πελώριο και τραχύ. Οι ρυθμοί πέφτουν στο πρώτο μέρος του Dreamhouse Pt.1, που είναι το πρώτο σημείο που ξαποσταίνεις λίγο. Κάτι σαν προειδοποίηση εκλαμβάνεται το Pt.1 γιατί έρχεται το Pt.2 με τoν sludge ήχο του, να συνεχίσει από εκεί που άφησε τα πράγματα το Throwing Rocks. To Leave Me Behind είναι το πρώτο single, παραπέμπει σε Alice in Chains από το ξεκίνημα του αλλά και με τα αρχικά φωνητικά. Πιθανότατα το καλύτερο (και πλέον catchy) κομμάτι του δίσκου, με μπόλικα metal στοιχεία να κρύβονται (?) επιμελώς.
Για να αναφέρω και κάνα -ας πούμε- αρνητικό, να διευκρινίσω ότι αυτό έχει να κάνει καθαρά με το προσωπικό μου γούστο. Ο συγκεκριμένος ήχος δεν είναι το -απόλυτα- καλύτερό μου, όμως ποιοτικά, σαν παραγωγή και σα συνθετική ικανότητα νομίζω ότι το επίπεδο του συνόλου είναι πάρα πολύ καλό. Θα μου άρεσε πιθανώς να υπήρχε στον ήχο τους μία "νότα" πλήκτρων (η…ψυχεδέλεια με κυνηγάει) και λίγο περισσότερη πολυπλοκότητα σε κάθε σύνθεση (μη με παρεξηγείτε, μιλάει ο prog-rockας μέσα μου). Εκ των παραπάνω γίνεται σαφές ότι η αγαπημένη μου σύνθεση είναι το Snake Oil Merchant, με την πολυμορφία, τις εναλλαγές και τα πολλά και διαφορετικά riffs που διαδέχονται το ένα το άλλο. Επιστροφή στα θετικά και να δηλώσω εντυπωσιασμένος από την προφορά του Θανάση Τυμπαλέξη. Έχω μια ευαισθησία στο συγκεκριμένο, πως να το κάνουμε. Τα φωνητικά εξάλλου, δεν είναι απλά στίχοι, είναι και σημαντικό κομμάτι του συνολικού μουσικού αποτελέσματος, και πρέπει να είναι σωστά.
Ευχάριστη έκπληξη ή παρουσία ενός… σχεδόν jazz κομματιού (blues/jazz πιο σωστά), τοποθετημένου αριστοτεχνικά στο τέλος, έτσι για να μας indrigαρει. I’m Gonna Fly και χαλαρή, νωχελική ατμόσφαιρα με το σαξόφωνο του Φάνη Παναγιώτοπουλου να κυριαρχεί και να είναι ό,τι πρέπει για laid back καταστάσεις με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, μετά από τόσα κομμάτια «φωτιά». Δείχνει ότι η μπάντα δε φοβάται να κινηθεί όπου την πάει η…έμπνευσή της, δεν έχει στεγανά.
Ο δίσκος κυκλοφορεί (Ιούνιο 2019) σε βινύλιο από την υπερδραστήρια Ikaros Records, και αργότερα θα το βρείτε και σε όλες τις ψηφιακές μορφές. Να τον ακούσετε οπωσδήποτε και ειδικά οι οπαδοί του heavy/stoner ήχου, ετοιμάστε χώρο στη δισκοθήκη σας…
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Snake Oil Merchant, Leave Me Behind.

7/10