Περίπου έντεκα μήνες πριν, οι Wire μας είχαν επισκεφθεί στα πλαίσια της προώθησης του Silver/Led (2017). Λίγο πριν το live, είχα προσπαθήσει να φρεσκάρω τη μνήμη μου σχετικά με τη δισκογραφία τους, και πέρα από τους πρώτους τρεις κλασσικούς δίσκους της εκκίνησης τους, βυθίστηκα σε αρκετά από τα μονοπάτια που ακολουθήσαν κατά την -40ετή και πλέον- καριέρα τους. Τόσο από αυτή την περιήγηση όσο και από τα όσα ζήσαμε στο live, έγραψα ενθουσιώδη σχόλια και ένιωσα πολλά υπέροχα πράγματα για (και με) τις μουσικές τους. Τόσα, που είχα απορία, τι θα με…ανάγκαζαν να γράψω επιπρόσθετα για αυτούς, τώρα, με τον νέο τους δίσκο. Είχα και μια ανησυχία, μήπως από τα πολλά διθυραμβικά, θα χρειαζόταν να προσγειωθώ, ακούγοντας μία μέτρια δουλειά. Η ανησυχία, βάζοντας τον Mind Hive στο πικ-απ, κράτησε περίπου 3 δευτερόλεπτα, μέχρι να ακουστούν οι πρώτες πέντε νότες του Be Like Them.
Στο προαναφερθέν, αντιλαμβάνεσαι αντιλαμβάνεσαι άμεσα ότι σε ένα ακόμα δίσκο οι «παλιοσειρές» είναι ανεξέλεγκτες. Έρχονται με φόρα, με την αυστηρή πειθαρχία του έμπειρου αλλά και την επιθετικότητα 20αρη. Όλα αυτά, βουτηγμένα σε έμπνευση που σε κάνει να απορείς “που στα κομμάτια την βρίσκουν, μετά από τόσα χρόνια;”.
Το δεύτερο κομμάτι που ξεχωρίζει, διαδέχεται το Be Like Them στη λίστα και «γυρνάει» το κλίμα του δίσκου: η industrial αυστηρότητα του πρώτου αλλάζει, με το Cactused, σε μια pop/rock φρεσκάδα και ένα κολλητικό ρυθμό που φέρνει στο μυαλό τη “συνταγή” του Nocturnal Koreans (από τον ομώνυμο δίσκο του 2016).

Όλα καλά μέχρι εδώ. Πάντα όμως, όταν σε ένα δίσκο τα δύο πρώτα κομμάτια είναι εξαιρετικά, ένας φόβος ότι δεν υπάρχει καλό υλικό για μετά, υφίσταται. Κι όμως: Ο σκεπτικισμός που αναβλύζει από το Be like Them, σε σχέση με την κοινωνία μας και το μονοπάτι  που ακολουθεί ο πολιτισμός μας, επανέρχεται και στο έκτο κομμάτι, το Shadows (αν και εδώ που τα λέμε, σχεδόν όλος ο δίσκος γύρω από αυτό περιστρέφεται). Όμορφη κιθάρα και ήπιο μπάσο συνθέτουν ονειρική ατμόσφαιρα, σπρώχνοντας το τραγούδι προς την κορύφωση, καθώς οι στίχοι στιγματίζουν τη θλιβερή τάση της ανθρωπότητας να επαναλαμβάνει λάθη σε όλη την ιστορία της. Αυτό τουλάχιστον μπορεί να σκεφτεί κανείς από στίχους όπως: "The men are lined up, Then shot into graves, The children are murdered, The women enslaved, Shadow of the future, Shadow of the past”.
Για το Hung, τα συναισθήματά μου είχαν προδιαγραφεί από το live της Αθήνας όπου έγραφα: “…αλλά και την αδιανόητη post punk ψυχεδέλεια του -μεγάλου σε διάρκεια, νέου και με πιθανό τίτλο- Hung…”! Τελικά όντως λεγόταν έτσι και πράγματι είναι ένα από τα αστέρια του δίσκου. Καταρχάς έχει τη…σειρήνα του Suds’n’Soda (dEUS) οπότε αμέσως με “κόλλησε” στον τοίχο. Είναι μεγαλοπρεπώς αργόσυρτο, με μπάσο που σκοτώνει και με εντυπωσιακά ξεσπάσματα. “The damage was done” όπως αναφέρεται εντός αυτού και η doomίλα που νιώσαμε όλοι στο live, μια χαρά εμφανίζεται και στον δίσκο.
Ο Mind Hive…σβήνει με το Humming, ήπιο, μελωδικό και με στίχους που, τις μέρες του κορωνοϊου (που γράφονται αυτές οι γραμμές), σκοτεινιάζουν ακόμα περισσότερο τις σκέψεις μου: “I can’t quite remember when it went wrong”.
Θα…τεμπελιάσω και θα χρησιμοποιήσω τον ίδιο επίλογο με αυτόν στο αφιέρωμά μας για τους 3 δίσκους τους: “…κάθε δίσκος τους είναι απλά ένα δώρο προς όλους εμάς τους ερωτευμένους με τη μουσική (τους), έτσι τουλάχιστον αισθάνομαι εγώ, αναμένοντας κάθε φορά τη νέα τους δουλειά”. Μία μπάντα που θαρρείς πως ξεκίνησε φέτος την καριέρα της, κι όμως έχει παράσημο μια απίστευτη ιστορία δεκαετιών. Με τα μάτια διαρκώς στο μέλλον, μη σας φανεί παράξενο να ακούσουμε σύντομα πως βρίσκονται πάλι στο στούντιο, για νέες περιπέτειες.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Cactused, Hung
7/10

Photos:v_era