Ομολογώ πως οι συγκεκριμένες λίγες αράδες, είναι από τις πιο «δύσκολες» που έχει χρειαστεί να γράψω για ένα δίσκο. Ο λόγος είναι πως οι Arcade Fire είναι ίσως η μπάντα που με έχει μπερδέψει περισσότερο, όσα χρόνια ακούω μουσική. Με έστειλαν στα ουράνια με το ντεμπούτο τους, Funeral του 2004, σε μία εποχή μάλιστα που η indie μουσική δεν ήταν και στα καλύτερά της. Κατάφεραν το ακόμα πιο δύσκολο, να με κρατήσουν ψηλά με τους δύο επόμενους δίσκους τους (Neon Bible του 2007 και The Suburbs του 2010) και μετά….κενό. Ελεύθερη πτώση, αστραφτερή μεν, με το glitter από το Reflection και το Everything Now να αστράφτει παντού, αλλά να μη λέει να φωτίσει μουσικά την ψυχή μου. Με «έχασαν», ίσως και να χάθηκαν και οι ίδιοι. Έπρεπε κάπως, κάποτε να επιστρέψουν! Το πέτυχαν με το We;
Δυστυχώς, και μετά από πολλές ακροάσεις σε όλες τι πιθανές εντάσεις και με όλες τις πιθανές διαθέσεις, κατέληξα πως δεν τα κατάφεραν και αυτή τη φορά να γυρίσουν στις εποχές των τριών πρώτων άλμπουμ. Η προσπάθεια έχει γίνει, είναι σαφές. Φαίνεται πως η περίοδος της πανδημίας τους έκανε καλό και ας εγκατέλειψε τη μπάντα μετά την κυκλοφορία του δίσκου ο -εκ των ιδρυτών- Will Butler, αδερφός του frontman Win. Τους βοήθησε η δύσκολη αυτή περίοδος να ανασυνταχθούν και να γράψουν μερικά πολύ ωραία τραγούδια. Ως εκεί όμως.
Το περίεργο και οξύμωρο είναι πως το πρώτο single που κυκλοφόρησε ήταν πραγματικά εκπληκτικό! Το The Lightning I, II. ήταν σημάδι «επιστροφής» στα παλιά, καλά μονοπάτια. Μελωδικό, ρυθμικό, με εναλλαγές και τα χαρακτηριστικά, επικά κιθαριστικά τζαμαρίσματα τους. Με ένα φανταστικό video να το συνοδεύει και όλα έμοιαζαν τέλεια! Ένα απίστευτο κομμάτι, βγαλμένο από τις θριαμβευτικές στιγμές του παρελθόντος της μπάντας! Το άλμπουμ όμως, σαν σύνολο υστερεί του single, υστερεί γενικώς. Άνευρο σε αρκετά σημεία του (End of the Empire I–III), ανέμπνευστο σε άλλα [(Age of Anxiety II (Rabbit Hole)], με λίγες καλές στιγμές [Unconditional I (Lookout Kid) και Age of Anxiety I], αυτές που θα σε κάνουν να κουνήσεις το πόδι.
Φεύγοντας ο Will δήλωσε πως «δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο που φεύγω, η μπάντα άλλαξε μέσα στα 20 χρόνια, το ίδιο και εγώ, είναι καιρός για νέα πράγματα…». Είναι κρίμα, αυτά τα νέα πράγματα να μη μπορεί να στα παρέχει, να στα εμπνεύσει η παρέα σου, το συγκρότημα που συν-ίδρυσες. Παράλληλα, δεν το συνδέω απαραίτητα με το παραπάνω, αλλά -εντάξει- δεν το βάζω εντελώς τυχαία στην ίδια παράγραφο: Κατά την άποψη μου ο ρόλος της Régine Chassagne (συν-ιδρύτριας των Α.F και συζύγου του Win) ως προς τα φωνητικά έχει αλλάξει, ειδικά σε σχέση με τα πρώτα άλμπουμ. Όσο της ταίριαζε –κατά την άποψη μου πάντα- να κάνει backing vocals και κραυγές και ιαχές με υπέροχο μπρίο, τόσο δεν της ταιριάζει καθόλου η αυξημένη αρμοδιότητα να κρατά μεγάλα μέρη τραγουδιών ή και τραγούδια ολόκληρα με τα δικά της φωνητικά. Πολλά από τα (disco/pop) τραγούδια τους πλέον, είναι που είναι αρκετά light, με τα φωνητικά της γίνονται ακόμα περισσότερο αδιάφορα…! Δεν υπάρχει φλόγα!
Κλείνοντας, θέλω να υπερασπιστώ μία από τις αγαπημένες μου μπάντες, τους Arcade Fire, ακόμα και αν για μία ακόμα φορά δε με ξετρέλαναν. Το απωθημένο να τους δω live παραμένει, και ξέρω πως θα με ενθουσιάσουν! Δεν υπάρχουν πολλα συγκροτήματα στον indie χώρο εκεί έξω που μπορούν να γεμίσουν στάδια αλλά και να κάνουν ολόκληρο το κοινό να χορεύει και να ξεφαντώνει με τραγουδάρες! Και είμαι σίγουρος πως σε μία τέτοια κατάσταση, ακόμα και οι disco/pop στιγμές τους μια χαρά θα μου φανούν. Όπως και να έχει πάντως, θα πρέπει στο δισκογραφικό κομμάτι, να περιμένουμε την επόμενη προσπάθεια…
Υ.Γ: Έχω την αίσθηση ότι τον Peter Gabriel, που συμμετέχει στο Unconditional II (Race and Religion), και τσίχλα να τον βάλεις απλά να μασάει, θα το κάνει με έναν απίθανο, αρτιστικό και απόλυτα σεβαστικό τρόπο και παράλληλα θα σε καθηλώσει με την απλότητα του. Κορυφαίος!
#2 τραγούδια που θα σε ομορφύνουν τη ζωή σας: The Lightning I, II., Unconditional I (Lookout Kid).
5,5/10
Photos taken from band's official Facebook Page
