Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι “δεν υπάρχει πολιτικό τραγούδι πια”, “ανήκει στον περασμένο αιώνα” ή ακόμα και πως “πέθανε από τότε που οι εκφραστές του πήραν θέση σε κυβερνητικά πόστα” και άλλα παρόμοια φαιδρά…
Αυτές οι ατάκες, βέβαια, αφορούν τα καθ’ ημάς, ωστόσο μπορεί κανείς να μαντέψει με σχετική ευκολία πως ανάλογες ατάκες θα παίζουν και σε διεθνές επίπεδο. Από την άλλη όμως, πληθαίνουν τα καλλιτεχνικά έργα που έχουν κύριο θέμα των συνθέσεων τους την έκφραση πολιτικών θέσεων. Ένα τέτοιο είναι και αυτό για το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω.
Μπορεί η εκστρατεία ενάντια στη βία και τον συστημικό ρατσισμό προς τους μαύρους και λοιπούς έγχρωμους να εκφράζεται συγκροτημένα από το 2013 μέσω του Black Lives Matter, ο ακτιβισμός όμως γύρω από τη μαύρη κοινότητα πάει πολλά χρόνια πίσω. Σε αυτό το πλαίσιο διεκδίκησης έρχεται και κουμπώνει ακόμα ένα διαχρονικό θέμα, αυτό της σεξουαλικότητας. Η Meshell Ndegeocello (Michelle Johnson) είναι Αμερικανίδα συνθέτις, ποιήτρια και μπασίστρια. Η πλούσια καλλιτεχνική της πορεία ξεκινάει από τα μακρινά 80's, παρουσιάζει πλουραλισμό, επιτυχίες και κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες.
Στην πορεία της καριέρας της, η Ndegeocello αναμετράται με θέματα που αμφισβητούν το συντηρητικό status quo της αμερικανικής soul μουσικής, όπως η θρησκευτική υποκρισία, η ομοφοβία, ο καπιταλισμός, η αχαλίνωτη σαρκική επιθυμία και η συναισθηματική απιστία. Την ίδια τόλμη παρουσιάζει και μουσικά, αφού εξερευνεί διαρκώς τη σύγχρονη τζαζ ενσταλάσσοντας πότε Afrobeat, πότε ρέγκε και πότε ηλεκτρονικά στοιχεία στη μουσική της. Επιπλέον, διανθίζει τις συνθέσεις της με αποσπάσματα spoken word και αναφορές σε διάφορους λογοτεχνικούς ήρωες όπως ο Eldridge Cleaver, ο Gil Scott-Heron, η Angela Davis και ο Dick Gregory.
Ο δίσκος της, The Omnichord Real Book του 2023 διεκδίκησε και κέρδισε το Grammy, ενώ φέτος επιστρέφει με το No more water: The Gospel of James Baldwin, ακολουθώντας και επεκτείνοντας τους πειραματισμούς της. Ο τίτλος του φετινού δίσκου δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας, καθώς ο James Baldwin τα χώρεσε όλα στο συγγραφικό του έργο, από ταξικά και φυλετικά μέχρι ζητήματα σεξουαλικότητας και χειραφέτησης των gay. O Baldwin, μέσα από τα γραπτά του αλλά και το προσωπικό παράδειγμα, δίνει τον αγώνα της ελευθερίας ενάντια στον ρατσισμό και την ομοφοβία, και γι’ αυτό παραμένει επίκαιρος.
Η πρώτη επαφή με τη μεταφορά του έργου του Baldwin από την Ndegeocello συνέβη το 2016 μέσα από το θεατρικό της Can I Get a Witness?. Το μωσαϊκό του ακτιβισμού συμπληρώνει η ποιήτρια και φιλόσοφος Audre Lorde, η οποία αφιέρωσε τη ζωή της πιστεύοντας πως “δεν θα μπορούσε να υπάρχει ιεραρχία των καταπιέσεων μεταξύ εκείνων που μοιράζονται τους στόχους της απελευθέρωσης και ενός βιώσιμου μέλλοντος για τα παιδιά μας”. Δίπλα στον Baldwin και τη Lorde παίρνουν θέση ακόμα, οι συγγραφείς και ακτιβιστές Hilton Als, Alicia Garza και η φλογερή ποιήτρια Staceyann Chin. Το μπάσο της Meshell και οι κιθάρες του συμπαραγωγού Chris Bruce αγκαλιάζουν σφιχτά το σύνολο, ενώ αυτό το άλμπουμ δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την αισθαντικότητα της φωνής του Justin Hicks, αλλά και το πάθος της Chin.
“Love takes off the mask that we fear we can’t live without” άδει στο υπέροχο Love, ο Hicks, ενώ η Chin κραυγάζει: “Scream, wail, march, meet, gather, plan, strategise” σε μια εκρηκτική αφήγηση μέσa από το Raise the Roof. Κι έπειτα μας ξεκαθαρίζει απλά και περιεκτικά πως:
“In the balance of human biology all bodies are created equal, every body, exactly, 70% water. Regardless of race. Religion, gender, sex. Sexual orientation. We all die after seven days without drink” στην έναρξη του Tsunami Rising.
Πλάι τους οι Kenita Miller-Hicks (φωνή), Josh Johnson (σαξόφωνο και εφέ), Jebin Bruni (πιάνο, πλήκτρα), Abe Rounds (ντραμς, κρουστά), James Sherman (όργανο) και Julius Rodriguez (μπάσο). Όλοι μαζί δημιουργούν μια μουσική εμπειρία ανεπανάληπτη, μια μαρτυρία, ένα μανιφέστο, που εξυμνεί την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από την διεκδίκηση των δικαιωμάτων, ένα κάλεσμα για δράση που όμοιο του είχαμε καιρό ν’ ακούσουμε. Η συμβουλή μου είναι να αφιερώσετε χρόνο και ν ’απολαύσετε ολόκληρο τον δίσκο, ωστόσο μιας και οι ρυθμοί που κινούμαστε απαιτούν μια σχετική ευελιξία, σας προτείνω να πάρετε μια γεύση δοκιμάζοντας τα Thus Sayeth The Lorde και Love που θα σας εισάγουν πιο εύκολα στο μεγαλείο του αυτού του δίσκου, και να συνεχίσετε με τα ελαφρώς πιο απαιτητικά σε ρυθμό αφήγησης, Raise the Roof, Travel και Tsunami Rising.
Από το μαγευτικό εξώφυλλο μέχρι το μεδούλι των συνθέσεων, το No More Water είναι από τις καλύτερες κυκλοφορίες αυτής της χρονιάς.
“we are never, ever going away…”
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας:Thus Sayeth The Lorde, Love.
9,5/10.
Artist's Photos: Andre Wagner
