Επέτειος 40 χρόνων και μάλιστα για μια τόσο σπουδαία μπάντα όπως οι New Model Army δεν είναι και λίγο πράγμα. Μία ολόκληρη ζωή και για αυτούς αλλά και για εμάς. Την αναμονή για το live αλλά και την αξία όλου αυτού που ζήσαμε τελικά, επέτεινε και το γεγονός ότι λόγω της covid κατάστασης, είχαμε κάμποσες αναβολές και έτσι, στην ουσία γιορτάσαμε τα 42 χρόνια τους! Το χαρήκαμε πάντως όλοι όπως του άξιζε και το ενθουσιώδες και πιστό κοινό τους, τους έδωσε ραντεβού σε δύο χρόνια στο ίδιο μέρος (Justin, παρακαλώ να τηρήσεις την υπόσχεση).
Με περίπου 20-30 λεπτά καθυστέρηση (που μεταξύ μας αν δεν είναι καθημερινή, δεν είναι ζήτημα) άνοιξαν οι πόρτες του Fuzz Club, με αποτέλεσμα όλες οι εμφανίσεις να πάνε την αντίστοιχη ώρα πίσω. Το τυχερό συγκρότημα που άνοιγε το live, ήταν το άτυχο της προηγούμενης διοργάνωσης της Primitive (Clamm/Frenzee), οι Kidney Black. Τότε είχε μια ατυχία και δεν κατάφερε να εμφανιστεί, όμως εδώ το έκανε με επιτυχία και προετοίμασε καλά το κοινό για το κυρίως πιάτο.

Το πρώτο που οφείλω να σημειώσω είναι ότι επιτέλους ένα support act παίζει μπροστά σε ευρύ κοινό. Ο κόσμος ήρθε από νωρίς για να δει ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ μπάντες, κάτι που θα έπρεπε να είναι το σύνηθες και προφανές, αλλά δεν είναι! Εδώ δεν μπορούμε να δίνουμε μάχες για όλα τα κοινωνικά ζητήματα του πλανήτη, αλλά τουλάχιστον για αυτό θα δίνουμε! Ασχοληθείτε (όπως έγινε σε αυτή την περίπτωση) με τις νέες μπάντες! Είναι το μέλλον, είναι αυτό, το καλό, που θα ακούν τα παιδιά σας. (ουφ! Τα είπα…). Οι Kidney Black έκαναν την πρώτη τους live εμφάνιση και για όσους ήταν εκεί και τους είδαν, μοιάζει απίστευτο σα γεγονός. Η μπάντα ήταν πολύ δουλεμένη, πολύ συγχρονισμένη, έδειχνε έμπειρη και σίγουρη για το τι ήρθε να κάνει. Δεν ξέρω αν είχαν (φυσιολογικό) άγχος, πάντως αυτό δε φάνηκε σε κανένα σημείο. Ο ήχος τους είναι μια καλή μίξη grunge με πιο σύγχρονου ύφους heavy rock (στα κιθαριστικά riffs κυρίως), ενώ και τα instrumental κομμάτια ή και τα αντίστοιχα σημεία των τραγουδιών τους, ήταν εξαιρετικά. Κάτι που δεν μου άρεσε τόσο (όχι πως με ξενέρωσε, απλώς λίγο με κούρασε) ήταν η απίστευτη ομοιότητα των φωνητικών (όχι μόνο στη χροιά αλλά και στην εκφορά) τους, με τον Billy Corgan των Smashing Pumpkins (έτσι μου ακούστηκαν στο live τουλάχιστον), το έργο των οποίων δείχνει να είναι σημαντική επιρροή για τους Kidney Black. Αυτό βέβαια για όσους λατρεύουν τους SP, μπορεί να είναι και θετικό. Από τις συνθέσεις, πολύ μου άρεσαν το More than you Know, το Wipers που τα σπάει και το instrumental κομμάτι που έκλεισε το set τους, το φοβερό, σύντομο μα speedατο Overloaded.

Λίγη ώρα για τις απαραίτητες αλλαγές και το τσεκάρισμα αν όλα είναι εντάξει στη σκηνή και ο Justin Sullivan και η παρέα του εμφανίστηκαν μέσα σε χειροκροτήματα. Σα να περνάνε τα χρόνια για όλους μας, εκτός από αυτόν μου φάνηκε αρχικά. Στην πορεία το επιβεβαίωσα, αφού η φωνή του παρέμεινε κρυστάλλινη καθ’όλη τη διάρκεια του live, η έντασή του στην κίνηση αλλά και τη διάθεση να μιλάει με το κόσμο δεν κόπασε στιγμή. Μετά την αρχική αποθέωση, αισθάνθηκα πάντως μια κάποια παγωμάρα από το κοινό. Άρχισα να κάνω σκέψεις του στυλ: «Ωχ! Πάει, γεράσαμε!» και τέτοια χαζά. Γρήγορα όμως αυτό ξεχάστηκε. Τη φωτιά έβαλε το War, όπου οι αρχικά 50-60 οπαδοί περί το μέσον του χώρου, σκόρπισαν ενθουσιασμό σε όλο το venue, που όλο μαζί κατέληξε να τραγουδάει. Αντίστοιχες καταστάσεις ζήσαμε έκτοτε σχεδόν σε κάθε κομμάτι, με κορυφαίες στιγμές φυσικά τα 1984, Where I Am, Vagabonds (ίσως το μόνο, ας το πούμε, υπέρ…hit! της μπάντας που ακούσαμε, καθώς δεν υπήρξαν 51st State, Vengeance κ.ο.κ…), Maps. Στο Born Feral, o μπασίστας Ceri Morgen, μεταφέρθηκε στα τύμπανα και με τους αδιανόητους tribal ρυθμούς που πήρε το κομμάτι, σε μία extended version του, μείναμε όλοι κυριολεκτικά άφωνοι (αφού πρώτα εκστασιαστήκαμε). Σίγουρα αύτη ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές του live.

Στο τέλος του set, που ήρθε περίπου στη 1μιση ώρα, αποχώρησαν μεν από τη σκηνή, δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσουμε να φύγουν έτσι, δε. Η αναμονή για αυτό το συναυλιακό γεγονός, για την επέτειο τους κλπ, δε μας το επέτρεπε. Έτσι, μέσα σε επευφημίες επέστρεψαν για το Set νο2, «με περίπου όσα τραγούδια είχε το set νο1» όπως είπε από σκηνής ο Justin. Εντάξει, αυτό δε συνέβη και θα ήταν και υπερβολή εδώ που τα λέμε. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι την προηγούμενη μέρα έπαιζαν στην Κωνσταντινούπολη (μπροστά σε λιγότερους από 100 θεατές δυστυχώς, όχι για την μπάντα τόσο όσο για την -οικονομική, κοινωνική και δευτερευόντως πολιτιστική-κατάσταση που έχει περιέλθει η κοινωνία της Τουρκίας), την επομένη στη Θεσσαλονίκη και αμέσως μετά στη Σόφια. Παρόλαυτά ακούσαμε 5 ακόμα κομμάτια (αν τα μέτρησα σωστά) αλλά μεταξύ μας, ναι μεν 2 ώρες live, αλλά θέλαμε κι άλλο…

Μερικές ακόμα σκόρπιες σκέψεις (φλυαρίας)…
Y.Γ: Αρχικά, ένα μέρος της συναυλίας το είδα από ψηλά. Εκεί έκανα μια τρομερή παρατήρηση: O κόσμος δεν πρέπει να πέρναγε καθόλου καλά γιατί…δεν έβλεπα κινητά, μόνο χορό και τραγούδι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση…! Λίγο μετά βέβαια ο Justin από σκηνής μας είπε πως «σε όλα μας τα live πλέον αλλά ΚΑΙ σήμερα, δεν βλέπουμε κόσμο από σκηνής αλλά κινητά και οθόνες, αφήστε τα κινητά σας και ζήστε το, αυτό συμβαίνει τώρα εδώ! Αν χρειαστεί θα το βρείτε στο youtube χιλιάδες φορές» και σκέφτηκα πώς ή εγώ έπεσα έξω ή ο Justin δεν έχει πάει σε άλλες συναυλίες τα τελευταία χρόνια να δει τι γίνεται…
Υ.Γ2: Εντάξει τον Justin τον ξέραμε, ξέρουμε από τι «πάστα» είναι φτιαγμένος. Δεν παύει όμως κάθε φορά να με εκπλήσσει με το πόσο θέλει να μιλάει με τον κόσμο, να προσπαθεί να καθοδηγεί προς το «καλό», όπως αυτός τελοσπαντών το αντιλαμβάνεται αυτό. Να ωθεί τον κόσμο προς μια ανοιχτή κοινωνία με ορθάνοιχτα μυαλά, μακριά από οποιασδήποτε μορφής φασιστική σκέψη. Μου φάνηκε εντυπωσιακός για ακόμα μία φορά ο τρόπος που έκανε εισαγωγές σε κάθε κομμάτι, εξηγώντας κάποια πράγματα, χωρίς να κόβει όμως τη ροή του live ή να γίνεται -ας πούμε- φαφλατάς. Υπέροχος.
ΥΓ3: Πάντα, από τις συναυλίες των NMA φεύγω πιο αισιόδοξος απ’ότι ήμουν όταν μπήκα. Έτσι έγινε και αυτή τη φορά, παρά το γεγονός ότι ο Justin δε σταμάτησε να επαναλαμβάνει το πόσο «δύσκολες στιγμές έρχονται μπροστά μας», «πόσο απρόβλεπτο είναι το μέλλον του πλανήτη μας» κλπ. Ανησύχησα-λίγο παραπάνω- είναι η αλήθεια…
ΥΓ4: Να πούμε ένα μπράβο τόσο στην Primitive όσο και στο Fuzz για τη διοργάνωση, την ευγένεια κατά την είσοδο, στα bars και την άνετη έξοδο από το χώρο. Πλέον, στις περίεργες και μάλλον μαλακισμένες εποχές που ζούμε, καλό είναι το καλό να το αναδεικνύουμε. Τίποτα δεν είναι δεδομένο!


Kidney Black Set List
(2 τραγούδια είναι-προς το παρόν- άνευ τίτλου)
1. More than you know
2. New 1
3. String Mistake
4. Change
5. The Promise
6. New 2
7. Doom
8. Wipers
9. Never Be the Same
10. Overloaded

New Model Army Set List
1. Christian Militia
2. Lust for Power
3.Never Arriving
4. War
5. Believe It
6. 1984
7. The Charge
8. Devil’s Bargain
9. Maps
10. Where I Am
11. Angry Planet
12. Born Feral
13. Before I Get Old
14. Vagabonds
15. The Hunt
16. Fate
17. Ballad of Bodmin Bill
Encore
1. Snelsmore Wood
2. Green and Grey
3. Inheritance
4. No Rest
5. Betcha.

 Photos / Videos: v_era