Με δύο απορίες στο μυαλό ξεκίνησα από το σπίτι για το live της Πέμπτης, ενώ η αιθαλομίχλη λόγω της τσίκνας στη γειτονία έπιανε επίπεδα νέφους κέντρου Αθήνας στα 80’s: Αρχικά για το τι θα συναντήσω μουσικά, καθώς δεν είχα ξαναδεί κανένα από τα δύο ονόματα και ειδικά από τους Βone Rave είχα πολύ λίγα ακούσματα. Κατά δεύτερον ήθελα να δω κατά πόσο η φάση «Τσικνοπέμπτη» θα επηρέαζε την προσέλευση. Γυρνώντας στο σπίτι είχα ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά (που βούιζαν βέβαια) για το μουσικό κομμάτι, ενώ και στο κομμάτι της προσέλευσης νομίζω πως πήγε καλά το πράγμα, τηρουμένων των συνθηκών (αν και για το συναυλιακό κοινό στη χώρα μας μπορούμε πάντα να έχουμε παράπονα).
Καταρχάς να ξεκινήσω λέγοντας πως ο ήχος του live ήταν από τους καλύτερους που έχω συναντήσει στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν κάτι άλλαξε στην Death Disco (που έτσι κι αλλιώς είχε ικανοποιητικό ήχο συνήθως) ή αν οφείλεται σε κάτι άλλο, πάντως εύγε! Πολύ ευχάριστο ήταν επίσης το γεγονός (και μεταξύ μας στις «μικρές» συναυλίες αυτό ευτυχώς γίνεται συχνότερα) ότι ο κόσμος που ήρθε στο live και κουτσογέμισε τον κάτω χώρο, προσήλθε από νωρίς για να δει ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ μπάντες. Έτσι, οι Bone Rave ανέβηκαν στη σκηνή και συνάντησαν ένα σχετικά γεμάτο venue και όχι 10 νοματαίους.

Οι Θεσσαλονικείς ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Νομίζω πως είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες που είδα τα τελευταία χρόνια και σίγουρα η πιο cool και fun to watch. Σίγουρα παίζει ρόλο και το γεγονός ότι παίζουν τις μουσικές που μου αρέσουν περισσότερο, δηλαδή post-punk και garage αλλά πραγματικά το κάνουν πολύ καλά.
Μια δεμένη μπάντα, αποτελούμενη από τρία μέλη, τον δυνατό Jungle Chris στην κιθάρα και τα φωνητικά, την στιλάτη Mariza Charlie στο μπάσο και τα φωνητικά και την εντυπωσιακή Lab στα ντραμς. Είναι μαζί από το 2017 και στο set ακούσαμε μπόλικα κομμάτια από τα τρία Eps και τον περσινό δίσκο τους, Virgin's Milk.
Όλα τα κομμάτια μου άρεσαν, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο, αλλά η γενικότερη αύρα της μπάντας είναι αυτό που με κράτησε περισσότερο. Ωραία κίνηση, καλή επικοινωνία μεταξύ τους, τόσο-όσο επικοινωνία με το κοινό και πολύ καλή διάθεση επί σκηνής. Την οποία διάθεση κατάφεραν ευκολά να μεταφέρουν και στο κοινό, που τους χειροκροτούσε θερμά σε κάθε κομμάτι. Αγαπημένα κομμάτια τα: Fruits of Hell (πως να αντισταθείς σε ήχο που φέρνει σε Cramps) Hot ’99 (πιο αργοί ρυθμοί που επιτάχυναν στην πορεία, πολύ Last Drive, πωπω πόσο μ’άρεσε!) και το καταπληκτικό Don’t Call Me Human.

Σίγουρα, περιμένουμε πολλά στο μέλλον από τη μπάντα, μουσικές και πολλές ζωντανές εμφανίσεις και θα είμαστε εκεί να τους ακούμε. Στο μεταξύ θα σας ενημερώνουμε με άρθρα για αυτούς, όπως το SpeeditUp21 που δημοσιεύσαμε λίγες μέρες πριν το event της περασμένης Πέμπτης.
Μικρή διακοπή για soundcheck και αλλαγές στη σκηνή, ευκαιρία να ρίξουμε και μια ματιά προς τα πίσω για γνωστούς και εντυπώσεις από το live που μόλις είδαμε. Σύντομα ο Dion Lunadon και η τετραμελής μπάντα του ξεκίνησαν τον μουσικό οδοστρωτήρα που οι υποψιασμένοι περίμεναν, εγώ πάντως όχι. Ναι μεν ήξερα πως, ως πρώην μέλος των A Place to Bury Strangers, θα ήταν φασαριόζος αλλά, τέτοιο τσεκούρωμα αυτιών δεν το περίμενα. Ο ντράμερ του ήταν αδιανόητος. Η δύναμη που χτυπούσε τα drumsticks αλλά και η ένταση που έβλεπες στο σώμα του ενώ το πρόσωπο ήταν χαμογελαστό και πράο, ήταν εντυπωσιακή. Όλη η μπάντα κινούταν γύρω του και έπαιρνε «εντολές» από τα χτυπήματά του, για το ύψος της έντασης που θα έφταναν σε κάθε κομμάτι.

Το να πούμε απλώς ότι παίζουν noise rock είναι λίγο. Heavy/Power rock, Garage, Punk, Surf μέχρι και Kraut, έγιναν ένα και έπεσαν πάνω μας σα γροθιά στα μούτρα. Αν κάποιος είχε προλάβει να καταναλώσει κοψίδια πριν έρθει στο live, είναι ήρωας αν δεν είχε στομαχικά θέματα μετά από τον τυφώνα που δεχτήκαμε κατακούτελα.
Το περίεργο είναι πως λίγο πριν το live είχα μάθει πως ο Dion είχε κάποια μικρή αδιαθεσία, είχε και κάποιο θέμα στη φωνή του κλπ. «Αν παίζει έτσι άρρωστος, τι κάνει όταν είναι καλά», σκέφτηκα. Βέβαια ένας τόσο έμπειρος καλλιτέχνης, που είναι στο χώρο από το 1995 (με διάφορες μπάντες) όπως ο Νεοζηλανδός Dion, θα ήταν μάλλον απίθανο να μην έφερνε εις πέρας και με απόλυτα θεαματικό τρόπο ένα ακόμα live. Τόσο εντυπωσιακά ήταν όλα που λίγο πριν το τέλος, κατά τη διάρκεια του Eliminator, κατέβηκε μέσα στο κοινό και «βίαζε» την κιθάρα του με μια…αλυσίδα (δείτε σχετικές φωτό και video, ότι πρόλαβε να βγάλει η v_era, πάνω στο χαμό). Αυτό ήταν και το τελευταίο κομμάτι του περίπου ωριαίου set της μπάντας του Dion. To κοινό φυσικά τους ζήτησε να επανέλθουν, όπως και έκαναν όπου και ακούσαμε το φοβερό Fire.

Από συνθέσεις, εκτός από τα δύο προαναφερθέντα ξεχώρισα τα Howl, No Control από τον μάλλον καλύτερό δίσκο του ,του 2017, αλλά και τα Too Hard to Love, Too Young to Die, Living And Dying With You και Glass Dall από το περσινό Beyond Everything, όμως το live με κινητοποίησε να ασχοληθώ πιο εμπεριστατωμένα με όλη τη δισκογραφία του.

Πολύ καλό live σε γενικές γραμμές, γνήσιο rock’n’roll vibe και ωραίος κόσμος. Μπράβο στην Primitive για την άψογη διοργάνωση και για άλλη μια φορά μπράβο για τις επιλογές της στα ονόματα που αποφασίζει να μας φέρει. Φτιάχνεται μία ωραία μουσική και ΚΥΡΙΩΣ συναυλιακή κοινότητα σιγά-σιγά.

Βone Rave Set List
Desperate Ways
Fortune Teller
Purple Mold
Aint it Fun
Hot ‘99
I Dance Alone
Bloodstains
Witch
Howling Eye
Astay Child
Fruits of Hell
Don’t Call Me Human
Neat Neat Neat.

Dion Lunadon Set List
Hate
1976
Redoux
Howl
Glass Dall
Too Hard to Love, Too Young to Die
Speed
Com/Broke
No Contol
By My Side
Living And Dying With You
Negative Energy
Eliminator
Fire.