Οφείλω να παραδεχτώ πως όταν πρωτοάκουσα για το live των The Undertones στην Αθήνα, η πρώτη αντίδραση ήταν: “μα καλά υπάρχουν ακόμα;” και “άντε και υπάρχουν, κάνουν συναυλίες ακόμα;”. Μετά το live και τη σφαλιάρα που έφαγα από την φοβερή ενέργεια τους και το ανελέητο punk που μας πρόσφεραν, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αναρωτηθώ: “έχεις σίγουρα μουσικό site;”. Προχωράμε…

Το live στο Gagarin είχε αρκετό κόσμο, τηρουμένων των αναλογιών και των δεδομένων που έχουμε ξαναθίξει (Ελλάδα= 45.000 για Arctic Monkeys, 350-400 για Protomartyr) και έτσι οι αγαπημένοι του Sliding, The Vaxtones, έπαιξαν σε ένα σχεδόν γεμάτο κάτω χώρο του venue. Για πολλοστή φορά θα πω πως η μπάντα αυτή, η όμορφη εξαμελής παρέα, είναι κάτι που χρειαζόμασταν, χρειαζόμαστε και καλό είναι να υπάρχει για πολλά χρόνια στα μουσικά πράγματα. Αυτό που λέμε: “αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να τους ανακαλύψουμε”, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή εδώ.

Ορεξάτοι και φωτεινοί, με pop/rock ύφος που αγγίζει και άλλα είδη, με μπρίο και ανεπιτήδευτο κέφι, δίνουν ελπίδα και χαρίζουν φως στο μουσικόφιλο κοινό. Που, εδώ που τα λέμε, ένας βασικός λόγος που αγαπάμε τη μουσική και πάμε σε συναυλίες είναι για να βρούμε ακριβώς αυτό: την ελπίδα, το φως στο τούνελ των ζωών μας.
Σχετικά με το σετ list, ακούσαμε τα περισσότερα κομμάτια από το φετινό ντεμπούτο τους, Never Ending Story (αγαπημένα μου τα I Could be Dancing και Dreamer). Εμείς τους βλέπαμε για 4η φορά και μπορούμε να διακρίνουμε πως κάθε φορά είναι και καλύτεροι στη σκηνή. Με προεξέχουσα την Etten με την out of this world - φωνή, που απογειώνει τα κομμάτια (ακούστε το Dreamer, ειδικά στη live εκδοχή του και θα καταλάβετε τι εννοώ), αλλά και με την εκπληκτικά συγχρονισμένη μπάντα όπου πλέον λες και γίνονται όλα αυτόματα, στο τέλος μείναμε με την αίσθηση ότι θα θέλαμε κι άλλο. Τώρα μένει, στο επόμενο live, να συναντήσουμε και κομμάτια από τον επόμενο δίσκο…

The Vaxtones Set List
Don't Tie Me Down
Dreamer
I Cannot Write A Happy Song
Yellow And Blue
What was he Like
I Could Be Dancing
Sha La La
Never Ending Story
Never Understand.

Τώρα, για τους The Undertones, που να το πρωτοπιάσει κανείς. Καταρχάς να ξαναπώ πως δεν κάνω ποτέ spoiler στον εαυτό μου, ούτε βλέπω προηγούμενα live μιας μπάντας, ούτε διαβάζω set lists πριν από ένα live. Έτσι λοιπόν, τα σοκ (πέραν του γεγονότος ότι…υπάρχουν ακόμα σαν μπάντα, που ανέφερα στην αρχή) ήταν πολλά. Σοκ, για το πόσο δυνατό, στιβαρό και καλοδουλεμένο συγκρότημα ήταν, σοκ για την ενέργεια τους πάνω στη σκηνή παρά την ηλικία τους, σοκ για το πόσο ιδανικό αντικαταστάτη στα φωνητικά βρήκαν μετά την αποχώρηση (που δεν έγινε χτες αλλά πριν περίπου 40χρόνια) του Feargal Sharkey, στο πρόσωπο της περιπτωσάρας, της πολυσχιδούς περσόνας που ακούει στο όνομα Paul McLoone, ο οποίος είναι μαζί τους από την επανένωση, το μακρινό 1999.

Οι Βόρειο-Ιρλανδοί The Undertones είναι σαφώς ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος. Τέσσερις καλοί δίσκοι στα τεράστια χρόνια της punk-new wave μουσικής του Νησιού, δηλαδή 1979 με 1983. Όλοι, με ένα συγκεκριμένο τραγουδιστή, που όσο να’ναι, σε «χρωματίζει» σαν μπάντα, πόσω μάλλον όταν έχεις κάνει μια τόσο μεγάλη επιτυχία όπως το Teenage Kicks. Δύσκολο να επιστρέψεις 16 χρόνια μετά και με νέο τραγουδιστή. Μπορεί να μην έγιναν μαζικοί, ευρέως γνωστοί και πάλι, όμως το 2003 και το 2007 κυκλοφόρησαν δίσκους και έκαναν live.
Ένα ακόμα σοκ ήταν το πόσο μεγάλη ήταν η set list τους. Πρέπει να έπαιξαν πάνω από 30 κομμάτια, ένα νούμερο, αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό. Οι εναλλαγές από καθαρό punk σε new wave ή σε ελαφρώς pop punk ύφος, ήταν διαρκείς, συναρπαστικές έως και εξαντλητικές (με την καλή έννοια...). Όλη η μπάντα ήταν στιβαρή, ζωηρή και επικοινωνιακή, αν και το τελευταίο κομμάτι ανέλαβαν περισσότερο ο Paul McLoone και ο Michael Bradley, που αστειεύονταν συχνά μεταξύ τους ενώ έκαναν και αρκετές αναφορές στην Ελλάδα, που, σαν μπάντα, επισκέπτονταν για πρώτη φορά.
Τα μάτια όλων όμως αναπόφευκτα έπεφταν πάνω στον McLoone. Θα φανεί λίγο… κουλό (μπορεί να μου πετάξουν και αντικείμενα κάποιοι) αλλά η υψίτονη φωνή του, οι ιαχές αλλά και η κίνησή του, μόνο σε punk/new wave δεν παρέπεμπαν. Πιο πολύ μου έμοιαζαν με φωνητικά/κίνηση prog rock (ΥES, Pavlov’s Dog, Rush κ.ο.κ) ή και classic metal μπάντας και αυτή η σχετική αντίφαση (όπως την αισθανόμουν εγώ) με έκανε να τον γουστάρω ακόμα περισσότερο. Παράλληλα εξέπεμπε και ένα starιλίκι, μια ποζέρο-φάση που αν την έβλεπα σε μικρότερης ηλικίας καλλιτέχνη, ενδεχομένως να με ενοχλούσε. Σε αυτή την περίπτωση νομίζω πως μόνο καλό έκανε στο τελικό αποτέλεσμα που έβγαινε από τη σκηνή.

Όταν μια μπάντα έχει μια τόσο μεγάλη επιτυχία όπως το Teenage Kicks, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι one hit wonder (αλλά έχει σημαντική καριέρα από πίσω της), είναι αλήθεια πως είναι δύσκολο να διαχειριστεί σε συναυλία ένα τέτοιο κομμάτι. Περίμενα πολλά, όπως να το παίξουν μόνο στο encore, ή προς το τέλος και ίσως να το ξαναπαίξουν στο encore και διάφορα τέτοια. Αυτοί όμως σα να μου φάνηκε πως θέλησαν να το "ξεφορτωθούν" στα γρήγορα, έτσι το ακούσαμε σχετικά νωρίς. Φυσικά έγινε ο απόλυτος χαμός (δείτε το σχετικό video) σε μια, κατ’εμε, ιστορική στιγμή για την Ελλάδα. Ένα τραγούδι-μύθος ακούστηκε για πρώτη φόρα στη χώρα, από την ίδια μπάντα που το έγραψε 50 χρόνια πριν. Τι άλλο χρειάζεται για να χαρακτηριστεί έτσι μία στιγμή;
Φυσικά ακούσαμε και άλλα σημαντικά κομμάτια της καριέρας τους όπως τα Jimmy Jimmy, Here Comes the Summer, Family Entertainment, το αγαπημένο μου When Saturday Comes, Thrill Me, Here Comes the Rain, Crisis of Mine, Get Over You και πολλά ακόμα. Δεκάδες φυσικά τα ωραία τραγούδια και στα περισσότερα από αυτά είχαμε και ένα μικρό σχόλιο-εισαγωγή από τους δύο της επικοινωνίας, που είπαμε παραπάνω. Κανένα πάντως από τα προαναφερθέντα δεν έχει κατά την άποψη μου τη δυναμική, τη μαγεία του Teenage Kicks.

Μία ιδιαίτερη έκπληξη μας περίμενε κατά την έναρξη του encore. Στο πρώτο κομμάτι αντί του Paul McLoone βγήκε στη σκηνή ο τραγουδιστής Steve Mack (που τυχαία βρέθηκε στην Αθήνα). Αυτός, μαζί με δύο από τα μέλη των Undertones (John O'Neill και Damian O'Neill) είχαν δημιουργήσει τους That Petrol Emotion και επ’ευκαιρία της παρουσίας όλων στην ίδια σκηνή, μας έπαιξαν ένα κομμάτι τους, το It's a Good Thing (Manic Pop Thrill, 1986).
Το live ολοκληρώθηκε με το encore των Undertones με τα Hypnotised, Jump Boys, I Know A Girl, My Perfect Cousin και φύγαμε όλοι κάτι παραπάνω από γεμάτοι, όπως σχεδόν πάντα γίνεται μετά από live συγκροτημάτων εκείνης της εποχής (π.χ. Sad Lovers and Giants, Wire, Theatre of Hate, Astronauts, Savage Republic, Crime & the City Solution)!

Υ.Γ: Μίας και πριν το live άκουσα αρκετούς να λένε πως δεν είναι η ίδια μπάντα χωρίς τον Shankley (δηλαδή είναι χειρότερη), κάτι που στην πράξη δε φάνηκε να είναι έτσι, ενδιαφέρον έχει να δούμε και τι έκανε ο (οντως σημαντικός, ειδικά με τους The Undertones) Feargal Shankley στη συνέχεια. H μεγαλύτερη στιγμή της μετέπειτα καριέρας του ήταν αυτό το -γνωστό στην εποχή του- κομμάτι (A Good Heart ). Αν πρέπει να κάνω ένα σχόλιο είναι πως δεν μπορώ να διανοηθώ καν τη μετάλλαξη ενός πανκ rocker σε…pop idol μέσα σε 2-3 χρόνια. Συμβαίνουν αυτά…

The Undertones Set List
(ελπίζω να μην μας ξέφυγε κάποιο)
Emergency Cases
Family Entertainment
It's Going to Happen
You've Got My Number (Why Don't You Use It)
The Love Parade
Jimmy Jimmy
Thrill Me
It's Going to Happen
Crisis of Mine
Teenage Kicks
True Confessions
Smarter Than You
Dig Yourself Deep
Nine Times out of Ten
Oh Please
I Gotta Getta
Girls That Don't Talk
Male Model
Here Comes the Rain
Here Comes The Summer
When Saturday Comes
Girls Don't Like It
(She's a) Runaround
Wednesday Week
Listening In
Get Over You
Encore
It's a Good Thing (That Petrol Emotion)
Hypnotised
Jump Boys
I Know A Girl
My Perfect Cousin.

Photos/videos: v_era