Το σκεφτόμουν καμιά δυο μέρες πριν πιάσω το word για το τι να πρωτογράψω σχετικά με τα όσα ζήσαμε στο live των Maruja. Περίμενα να ηρεμήσω λίγο βασικά και να τα δω λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Δεν τα κατάφερα, οπότε το γενικό συμπέρασμα είναι πως είδαμε μία μπάντα λίγο πριν το πρώτο της άλμπουμ (έχοντας κυκλοφορήσει μόνο ένα ΕP, το "Knockarea" και μερικά singles), που αν όλα πάνε καλά, θα γράψει ιστορία στα μουσικά δρώμενα. Τα αισθήματά μου είναι αντίστοιχα με αυτά μετά την πρώτη εμφάνιση των Fontaines D.C. και με λέξεις περιγράφονται με ένα: OYAOY! Η βασική διαφορά με τότε είναι πως η «μανούρα» που είχε ήδη γίνει για αυτούς και τα μπόλικα δυνατά singles μας είχαν όλους προϊδεάσει κατά πολύ. Το προχτεσινό ήταν μία αδιανόητη και αρκετά λιγότερο αναμενόμενη ΓΡΟΘΙΑ, που όσοι τη ζήσαμε θα τη θυμόμαστε για καιρό.

Το πράγμα ξεκίνησε από την αρχή καλά πάντως, για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι το venue γέμισε από νωρίς. Είχα καιρό να το ζήσω αυτό σε ψιλοunderground (αλλά και σε πολλές άλλες με μαζικότερη προσδοκία) συναυλία και πολύ το χάρηκα. Το δεύτερο είναι ότι το συγκρότημα που θα άνοιγε τη βραδιά και θα μας έβαζε στο όλο κόλπο ήταν εξαιρετικό. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα καν ιδέα για την ύπαρξη (εεε έχετε σίγουρα μουσικό site;) των Disco Triste, ούτε ότι σε αυτήν βρισκόταν στην κιθάρα ο Γιώργος Νίκας (Τhe Noise Figures, Holy Monitor). Δηλώνω fan του, ό,τι κάνει ή συμμετέχει μου αρέσει πολύ και πλέον δηλώνω fan και της heavy μπάντας των Disco Triste που κάνοντας ΤΕΛΕΙΑ τα απλά πράγματα, μας έκαναν όλους να γουστάρουμε πάρα πολύ. Για 45 λεπτά ακούσαμε καμιά δεκαριά κομμάτια από τον δίσκο που κυκλοφόρησαν πριν λίγες ημέρες, όλα καλογραμμένα και τα περισσότερα πολύ κιθαριστικά και σπιντάτα. Ξεχώρισα το Real Man και το Lesson no.1 (video παρακάτω), αλλά μόλις τα ξανακούσω σίγουρα θα βρω νέα αγαπημένα.
Νομίζω πως με το δυναμισμό τους και το εξαιρετικό δέσιμό τους, δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο και... ατάραχο!

Disco Triste Set List
Brands Go Woke
Telephone
Fine
Far
We All Hate Each Other
Real Man
Boy
Lesson no.1
Introvert
Sad Disco

Οι Maruja είχαν έρθει για «πόλεμο» και το εννοούσαν. Σκάνε λοιπόν στη σκηνή με βαμμένα μάτια και το live ξεκινά με αυτούς να βγάζουν κραυγές και να έχουν τα χέρια και τα μουσικά όργανα σηκωμένα ψηλά. “Οπα! Τι γίνεται εδώ;” σκέφτηκα… Ε να μην το σκεφτώ; Ένας τυφώνας από τέσσερα πολύ νεαρής ηλικίας άτομα που η μουσική τους όμως είναι τόσο εμπνευσμένη, τόσο πολύπλοκη και πολυσυλλεκτική (jazz, punk, heavy-prog fusion κάτι, hip hop, hardcore και ότι άλλο βάλει ο νους σας ακόμα αν δεν το έχουν ήδη εντάξει, σίγουρα θα το κάνουν στο μέλλον) που πραγματικά σε αφήνει άφωνο. Όπως άφωνο σε αφήνει και η ωριμότητά τους, αν κρίνουμε από όσα μας είπαν στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν λίγες μέρες πριν το live.

Βέβαια μάχιμοι φάνηκε πως ήμασταν και όλοι εμείς, κάτω από τη σκηνή. Από την αρχή έδειχναν εντυπωσιασμένοι τόσο από την ποσότητα του κόσμου όσο και από το πάθος και τις θερμές αντιδράσεις μας σε όσα διαδραματίζονταν πάνω στη σκηνή.
Και δεν γίνονταν και λίγα. Φυσικά όλα τα βλέμματα αρχικά και φυσιολογικά έπεφταν στον Harry Wilkinson που όντας γυμνός από τη μέση και πάνω, ήταν μία συναυλία μόνος του. Έπαιζε κιθάρα, τραγουδούσε, άλλοτε σε hip hop τόνο και άλλοτε με «System of a Down» ένταση (και στις δύο περιπτώσεις κρατήστε την επιθετικότητα που αντιλαμβάνεστε από τον παραλληλισμό). Συχνά έσκυβε και πείραζε τα πετάλια του, ενώ ανεβοκατέβηκε αρκετές φόρες από τη σκηνή.

Φυσικά ο θεοπάλαβος Joe Carroll σκορπούσε ενθουσιασμό με το σαξόφωνο και με κάθε φύσημά του. Εντυπωσιακό πραγματικά πως τα κατάφερνε να παίζει τόσο άψογα και ταυτόχρονα να μην στέκεται δευτερόλεπτο σταθερός πάνω στη σκηνή, ενώ και αυτός έκανε μπόλικες βόλτες προς το κοινό, πέρα-δώθε, σα να ήθελε να είναι όσο πιο κοντά μας γίνεται. Παράλληλα, ο μπασίστας Matt Buonaccorsi μόνο απαρατήρητος δεν περνούσε, έχοντας το μπάσο του την περισσότερη ώρα υψωμένο δημιουργώντας επιβλητική ατμόσφαιρα. Σε όλο αυτό το σκηνικό προσθέστε και τον ασυγκράτητο ντράμερ Jacob Hayes που νομίζω πως λίγο ήθελε να κατέβει και αυτός από τη σκηνή, να χωθεί μέσα στο κοινό.

Μπορεί τα τραγούδια τους έως σήμερα να μην είναι πολλά, όμως όλα γίνονταν δεκτά με κραυγές και χειροκροτήματα από το κοινό, από την πρώτη νότα. Η θεατρικότητα τους ήταν απίστευτη, η πολεμική, επαναστατική ατμόσφαιρα που έφτιαχναν όλοι μαζί ήταν κάτι που θα μας μείνει καρφωμένο στη μνήμη. Κάθε ένα από τα κομμάτια τους, που όλα σχεδόν χτίζονται, κλιμακώνονται (στο στυλ των Swans ας πούμε), έβαζε και μία ακόμα φιτιλιά στον κόσμο που στο τελευταίο κομμάτι, το Kakistocracy, εξερράγη με ατέλειωτο χοροπηδητό και φωνή.

Όλες οι συνθέσεις τους έχουν απίστευτη δυναμική (πχ τι έπος το Τhunder ή πόσο συγκλονιστικό το Zeitgeist) αλλά ειδικά το Kakistocracy είναι ένα από τα πλέον ανατριχιαστικά κομμάτια που έχω ακούσει στη ζωή μου, η απόλυτη ηχητική αποτύπωση της δυστοπίας που ζούμε στον πλανήτη τα τελευταία, πολλά χρόνια! Παράλληλα όμως, αποθέωση γνώρισαν και με το τζαμάρισμα που έκαναν περίπου στη μέση του live, τρόπο που χρησιμοποιούν άλλωστε για να φτιάχνουν τα τραγούδια τους, όπως μας είπε και ο Harry στην προαναφερθείσα συνέντευξη: “Όταν αυτοσχεδιάζουμε συχνά μπαίνουμε σε μια κατάσταση ασταμάτητης ροής όπου δε σκεφτόμαστε πραγματικά αυτό που κάνουμε. Μπορεί να περάσει μια ώρα, αλλά να μοιάζει με μόλις είκοσι λεπτά. Είναι σαν να μπαίνουμε σε trance όταν πειραματιζόμαστε, σπάνια θυμόμαστε τι ακριβώς παίχτηκε, εκτός ίσως από περιστασιακές στιγμές. Ηχογραφούμε τα πάντα και τα ακούμε ξανά - από εκεί ξεκινά η διαδικασία γραφής”. To ζήσαμε όλο αυτό, LIVE!

Η αποθέωση ήταν τέτοια στο τέλος που η μπάντα «αναγκάστηκε» (άλλο που δεν ήθελε) να ξαναβγεί για ένα μικρό encore. Ούτε αυτοί ούτε εμείς θέλαμε να τελειώσει η βραδιά, γι’ αυτό και πάρα πολύς κόσμος δεν έλεγε να φύγει από το Temple. Στο τέλος, οι τέσσερεις υπερπαίχτες, έμειναν και υπέγραψαν δίσκους, μίλησαν με τον κόσμο, χαλάρωσαν. Όσο άγριοι και…απόκοσμοι ήταν πάνω στη σκηνή, τόσο φιλικοί και γλυκύτατοι ήταν μετά το live.
Ίσως να το έχω καταγράψει, σίγουρα το έχω ξανασκεφτεί πολλάκις, αλλά για σαν επίλογο θα γράψω αυτό που είπα φεύγοντας: Πόσο τυχεροί είμαστε τελικά όλοι εμείς που αγαπάμε τη μουσική. Αυτό.

Maruja Set List
Rage
The Invisible Man
Zeitgeist
One Hand Behind The Devil,
Jam
Break the Tension
Thunder
Kakistocracy
Encore:
Thunder (σε πιο «σκληρή» εκτέλεση…)

Υ.Γ: Θα ήταν παράληψη να μην αναφερθούμε και στην Made of Stone που είχε την έμπνευση αλλά πήρε και το ρίσκο να φέρει μία τέτοια μπάντα σε αυτή τη φάση της στην Ελλάδα. Η προσέλευση και η όλη φάση τη δικαίωσε και έκλεισε επιτέλους και το δικό μου στόμα που γκρινιάζει για την νωθρή ανταπόκριση του (ευρύτερου) indie κοινού στα live που αξίζουν… Εύγε!

Photos/videos: v_era