Nα με συγχωρέσει η γλυκιά Εmma αλλά αυτή τη φορά θα ξεκινήσω την περιγραφή του live, με αναφορά στο κοινό. Εγώ που κράζω συχνά-πυκνά τον κόσμο για την ατέλειωτη…πάρλα και την ασέβεια που δείχνει προς τους καλλιτέχνες κατά τις ζωντανές εμφανίσεις τους, οφείλω να ομολογήσω ότι στη συναυλία της Δευτέρας ήταν απίστευτος. Άκρα του τάφου σιωπή κατά τη διάρκεια των τραγουδιών και έντονες επευφημίες κάθε φορά που η, μονάχη -στη σκηνή- Εmma Ruth Rundle, έκανε ένα μικρό νεύμα ότι το κομμάτι τελείωσε. Έχοντας λοιπόν μία μουσικό τόσο μα τόσο καλή, ευγενική, με χιούμορ και με τόσα όμορφα κομμάτια στο ρεπερτόριό της, μπροστά σε ένα τόσο προσηλωμένο κοινό, είναι προφανές ότι το live (το πρώτο της Καλιφορνέζας στην Ελλάδα ως headliner) εξελίχθηκε υπέροχα.

H βραδιά ξεκίνησε με την Emma καθιστή, αρχικά στο πιάνο και για λίγο ακόμα, με κιθάρα. Ακούσαμε το Return και στη συνέχεια το Blooms οf Oblivion και γενικά πολύ από το Engine of Hell του 2021.
Στο Razor’s Edge, μας εξήγησε ότι, είναι ένα κομμάτι που έγραψε για την κοκαΐνη, φάση στην οποία δε βρίσκεται πιά. «Δεν περνάω καλά πια με αυτό τον τρόπο» ήταν περίπου τα λόγια της, σε μία από τις πολλές φορές όπου φάνηκε ότι αισθανόταν άνετη και κοντά με το κοινό…! Άλλωστε λίγο νωρίτερα είχε εκφράσει τις ευχαριστίες της για την ησυχία που επικρατούσε κατά τη διάρκεια των τραγουδιών της. Την εντυπωσιάσαμε προφανώς, με την ιερή έως ανατριχιαστική σιωπή μας! Παράλληλα, δεν έχανε ευκαιρία να μας μιλάει ενώ αυτοσαρκαζόταν συχνά (δεν βλέπω πολύ καλά, δεν ακούω σπουδαία, στον τάφο μου πρέπει να αφήνουν κουρδιστήρια κιθάρας και να γράψουν «αυτή που έπαιζε πάντα με ξεκούρδιστη κιθάρα», κλπ)
Όταν σηκώθηκε από το πιάνο συνέχισε τον γλυκό αυτοσαρκασμό της λέγοντας πως “τώρα θα το γυρίσω λίγο σε stand-up comedy”, προκαλώντας μας έντονα γέλια και συμπλήρωσε πως ήρθε η ώρα να ακούσουμε μερικά κομμάτια από το παρελθόν. Arms I Know So Well, Shadows of My Name, δύο πανέμορφες συνθέσεις, από το Some Heavy Ocean του 2014. Ίσως η κορυφαία στιγμή για εμένα ήταν το Protection. Λίγο το unplugged της φάσης, λίγο (πολύ μάλλον) το πάθος της τόσο στο τραγούδι όσο και στο…βίαιο παίξιμο της κιθάρας, το πεντάλεπτο αυτό χαράχτηκε έντονα μέσα μου.

Φοβερή ήταν και η στιγμή (νομίζω πριν το Marked to Death) που πήγε να ρωτήσει: "Θα θέλατε να ακούσετε το…" Και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της όλοι φωνάξαμε: Nαι!, με αυτήν να χαμογελά για άλλη μία φορά. Ένα ακόμα κομμάτι που μου έμεινε πολύ στο μυαλό ήταν το The Color από την παλαιότερη μπάντα της, τους Nocturnes με τους οποίους είχε βγάλει δύο δισκάρες.
Τέλος στο τύποις encore (εξήγησε ότι «δε θα φύγω από τη σκηνή, είναι σα να έφυγα και ξαναγύρισα όμως»), ακούσαμε το καταπληκτικό Real Big Sky από το άλμπουμ Marked for Death του 2016, κομμάτι από τα ιδανικότερα για κλείσιμο.
Θα την πω την αμαρτία μου. Δεν ήξερα ότι θα παίξει χωρίς μπάντα και στην αρχή ελαφρώς στεναχωρήθηκα. Κάποια στιγμή μέσα στο live, μας είπε και εκείνη: «Μην περιμένετε να βγει κάποιος άλλος, μόνο εγώ θα είμαι», μα όταν το είπε ήμασταν ήδη μαγεμένοι όλοι μαζί της προ πολλού. Όμως κάποια στιγμή σα λίγο να ξέσπασε και εκείνη, σαν να αισθάνθηκε και η ίδια την ανάγκη να παίξει κάπως πιο «γεμάτα» κάποια τραγούδια. «Well, i don’t know about you, but I think we should do this again”. Μακάρι! Μακάρι αυτό να γίνει σύντομα! Άλλωστε τα νέα μαθαίνονται, θα φροντίσουμε, όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί, με τα κείμενα αλλά και τις κουβέντες μας, να μάθουν ακόμα περισσότεροι το πόσο ωραίο ήταν αυτό το live.
Υ.Γ: Άψογος ο κόσμος-sold out παρεπιπτόντως το event-, άψογη και η διοργάνωση από τη Smoke the Fuzz. Τέλειο και το γεγονός ότι το «μη καπνίζετε» τηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό. Βήματα μπροστά ήταν αυτό το live σε πολλούς τομείς…

Set List
Return
Blooms of Oblivion
Body
The Company
Razor’s Edge
Citadel
Arms I Know So Well
Shadows of My Name
Protection
Marked for Death
Darkhorse
The Color (The Nocturnes Cover)
Real Big Sky.

Photos/Video: v_era, panagiotis i.