Για να είμαι ειλικρινής αυτή η μέρα του Release ήταν η πλέον μακρινή μουσικά -σε σχέση με τα τωρινά γούστα μου- συναυλιακή βραδιά του καλοκαιριού. Γι’αυτόν ακριβώς όμως το λόγο, την είχα σταμπάρει σαν μία από αυτές που ήταν must να βρεθώ. Γιατί, ειδικά το καλοκαίρι, με ιντριγκάρει το διαφορετικό, πόσω μάλλον όταν ηχητικά ταιριάζει με τη χαλαρότητα που πνευματικά και σωματικά φέρνει ο Ιούλιος της Ελλάδας. The Budos Band, Black Pumas αλλά και Thievery Corporation, ήταν ένα ιδανικό σετ που κλίκαρε πλήρως με τα παραπάνω, και μπράβο σε όποιον σκέφτηκε και κατόρθωσε να στήσει αυτό το, αρκετά 70's και φυσικά 90-00's ατμόσφαιρας, line up.
Αναφέρω τις τρεις από τις τέσσερις μπάντες γιατί τους Anduze ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να προλάβω (ερχόμενος από τη δουλειά μου) και απ'ότι κατάλαβα αυτό συνέβη πάνω-κάτω σε όλους, καθότι (και λόγω υπερβολικής ζέστης) έπαιξαν μπροστά σε πολύ λίγο κόσμο. Έτσι, ούτε φωτογραφίες θα δείτε, ούτε περιγραφή και συναισθήματα από το live τους δυστυχώς.
Η συνέχεια πάντως ήταν εξαιρετική. Δε θα σας κουράσω με πολλά λόγια, πάντως κάθε μία από τις μπάντες έκανε αυτό που μπορούσε για να περάσουμε καλά. Αν και μία μικρή ένσταση για τους Thievery την έχω και θα την αναφέρω στο τέλος.

Οι The Budos Band, με τον καλοκαιρινό afrobeat και funk ήχο τους, πήραν από το χέρι τις πρώτες 2-3 χιλιάδες του κοινού που είχε καταφθάσει στην Πλατεία Νερού και τους έδειξαν πως είναι να περνάς όμορφα εν μέσω σχεδόν καύσωνα. Δεν παρέλειπαν συχνά να αναφέρονται στην τρομακτική ζέστη, αλλά την πάλεψαν μια χαρά πάνω στη σκηνή και μας έφεραν στο μυαλό όλους τους μεγάλους του είδους (James Brown, Kool & the Gang, Sly and the Family Stone) αλλά φυσικά και το afrobeat του Fela Kuti. O ιδρώτας έτρεχε και σε εμάς αλλά και στους μουσικούς σα νεράκι, όμως ο χορός, εν μέσω πολλών πνευστών και full groovy διάθεσης, ήταν αυτό που κυριάρχησε. Ήταν ένα πολύ καλό (κυριολεκτικό και μη) warm-up για όσα θα επακολουθούσαν...
Οι Black Pumas έρχονται στην Ελλάδα στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Δεν είναι τυχαία μπάντα, απολαμβάνουν παγκόσμιας αναγνώρισης και το τελευταίο τους άλμπουμ, Chronicles Of A Diamond, τους απογείωσε πραγματικά. Αυτή τη στιγμή και με μόλις δύο άλμπουμ, οι Αμερικανοί λογίζονται στα κορυφαία psychedelic / soul συγκροτήματα και όλες αυτές οι σκέψεις (παρά το γεγονός οτι, ξαναλέω, το μουσικό είδος δεν είναι my cup of tea) με έκανε να συνειδητοποιήσω πως είναι μεγάλη επιτυχία που μια τέτοια μπάντα ήρθε στην Ελλάδα.

Και, ναι, πολλοί ίσως ήρθαν για να ακούσουν το, full radio air play, Colors (το hitακι το καταλαβαίνεις -και άσχετος να είσαι- από το υπερβολικό σήκωμα κινητών. Αυτή είναι συζήτηση που έχουμε κουραστεί να κάνουμε αλλά ειλικρινά ρε παιδιά: στην καλύτερη στιγμή του live για εσάς, αντί να το ζήσετε βγάζετε κινητό να το καταγράψει;). Άλλοι ίσως ήρθαν νωρίτερα απλώς για να δουν τους.. επόμενους, όμως αυτό που κατάφεραν οι The Black Pumas ήταν σπουδαίο. Ο αρχηγός της φυλής, ο τραγουδιστής Εric Burton, είναι ένα γνήσιο παιδί του Stevie Wonder, τόσο εμφανισιακά, όσο και ιδιοσυγκρασιακά και φυσικά μουσικά. Η φωνή του είναι καταπληκτική, απόλυτα ταιριαστή με το μουσικό ύφος της μπάντας. Μου έκανε τόσο πολύ εντύπωση το εύρος της φωνής του, που υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως δεν ήταν ένας, αλλά 2-3 τραγουδιστές μαζί.

H μπάντα παρέσυρε το κοινό σε ένα ξέφρενό πάρτι με χορό αλλά και αρκετές λιγότερο χορευτικές και περισσότερο συναισθηματικές στιγμές, ακόμα και αν στην αρχή υπήρχε μια λογική δυσπιστία από το κοινό. Λογική καθώς ήταν η πρώτη επαφή με την μπάντα. Κάτω από το βλέμμα των δυο μαύρων πούμα με τα διαμαντένια δόντια, ζήσαμε μια υπέροχη soul/funk ιεροτελεστία. Φαντάζομαι τι έχει να γίνει την επόμενη φορά που θα έρθουν και ειδικά αν αυτό γίνει σε κλειστό χώρο και κλείνω από τώρα εισιτήριο...
Το κοινό πλέον είχε μπει σε χορευτικό, καλοκαιρινό mood για τα καλά. Ζεσταμένο full απ’όλες τις απόψεις και με διάθεση για ανέμελη διασκέδαση, πολύ με το μυαλό είδη σε νησιά και παραλίες. Αλλώστε, μην ξεχνάμε πως τα bar της παραλίας χρωστούν πολλά στους Thievery Corporation γιατί οι μουσικές τους συνετέλεσαν στο να ανέβει ποιοτικά οτι βγαίνει από τα μεγάφωνα τους.

Οι T.C. έχουν κάνει την Ελλάδα δεύτερο σπίτι τους αφού η αγάπη του κοινού για αυτούς είναι τεράστια. Είναι αυτά τα ωραία κολλήματά μας (Cave, Placebo, James, Puressence, Thievery κλπ) τα οποία καλώς τα έχουμε γιατί είναι όλες σπουδαίες μπάντες. Καταρχάς, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι είχαν τόσο πολύ κόσμο, για μία ακόμα φορά και με τόσο πρόσφατη παρουσία ξανά στα μέρη μας (στον ίδιο χρόνο πριν 2 μόλις χρόνια). Hταν λογικό να προσπαθήσουν να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό και πάνω σε αυτή την προσπάθεια αισθάνθηκα οτι λιγάκι "το έχασαν". Φυσικά είχαμε διαρκείς εναλλαγές τραγουδιστών αλλά και μουσικού ύφους. Άλλοτε reggae, άλλοτε lounge/electronica, trip hop όλα όμως παιγμένα με την...παγκόσμια διάθεση για χορό και διασκέδαση. Είναι αλήθεια πως μετά τους Pulp, και οι T.C. με γύρισαν μπόλικα χρόνια πίσω, όταν τα Sounds From The Thievery Hi-Fi (1996), The Mirror Conspiracy (2000) και The Richest Man In Babylon (2002) έλιωναν σε πικ απ και cd players και καθοδηγούσαν μεγάλο μέρος και της βραδινής μας διασκέδασης. Δε χαθήκαμε ποτέ από τη μαγεία των Thievery αλλά σίγουρα εκείνα τα χρόνια ήταν το peak τους, για εμένα προσωπικά.

Για να γυρίσω στο ότι λιγάκι το έχασαν που ανέφερα παραπάνω, νομίζω πως κάποια κομμάτια έλειψαν από το set αλλά και κάποια (όπως το Richest Man in Babylon) χάθηκαν στην unplugged εκδοχή που επέλεξαν, εκεί κατά τη μέση του set, ενώ σίγουρα μου έλειψαν λίγο περισσότερα πνευστά. Φυσικά δεν πρόκειται να τους "κατηγορήσω" για τη διάθεσή τους να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό, ίσα-ίσα που θα τους δώσω συγχαρητήρια που μας έδωσαν για άλλη μια φορά λίγη χαρά και για λίγο όλοι ξεχαστήκαμε από τα όποια ζόρια τραβάει ο καθένας. Τους ευχαριστούμε για τη μουσική τους αλλά και την όλη στάση τους απέναντι σε σημαντικά θέματα.
Εις το επανιδείν!
Υ.Γ: Ευχαριστούμε πολύ τον φίλο μας, Νίκο Γαλανό για τις υπέροχες φωτογραφίες.

Photos: N.Galanos  Videos: v_era