Νομίζω πως όταν ξεκινάς να γράψεις ένα κείμενο με τη σκέψη «…τώρα τι να πρωτογράψω;”, είναι προτιμότερο να πεις ελάχιστα και να αφήσεις τα υπόλοιπα να εννοηθούν. Αλλιώς πρέπει να γράψεις εγκυκλοπαίδεια. Λίγα και ουσιαστικά λοιπόν.

Η ουσία είναι πως όσο και αν είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά για τη βραδιά αυτή (άλλωστε με το που ανακοινώθηκαν οι αρχικές 2+2 μέρες, κατευθείαν έκλεισα για την τελευταία των τελευταίων, 22/3/2025...), αποδείχτηκε πως η συγκίνηση και τα συναισθήματα που προέκυψαν ήταν κάτι που δε γίνεται να διαχειριστείς εύκολα. Θα μου πεις, φαντάσου οι ίδιοι οι The Last Drive πως θα αισθάνονται για το τέλος τους, και ας είναι μία αβίαστη απόφαση, και ας είχαν όλο το χρόνο να το σκεφτούν και να το προετοιμάσουν μέσα τους.
Έτυχε λοιπόν, καθ’ότι ήμουν μπροστά-μπροστά και δεξιά στο κάγκελο, να πάρει το μάτι μου το τελευταίο δευτερόλεπτο της τελευταίας παρουσίας του Αλέξη (Καλοφωλιά) πάνω στη σκηνή -ως The Last Drive φυσικά-, καθώς περπατούσε προς το παρασκήνιο. Κόλλησε ο εγκέφαλος μου, αισθάνθηκα ένα βαθύ αίσθημα απώλειας ταυτόχρονα με προσωπικές σκέψεις σχετικά με το πέρασμα του χρόνου, για εμένα, τους δικούς μου, τους μουσικούς μου ήρωες (που είναι μεγάλο μέρος της ζωής μου), για όλους μας. Την αρχή, την πορεία, τη φθορά, τον ενθουσιασμό, την αποτυχία, το θρίαμβο. Προφανή πράγματα γράφω, το ξέρω, αλλά νομίζω είναι σκέψεις που όλοι κάνουμε, ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια και τα -άντα προχωράνε προς τα -ήντα.

Ταυτόχρονα όμως έκανα και μια θετική σκέψη, σαν αναγκαία αναλαμπή, τόσο για τον Αλέξη όσο φυσικά και για όλη τη βασική μπάντα αλλά και τους συνεργάτες τους μέσα στα χρόνια. Πόσο ικανοποιημένος πρέπει να αισθάνεται ένας άνθρωπος, μια παρέα, που μία αρχική τρέλα κατέληξε να είναι κάτι τόσο μεγάλο, για τόσο πολύ κόσμο, για μια ολόκληρη φυλή. Πόση πληρότητα πρέπει να αισθάνονται μέσα τους που έδωσαν τόση χαρά σε όλους εμάς που τους ακούγαμε (άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο) μέσα στο πέρασμα αυτών των χρόνων. Κάθε νότα και ένα ευχαριστώ από αυτούς προς εμάς, όπως είπε και ο Αλέξης στο ξεκίνημα του live, κάθε χειροκρότημα, φωνή και singalong, ένα μικρό ευχαριστώ από εμάς προς αυτούς.

Κάτι άλλο που συνειδητοποίησα είναι πως πολλά αγαπημένα μας συγκροτήματα του εξωτερικού σταμάτησαν και μας πόνεσε, μας στοίχισε. Όμως, είναι διαφορετικό όταν είναι εγχώριο το συγκρότημα (και μάλιστα αυτού του βεληνεκούς), που σταματά τη μεγάλη πορεία του. Μπάντα με την οποία ζεις στο ίδιο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, έχεις τις ίδιες προσλαμβάνουσες πάνω-κάτω όλα αυτά τα χρόνια. Είναι αλλιώς να ζεις live τις τελευταίες τους στιγμές. Ακόμα και στα farewell tours μεγάλων του εξωτερικού, δε θυμάμαι ποτέ να έχω παραβρεθεί στην απόλυτα τελευταία συναυλία. Αυτό λοιπόν του Σαββάτου ήταν μοναδικό.

Τέλος, νομίζω πως οι TLD κατάφεραν να κρατηθούν καλά μέχρι και την ύστατη νότα του live. Δεν είχαμε πολλά -εμφανή- δάκρυα, δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς και άλλα συναφή. Βοήθησε σίγουρα και η παρουσία δικών τους ανθρώπων στη σκηνή που κάπως γλύκανε το όλο. Εκεί όμως που συγκλονίστηκα είναι πως μόλις τελικά, μετά τα δύο encore και την οριστική υπόκλιση, άνοιξαν τα φώτα και γύρισα το κεφάλι μου προς τα πίσω, είδα ΜΟΝΟ κόκκινα, δακρυσμένα, μάτια!

Όλα όσα ανέφερα παραπάνω συνετέλεσαν στο να είναι έντονα συναισθηματικά φορτισμένη η ατμόσφαιρα προφανώς. Όμως, πάρα τις σκοτεινούτσικες σκέψεις, τα κόκκινα μάτια, τα συναισθήματα και το να βλέπεις μπροστά σου το «τέλος», σε καμία στιγμή η ίδια η μπάντα δε μας «έριξε». Ίσα-ίσα που όλοι αισθανθήκαμε να βρισκόμαστε σε μία γιορτή, όπως ήταν όλα τα live τους αυτά τα 40 και πλέον χρόνια...

Τα τραγούδια μένουν για πάντα, τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις επίσης. Συνεχίζουμε...

Photos/videos: v_era