To συναυλιακό Π-Σ -Κ ξεκίνησε με ένα πολυαναμενόμενο live για εμάς στο Sliding Backwards. Θα βλέπαμε το νέο μας «κόλλημα», το πουλέν μας (για να μιλήσουμε με αθλητικούς όρους) που ακούει στο όνομα Elephant. H indie/prog/grunge (και βάλε…) μπάντα από τα Γιάννενα που μας έχει καταγοητεύσει, ήρθε στην Αθήνα για την προώθηση του νέου EP της, με τίτλο Generation of Identity Crisis.
To live είχε όμως και σημαντικά «δωράκια», με δύο μπάντες να ζεσταίνουν το κοινό.

Αρχικά, οι Mr. Trickster και κατόπιν οι Boxes of Blow ανέβασαν τις εντάσεις και έκαναν το κοινό να κουνηθεί αρκετά. Προσωπικά δεν τις είχα ξαναδεί (ή ακούσει) και έτσι υπήρχε και το στοιχείο της έκπληξης.
Έκπληξη φυσικά δεν υπήρξε στο θέμα «προσέλευση κοινού» αφού για το Indie κοινό της πόλης τα έχουμε ξαναπεί. Τουλάχιστον για τις δύο πρώτες μπάντες τα πράγματα ήταν πολύ μέτρια έως απογοητευτικά. Σε κάθε περίπτωση οι Mr. Trickster ξεκίνησαν πολύ δυνατά το set τους. Αυτό περιελάμβανε 7 κομμάτια σε indie/alternative ύφος με space rock στοιχεία και θα έλεγα πως είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Τα ρυθμικά τους περάσματα έγερναν συχνά προς funk και jazz ηχητικά πλαίσια και οι δυναμικές κιθάρες συχνά ξέφευγαν προς (σχεδόν) metal ήχο. Όλα είναι σε καλό επίπεδο δουλεμένα αλλά φυσικά, καθώς πρόκειται για σχετικά νέα μπάντα, αυτά στο μέλλον θα βελτιωθούν. Καλύτερες στιγμές κατά την άποψή μου ήταν τα Getaway και Pillowhead ενώ αρκετά με «έπιασε» και το τελευταίο του set, My Only Friend.

Mr. Trickster Set List
Renewal
Getaway
Drawstring Pants
Toxic Positivity
Instrumental
Pillowhead
My Only Friend

Ακολούθησε ένα μικρό διάλειμμα και στη σκηνή ανέβηκαν οι Boxes of Blow. Αν και σαν όνομα τους είχα ακουστά, δεν είχε τύχει να πέσω πάνω τους ποτέ. Το μουσικό ύφος τους για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν είναι πλέον τόσο της αρεσκείας μου, όσο στο παρελθόν.

Dark electro / Dark wave με λίγο από post punk. Λίγο όμως, γι’αυτό και δεν μπορώ να πω ότι με «έπιασαν». Παρ’όλαυτά είναι μία αξιόλογη προσπάθεια όλο το σχήμα, που λειτουργεί σαν μπάντα πάνω από μία δεκαετία, όμως δισκογραφικά κατάφερε να εμφανιστεί το 2022 με τον πρώτο δίσκο (Dystopia) και ακολούθως ήρθε ο δεύτερος, Human Cries (2024). Ακούσαμε εννέα κομμάτια από τα οποία ξεχώρισα τα Dead Inside, Love or Hate και το μακράν καλύτερο μου, Wall of Dreams. Mε άλλα λόγια μου άρεσαν τα κομμάτια που είχαν περισσότερο προσανατολισμό προς την…κιθάρα παρά προς τα πλήκτρα. Αν έχω να κάνω μια εντελώς προσωπική παρατήρηση (που έχω κουραστεί να την γράφω αλλά δε γίνεται αλλιώς) είναι πως στα δικά μου αυτιά η μέτρια προφορά, εφόσον επιλέγεις να τραγουδήσεις στα αγγλικά, δεν βοηθά το τελικό αποτέλεσμα.

 
Boxes of Blow Set List
You are Dead Inside
Shoot Me
Black Rain
Psychopath
Wall of Dreams
Love or Hate
Human Cries
Everything is Lost in your Silence
Out of Control

H στιγμή να ξαναδούμε τους Elephant μετά από ένα χρόνο (στη Λάρισα, στο μπαράκι του Μύλου, τον Μάρτιο του 2024) είχε φτάσει. Ευτυχώς και περιέργως έγινε ένα μικρό ντου και την ώρα που εμφανίστηκαν οι Γιαννιώτες, ο κόσμος ήταν αισθητά περισσότερος και αυτό σίγουρα βοήθησε και την όλη ατμόσφαιρα. Μέσα στον κόσμο που ήρθε μάλιστα διέκρινα και μέλη από άλλες μπάντες της πόλης και αυτό με κάνει να αισιοδοξώ πως κάτι καλό γίνεται σιγά-σιγά σε αυτό που λέμε «αλληλεγγύη» μεταξύ των μπαντών αλλά και όσων ασχολούμαστε με τη μουσική. Επίσης, για να υπερτονίσω το ανωτέρω, πολύ καλή εντύπωση μου έκανε πως και οι μπάντες που έπαιξαν προηγουμένως, έμειναν και αυτές μέχρι το τέλος της βραδιάς. Σας ακούγεται περίεργο που το αναφέρω αλλά έχουν δει και έχουν δει τα ματάκια μας…

Πίσω στους Elephant τώρα. Tα τρία παιδιά που απαρτίζουν την μπάντα, εκτός από πολύ συμπαθητικές φυσιογνωμίες (οκ, αυτό δεν ενδιαφέρει τόσο στο μουσικό κομμάτι αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να το σημειώσω), δείχνουν να το έχουν πάρει πολύ σοβαρά το θέμα μουσική και συγκεκριμένα τους Elephant. Έτσι, Λεωνίδας (Αθανασίου-κιθάρα), Φωτεινή (Φράγκου-μπάσο) και Ηρακλής (Σακκάς-ντραμς) πρέπει να περνούν πολλές ώρες στο στούντιο. Δείχνουν πολύ δεμένοι, πλέον δεν χρειάζεται καν να συνεννοηθούν με τα μάτια, ή τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθηση που μου δίνουν. Επίσης, ο ήχος, οι συνθέσεις τους έχουν κάτι που μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ. Εκεί που πας να τους κατατάξεις στο indie/alt, έρχονται τα φωνητικά και ορισμένα riffs και λες «α εδώ έχουμε ξεκάθαρα grunge στοιχεία». Kαι εκεί που τα έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου, σκάνε κάτι απίστευτα ρυθμικά περάσματα με μερικά τρομακτικά porcupinetree-ικά, post rock κιθαριστικά solo και συνειδητοποιείς ότι οι τύποι είναι όλα όσα σου αρέσουν, τυλιγμένα σε ένα υπέροχο δώρο.

Η set list τους είναι γεμάτη με υπέροχες μελωδίες και εξαιρετικές επικές κιθαριστικές στιγμές. Σίγουρα το ομότιτλο του δίσκου, το A Better Me, ξεχωρίζει αλλά (και έχοντας πλέον χρόνο να τους μάθω καλύτερα σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είδα), είχα την ευκαιρία να απολαύσω στην εντέλεια και άλλα κομμάτια, όπως το Post Punk Gray, το Breath ή το Story Of An Elephant. Προς το τέλος ακούσαμε και τα τρία κομμάτια από το τελευταίo τους ΕP, Generation of Identity Crisis (Retrospective, Home, Kids Like Us) ενώ για το κερασάκι και τον αποχαιρετισμό, ακούσαμε ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι που τα «έσπαγε». Δείγμα ότι σύντομα θα έχουμε και νέα κυκλοφορία.
Οι Elephant είναι από τις μεγάλες ελπίδες για το μέλλον και αυτό το πιστοποιεί η εξαιρετική παρουσία τους στο σήμερα και στα όσα υπέροχα έχουν κάνει μέχρι τώρα. Ανυπομονώ να τους ξαναδώ!

 
Εlephant Set List
(Intro)
Post Punk Gray
Breath
Acting in the Dressing Room
Give Me Time
Last Day
In The Water
Wrong Genes
A Better Me
Grace
Story of An Elephant
Retrospective
Home
Kids Like Us
+ new song.

Photos/videos: v_era