Η ψυχεδελική τρελοπαρέα από την Ιαπωνία, που ακούει στο όνομα Kikagaku Moyo, επισκεπτόταν για δεύτερη φορά τη χώρα μας, τώρα με ένα τρομερό δίσκο στις αποσκευές της. Η απορία που προέκυπτε λοιπόν ήταν αν ο κόσμος θα έδειχνε μεγαλύτερη ανταπόκριση από την προηγούμενη επίσκεψή τους, ενώ φυσικά προσωπικά, είχα περιέργεια να ακούσω τον Masana Temples στη live εκδοχή του. Από το Fuzz έφυγα ευχαριστημένος απ’όλα. Τόσο από την προσέλευση του κόσμου, όσο και από το εκπληκτικό παίξιμο της μπάντας, σε μια ιδιαίτερα ζεστή ατμόσφαιρα, παρά το κρυάκι της βραδιάς. Η προσθήκη δε, των space/psych “δικών μας” Holy Monitor στο πρόγραμμα, αποτελούσε εγγύηση ότι και το warm-up θα ήταν εξαιρετικό, όπως και έγινε!

Στο Fuzz Club φτάσαμε -ως συνήθως- νωρίς-νωρίς, και γρήγορα μπήκαμε στον σχεδόν άδειο χώρο. Προς ευχάριστη έκπληξη μας, το venue ήταν πανέμορφα στολισμένο με χριστουγεννιάτικο δεντράκι και μεγάλες αστραφτερές μπάλες, δημιουργώντας ακόμα καλύτερη διάθεση για μουσική και χορό. Το επίσης θετικό ήταν ότι ο κόσμος δε καθυστέρησε να έρθει, δείχνοντας τη θέληση του να δει ΚΑΙ το opening act, κάτι που δυστυχώς δε γίνεται συχνά!
Οι Holy Monitor είναι μία ακόμα μπάντα που επιβεβαιώνει το γεγονός ότι πλέον τα ελληνικά συγκροτήματα “παίζουν” σε άλλο επίπεδο. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και πρέπει να προσπαθείς πολύ για να επιβιώσεις, πόσο μάλλον να ξεχωρίσεις. Και η δεύτερη παρέα του πολυτάλαντου Γιώργου Νίκα (εκτός από τους Noise Figures δηλαδή) είναι ένα από τα διαμαντάκια στο δαχτυλίδι της εγχώριας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Και αυτό, έλαμψε για τα καλά το βράδυ της Παρασκευής, με ένα πολύ δυναμικό set που ήταν μοιρασμένο μεταξύ του πρώτου, περσινού LP τους (Holy Monitor) και του νεοαφιχθέντος, “II”.
Το 45 περίπου λεπτών set ξεκίνησε χαλαρά με το αργόσυρτο, νωχελικό Spirits In The Wind και συνεχίστηκε με το δυνατό, spacy Animal Heart, που θυμίζει στιγμές των πρωίμων Black Angels. Κατόπιν, μας πέρασαν στον περσινό δίσκο και το Golden Light, ενώ ακολούθησε το αγαπημένο μου Bed Of The Earth. Φοβερά τα τζαμαρίσματα της μπάντας, εξαιρετικό το δέσιμο και η σκηνική παρουσία όλων με προεξέχοντα τον Αλεξ Μπόλπαση (μάλλον ασυνήθιστο, γιατί στερεοτυπικά ο μπασίστας είναι ο πλέον…ατάραχος). Το Αφροδίτη που ακολούθησε, (πάλι από τον πρώτο δίσκο), του οποίου το groove ταιριάζει εξαιρετικά με το Bed of The Earth, μπορείτε να το δείτε παρακάτω.

Η τελευταία παράσταση τους για τη βραδιά δόθηκε με το ρυθμικό Cacti (ιδανικό προφανώς στο να κλείνει sets και tracklists αφού αποτελεί και τελευταίο κομμάτι του ντεμπούτου τους). Σε γενικές γραμμές, μας έδειξαν ότι έχουν τρομερή άνεση στη σκηνή πλέον, ο κόσμος το καταχάρηκε και πιστεύω πως είναι έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Οι ίδιοι ξέρουν ποιο θα είναι αυτό…

Μετά από ένα σύντομο soundcheck, από την ίδια την μπάντα παρακαλώ, έφτασε η ώρα να ξεκινήσει το Ιαπωνικό ξεφάντωμα! Πρώτο πράγμα που μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ήταν ότι το στήσιμο των drums έγινε πιο μπροστά από ότι συνηθίζεται στην σκηνή, και πιο κοντά στο κοινό, περιορίζοντας εσκεμμένα το χώρο κίνησης των υπολοίπων μουσικών. Έτσι, παρά το μέγεθος του venue, σου έδιναν την αίσθηση ότι έπαιζαν σε μικρότερο χώρο, με ελάχιστες αποστάσεις μεταξύ τους. Μπορεί να πει κάνεις ότι αυτό, είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της κουλτούρας της πατρίδας τους: Δεν αφήνουμε τίποτα να πάει χαμένο, ούτε καν το χώρο.
Όπως αναφέρθηκε και στο ξεκίνημα, στα χέρια τους είχαν πολύ δυνατό φετινό υλικό. Και όπως ήταν φυσικό, το εκμεταλλευτήκαν στο έπακρο. Έτσι πέντε από τα οκτώ κομμάτια του set ήταν φρεσκαδούρες! Παρόλ΄αυτά την αυλαία άνοιξε το αργόσυρτο Tree Smoke από το ντεμπούτο τους, Kikagaku Moyo του 2013. Από το πρώτο κομμάτι, αυτό που εντόπισα και που πραγματικά με εντυπωσίασε (πλην της μουσικής φυσικά), ήταν ο καταπληκτικός φωτισμός που συνόδευε και χρωμάτιζε τις συνθέσεις τους. Ήταν πραγματικά εξαιρετικός ο συντονισμός και το πόσο αριστοτεχνικά στημένο ήταν όλο! Αν είδα σωστά, στο εξώστη και πάνω από τα σχετικά κουμπάκια ήταν δικός τους άνθρωπος, και σίγουρα το γεγονός δίνει περαιτέρω πόντους στην μπάντα!

Η μπάντα καθοδηγούταν από τον ντράμερ Go Kurosawa. Είχες την αίσθηση πως όλα ξεκινούσαν και τελείωναν σε αυτόν. Όμως, μου φάνηκαν τόσο άψογοι όλοι, που έμοιαζε σαν να παίζει ο καθένας το δικό του τραγούδι και με ένα μαγικό τρόπο, όλα να ενώνονται και να συνθέτουν το τελικό σπουδαίο αποτέλεσμα, όπως ας πούμε στο groovy Nana, στο οποίο όλο το venue χόρευε! Κατόπιν μας γύρισαν πίσω στο 70s progressive με τα σπιρτόζικα riffs του Smoke and Mirrors (από το Forest of Lost Children του 2014). Ο δυναμισμός, το τζαμάρισμα και τα έντονα ψυχεδελικά μουσικά μέρη, έκαναν μια μικρή παύση κάπου στη μέση του set (Orange Peel, Entrance), που όμως ήταν ευχάριστη, για τους περισσότερους (άκουσα και αρνητικά σχόλια πάντως, ότι η “κοιλία δε χρειαζόταν”. Δεκτά!).
Είπαμε και νωρίτερα πώς όλη η μπάντα ήταν καταπληκτική, κακά τα ψέματα όμως, αυτό που τους χαρακτηρίζει και διαφοροποιεί είναι το καταπληκτικό παίξιμο του (καταλλήλως διαμορφωμένου) sitar του Ryu Kurosawa. Ένα όργανο με πολύ ιδιαίτερο ήχο που όταν χρησιμοποιείται σωστά και σε κατάλληλες δόσεις, δένει εξαίσια με ψυχεδελικές και εν γένει -ίσως- rock φόρμες. Με τα φετινά Dripping Sun και Gatherings (το αγαπημένο μου του δίσκου), που στηρίζονται στην αρκετά κλασσική δομή των τραγουδιών τους (ηρεμία -πριν την καταιγίδα- στην αρχή και ξέσπασμα/τυφώνας στο κλείσιμο), έκαναν μια απόπειρα να μας αφήσουν (περίπου μία ώρα μετά το ξεκίνημα). Σύντομα όμως επέστρεψαν, μέσα σε επευφημίες, για encore δυο κομματιών, με το Streets Of Calcuta να σηκώνει όλο το venue στον αέρα, αποτελώντας το ιδανικό φινάλε (ακόμα και για ένα φίλο που ακούει punk και ήρθε τυχαία).
Κλείνοντας, πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι μετά το τέλος της συναυλίας, οι KM δεν έμειναν δευτερόλεπτο στα καμαρίνια. Βγήκαν αμέσως έξω να γνωριστούν και να φωτογραφηθούν με τον κόσμο, να μιλήσουν με τους φίλους τους, να υπογράψουν αυτόγραφα και cds. Και όλα αυτά, πάντα με χαμόγελο. Δε το βλέπεις πολύ συχνά αυτό πλέον και μπράβο τους!

Φωτογραφίες/videos: v_era