Ότι πιο ωραίο έχει να κάνει ένας μουσικόφιλος μια Κυριακή βραδάκι είναι να επιλέξει να πάει σε κάποιο live. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η φάση θα είναι σχετικά χαλαρή (εκτός αν μιλάμε για τεράστιο όνομα) και ένα πιθανά μελαγχολικό Κυριακάτικο βράδυ μπορεί να εξελιχθεί σε ένα όμορφο δίωρο με μουσική και μπυρίτσα. Όταν μπορείς να συνδυάσεις αυτό το σκηνικό με ένα γνωστότατο μεν όνομα της post punk περιόδου, μάλλον υποτιμημένο εμπορικά και παραμένον underground, τους αγαπημένους Gang Of Four, τότε η επιτυχία της βραδιάς είναι σχεδόν εξασφαλισμένη.
Έχοντας αυτά στο μυαλό μου βρέθηκα σχετικά νωρίς στο εσωτερικό του Fuzz Club, καθώς δε γνώριζα αν θα υπάρχει support group. Η μόνη πληροφορία που είχα είναι ότι η μπάντα θα έβγαινε στις 10. Έτσι, η πρώτη εικόνα που είχα για τον κόσμο στον πολύ φιλόξενο πλέον χώρο του Fuzz, ήταν απογοητευτική. Η ώρα πέρασε όμως γρήγορα και η στιγμή που θα έβγαινε η μπάντα δεν άργησε να έρθει. Ευτυχώς η προσέλευση ήταν πλέον αρκετά ικανοποιητική, αφού ο μισός περίπου ισόγειος χώρος ήταν γεμάτος. Οι περισσότεροι είχαν συμπληρωμένα τα πρώτα -άντα και γενικώς έβλεπες γνωστές «συναυλιακές φάτσες». Όλο αυτό το σκηνικό ζέστανε αρκετά το χώρο, καλύπτοντας έτσι την έλλειψη -όπως αποδείχτηκε- κάποιου support group.
Η δεύτερη επίσκεψη των Gang Of Four στην Ελλάδα τους βρίσκει όπως και το 2013, με τον Andy Gill μοναδικό μέλος της αρχικής σύνθεσης, εκτελώντας χρέη συνδετικού κρίκου με το παρελθόν. Οι κιθάρες του πλέον, σ’αυτή την φάση τη μπάντας, στηρίζονται στο rhythm section του μπασίστα Thomas McNeice και του ντράμερ Jonny Finnegan, με τον John Gaoler Sterry στα φωνητικά. Σίγουρα η εικόνα επί σκηνής με τους τρεις νέους μουσικούς να συμμετέχουν στη μπάντα και να αποδίδουν ως επί το πλείστον κομμάτια που γράφτηκαν 20 και 30 χρόνια νωρίτερα είναι λίγο οξύμωρη, εικάζοντας ότι ίσως να μην είχαν καν γεννηθεί όταν πολλά από αυτά γράφονταν. Παρ’ολαυτά το τελικό αποτέλεσμα τους δικαίωσε, καθότι υπό την άψογη καθοδήγηση του Gill κράτησαν το ενδιαφέρον του κόσμου καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας, αποδίδοντας άψογα τραγούδια με έντονο κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Βασίζονταν βέβαια σε γεγονότα άλλης εποχής, τα νοήματα τους όμως είναι διαχρονικά.
Το πρώτο ξέσπασμα του κοινού σημειώθηκε με το Not Great Men και έγινε φανερό ότι η μπάντα ήρθε για να δώσει τον καλύτερο της εαυτό. Η διαρκής κίνηση των τριών μελών (πλην του ντράμερ προφανώς) δε σε άφηναν στιγμή να πάρεις τη ματιά σου από τη σκηνή. Σημαντική στιγμή το What We All Want όπου μου φάνηκε πως ήταν η πρώτη φορά όπου πραγματικά όλος ο κόσμος λικνιζόταν στον επιβλητικό, επαναλαμβανόμενο ρυθμό του. Εκεί συνειδητοποίησα ότι ο μπασίστας εκτός από εξαιρετική κίνηση (αδιάφορο για μπασίστα αλλά ήταν γεγονός) έχει καταπληκτικό παίξιμο, επιβλητικό και εντυπωσιακά σταθερό. Στήριξε εξαιρετικά τον ιδιαίτερο συνδυασμό post punk και funky ήχου που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε σαν μπάντα. Ακολούθησε το Anthrax που σίγουρα ήταν επίσης ένα από τα κομμάτια που περίμενε το κοινό. Ήδη λοιπόν ακούγαμε και δεύτερο κομμάτι από το εμβληματικό ντεμπούτο τους, το Entertainment του 1979. Τo συγκεκριμένο άλμπουμ είχε και τη μερίδα του λέοντος στο χτεσινό playlist και όχι άδικα.
Στο κομμάτι Stranded ήταν και η πρώτη-και μόνη- φορά που εμφανίστηκαν ..κινητά. Ευτυχώς όμως αυτό δε συνέβη προς επανάληψη μιας κακής συνήθειας που σιγά-σιγά τείνει να εξαφανιστεί αλλά γιατί η ίδια η μπάντα είχε μοιράσει νωρίτερα χαρτάκια όπου ζητούσε από το κοινό να τραβήξει πλάνα από το συγκεκριμένο κομμάτι και να τα αποστείλει στο συγκρότημα ώστε να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.
Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο ο κόσμος έδειχνε περισσότερη διάθεση να λικνιστεί στους ρυθμούς της μπάντας, και τόσο ο ίδιος ο Gill έπαιρνε θάρρος για να απευθύνεται στο κοινό. Μάλιστα κάποια στιγμή αν κατάλαβα σωστά μας χαρακτήρισε και “cool”! Όσο να’ναι είναι καλό να στο λέει κάποιος που είναι ο ορισμός του cool. Μεγάλες στιγμές στη συνέχεια της συναυλίας ήταν φυσικά τα: Damaged Goods, At Home He's A Tourist, To Hell With Poverty που πολύ άπλα δε γινόταν να μην παίξουν και που φυσικά ενθουσίασαν το κοινό.
Η εμφάνιση των Gang Of Four παρά το γεγονός ότι κράτησε μόλις μια ώρα και 10-15 λεπτά (μαζί με το encore) ήταν πολύ καλή και γεμάτη. Όπως είπα και νωρίτερα λίγοι είδαν φως και μπήκαν, οι περισσότεροι ήξεραν τι ήρθαν να δουν. Τους κέρδισαν όλους όμως (ικανοποίησαν παλιούς οπαδούς και δημιούργησαν –έστω και λίγους-νέους) και προσωπικά από τη χτεσινή εμφάνιση εκτός από μια ωραία συναυλιακή εμπειρία, μου δημιουργήθηκαν δυο ανάγκες:
1. Να συμπληρώσω την ελλιπή σε σχέση με τη δισκογραφία των Gang Of Four δισκοθήκη μου και
2. Να πηγαίνω σε περισσότερες Κυριακάτικες συναυλίες…! Άλλωστε και οι στίχοι του Return The Gift (κορυφαία στιγμή του encore, όπου έβγαλαν και ένα μικρό… φουρνάκι microwave στη σκηνή το οποίο «έφαγε» μπόλικο ξύλο καθότι ο Sterry το χτυπούσε με ένα ραβδί καθ’όλη τη διάρκεια του τραγουδιού) που στριφογύριζαν στο μυαλό μου κατά την επιστροφή: ”Please Send Me Evenings And Weekends” ακριβώς αυτό μου θύμιζαν. Πως επρόκειτο για ένα όμορφο απόγευμα που έκλεινε ιδανικά ένα Σαββατοκύριακο.
Ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομά.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr
