Καμιά φορά είναι λάθος να ξεκινάς για μια συναυλία με πολύ υψηλές προσδοκίες. Μπορεί να την πατήσεις, όπως μάλλον την πάτησα εγώ με τους Wooden Shjips, όπου ενώ ήταν μία αξιοπρεπής εμφάνιση, έφυγα μάλλον ελαφρώς παγωμένος. Δεν πρέπει να έφταιγε ούτε η μπάντα, ούτε η set list, ούτε η διοργάνωση (κάθε άλλο) ούτε κάτι συγκεκριμένο. Οπότε οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως ο λόγος ήταν καθαρά οι δίκες μου απαιτήσεις, ίσως και το γεγονός ότι είχα μόλις γυρίσει από ένα πολύ "ζεστό" live των Riverside στο Βουκουρέστι, και δεν είχα προλάβει να…συνέλθω. Επίσης, καθότι δε μίλησα με κόσμο και δε διάβασα κάποια άλλη ανταπόκριση, δε μπορώ να ξέρω αν ήταν μόνο δική μου η «έτσι κι έτσι» εντύπωση, μετά το τέλος του live.
Σίγουρα πάντως δεν ευθύνονταν οι Holy Monitor, που έδωσαν για άλλη μια φορά μια καταπληκτική παράσταση. Το έχω ξαναγράψει, αλλά στις τόσες πολλές ΠΟΛΥ καλές μπάντες που διαθέτει η Ελλάδα πλέον, οι HM κατέχουν εξέχουσα θέση. Ο ήχος τους, ακουμπισμένος πάνω στο άρμα της νέο-ψυχεδέλειας, με τα φωνητικά να θυμίζουν πολύ αυτά του A. Maas των Black Angels, καταφέρνει (παρότι οι ομοιότητες είναι αρκετά… επικίνδυνες) να ακούγεται εντελώς “δικός τους”. Πετυχαίνουν μάλιστα κάτι που στο μυαλό μου, μοιάζει βουνό: ενώ τα κομμάτια τους κινούνται πάνω σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο (ρυθμός από τα drums, fuzzαριστή κιθάρα, υψηλότονα φωνητικά), δεν είναι σε κανένα σημείο βαρετοί ή επαναλαμβανόμενοι. Στα περίπου 45 λεπτά του set τους, ακούσαμε 10 κομμάτια, επιλογές από τα 2 LP τους, του ομώνυμου και του περσινού ΙΙ, με τα Bed of the Earth, Αφροδίτη και Nemesis να ξεχωρίζουν. Κάθε φορά που τους βλέπουμε είναι ακόμα πιο δεμένοι, με τις συνθέσεις να μοιάζουν να “ρέουν” ολοένα και πιο εύκολα, η μία μετά την άλλη. Αν θυμάμαι σωστά, το set έκλεισε πάλι με το Cacti, που μοιάζει ιδανικό για λίγο παραπάνω τζαμάρισμα!

Η ώρα για τους Wooden Shjips είχε φτάσει. Ενώ όταν μπήκαμε στο Gagarin είχε ελάχιστο κόσμο, φαίνεται πως -χωρίς να το πολύπάρω χαμπάρι- κατά τη διάρκεια του set των HM υπήρξε μικρός πανικός στην είσοδο και έτσι οι ψυχεδελάδες από το Σαν Φρανσίσκο βγαίνοντας στη σκηνή -για να κάνουν το τελικό γρήγορο soundcheck τους- αντίκρισαν σχεδόν γεμάτη την κυρίως αίθουσα του venue.
Η μπάντα ξεκίνησε κατευθείαν να παίζει το set της, χωρίς να φύγει από τη σκηνή για πιο επίσημη είσοδο. Πρώτο κομμάτι το υπέροχο Black Smoke Rise (West, 2011) και ακολούθησε το θρυλικό We Ask You to Ride, από το ντεμπούτο τους, του 2007. Κάπου στο τρίτο κομμάτι ο Ripley Johnson (φορώντας κλασσικά το jockey καπέλο του), είπε το πρώτο “thank you”, προς το κοινό. Δε τους θυμόμουν, από μία προηγούμενη εμφάνιση τους (σε καλοκαιρινό Plissken), τόσο…“καθόλου” επικοινωνιακούς. Δεκτό ότι η φύση της μουσικής τους είναι λίγο «χάσιμο», spacy καταστάσεις, κάμποση νωχελικότητα, ραστώνη, με το ρυθμό και τα υπνωτισμένα φωνητικά να σε ταξιδεύουν, και λοιπά. Αισθάνθηκα όμως ότι έλειπε λίγο η διάθεση της μπάντας προς το να γίνει λίγο πιο παρεΐστικο όλο αυτό.

Παρόλ’άυτα, οι συνθέσεις αποδόθηκαν στην εντέλεια, με την μπάντα να είναι άψογη, δεμένη και με μοναδική ικανότητα να συνεννοείται επί σκηνής. Το ωραίο και αξιοπερίεργο σα θέαμα είναι ότι (με μία δόση υπερβολής), ο πιο κινητικός από τα μέλη, ήταν ο… άψογος ντράμερ, Omar Ahsanuddin. Ο δε, Nash Whalen στα πλήκτρα, (για να κάνουμε και λίγο… χιούμορ) είχε την περισσότερη ώρα το ύφος: “φτάνω σε στάση του τραμ και ο πίνακας λέει ότι το επόμενο έρχεται σε 30 λεπτά! Απογοήτευση, απορία και ταυτόχρονα ξανακοιτάγμα, με ελπίδα μήπως είδα λάθος” (νομίζω έχουμε και σχετική φωτό). Πάντως έκανε και αυτός τα απίστευτα του με τα synths, μεγάλο μέρος του απολαυστικού «χασίματος» σε κάθε κομμάτι, είχε τη σφραγίδα του, όπως ας πούμε στο Other Stars (Back to Land, 2013).

Σημαντικό για όλο το σκηνικό του live, ήταν οι ψυχεδελικές, πολύχρωμες προβολές στον τοίχο πίσω τους (και πάνω τους, εδώ που τα λέμε), που αενάως εναλλάσσονταν, δίνοντας άλλο ύφος και τόνο σε κάθε τραγούδι.
Το set ήταν μοιρασμένο σε όλους τους δίσκους με το περσινό V να έχει μικρή σχετικά παρουσία: Ride On (παιγμένο σε πιο γρήγορο tempo), Staring at the Sun, (ίσως να έχασα και κάποιο) ενώ μεσολάβησαν τα Flight (West, 2011), το αγαπημένο μου Aquarian Time (DOS, 2009), Ghouls και το πλέον κατάλληλο για “κοπάνημα” Lazy Bones (West, 2011) όπως φυσικά και το Death’s Not Your Friend, με το οποίο έκλεισαν το κυρίως set.
15 δευτερόλεπτα απομάκρυνση από τη σκηνή (πρόλαβα να ρίξω 1 ½ “σφύριγμα επιστροφής”) και αμέσως ξαναεμφανίστηκαν σε αυτήν για δύο ακόμα κομμάτια (These Shadows και Buddy). Ειδικά στο δεύτερο έπεσε μπόλικος αυτοσχεδιασμός και τζαμάρισμα. Χειροκροτήσαμε, (δεν άκουσαν το παιδί από πίσω μου που ξελαρυγγιάστηκε να ζήτα το Back to Land περίπου από τη μέση του set), ευχαρίστησαν και έφυγαν. Συνολική διάρκεια συναυλίας 1. 15 – 1.20; Kάτι τέτοιο. Μου φάνηκε σαν κάτι να έλειπε και κάτι τέτοιο διαισθάνθηκα και από τους γύρω μου. Ψυχρή, επαγγελματική (άρτια «παιχτικά») εμφάνιση, σε μία επίσης άψογη σε όλα διοργάνωση.

Photos/videos: v_era