Το ελληνικό κοινό τους αγκάλιασε με ενθουσιασμό στο live του περασμένου Φεβρουαρίου στο six D.O.G.S. Ο λόγος για τους Σουηδούς psych-progers Agusa, οι οποίοι ένιωσαν για τα καλά την αγάπη του κόσμου και έτσι, εκτός του ότι κυκλοφόρησαν το -ηχογραφημένο από το συγκεκριμένο live- Κάθαρσις, αποφάσισαν να μας επισκεφτούν ξανά πριν καν συμπληρωθεί χρόνος. Μάλιστα λίγες μέρες πριν το live, μέσω facebook μας ενημέρωναν ότι θα παρουσιάσουν ολόφρεσκο υλικό, παιγμένο για πρώτη φορά ζωντανά. Αυτό και το ότι δεν είχα δει ξανά τους Έλληνες Ciccada, στοιχειοθετούσε καλούς λόγους για να βρεθώ στον πολύ αγαπημένο χώρο της Death Disco για τη συγκεκριμένη βραδιά.

Φορτωμένος με τις απορίες μου για το τι θα έβλεπα (καθώς, αν και συμπαθών σφόδρα τους Agusa, δεν είχα την ευκαιρία να τους δω την προηγούμενη φορά), έφτασα στο χώρο την σωστή ώρα ώστε να προλάβω την πρώτη μπύρα πριν τους Ciccada. Λίγο μετά τις 21.15 και με αρκετό κόσμο μπροστά στη σκηνή οι Έλληνες folk/progers μας καλωσόρισαν στη συναυλία.

Μου άρεσαν κάποια πράγματα σε αυτούς, όπως για παράδειγμα το πάθος με το οποίο αντιμετώπιζε το υλικό του το συγκρότημα (και κυρίως ο Νίκος Νικολόπουλος στα keyboards και το φλάουτο, ο Γιώργος Μούχος στην κιθάρα και η Ευαγγελία Κοζώνη στα φωνητικά), αλλά και το γεγονός ότι πάνω στη σκηνή βρέθηκαν επτά άτομα και με το παίξιμο τους έβγαζαν ένα γεμάτο και καλοδουλεμένο ήχο. Δεν ενθουσιάστηκα από τις συνθέσεις και το είδος της μουσικής. Λίγο από progressive, new age, αναγεννησιακό, κάμποσα βαλκανικά στοιχεία και στάλες από Jethro Tull. Αλλά τίποτα από αυτά σε ικανό να με συναρπάσει επίπεδο. Όμως, ο κόσμος που ήταν εκεί όσο έπαιζαν, φάνηκε ικανοποιημένος. Οπότε ό,τι και να πω εγώ μάλλον περισσεύει. Από τα έξι κομμάτια που μας παρουσίασαν, αυτά που μου φάνηκαν πιο ενδιαφέροντα ήταν το Α Night Ride από το άλμπουμ The Finest Of Miracles του 2015 και το Epirus από το A Child In The Mirror του 2010, με το οποίο έκλεισαν και το 45λεπτο περίπου σετ τους.

Μετά από ένα σύντομο soundcheck και με τον κόσμο πλέον να είναι αρκετός, αλλά λιγότερος από τις προσδοκίες μου, οι Agusa έκαναν την εμφάνιση τους. Η μορφή και το ντύσιμο τους σε βάζει άμεσα στο κλίμα. Εντάξει, είχα δει φωτογραφίες τους, ήξερα και το artwork από τους δίσκους (που είναι αντίστοιχου ύφους), αλλά το να τους βλέπεις ζωντανά και από απόσταση ελάχιστων μέτρων είναι αλλιώς. Είναι πραγματικά βγαλμένοι από άλλη εποχή, σε τέτοιο βαθμό που, ενώ είναι νέοι σχετικά σε ηλικία, νομίζεις πως όχι απλά μιμούνται, αλλά έζησαν την ‘60s-‘70s εποχή στην Καλιφόρνια και όπου αλλού η μουσική που παίζουν ευδοκίμησε. Ντύσιμο με γιλέκα ή πλουμιστά πουκάμισα, μαλλιά, μούσια, όλα δεν άφηναν καμία αμφιβολία ακόμα και σε κάποιον που μπορεί να είδε φως και να μπήκε (δε νομίζω πως υπήρξε τέτοιος) από την πρώτη στιγμή για το τι θα ακούσει.

Οι πέντε τους (κιθάρα, ντραμς, keyboards, μπάσο και φλάουτο) παρουσιαστήκαν στη σκηνή –επισήμως εννοώ, αφού έτσι κι αλλιώς τις ρυθμίσεις των οργάνων τους, οι ίδιοι τις έκαναν- λίγο μετά τις 22.30. Ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο έπεσε το μάτι μου ήταν η φλαουτίστρια και πιο πρόσφατο μέλος στη σύντομη ιστορία της μπάντας, Jenny Puertas. Αυτή, βρισκόταν στο κέντρο της σκηνής, έχοντας αναλάβει τις... δημόσιες σχέσεις, την επικοινωνία με τον κόσμο. Είναι μια ευγενική παρουσία, με μόνιμο χαμόγελο που σε προδιαθέτει ευχάριστα. Χωρίς να χρονοτριβούν ξεκίνησαν με το πρώτο κομμάτι, το οποίο παραδόξως ήταν βραχύ (γύρω στα 6 λεπτά) για τα δεδομένα τους. Κατόπιν, η Jenny μας καλωσόρισε και ανέφερε το πόσο χαρούμενοι είναι που ξαναβρίσκονται στην Ελλάδα (εμείς να δεις).

Μας γνωστοποίησε ότι το κομμάτι που μόλις ακούσαμε δεν έχει όνομα. Το δε επόμενο, έχει μεν όνομα αλλά δε τους ικανοποιεί και έτσι μας ζήτησε να προτείνουμε εμείς ένα. Η σύνθεση ήταν καταπληκτική, με διαρκείς εναλλαγές σε ρυθμό και συναίσθημα. Εκεί που νόμιζες ότι “ξεμπλέκεις” με μια μελωδία, γεννιόταν μια νέα έτοιμη να σε αναστατώσει. Βεβαίως αυτό είναι χαρακτηριστικό των περισσότερων συνθέσεων τους. Η δίκη μου πρόταση είναι να το ονομάσουν Danger Ahead (google translate στα Σουηδικά:fara framåt . Αυτό είναι το αίσθημα που μου έβγαλε, αυτό γράφω).

Επειδή στις συνθέσεις τους δε μπορείς να είσαι σίγουρος πότε αρχίζουν και πότε τελειώνουν, νομίζω πως έπαιξαν πέντε ή έξι κομμάτια. Όρκο δεν παίρνω πάντως. Ακολούθησε μια γενναίου μεγέθους σύνθεση, που προλογίστηκε ως παραδοσιακό Σουηδικό κομμάτι. Το είχαν διασκευάσει προφανώς, ή πιο σωστά, “του άλλαξαν τα φώτα”. Ξεκίνησε με εμβατηριακά ρυθμικά τύμπανα, στη συνέχεια το φλάουτο ανέλαβε τα ηνία, ενώ χωρίς να το πολυκαταλάβουμε ο νεαρός ντράμερ Tim Wallander ξεκινά ένα απίστευτο σόλο τριών περίπου λεπτών, που άφησε όλο το venue άφωνο (δείτε σχετικό video στο τέλος).

Τελευταίο, το Uti vår hage, το πρώτο κομμάτι του παρθενικού τους άλμπουμ, Högtid του 2014. Φυσικά, και σε αυτό, η εκτέλεση ήταν αρκετά διαφορετική και μεγαλύτερη σε διάρκεια και μέχρι να μπουν στο κυρίως θέμα του κομματιού, είχες την αίσθηση ότι βλέπεις κάποιο ιδιαίτερο τελετουργικό. Είναι φοβερό αυτό που κάνουν, δε ξέρω αν είναι απόλυτα δουλεμένες οι εκδοχές των κομματιών που παρουσιάζουν στις ζωντανές τους εμφανίσεις, όμως σου δίνεται ή αίσθηση ότι τζαμάρουν και διαμορφώνουν τα κομμάτια εκείνη τη στιγμή. Για τόσο καλούς μουσικούς μιλάμε, και σίγουρα σε αυτό φαίνεται και ένα μέρος της jazz κουλτούρας τους.

Καθώς έβλεπαν ότι άνθρωπος δε κουνήθηκε από τη θέση του, παρά τις υποκλίσεις αποχαιρετισμού τους, αποφάσισαν να μας κάνουν το χατίρι και να παίξουν ένα τελευταίο κομμάτι κάνοντας τη βραδιά ακόμα πιο συναρπαστική. Το κομμάτι το προλόγισαν ρωτώντας “θέλετε να ακούσετε ένα τραγούδι αγάπης;”. Επρόκειτο φυσικά για το πολύ δυναμικό Kärlek från Agusa (αγάπη από -τους- Agusa), το οποίο μάλιστα μου φάνηκε πως το έπαιξαν και σε κάπως πιο γρήγορο ρυθμό από τη στουντιακή εκδοχή του στο Högtid. Τα “έσπασαν” και έφυγαν κοινώς.

Οι Agusa έκαναν τα πάντα ώστε να περάσουμε ένα πολύ ωραίο βράδυ με τα prog/psych ταξίδια τους. Νομίζω πως και αυτοί το χάρηκαν ιδιαίτερα και σίγουρα στην επόμενη κυκλοφορία τους, η Ελλάδα θα είναι από τα πρώτα μέρη που θα θελήσουν να επισκεφτούν. Ελπίζω μόνο την επόμενη φορά, να είμαστε περισσότεροι, αν και σαφώς «ούκ εν τω πολλώ το ευ».

Y.Γ: Η Jenny Puertas ήταν εγκυμονούσα. Το αναφέρω σε περίπτωση που κάποιος από τους καπνιστές δε το πήρε χαμπάρι.

Ένα video απο τη βραδιά:

Φωτογραφίες/video : v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr