Στο άκουσμα και μόνο της είδησης για το live των Bokomolech στο Κ.Π.Ι.ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ, ενθουσιάστηκα. Ο βασικός λόγος ήταν φυσικά η ευκαιρία να ξαναδώ μετά από πολλά χρόνια την συγκεκριμένη μπάντα, αλλά και το ότι το γεγονός θα συνδυαζόταν με επίσκεψη σε ένα χώρο που λογικά πρέπει να έχει επισκεφθεί όποιος μιλάει ελληνικά -και πολλοί περισσότεροι- εκτός από εμένα.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, η επαφή μου με τους Boko είχε κοπεί μάλλον απότομα. Το “φταίξιμο” λίγο δικό τους (κάμποσα χρονικά κενά στη δισκογραφική τους δραστηριότητα αλλά και στις εμφανίσεις τους) και περισσότερο δικό μου, όμως η μπάντα που μας έκανε να χορεύουμε σα να μην υπάρχει αύριο στο Rock Of Gods του 1996, αλλά και που στα επόμενα Rockwave μας πότιζε με τόνους νερού κατά την εκτέλεση του Crazy Water (αχ, τι ωραία χρόνια! ok φτάνει με την αναπόληση), θα βρισκόταν ξανά μπροστά μου. Και αυτό θα συνέβαινε μόλις… είκοσι δύο χρόνια από την κυκλοφορία του φοβερού άλμπουμ/ντεμπούτο τους, Xero (1995).
Για να φτάσουμε στο χώρο που θα δινόταν η συναυλία, έπρεπε από το parking να ανέβουμε στην ταράτσα με το ταχύτατο διάφανο και με πανοραμική θέα ασανσέρ. Βέβαια κατόπιν, έμαθα ότι υπήρχε και άλλη, πιο περιπετειώδης διαδρομή προς την ταράτσα, εξωτερικά (πάντα υπάρχει και πιο ενδιαφέρον δρόμος από αυτόν που επιλέγω, παραδόξως). Πάντως πλησιάζοντας στα ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΑ ΣΚΑΛΙΑ (όπου θα δινόταν η συναυλία και που δικαίως πήραν αυτό το όνομα μιας και η θέα από κει πάνω -ειδικά τη νύχτα- σου κόβει την ανάσα) παρατήρησα ότι ο κόσμος που προσερχόταν μαζί μας ήταν μεγάλου ηλικιακού εύρους. Συνομήλικοι μας, ηλικιωμένοι αλλά ακόμα και πεντάχρονοι μπόμπιρες σε υποψίαζαν ότι δε θα ακολουθούσε μια συναυλία με την κλασσική έννοια. Άλλωστε και ο χώρος δε προδιέθετε για κάτι τέτοιο.
Το live ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα του και ο κόσμος φάνηκε να ζεσταίνεται από νωρίς, πάρα το γεγονός ότι δε την έλεγες και ζεστή τη βραδιά. Είχε προηγηθεί και ένα ανοιξιάτικο μπουρίνι και η υγρασία σε συνδυασμό με το υψόμετρο, έφερνε σχετική ψύχρα στην ατμόσφαιρα. Αυτό δεν εμπόδισε όμως σε τίποτα τη μπάντα να αποδώσει εξαιρετικά, ένα μεγάλο μέρος από το ρεπερτόριο της. Αυτό το έκανε με έντονη πειραματική διάθεση, γεγονός που προσέδωσε εξαιρετικό ενδιαφέρον στην κάθε νότα, κάθε κομματιού. Ο frontman Δημήτρης Ιωάννου, υπερκινητικός και “ζωντανότατος”, αναγκάστηκε πολλές φορές να βγάλει τα γυαλιά του για να μην χαθούν σε κάποιο του στροβίλισμα, ενώ φρόντιζε να γεμίζει ακόμα και τα κενά μεταξύ των τραγουδιών με αστεία και σχόλια, προειδοποιώντας μας πως “αν δε βρω τα γυαλιά μου μετά, θα χρειαστεί να με γυρίσετε εσείς, μιας και δε βλέπω απολύτως τίποτα”.

Τα τραγούδια που επέλεξαν να παίξουν λίγη σημασία, έχουν σε σχέση με το βασικό γεγονός που είναι ότι βρέθηκαν σε καταπληκτική φόρμα και έδειξαν να περνάνε πολύ καλά και οι ίδιοι εκτός από τον κόσμο. Παράλληλα, το δέσιμο τους σα μπάντα μας άφησε ελπίδες για πιθανά νέα άλμπουμ και live. Πραγματοποίησαν ένα πέρασμα από το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους και έτσι πιθανότατα άφησαν τους πάντες ικανοποιημένους. Προσωπικά κατ’ευχαριστήθηκα με τις εκτελέσεις των Capital U και Ιs It Not True (από το Μass Vulture του 2012), το Shine (από το Jet Lag του 1997), και το Give It Up από το ιστορικό Xero. Από τα νεότερα κομμάτια που παρουσίασαν, αυτό του οποίου η απόδοση μου άρεσε ιδιαίτερα, ήταν το Two Tiny Bodies. Όσο πέρναγε η ώρα η διάθεση μπάντας και κοινού γίνονταν όλο και καλύτερη, έτσι η παθιασμένη εκτέλεση του London (από το Exit Trance του 2003) χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τις αλλαγές σε σχέση με το αρχικό κομμάτι μου φάνηκε καταπληκτική. H δε εκτέλεση του Crazy Water, η πειραγμένη αυτή μαγική έμπνευση, μπολιασμένη με dark, post-rock και electro στοιχεία που μετέτρεψε το κομμάτι σε ένα αργόσυρτο ελεγειακό έπος, με “έστειλε” κυριολεκτικά.

Ένα μικρό παράπονο θα εκφράσω σε σχέση με τον κόσμο, αν και πλέον μάλλον επαναλαμβάνομαι κουραστικά. Για άλλο ένα live δεν ήταν αρκετός σε αριθμό, όχι όσος θα περίμενα. Ευτυχώς, όπως διαπίστωσα, προσήλθαν αρκετοί προσωπικοί τους φίλοι (φάνηκε άλλωστε και από την ατάκα του Δημήτρη “εδώ μπροστά στις πρώτες σειρές είναι πολλά μικρά παιδάκια που με κοροϊδεύουν για το airguitar μου, αλλά εντάξει δε με παρεξηγούν, είναι δικά μας παιδιά”). Σκεφτόμουν ότι, η γενιά μας (και οι Boko φυσικά μέσα σε αυτή) μεγάλωσε, με τα χρόνια να κυλούν -θέλω να πιστεύω- όμορφα. Κάποιοι έκαναν οικογένειες όμως, ήταν εκεί χτες -μαζί με τα παιδιά τους- και ήταν πολύ όμορφο αυτό. Άλλωστε εκτός των άλλων θετικών, τα παιδιά μαθαίνουν από μικρά στην καλή μουσική και αυτό είναι ανεκτίμητο. Κάποτε όμως η γενιά μας γέμιζε γήπεδα, έτρεχε στη Δραπετσώνα, μέσα στο λιμάνι (Rock Of Gods) αλλά χτες.. χτες; Που βρίσκονταν όλοι αυτοί;

Δείτε ενα video απο τη βραδιά:

Υ.Γ: Λίγα λόγια για το “Σταύρος Νιάρχος”. Είναι ένα εντυπωσιακό στολίδι για την Αθήνα. Κατ’ εμέ βέβαια έχει κάποια θεματάκια. Υπερβολικά πολύ μπετόν με το οποίο έρχεσαι αντιμέτωπος από την παραλιακή, αλλά το αντιλαμβάνεσαι και όταν βρεθείς εντός των χώρων του κτιρίου. Επίσης το σκέπαστρο λειτουργεί σαν ηχείο για τη συνεχή βοή των αυτοκινήτων της παραλιακής και δημιουργεί έντονη βαβούρα στην ταράτσα. Νομίζω όμως πως αυτές οι μικρές επισημάνσεις αρκούν. Ας μείνουμε περισσότερο στο ότι είναι ένα εξαιρετικό σημείο αναφοράς για την Αθήνα. Είναι ένα κτίσμα που σε συνδυασμό με μια συνολική ανάπλαση στην περιοχή, προσφέρει ασύλληπτα μεγάλη προοπτική για την πόλη. Ας κάνουμε όλοι ό,τι μπορούμε, με πρώτο το κράτος, ώστε να διατηρηθεί σε καλή κατάσταση και στο μέλλον.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr

Φωτογραφίες/video : v_era