Ορισμένοι καλλιτέχνες έχουν αυτό το “κάτι” που σε τραβάει σα μαγνήτης. Καταφέρνουν να φέρνουν στο μυαλό τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια καθώς είναι αυτοί με τους οποίος μεγαλώσαμε, αυτοί που με τις μελωδίες τους σημάδεψαν σημαντικές στιγμές της ζωής μας. Ο Κωνσταντίνος Βήτα είναι έναν από αυτούς τους Έλληνες μουσικούς που πληροί όλα τα ανωτέρω και έτσι η παρουσία μας σε άλλο ένα live του, αυτή τη φορά στο ΚΠΙ Σταύρος Νιάρχος ήταν δεδομένη και επιβεβλημένη. Πόσο μάλλον όταν παραμένει ενεργός και το έργο του δεν έχει σταματήσει να ανανεώνεται.

Στο χώρο η παρέα μας βρέθηκε από νωρίς καθώς θέλαμε να περιηγηθούμε στον υπέροχο κήπο του νέου διαμαντιού της Αθήνας. Μπορεί να βλέπω το ποτήρι μισό άδειο, μπορεί έτσι να με “συνήθισαν” να σκέφτομαι, όμως όσο παρατηρούσα τον ταυτόχρονα φουτουριστικό και παραδοσιακό περιβάλλοντα χώρο του Νιάρχος, τόσο σκεφτόμουν το μέλλον του, και η ατάκα “να δούμε σε λίγα χρόνια σε τι κατάσταση θα βρίσκεται” περιτριγύριζε στο μυαλό μου διαρκώς.

Η ώρα πέρασε γρήγορα και λίγο μετά της 21.15 ο ΚΒήτα έκανε την εμφάνιση του στο χώρο του “Ξέφωτου” ο οποίος ήδη είχε σχεδόν γεμίσει. Για όσους δεν έχουν ξαναβρεθεί στο ακριβές σημείο, να πούμε ότι μοιάζει με ένα μικρό γηπεδάκι ποδοσφαίρου με ζωηρό πράσινο γκαζόν, και λίγες κερκίδες κατά μήκος της μιας μεγάλης του πλευράς. Ο περισσότερος κόσμος μπορεί βεβαίως να επιλέξει να κάτσει στο γκαζόν. Η σκηνή είναι τοποθετημένη στη μια από τις δυο μικρές πλευρές του γηπέδου (αυτή που βρίσκεται προς Αθήνα) ενώ η επιφάνεια έχει μια ελαφρά κλήση έτσι ώστε ο κόσμος να βλέπει καλά, οπουδήποτε και αν σταθεί.

Η συναυλία ξεκίνησε με τον ΚΒήτα να παίρνει θέση στη σκηνή φορώντας ένα κόκκινο τζόκεϋ. Στήθηκε πίσω από τα synths του, ενώ μαζί του εμφανίστηκαν άλλοι τρεις μουσικοί (Βάιος Μαχμουντές πλήκτρα, Φώτης Καραογλάνης κιθάρες, Γιάννης Λαμπρόπουλος καλλιτεχνική διεύθυνση) και ξεκίνησαν με ένα instrumental κομμάτι ενώ μετά τον αρχικό χαιρετισμό πέρασαν στο ρυθμικό Σφαίρα, από το άλμπουμ Άργος του 2007. Κατόπιν, εγκαταλείπει τα synths και για αρκετά τραγούδια κρεμάει την κιθάρα από το λαιμό του και μας παρασύρει στον όμορφο κόσμο του. Με κομμάτια όπως την Αύρα (Ένωση, 2009), τα αργόσυρτα Μπλε Καφέ και Δεν ειν’ Aργά (Αντήχηση, 2013) μας ταξίδεψε, ενώ πλέον ο χώρος ήταν γεμάτος και ο κόσμος είχε αρχίσει να ανασηκώνεται από την ξάπλα του στο γκαζόν. Σα να το κατάλαβε και ο ΚΒήτα ότι ίσως άρχιζε να γίνεται μια “κοιλιά” στο πρόγραμμα, και αποφάσισε να ανεβάσει την ένταση με πρόθεση να αναγκάσει τον κόσμο να λικνιστεί στους ρυθμούς του. Το pop αισθητικής και νοσταλγικό Τζιτζίκι (Χρυσαλλίδα, 2012) ήταν το πρώτο που επιστρατεύτηκε να μας ζεστάνει για τα καλά. Ακολούθησε ένα φοβερό instrumental το οποίο προσωπικά δεν είχα ξανακούσει και γιαυτό δε γράφω και τίτλο, μην εκτεθώ ανεπανόρθωτα.

 Λίγο πριν συμπληρωθεί μιάμιση ώρα, και το όμορφο ταξίδι έφτανε στο τέλος του. Ο κόσμος επιτακτικά ζήτησε encore, κάτι που βέβαια δε μπορούσε ο ΚΒήτα να αρνηθεί. Έτσι εν μέσω χειροκροτημάτων συνέχισε για μερικά ακόμα κομμάτια, με κορυφαία στιγμή βέβαια το Κύμα (Για Σένα Με Αγάπη, 2002), που μας πήγε πολλά χρόνια πίσω. Πιθανότατα το πιο ωραίο κομμάτι της solo καριέρας του και δεν είναι τυχαίο ότι και το κοινό το τραγουδούσε, με παρότρυνση του ιδίου του ΚΒήτα. Μαγική στιγμή και το Όλο Αυτό Που Ποτέ ( Άργος, 2007), επίσης από τα πιο στιλάτα κομμάτια που έγραψε ποτέ.

Δείτε ένα απόσπασμα:

Λίγο πριν συμπληρωθεί το δίωρο και ο Κωνσταντίνος Βήτα μας αποχαιρέτησε ευχόμενος μας καλό καλοκαίρι που με live σαν αυτό, θα είναι υπέροχο!

Κωνσταντίνε ευχαριστούμε για την υπέροχη βραδιά μα και για όλα όσα μας έχεις προσφέρει αυτά τα χρόνια!

Φωτογραφίες/video : v_era