Με αρκετό ενθουσιασμό και αθρόα προσέλευση το ελληνικό κοινό καλωσόρισε για άλλη μια φορά την πειραματική electro μπάντα του πολυοργανίστα-προγραμματιστή- συνθέτη Jason Swinscoe, τους The Cinematic Orchestra. Σε σχέση με την προηγούμενη φορά που είδαμε το συγκρότημα της ninja tune στην Ελλάδα, νομίζω πως αυτή ήταν η πλέον απολαυστική καθότι το σκηνικό έδεσε τέλεια με τα vibes της μουσικής τους. Υπέροχη τοποθεσία και ιδανική καλοκαιρινή Αθηναϊκή βραδιά.

Το nu-jazz συγκρότημα φάνηκε να απολαμβάνει τόσο το παίξιμο του όσο και την υποδοχή από τον κόσμο. Σίγουρα η θέα πάνω από τη σκηνή θα ήταν καταπληκτική. Η εικόνα του κτηρίου του ιδρύματος, η αύρα της θάλασσας, τα φώτα της πόλης και ο κόσμος (άλλοι καθισμένοι σε καρέκλες, άλλοι χαλαροί στο γκαζόν και οι πιο φανατικοί όρθιοι μπροστά στη σκηνή) σίγουρα δημιούργησαν μεγάλη διάθεση στους μουσικούς να αποδώσουν τα μέγιστα. Ίσως αν υπήρχε λίγο λιγότερη βαβούρα από το κοινό (ακόμα και στις μπροστινές σειρές) τα πράγματα να ήταν ακόμα καλύτερα, αλλά κακά τα ψέματα, την έλλειψη σεβασμού προς τον καλλιτέχνη την παρατηρούμε και σε συναυλίες με αντίτιμο, πόσο μάλλον όταν είναι δωρεάν. Οπότε ας μην είμαστε αυτή τη φορά ιδιαίτερα αυστηροί στο συγκεκριμένο θέμα.

Ο υπέροχος Tom Chant στο σαξόφωνο αναπόφευκτα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον είτε βρισκόταν στην κορυφή του σχηματισμού της μπάντας είτε στις στιγμές που πήγαινε προς τα πίσω, να “κρυφτεί” συνεχίζοντας όμως το παίξιμο του, στη μεγάλη σε βάθος σκηνή. Παρόλαυτα και ενώ ασφαλώς το ρόλο του “μαέστρου” είχε πάντα ο Swinscoe, αυτός που έδινε το ρυθμό και ανεβοκατέβαζε την ένταση ήταν ο ιδιαίτερα τεχνίτης και πολύ κεφάτος ντράμερ Luke Flowers. Αυτοί οι τρεις ξεχώρισαν στα μάτια μου χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι κάποιος υστέρησε. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στις δυο κοπέλες που τους συνόδευσαν σε αρκετά από τα τραγούδια, τις Heidi V και Tawiah B, οι οποίες είχαν φωνάρες. Φυσικά, ο γνωστός μπασίστας και μέλος του βασικού πυρήνα της μπάντας, Phil France έβγαζε με επιτυχία όλη τη βρώμικη δουλειά.

Πολλά αγαπημένα κομμάτια ακούστηκαν στην διάρκειας περίπου μιάμιση ώρας συναυλίας (όχι, το To Build A Home δεν ήταν μέσα σε αυτά) που άλλοτε προκαλούσαν ελαφριά κίνηση του σώματος στο ρυθμό του τραγουδιού και άλλοτε μας ανέβαζαν προκαλώντας διάθεση για χορό, ενώ υπήρχαν και οι στιγμές της χαλάρωσης όπου μελωδία και φωνητικά κυριαρχούσαν όπως το συναισθηματικό και soul/jazz ύφους All That You Give (από το άλμπουμ Every Day του 2002). Πάντως το ξεκίνημα ήταν πολύ δυνατό με το μυστήριο και αρκούντως groove-άτο Man With A Movie Camera από το ομώνυμο άλμπουμ του 2003, να καρφώνει τα μάτια όλων στη σκηνή, ακόμα και αυτών που ήρθαν απλά για τη βόλτα και το χάζι στον ουρανό. Πολύ δυνατή στιγμή ήταν φυσικά και η (extended version) εκτέλεση του The Awakening Of A Woman, στο οποίο τόσο το σαξόφωνο, όσο (κυρίως) τα πλήκτρα (Dominic Marshall) έδωσαν ρεσιτάλ με καταπληκτικά σολαρίσματα. Θα μπορούσα να αναφέρω σαν αρνητικό ίσως μόνο το γεγονός ότι τελικά ποτέ δεν αισθάνθηκα οτι η συναυλία "έβγαλε φτερά". Εννοώ οτι δεν μας έκαναν να αισθανθούμε οτι έδωσαν το κάτι παραπάνω ώστε να μείνει όλο αυτό σα μια βραδιά που θα θυμόμαστε για πάντα. Ίσως πάλι να "φταίει" λίγο και το είδος της μουσικής (ευρυτερα ας το πούμε jazz) που δε με ενθουσιάζει. Εν αναμονή του νέου τους άλμπουμ πάντως, η όμορφη σε γενικές γραμμές βραδιά μας βοήθησε να ξαναθυμηθούμε γιατί οι TCO είναι από τις καλύτερες μπάντες του είδους τους και γιατί κάθε κυκλοφορία τους είναι σημαντική και άξια της προσοχής μας.

Δείτε εδώ:

Φωτογραφίες/video: v_era