Στα πλαίσια του Summer Nostos Festival το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μας επεφύλασσε άλλη μια ωραία βραδιά, μετά από αυτές των ΚΒητα και The Cinematic Orchestra. Είναι αλήθεια πως όλες οι επιλογές ήταν πολύ σωστές, αρκετά ψαγμένες και αρκούντως εμπορικές, όμως οι συγκεκριμένες, με Yo La Tengo και E. Friedberger σαφώς και έγερναν προς το «ψαγμένες».

Το ξεκίνημα δόθηκε με την Eleanor Friedberger, η οποία προσφάτως έμαθα πως έχει ρίζες από Ελλάδα (Μάνη). Γι’αυτό και μας επισκέπτεται συχνά ενώ μάλιστα στις αρχές του χρόνου την είδαμε live στο Ξενοδοχείο “Μπάγκειον” της Ομονοίας. Έχοντας μείνει με τις καλύτερες των εντυπώσεων, ήθελα πολύ να την ξαναδώ. Πλέον είχα ακούσει αρκετά και τον τελευταίο solo δίσκο της, το New View (2016) οπότε κάποια κομμάτια θα ήταν πιο αναγνωρίσιμα.

Το live έλαβε χώρα στην κλειστή μικρή αίθουσα της Λυρικής Σκηνής. Καλό το air-condition, καλό το σκοτάδι και τα ωραία καθίσματα, εκπληκτικής ποιότητας ξύλο και υλικά στο χώρο, τρομερά καλή ακουστική και ήχος γενικότερα, αλλά… κατακαλόκαιρο, με χαρά θεού έξω δε βλέπω ποια είναι η σκοπιμότητα του να κλείσεις τον κόσμο σε εσωτερικό χώρο. Επίσης, το είχα ζήσει και στο εξωτερικό (και περισσότερο είχα ακούσει για αυτό), το έζησα και στο Badmington δυο φορές, αλλά ειλικρινά βρε άνθρωποι: “Rock συναυλία σε καθισματάκια;” Πέρα από τον κόσμο, θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνονται οι καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή. Πώς αντλούν δύναμη και αυτοπεποίθηση να συνεχίσουν να χτυπιούνται όταν κάτω βλέπουν σιγή και υποχρεωτική ακινησία και το πολύ-πολύ κανένα κεφάλι να κουνιέται. Δε μπορώ να συλλάβω το σκεπτικό.

Η Eleanor αρχικά εμφανίστηκε μόνη πάνω στη σκηνή με μια κιθάρα και μετά από σύντομο χαιρετισμό ξεκίνησε με τα Singing Time και Past To Infinity από το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ, Personal Record (2013). Κατόπιν ακούσαμε αρκετές συνθέσεις της, με κορυφαίο το Stare At The Sun, που κράτησαν αρκετά το ενδιαφέρον του κοινού (αν και δυστυχώς είδα και αρκετό κόσμο στο 25λεπτο να φεύγει, ίσως έφταιξαν όσα ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο). Στη συνέχεια βγήκε και η υπόλοιπη μπάντα, με παιδιά που γνώρισε κατά τη διαμονή της στη χώρα μας (είχε μείνει για ένα μεγάλο διάστημα εδώ, πιθανώς για να κάνει catch up με ένα κομμάτι του παρελθόντος της). Λίγο πριν βγουν όλοι στη σκηνή, μόνο με τη συνοδεία του Κώστα στα πλήκτρα είπε το καταπληκτικό Other Boys που είναι από τα συνθέσεις που μου αρέσουν περισσότερο. Με full band σχήμα στη σκηνή το πράγμα έγινε σαφώς πιο ενδιαφέρον, και εκεί συνειδητοποίησα ότι ενδεχομένως νωρίτερα (μόνη με την κιθάρα της) ήταν λίγο μονότονο το αποτέλεσμα που έβγαινε. Η μπάντα δε ξέρω πόσο καιρό είναι μαζί, αλλά μου φάνηκε πως το δέσιμο τους ήταν εξωπραγματικό. Το ίδιο και η αυτοπεποίθηση τους πάνω στη σκηνή. Εξαιρετικοί μουσικοί.

Το δεύτερο μισό λοιπόν της συναυλίας είναι και αυτό που μου έμεινε περισσότερο, χωρίς να παραβλέπω ότι το να μπορείς να εκθέσεις τον εαυτό σου με τη συνοδεία μόνο μιας κιθάρας είναι μεγάλο επίτευγμα, θέλει guts και η Eleanor φυσικά και τα έχει. Με κομμάτια όπως το Sweetest Girl μας διασκέδασε και μας έκανε να θέλουμε να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας. Δεν έγινε αυτό, αλλά σίγουρα όλοι μας το καταχαρήκαμε. Υπήρξαν βέβαια και περάσματα από την πρότερη καριέρα της (ως Fiery Furnaces), όπως το χαρωπό Tropical Iceland ενώ κορυφαία φυσικά στιγμή ήταν το My Mistakes (Last Summer, 2011) που μας ενθουσίασε όλους. Αν υπάρχει ένα hitακι στο ρεπερτόριο της, είναι σίγουρα αυτό. Μετά από περίπου μια ώρα και είκοσι λεπτά μας καληνύχτισε εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων. Ελπίζω να την βλέπουμε συχνά στα μέρη μας.

Έχοντας περιθώριο μιας περίπου ώρας μέχρι την προγραμματισμένη έναρξη της συναυλίας των Yo La Tengo στο “Ξέφωτο” είχαμε το χρόνο να περιηγηθούμε ξανά στους χώρους του Ιδρύματος ΣΝ. Μισή ώρα πριν της 22.00 όμως ο χώρος της συναυλίας άρχισε να αδειάζει από παιδάκια που κλώτσαγαν μπάλες και να γεμίζει με παράξενους mid-30 plus τύπους/τύπισσες με μπλούζες συγκροτημάτων και βερμούδες. Όλοι είχαν διάθεση, καλοκαιριάτικα, να ακούσουν βρώμικες μουσικές, διαστραμμένα riffs και σπασμένες μελωδίες από τρεις τύπους ακόμα πιο παράξενους από ίδιους.

Οι, εκ New Jersey προερχόμενοι, Yo La Tengo βγήκαν με σχετική ακρίβεια στη σκηνή. Μπορεί ο κόσμος που αντίκρυσαν να ήταν λιγότερος από αυτός που είδαν οι ΚΒήτα και The Cinematic Orchestra τις προηγούμενες ημέρες και φυσικά ήταν πολλές φορές λιγότερος από τον κόσμο που έμαθα πως είχαν Μέλισσες και άλλα έντομα, όμως θεωρώ ότι αυτό ουδόλως τους πτόησε. Το σημαντικότερο άλλωστε ήταν το γεγονός ότι ο κόσμος που ήρθε ήταν σε συντριπτικό ποσοστό υποψιασμένος για το τι θα παρακολουθούσε, συμμετείχε απόλυτα και η αλληλεπίδραση μπάντας-κόσμου υπήρξε εξαιρετική και καταλυτικός παράγοντας στο να δούμε μια εκπληκτική συναυλία. Φυσικά υπήρχαν και κραυγαλέες εξαιρέσεις ατόμων που είδαν φως και μπήκαν και το δωρεάν της υπόθεσης βοήθησε ώστε αυτοί να είναι αρκετοί. Η παρουσία τους δε, έγινε ιδιαιτέρως αισθητή στα πιο μελωδικά και lo-fi κομμάτια όπως όσα τραγούδησε η Georgia Hubley, (για παράδειγμα στη διασκευή My Heart’s Not In It από το Stuff Like That There του 2015).

Τα χρόνια που είχα να δω τους YLT πλησίαζαν τα δέκα και για να είμαι ειλικρινής δε τους θυμόμουν τόσο δυνατούς πάνω στη σκηνή. Το άλλοτε μελωδικό και άλλοτε ala Sonic Youth φασαριόζικο και fuzzαριστό indie rock που έπαιζαν πάντα με γοήτευε. Αυτή την αίσθηση ότι διαθέτουν ένα κρυμμένο, ψαγμένο και αντιεμπορικό μυστήριο παράλληλα με τη σχεδόν αψεγάδιαστη δισκογραφική τους πορεία.

Η συναυλία κράτησε περίπου δυο ώρες και όσο πέρναγαν τα λεπτά πάνω στη σκηνή τόσο η μπάντα ζεσταινόταν και ανέβαζε ρυθμούς. Το ίδιο φυσικά και οι αντιδράσεις του κοινού. Ειδικά σε κομμάτια όπως το επικό Autumn Sweater ( I Can Hear The Heart..., 1997) και το catchy Ohm (Fade, 2013), το μυαλό μας ταξίδευε με τις μουσικές τους.

Οι τρεις τους (Ira Kaplan, Georgia Hubley, James McNew) δε κατέβασαν ποτέ στροφές, ακόμα και στα πιο μελωδικά κομμάτια τους ενώ συνεχώς είχες την αίσθηση ότι βλέπεις (και ακούς) ένα πολύ καλά σχεδιασμένο χυμαδιό. Αυτό δε, υπερτονίστηκε σε κομμάτια όπως το χαοτικό Pass The Hatchet, I Think I'm Goodkind ή το κιθαριστικού παροξισμού Big Day Coming. Όσο περνούσε ή ώρα η μπάντα γινόταν όλο και πιο απρόβλεπτη και η αποθέωση που γνώρισε στο τέλος από όσους την παρακολούθησαν πραγματικά ήταν το καλύτερο βραβείο για αυτούς. Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα.

Δείτε εδώ ενα video:

Φωτογραφίες/video : v_era