Αυτή ήταν η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμασταν το New Long Fest, το μουσικό φεστιβάλ της Νέας Μάκρης με τον έξυπνο τίτλο και την σημαντική παράδοση και φήμη. Φέτος άλλωστε είναι η δωδέκατη -παρακαλώ- χρονιά που διοργανώνεται (συνεχώς από το 2005), γεγονός που δείχνει ότι πλέον έχει εδραιωθεί για τα καλά. Όπως και να’χει βέβαια εμείς την περιέργεια μας ένεκα της παρθενικής επίσκεψης, την είχαμε.

Το φεστιβάλ ήταν διήμερο και έτσι έπρεπε να διαλέξουμε ποια μέρα θα πηγαίναμε. Κριτήριο αποφασιστικό ήταν το ποιες μπάντες δεν είχαμε δει. Η απόφαση ελήφθη και νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου της 15 Ιουλίου ξεκινήσαμε για τα βορειοανατολικά προάστια της Αθήνας. GPS για να βρούμε το ακριβές σημείο (αν και τελικά δε χρειάστηκε καθότι ο χώρος που λάμβανε χώρα το φεστιβάλ ήταν επί της Λεωφόρου Μαραθώνος), μουσικές, καφέδες και ανοιχτά παράθυρα στο αυτοκίνητο και φύγαμε για συναυλιάρα! Στο δρόμο, πέρα από τους παραθεριστές μπορούσες να διακρίνεις και ένα μικρό κομβόι από αυτοκίνητα με φεστιβαλικό κόσμο. Το καταλάβαινες από τις μαύρες μπλούζες και τις μουσικές που άκουγες στη διαπασών.

Στο Πολιτιστικό & Αθλητικό Πάρκο Νέας Μάκρης φτάσαμε ενώ ήδη ακούγονταν μια γλυκιά βαβούρα από τον κυρίως χώρο της συναυλίας. Το παρκάρισμα ήταν σχετικά εύκολο καθότι γύρω από το θεατράκι υπήρχαν ανεκμετάλλευτες εκτάσεις, παρολ’αυτά μου έκανε εντύπωση το παρατημένο των κτιρίων της περιοχής. Τόσα«παραπήγματα», τόσο παρακμιακή κατάσταση που μετατρέπονταν ευκολά σε αξιόλογο φωτογραφικό υλικό και σκηνικό από το True Detective.

Οι μπάντες που βασικά θέλαμε να δούμε ήταν αυτές που ταιριάζουν και περισσότερα στα μουσικά μας γούστα. Indie, stoner και heavy rock. Δυστυχώς φτάσαμε ενώ οι Dendrites βρίσκονταν στο τελευταίο κομμάτι του set list, οπότε δε μπορούν να κριθούν ούτε να σας περιγράψουμε κάτι. Βέβαια ο ήδη αρκετός κόσμος που είχε μαζευτεί έδειχνε, παρά τον καυτό ήλιο, να το διασκεδάζει. Οπότε με αυτό το κριτήριο πρέπει τα παιδιά να πήγαν αρκετά καλά.

Σύντομο soundcheck, αλλαγή οργάνων στη σκηνή και τροφοδοσία πρώτης μπύρας για εμάς καθότι η ζέστη, αν και η ώρα ήδη είχε πάει οκτώ παρά, την επέβαλε για “ξεδίψασμα”. Ευκαιρία και για ένα πέρασμα από το merchandise το οποίο ήταν πλουσιότατο.

Άμεσα, οι Void Droid ήταν στη σκηνή με το heavy rock, τις βαριές κιθάρες και τα δυναμικά φωνητικά. Ξεκίνημα με το φοβερό Jack in the Box. Η συνέχεια εξίσου απολαυστική και απόλυτα ταιριαστή με τη διάθεση του κοινού και τη φάση του Festival. Τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα εγώ βλέποντας τον κόσμο, είτε μπροστά στη σκηνή (όχι πάρα πολλοί ομολογουμένως) είτε πάνω στις κερκίδες (οι περισσότεροι) να κουνιούνται στους ρυθμούς των Chameleon White, Super Ego Villain, Praying Mantis, και The Watermaker. Όλα τα κομμάτια πλην του προτελευταίου (που βρίσκεται στην πρώτη τους ιστορικά δουλειά, το E.P. Void Droid του 2013) προέρχονται από το Terrestrial, το πρώτο full length άλμπουμ τους, του 2016. Η μπάντα μου φάνηκε πολύ δεμένη, κεφάτη και μας έκανε όλους να περάσουμε εξαιρετικά. Προσωπικά αγαπημένα τα Chameleon White και The Warermaker και σιγουρά θα ψάξω μια νέα ευκαιρία να τους ξαναδώ.

Λίγη διακοπή για soundcheck που όμως με τη συζήτηση και μόνο για το αν θα πάμε για καλαμάκια ή όχι (η τσίκνα ήταν τόσο μεθυστική που σου επέβαλε πείνα), έκανε την αναμονή να περάσει ανεπαίσθητα.

Η στιγμή για να ανέβουν στη σκηνή οι Puta Volcano είχε φτάσει. Ήταν η πρώτη φορά που θα τους βλέπαμε ζωντανά και η φήμη που τους ακολουθούσε περί ωραίων live, μας έκανε πιο έντονη την περιέργεια. Όλα όσα περιμέναμε τελικά τα είδαμε και με το παραπάνω. Φοβερή σκηνική παρουσία, γεμάτος ήχος, καταπληκτικά riffs. Γέμισε stonerια ή ατμόσφαιρα και πραγματικά ο κόσμος το καταχάρηκε. Η εξαίσια, βαριά φωνή που βγαίνει από την Luna Stoner είναι αυτό που πρώτο μου έκανε εντύπωση. Έμεινα άφωνος για να είμαι πιο συγκεκριμένος, άλλοτε με τον πειστικό, αλα Anneke (η ex-Gathering τραγουδίστρια που όλοι αγαπήσαμε) ροκ δυναμισμό και άλλοτε με funk περάσματα που λες «τι γίνεται εδώ;». Επίσης τα τραγούδια, ειδικά αυτά που είχα περισσότερο ακούσει (από τον τελευταία δίσκαρα τους, το φετινό εκπληκτικό πραγματικά Harmony Of Spheres) ήταν όπως ακριβώς μ’αρέσει να ακούγονται στην live εκτέλεση τους: Δυνατά, όσο πρέπει πειραγμένα, και με ελαφρώς τραβηγμένα σόλο. Πολλά μπράβο στη Luna και τους Alex Pi: κιθάρα, Bookies: μπάσο, Steven Stefanidis: τύμπανα. Το πρώτο από τα τραγούδια που ξεχωρίζω και που live μου άρεσε ακόμα περισσότερο είναι σίγουρα το υπερόπλο που λέγεται Infinity, η απίστευτης δύναμης κομματάρα με το θεϊκό riff και τους φοβερούς στίχους. “I hear the voice of nothingness”. Ζόρικο και κάπως vintage αισθητικής (κάτι από τις καλές εποχές του hard rock μου βγάζει) το Jovian Winds. Άλλο ένα κομμάτι που δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί ελεύθερο είναι το Zeroth Law, επίσης από τον καινούριο δίσκο. Ένα πέρασμα έγινε και από τον προηγούμενο δίσκο τους, τον The Sun (2015), απ’όπου ακούσαμε το δυναμικό και υπέρμετρα riffατο Raindance καθώς και το ομώνυμο. Το set τελείωσε και όλοι μείναμε εκστασιασμένοι. Εύγε!

Στο σημείο αυτό μάλλον τελείωσε όμως και το φεστιβάλ για εμάς, τουλάχιστον όσων αφορά στην καταγραφή του τί ακούσαμε και πως μας φάνηκαν οι μπάντες. Δε θέλω να είμαι άδικος και να γράψω άποψη για ένα είδος που δεν παρακολουθώ οπότε απλά θα πω ότι οι Mahakala, οι Chronosphere και οι Hail Spirit Noir, όλοι εκπροσωπώντας παρακλάδια του metal ήχου, στάθηκαν στο ύψος τους και επιβεβαίωσαν ότι όντως υπάρχει πολύ δυναμική ελληνική rock και metal σκηνή που αξίζει να ενισχύουμε όλοι μας. Πλέον μπορούμε να το λέμε ξεκάθαρα ότι και η Ελλάδα εξάγει μουσική. Μια βόλτα στο internet θα σας επιβεβαιώσει το πόσο μεγάλη αποδοχή έχουν όλες οι ελληνικές μπάντες ενώ και οι προσκλήσεις σε φεστιβάλ του εξωτερικού είναι όλο και πιο συχνές. Μπράβο στο New Long Fest, η πρώτη μέρα ήταν εξαιρετική όπως φαντάζομαι θα υπήρξε και η δεύτερη. Και του χρόνου.

Δείτε εδώ:

Φωτογραφίες : v_era & vagelis albertos

Videos: v_era