Είχα μπόλικους λόγους να θέλω να βρεθώ στο live των Hypnotic Nausea. Ένας εξ αυτών ήταν να βεβαιωθώ ότι δεν έκανα λάθος στην θετικότατη άποψή μου για το νέο δίσκο της μπάντας, το The Death of All Religions. Έφυγα καθησυχασμένος αλλά και απόλυτα ικανοποιημένος με την live απόδοση της μπάντας, η οποία ξεδίπλωσε νέες πτυχές του άλμπουμ που δεν είχα αντιληφθεί -στο βαθμό που έπρεπε- νωρίτερα. Έφυγα όμως και με νέες (…παλιές είναι) απορίες στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω, στο υστερόγραφο.

Με μικρή καθυστέρηση οι πόρτες της Death Disco άνοιξαν και μέχρι να κατέβει η πρώτη ξεδιψαστική γουλιά μπύρας, ο God In A Cone ανέβηκε (απαρατήρητα είν’ η αλήθεια) στη σκηνή και κάθισε πίσω από τα lap top, τα πλήκτρα και τα άλλα σχετικά «κουμπάκια» του. Το σκηνικό σκοτεινό με μοναδικό φωτεινό σημείο το κόκκινο μεταλλασσόμενο λογότυπό του, που προβαλόταν στον τοίχο πίσω του.
Στα περίπου 35 λεπτά ακούσαμε πειραματικούς ήχους που ξεκινούσαν από trip hop, περνούσαν σε dark και cold wave ατμόσφαιρες και κατέληγαν σε industrial (ίσως και με κρυφές metal επιρροές) καταστάσεις. Αντίστοιχα, και τα φωνητικά με τα οποία συνόδευε τις μουσικές του ο μαυροντυμένος (με την κουκούλα να σκεπάζει το κεφάλι του για αρκετή ώρα) Νίκος Μαρίνος, ήταν άλλοτε απόλυτα ήσυχα, άλλοτε δυνάμωναν ενώ συχνά έφταναν σε brutal επίπεδα. Ακούσαμε ήρεμα κομμάτια όπως το Cold Feeder, πιο synthy όπως το God in a Cone -με τον πολύ catchy ρυθμό και τα φωνητικά που παραπέμπουν σε ραπ ύφος (από τις καλύτερες στιγμές του live)-, ενώ ενδιαφέρον είχε και το Dead at the Disco Ball που παρέπεμπε σε goth/dark wave στο στυλ των Wolfsheim, αλλά και electropop να το έλεγες, έξω δε θα έπεφτες. Όλα αυτά με το Νίκο να χορεύει μπροστά στα lap top του, θέλοντας να μας μεταφέρει την ενέργεια και το feel good/dance mood του. Νομίζω πως σε γενικές γραμμές τα κατάφερε, αν και σαφώς είναι δύσκολο να μπορείς να κρατάς επί πολύ ώρα την προσοχή όταν είσαι μόνος πάνω στη σκηνή (τα υπόλοιπα στο Υ.Γ.).

Σύντομο soundcheck και λίγο μετά τις δέκα και είκοσι οι Hypnotic Nausea θα μας ταξίδευαν με το post rock μαγικό χαλί τους, σε αρκετά σκοτεινούς ουρανούς. Δυστυχώς αυτό θα το έκαναν, μπροστά σε περιορισμένο κοινό, τουλάχιστον για τα δικά μου μέτρα και πάντα αναλογιζόμενος την αξία της μπάντας. Να ξεκαθαρίσω εδώ πως τον όρο post rock τον χρησιμοποιώ μάλλον καταχρηστικά εδώ, απλώς για να συνεννοηθούμε. Έχει περάσει -μάλλον ανεπιστρεπτί η εποχή- που θα άκουγα post rock (με την έννοια του όρου που δίναμε πριν μία δεκαετία) ή -κυρίως -θα πήγαινα σε live, και θα πέρναγα καλά.
Οι Hypnotic Nausea είναι μια μπάντα που εξελίσσεται. Έτσι, στις κλασσικές post φόρμες έχει εντάξει πολλά prog και heavy rock στοιχεία, μπόλικα φωνητικά, πολλά ηλεκτρονικά και προηχογραφημένα περάσματα. Ο ήχος της είναι πολυσυλλεκτικός και διαρκώς μετακινούμενος μεταξύ ειδών. Η δε ύπαρξη στίχων βοηθά στη δημιουργία και την ξεκάθαρη αποτύπωση του concept τους, των προθέσεων και των ιδεών τους. Στο live της Κυριακής τα ζήσαμε όλα αυτά σε έντονο βαθμό. Όσο προχωρούσαμε στα…ενδότερα του set list (που κατά το ήμισυ περίπου στηρίχτηκε στο καινούριο άλμπουμ), τόσο και η μπάντα ζεσταινόταν, χαρίζοντας μας καταπληκτικές κιθαριστικές και όχι μόνο, στιγμές. Ακούγοντας κομματάρες όπως το φοβερό και με ξεκάθαρες επιρροές από Tool, Dogma, ή το βαρύ, μεγαλειώδες Priest που θυμίζει monkey3 και με στίχους που κάνουν σαφή τα πάντα: “ Silence in the house of God, I command you now to stop / Thinking ways to escape my vein delusions”. Τo live όμως ξεκίνησε όπως και ο δίσκος, με το riffάτο Holy City που με τα προηχογραφημένα (στίχους και μουσική) και την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργεί, μας έβαλε κατευθείαν στον κόσμο της μπάντας και το πνεύμα της βραδιάς. Το δε κομμάτι με τα παρατεταμένα «ω, ω, ω» είναι από τα ωραιότερα που έχω ζήσει σε αντίστοιχου μουσικού ύφους συναυλία (δε γραφώ post rock, δε γράφω post rock!). Το δε κλείσιμο της συναυλίας, σχεδόν μιάμιση ώρα μετά την έναρξη του set, ήρθε με ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της μπάντας, το Sensory Integration, που τα έχει όλα μέσα. Καταπληκτικές εναλλαγές, prog και heavy rock κορυφώσεις, υπερ-δεβρίσκωλέξη τύμπανα.
Άψογο live!

Y.Γ: Κλασσικά, τη συνηθισμένη γκρίνια την…εναποθέτω σε υστερόγραφο, για να μη χαλάσει η καλή εντύπωση που μου άφησε η συναυλία και η προσπάθεια των μουσικών.
Υπάρχει “σκηνή” στην Ελλάδα; To ερώτημα που πάντα έρχεται στο μυαλό μου όταν πηγαίνω σε συναυλίες αξιόλογων ελληνικών συγκροτημάτων και βλέπω σχετικά λίγο κόσμο. Το φαινόμενο, ή είναι πολύ συχνό και γενικευμένο ή εγώ πάω συχνά στις “λάθος” συναυλίες. Όμως το πρόβλημα, και αυτό που ήθελα να θίξω εδώ ως party crasher είναι άλλο: Άντε και πας! Τι πας να κάνεις, να δεις και να ακούσεις την μπάντα ή να λύσεις επί τόπου όλα τα φλέγοντα ζητήματα της τελευταίας εικοσαετίας; Τρομερή έλλειψη σεβασμού λέγεται αυτό, τόσο προς τον καλλιτέχνη που προσπαθεί στη σκηνή, όσο και προς τους υπόλοιπους που πήγαν σε συναυλία …“για να ακούσουν, που να με πάρει!”. Μηδενικός σεβασμός όμως στην ουσία και απέναντι στα ίδια σου τα χρήματα.

Φωτογραφίες / videos: v_era

Set list – God In a Cone
1.Intro
2. Agrypnia
3. God in a Cone
4. Cold Feeder
5. Pistola
6. god1 (new song)
7. dwn
8. god2 (new song)
9. Dead at the Disco Ball
10. Silent Nation

Set List – Hypnotic Nausea
1. Holy City
2. Revival Experience
3. Dogma
4. Silent Moment
5. Outside
6. Hypnosis (part 1&2)
7. Synesthesia
8. Rapid Eye Movement
9. The Death of All Religions
10. Crippled God
11. Priest
12. Sensory Integration

._