Πώς να ξεκινήσω αυτό το κείμενο; Σίγουρα δε πρόκειται να είναι ένα τυπικό live review, δε χρειάζεται. Αλλώστε, χτες, όλη η Αθήνα, ή έστω το κομμάτι της Αθήνας που το αφορούσε η συνύπαρξη των δυο τεράστιων προσωπικοτήτων (Αγγελάκας και Παυλίδης), ήταν εκεί. Σαν όνειρο ακούγεται, όμως ήμασταν τυχεροί και το ζήσαμε.

Αυτό συνειδητοποίησα την πρώτη στιγμή που, ενώ ο Παυλίδης ήταν ήδη πάνω στη σκηνή-στη μέση του set του- φώναξε ένα “Captain my captain!” και ο Αγγελάκας έκανε την εμφάνιση του. Παυλίδης και Αγγελάκας αγκαλιά στη σκηνή. Το ξαναγράφω για να το πιστέψω. Τα λίγα λόγια που θα διαβάσετε παρακάτω (η προσπάθεια μου να περιγράψω κάτι που δεν περιγράφεται με τίποτα) είναι αφιερωμένα σε όσους ήθελαν να έρθουν και δε πρόλαβαν το sold out, και αυτοί ήταν πάρα πολλοί.

Κανά δίωρο πριν ξεκινήσει η συναυλία, είχαμε φροντίσει να πιάσουμε θέση “στα κάγκελα”, μπροστά-μπροστά. Με ακρίβεια, ο Παυλίδης και οι B-movies βγήκε στις 21.00 και αυτό που αντίκρισαν από τη σκηνή ήταν μια λαοθάλασσα να τους επευφημεί. Χαρακτηριστικό του κοινού, που μου έκανε εντύπωση, ήταν η μεγάλη ηλικιακή ποικιλία. Έβλεπες παιδιά που πιθανώς οι γονείς τους να τα περίμεναν απέξω και 50άριδες, όλοι να τραγουδούν με το ίδιο πάθος και να φλέγονται από ενθουσιασμό σε κάθε νότα.

Ο Παυλίδης επέλεξε να ξεκινήσει με αρκετά τραγούδια από την μετά τα Ξύλινα Σπαθιά σπουδαία καριέρα του. Για περίπου 40 λεπτά ακούσαμε (ενδεικτική αναφορά) τα Άλλη Μια Μέρα, Τόσο Κοντά, το καφκικό Αντικαταπληκτικά, Το Στοιχειωμένο Σπίτι) ενώ ακολούθησε η άκρως tripαριστή και extended version εκτέλεση στο Καράβι (Ξύλινα).

Η στιγμή παραληρήματος του κοινού ήρθε μόλις ο Αγγελάκας ανέβηκε στη σκηνή να συνοδεύσει τον Παυλίδη. Κάηκε η Τεχνόπολη, και τα πρώτα καπνογόνα άναψαν. Έμελλε να μη σβήσουν μέχρι το τέλος της συναυλίας, 3 1/2 ώρες αργότερα. Είπαν μαζί τα Κεφάλι Γεμάτο Χρυσαφί (Τρύπες) και Ζεστός Αέρας (Ξύλινα). Ο Παυλίδης συνέχισε το set του, με αρκετά από “Ξύλινα”. Ότι Θες Εσύ, Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι, Ρόδες (τι φοβερές αναμνήσεις για τους 35+) και μια παραγγελία από Αγγελάκα (όπως μας είπε), το Βασιλιάς Της Σκόνης.

Υπήρξε ασφαλώς και μια -εύστοχη- αφιέρωση στην Ηριάννα με τον (αν δε κάνω λάθος) Κατάδικο. Πολλά από τα τραγούδια ήταν πειραγμένα, εξελιγμένα, διασκευασμένα, κάτι που μου άρεσε πολύ (όπως και στον κόσμο πιστεύω) και που δείχνει ότι είναι ένας καλλιτέχνης που δεν είναι κολλημένος στο παρελθόν του. Το σέβεται και το αγαπάει όπως όλοι μας, αλλά δε κάθεται στις δάφνες του πάνω. Προχωρά προς το μέλλον, ενεργός και δυνατός, παρασέρνοντας συνομήλικους τους και νεότερους σε καινούριες μουσικές περιπέτειες. Περιττό να πω ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Αγγελάκα.

Λίγο μετά της 22.30 το set του Παυλίδη τελείωσε (με το Ένα Παράξενο Τραγούδι από τα Ξύλινα, πίσω στο 1997, με το στίχο: “Αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη την αλητεία με τη μιζέρια. Αυτοί μπερδεύουνε τη βία με τη δύναμη αυτό είναι τρέλα” να δονεί την ατμόσφαιρα!) και μετά από ολιγόλεπτη αναμονή βγήκε ο Γιάννης, η απόλυτη ελληνική ροκ μορφή του μυαλού μου.

Το ήδη φανερά ζεσταμένο κοινό δε χρειαζόταν πολύ για να ξεσηκωθεί από την πρώτη νότα, το πρώτο νεύμα του Αγγελάκα. Ακίνδυνο Τραγουδάκι για το ξεκίνημα και με ένα χαμούλι να επικρατεί κάθε φορά που ο Γιάννης φώναζε: “Είναι επικίνδυνοι!” Δικαιοσύνη, Τυχερός, Αιρετικό μερικά από τα απίστευτα κομμάτια που μας βομβάρδισαν και δε μας άφηναν δευτερόλεπτο να “κάτσουμε ήσυχοι”. Όχι πολύ συχνά, όμως κοφτερά και όταν έπρεπε έκανε και σχόλια κοινονικοπολιτικού περιεχομένου (όπως η αναφορά στον Παύλο Φύσσα και η επισήμανση ότι ο φασισμός είναι μια πραγματικότητα που πρέπει όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε και να μη προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει), όπως και σαφώς ένας καλλιτέχνης πρέπει να κάνει. Για τον γράφοντα η καλύτερη στιγμή του live (αν αναγκαστικά πρέπει να βρω μια) ήταν η εκτέλεση του Μέσα Μου Ο Αέρας Που Φυσά, ένα από τα συγκλονιστικότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί.

Φωτιά στο κοινό, παραλήρημα στη σκηνή (από Αγγελάκα και τους φοβερούς 100 C) και η λύρα να μας παρασύρει όλους σε ένα ατελείωτο χορό. Συνέχεια με καταπληκτικές εκτελέσεις για Το Τραίνο, Σιγά Μην Κλάψω ενώ το χατίρι του κοινού που από την αρχή ζητούσε το Ακούω Την Αγάπη, δε μπορούσε να μη γίνει. Κατόπιν είχαμε επιστροφή του Παύλου στη σκηνή και μαζί είπαν τα Σπασμένη Πολυθρόνα και Όλα Είναι Δρόμος, Αμνησία, Μόνο Αυτό ενώ κάπου εκεί ακούσαμε επίσης σε σχετικά unplugged εκτέλεση το Δε Χωράς Πουθενά.

Σίγουρα κάτι ξεχνάω αλλά πάλι καλά που θυμάμαι ποιος είμαι μετά από αυτό το live. Λίγο πριν το τέλος, ανάβει το τσιγάρο του, κάθετε μπροστά στον κόσμο και μας λέει: “Τώρα θα αναλάβετε εσείς!” και αραχτός άκουσε το κοινό, που δε πατούσε πλέον στο έδαφος, να τραγουδά το Ταξιδιάρα Ψυχή. Θεέ μου να μη τελείωνε ποτέ αυτή η βραδιά..

Αυτοί οι δυο τύποι είναι οι απόλυτοι ηγέτες μιας γενιάς, αν και όπως αποδείχθηκε και εχθές είναι περισσότερες οι γενιές τις οποίες επηρέασαν. Το καλύτερο όμως είναι ότι πιθανότατα δε το ξέρουν καν οι ίδιοι. Και αυτό τους κάνει ακόμα πιο σαγηνευτικούς. Και το έργο τους έτσι γίνεται ακόμα πιο καθηλωτικό και επιδραστικό. Να είναι καλά! Τώρα, περισσότερο από ποτέ, μας είναι απαραίτητοι!

Φωτογραφίες/ videos: v_era