Αντί ενός κανονικού live review (θα διαβάσετε δεκάδες τέτοια άλλωστε), παρακάτω παραθέτω απλώς μερικές σκόρπιες σκέψεις για το Ejekt 2019, όπως μου έρχονταν κατά τη διάρκεια, αλλά και λίγο μετά το τέλος του live. Όλα βασικά πρέπει να βρίσκονται κάτω από τον τίτλο: “Tι μπάντα είναι οι Cure θεέ μου”, ενώ να σημειώσω πως οι οποίες εντυπώσεις δεν ελήφθησαν με το Sliding Backwards κολλημένο στο κάγκελο μπροστά (ως συνήθως), αλλά από…ικανή απόσταση από τη σκηνή. Το αναφέρω γιατί είναι σημαντικό δεδομένο για το πώς εκλαμβάνεις τα όσα γίνονται σε μία συναυλία.

1.Οι Cure είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής ιστορίας και ενώ δεν είμαι ο πιο φανατικός οπαδός τους, μετά από κάθε live τους ΦΕΥΓΩ ΧΑΖΟΣ και συνειδητοποιώ πως είναι ακόμα πιο τεράστιοι απ’όσο νόμιζα. Και όλα αυτά, πάντα μέσα στην απόλυτη απλότητα τους (Οκ, τα visuals σε κάθε τραγούδι ήταν εκπληκτικα!). Η φωνή του R.Smith, αψεγάδιαστη, η απόδοση της μπάντας απίστευτη, η δε διάρκεια της κάθε συναυλίας τους, τι να πω…κάθε φορά δείχνει στους νεότερους ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ! Εχει δε πλάκα, πως ο Smith δεν... τρελαίνεται με τα “hitάκια” τους, (βαρέθηκε ο άνθρωπος, λογικό είναι) όμως από σεβασμό στον κόσμο τα «παίζουν» κανονικά αλλά χωρίς πολλά-πολλά! Ούτε singalongs, ούτε τίποτα…! (Για πάντα θα θυμάμαι την, Αθηναϊκή πάλι, συναυλία τους -το 2002 αν δεν κάνω πολύ λάθος-, κάπου στην Πειραιώς, που περίπου στη μέση της συναυλίας είχε πει το αμίμητο: “This will be a non-greatest hits gig” και το είχε κάνει πράξη!). Εδώ που τα λέμε, ναι μεν πέρασαν το όριο του (να είναι) pop πλέον προ δεκαετιών, το «κινητό» πάει σύννεφο στα Friday i’m in Love κλπ, αλλά οι άνθρωποι ήταν goth όταν οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να καταλάβουν πως παίζεται το post punk. Και αυτό όχι μόνο δε φεύγει, αλλά στα «μαύρα» τους τραγούδια φαίνεται ολοένα και περισσότερο, καθώς περνούν τα χρόνια. Όποτε γουστάρουν γίνονται οι πλέον anti-pop και μπορούν άνετα να το επιβάλουν σε κοινό 30.000 θεατών!
Εις το επανιδείν τεράστιοι!

ΥΓ: Μου φαίνεται πως πέρασαν πολύ καλά και οι ίδιοι. Λογικά, σε κάποια επέτειο (χμ, Pornography;) θα τους ξαναδούμε! Keep fingers crossed!

1α. Οι Ride. Τους είχα ξαναδεί το 2015, ως πρώτο όνομα στο Off Festival στην Πολωνία (σοβαρό φεστιβάλ με μεγάλα ονόματα, την άλλη μέρα πρώτο όνομα ήταν η Patti Smith ας πούμε), βραδάκι, με φωτάκια και μια σκηνή ολόδική τους, να γραφεί RIDE απ’άκρου εις άκρον. Μεγαλεία, όπως τους πρέπει δηλαδή! Η εμφάνιση τους στην Πλατεία Νερού ήταν αξιοπρεπέστατη, μουσικά και τεχνικά, ίσως μάλιστα ανώτερη (λογικό αφού πλέον είναι ξανά μαζί αρκετά χρόνια, με πολλά live στην πλάτη) του 2015 στην Πολωνία, απλά ήθελα κάτι καλύτερο στο θέμα του ήχου, ενώ και στην set list μου έλειψαν πολλά κομμάτια. Πάντως Leave Them All Behind, Taste, Vapour Trail CHECK!

Πάμε γκρίνια τώρα…. go, go, go!

2. Τους πολυαγαπημένους αυτού του site, The Steams, δεν τους είδαμε ποτέ αφού φτάσαμε 18.20, όταν είχαν ήδη ξεκινήσει οι συμπαθείς (για να παίζουν στο background, αλλά ως εκεί…) Khruangbin. Οπότε, ή κάπως αλλιώς λειτουργεί το σύστημα με τις δουλειές και τους εργοδότες και δε το έχω πάρει χαμπάρι (πχ: “boss, την κάνω στις τρεις, έχω live να προλάβω”) ή απλά μένω με την απορία ποιός πρόλαβε να τους δει. Πάντως, για να μη μείνετε και εσείς με την απορία (περί του τι είναι οι Steams) σε αυτό το κείμενο, κάντε ένα search στο site μας και θα βρείτε περίπου…τετρακοσιεςπενηνταδωδεκα αναφορές σε αυτούς.
(Sorry Guys!)

3. Κινητά, αυτή η μάστιγα! Τελικά, το Black Mirror ήταν πολύ μπροστά. Οι πάντες γύρω μου σήκωναν κινητά, και αντί να παρακολουθούν και να παρασύρονται από τη συναυλία, «πρόσεχαν» τις ρυθμίσεις ώστε το video να είναι «σένιο». Απόλυτη robotοποίηση, σε βαθμό να καταλαβαίνεις το hitακι, όχι από τα χειροκροτήματα αλλά από το πόσες «πυγολαμπίδες» έβλεπες. Καλά μας «τα’ψαλε» τις προάλλες ο Tim Booth με τους James του…“Put your f^&&ing phones down”. Η νέα μόδα δε, είναι να κάνεις το χαζό όταν σου λένε “ok, τουλάχιστον κλείσε το μαμωφλας!” (ξέρω, στα μπουζουκτζίδικα δεν ενοχλούν).

4. Ό,τι κι αν κάνεις, δε βάζεις στο συγκεκριμένο line-up τους Ride τρίτους. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Και αν πριν από το live μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι “ε, ναι είναι 500 χρόνια συγκρότημα αλλά έχουν ποσοτικά λιγότερο κοινό από τον Kiwanuka», από τη συμμετοχή του κόσμου στο live του τελευταίου αποδείχτηκε ότι είχαν άδικο. Άσε που όταν ανέβηκε ο άνθρωπος στη σκηνή, δεν ακούστηκε ίχνος αποθέωσης, δεν καταλάβαμε καν ότι είχε βγει και αυτός μαζί με τη μπάντα.

6. Συνδέεται με το 4. Το live του Kiwanuka ήταν αξιοπρεπέστατο καλλιτεχνικά, δυστυχώς όμως με αρκετά down-tempo κομμάτια. Όμως το πράγμα από την αρχή φάνηκε. Συγκεκριμένα, όταν ρώτησε ο άνθρωπος “are you into some soul music?” και δεν ακούστηκε κιχ, καταλάβαμε πολλά! Αυτό που είχε γίνει είναι το προφανές και προβλέψιμο. Από τις 8.30 - 9 παρά, όλος ο χώρος μπροστά στη σκηνή (ΟΛΟΣ! Εννοώ μέχρι και τον «πύργο ελέγχου») είχε γεμίσει με φανατικούς των Cure. Ήταν ολοφάνερο, αλλά και εύκολο να το έχει διαβλέψει κάνεις. Όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει κανένα ιδιαίτερο κοινό με τη μουσική του συμπαθούς Michael. Και σίγουρα αν τους έλεγες να διαλέξουν, θα προτιμούσαν να ακούσουν Ride, όσο σουρούπωνε και όχι Kiwa. Συνέβαινε λοιπόν το εξής περίεργο: O κόσμος μπροστά αντιδρούσε ελάχιστα στα καλέσματα του Kiwa, ενώ πιο πίσω οι αντιδράσεις του ελαφρώς πιο «ουδέτερου» κοινού ήταν σαφώς θερμότερες (αλλά δεν ακούγονταν μπροστά).


7. Φτάνοντας στο φανάρι, μπροστά ακριβώς στην είσοδο, ένας ευγενικός κύριος μας έλεγε να κάνουμε επί τόπου και να πάμε πίσω στο προηγούμενο πάρκινγκ. Αυτά τα λες όμως νωρίτερα, από το προηγούμενο φανάρι, ενημερώνεις τον κόσμο ότι μετά δε θα μπορεί να παρκάρει, αλλιώς αντίο. Φάγαμε έτσι κάνα 25λεπτο να περιμένουμε απλώς για να γυρίσουμε από εκεί που ήρθαμε. Κατά τ’άλλα, νομίζω πως ο χώρος έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα. 20-22 χιλιάδες; Aν δεις ότι πας να κόψεις παραπάνω, ή άλλαξε χώρο ή αν είναι αργά… σταμάτα να κόβεις! Dead simple!

Photos / videos (εκ του μακρόθεν): v_era