Σαββατόβραδο στο ζεστό Αν Club, σε μια βραδιά κάπως μυστήρια. Μύριζε μπαρούτι η ατμόσφαιρα, αφού την επομένη θα είχε διαφόρων λογιών συλλαλητήρια, παρ΄ολαυτά η διάθεση μας (η ανάγκη μας) για καλή μουσική, υπερισχύει όλων. Αυτή τη φορά το μενού περιελάμβανε την παρουσίαση του νέου, τρίτου, δίσκου ενός πολύ αγαπημένου pop / rock συγκροτήματος, των Tango With Lions. Τη συναυλία άνοιξε ο Γάλλος τραγουδοποιός Octave Lissner (θα διαβάσετε για αυτόν παρακάτω) και συνολικά θα λέγαμε πως η βραδιά κύλησε όμορφα με τον κόσμο να φεύγει -σε γενικές γραμμές- ευχαριστημένος.

Στο Αν βρεθήκαμε από νωρίς καθότι είναι ωραίο το warm up με μια μπύρα και το να παρακολουθείς τους χώρους καθώς γεμίζουν. To… “γέμισμα” βέβαια είναι πλέον, συνήθως, ουτοπικό. Λίγο μετά τις 22.10 εμφανίστηκε στη σκηνή ο Octave Lissner. Αυτός, με την ωραία, ώριμη, soul φωνή και την κιθάρα του. Οι μακράν περισσότεροι απ’όσους βρέθηκαν στο χώρο, για ανεξήγητο για εμένα λόγο δε σηκώθηκαν από τις θέσεις που είχαν κάτσει, έτσι σχεδόν σε όλο το 25λεπτο set ο O.Lissner βρέθηκε απέναντι σε ένα ήπιο κοινό, χωρίς κίνηση, χωρίς κάτι να βλέπει που να μπορεί να ανεβάσει και τον ίδιο. Βέβαια, μόνο με μια κιθάρα, είναι όντως αρκετά δύσκολο να “πιάσεις” και να ανεβάσεις ένα κοινό-ειδικά αν δε σε ξέρει και δε το ξέρεις-. Σίγουρα όμως δεν τον βοηθήσαμε. Είπε 5 τραγούδια από τον επερχόμενο πρώτο προσωπικό του δίσκο, με αρκετά καλές στιγμές κατά την άποψή μου, όπως το groovάτο Hate To Love You και το πιο χαλαρό/ερωτικό Corners. Και τα δύο αξίζει να τα ακούσετε στο bandcamp του. Πάντως, live και σε τόσο ακουστική εκτέλεση, “έχασαν” πολύ.

Δείτε εδώ

Λίγο μετά τις 22.45, οι Tango With Lions ανέβηκαν στη σκηνή, εν μέσω χειροκροτημάτων από τον κόσμο που είχε πυκνώσει πλέον αρκετά. Θα έλεγα πως τα 150, ίσως και 200, άτομα που βρέθηκαν στο χώρο, πλέον θεωρούνται πολύ ικανοποιητικός αριθμός. Η frontwoman, Kat Papachristou, αφού μας καλωσόρισε, μας ενημέρωσε πως προφανώς θα ακούσουμε αρχικά όλο τον καινούριο δίσκο, The Light, απλά με αλλαγμένη-πιο ταιριαστή για live- σειρά τραγουδιών. Έτσι, το ξεκίνημα ήταν πραγματικά εντυπωσιακό. Μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, με ένα μοναδικό προβολέα να πέφτει πάνω στην Κατερίνα που τραγουδούσε με τηλεβόα, ακούσαμε το μεγαλοπρεπές και σκοτεινό L’ Ombre.

Ο νέος δίσκος έχει αρκετά ενδιαφέρουσες συνθέσεις, όμως το πρώτο single, Proof Of Desire, κατά την άποψη μου ξεχωρίζει με μεγάλη διαφορά. Δεν έχω σκοπό να μειώσω τα υπόλοιπα κομμάτια (ίσα-ίσα) αλλά να αναδείξω το συγκεκριμένο. Μιλάμε για το πλέον ανατριχιαστικό και επιβλητικό κομμάτι που έχει γράψει η μπάντα μέχρι σήμερα. Κάτι που νομίζω πως το ξέρουν και οι ίδιοι, γι’αυτό και στο encore (κατόπιν και απαίτησης του κόσμου) το ξανάπαιξαν. Και τις δύο φορές αξίζει να σημειωθεί πως στη σκηνή ανέβηκε μαζί με τη μπάντα και η Nalyssa Green όπου φυσικά με το εκπληκτικό θέρεμιν (ένα πολύ ενδιαφέρον -σχετικά άγνωστο- μουσικό όργανο που φέρνει στο μυαλό ήχους από ταινίες sci-fi), έκλεψε τις εντυπώσεις. 

Από τα συνολικά 9 κομμάτια του δίσκου θα ξεχωρίσω επίσης το αργόσυρτο The Go-Betweens, που όπως μας είπε και η ίδια η Κατερίνα από σκηνής, δε σχετίζεται με τη γνωστή Αυστραλιανή μπάντα, αλλά είναι εμπνευσμένο από το ομώνυμο βιβλίο του L. P. Hartley. Τέλος, πολύ ενδιαφέρον ήταν το americana ύφους What You’ve Become, που (σε αυτό αλλά τελικά μάλλον σε αρκετά κομμάτια) συνειδητοποίησα ότι η Κατερίνα μου θυμίζει αρκετά την φοβερή και τρομερή Alanis Morrissette. Να σημειώσω εδώ ότι στον ήχο της μπάντας το τρομπόνι (του σπεσιαλίστα Jim Staridas) δίνει μοναδικό χρώμα, κάνοντας τον πολύ ιδιαίτερο.

Αφού ολοκληρώθηκε η παρουσίαση του δίσκου ακούσαμε μερικά ακόμα κομμάτια (όπως τα όμορφα A Long Walk, Ιn A Bar, κ.α.). Πολύ μου άρεσε και η εκτέλεση του News όπου η τρομερά δεμένη και τέλεια καθ’όλη τη διάρκεια μπάντα, ξεσπάθωσε λίγο παραπάνω (χαμός στην κιθάρα από τον Dennis Morfis).

Φυσικά δε μπορούσε να λείπει το άλλο θεϊκό- κατά την άποψή μου πάντα- κομμάτι τους, Slippery Roads, με την κολλητική μελωδία (έχουν υπάρξει φορές που το σιγοτραγουδάω καθ’όλη τη διάρκεια μιας μέρας). Για να πω και ένα-ας πούμε- αρνητικό (στην προσπάθεια απλά να είμαι απόλυτα αντικειμενικός), θα έλεγα πως περίμενα αυτό το ξεσπάθωμα που ανέφερα παραπάνω να γίνει λίγο περισσότερες φορές, από μια μπάντα που είναι σαφές ότι “το΄χει”. Λίγο τζαμάρισμα παραπάνω ποτέ δεν έβλαψε κανέναν άλλωστε. Όπως και να έχει η μιάμιση περίπου ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα, η βραδιά ήταν εξαιρετική και απόλυτα αντάξια των Tango With Lions.

Φωτογραφίες / videos: v_era