Το τρομερό σερί με καταπληκτικά live από μπάντες που γνώρισαν τις καλύτερες στιγμές τους στα 70s-80s, στο Αν club συνεχίζεται. Δεν ξέρω πως πάρθηκε η απόφαση για τα live αυτά, αλλά μέχρι στιγμής (μιλάω πάντα για όσα έχω δει) δούλεψε καταπληκτικά, ανεξαρτήτως προσέλευσης. Sad Lovers and Giants στην αρχή, The Monochrome Set κάποιους μήνες μετά, και Theatre of Hate πριν λίγες μέρες, έδωσαν live που θα μνημονεύουμε για καιρό. Γίνεται να κολλήσει το μυαλό μας τόσο πολύ σε συναυλία που έδωσαν μπάντες που η καλή τους εποχή ήταν πριν 30-40 χρόνια; Γίνεται και παραγίνεται, με μία απλή και μοναδική προϋπόθεση (την οποία τηρούσαν στο ακέραιο και οι τρεις προαναφερθείσες μπάντες, με κορυφαία πιθανότατα τους Theatre of Hate): Να κάνουν συνειδητά ό,τι κάνουν, να το λέει η καρδιά τους, να μην είναι μία αρπαχτή.
The Black Capes

Το live ξεκίνησε με τους Black Capes, που βγήκαν μπροστά σε ελάχιστο κόσμο (μη τα ξαναγράφουμε, τα opening groups δε λένε τίποτα στο ελληνικό κοινό, ας το πάρουμε απόφαση). Ξεκαθαρίζω από την αρχή (και ανεξάρτητα από το δικό μου γούστο) πως το μουσικό ταίριασμα ήταν μάλλον λάθος. Είναι μια συζήτηση αυτή που ίσως αποτελεί θέμα άλλου κειμένου: Πρέπει τα συγκροτήματα που εμφανίζονται την ίδια βραδιά να έχουν μουσική συνοχή, ή είναι ενδιαφέρον να ακούς σε ένα live, διαφορετικά πράγματα; H άποψή μου είναι ότι πρέπει να υπάρχει μια κοινή αφετηρία στο μουσικό ύφος και στυλ, και αυτό επιβεβαιώθηκε και στο εν λόγω live. Δεν πιστεύω ότι το «φταίξιμο» πέφτει στη μπάντα. Νομίζω ότι απέδωσαν αρκετά καλά το gothic/stoner/ίσως και metal ιδίωμα τους, όμως ο κόσμος προτιμούσε να παραμείνει καθιστός. Πολλοί μάλιστα, κοίταζαν το κινητό τους και αυτό είναι πρόβλημα. Προφανώς ήθελαν κάτι άλλο να ακούσουν για warm-up, προφανώς η φάση Sisters of Mercy στο πιο βαρύ (και με ντραμς), Fields of The Nephilim ή Type O Negative στο λιγότερο metal, δεν τους είπε κάτι. Δεν τους αδικώ, όμως ξαναλέω ότι η μπάντα έκανε το καλύτερο δυνατό.

Set list
Wolf Child
Sarah
New Life
And I Wait
Rise
Grave
Never Die
Purple Heart
Theatre of Hate

Πάμε όμως στο ζουμί της βραδιάς. Ο φοβερός και τρομερός Kirk Brandon και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή με τον κόσμο (αρκετό για τα δεδομένα της βραδιάς και τις προβλέψεις μου, με δεδομένο ότι υπήρχαν και άλλα live στην πόλη) να τους αποθεώνει. Λίγο πριν την έξοδό τους μάλιστα, έτυχε να μιλήσω με έναν βρετανό ακόλουθό τους (που φωτογράφιζε το live), που με ενημέρωσε πως έχει ήδη δει μέσα στο Σεπτέμβριο πολλά live τους (ως Sphere of Destiny, με 2 -νομίζω- μέλη να είναι κοινά), ενώ θα δει και όλη την περιοδεία τους ως Theatre Of Hate. Μάλιστα μου είπε ότι μόλις δύο βράδια πριν, βρίσκονταν σε live σε επαρχιακή πόλη του Νησιού που δεν έπιασα από την προφορά του(χμ…googlιng… Winchester it is!). Σκέφτηκα πως είναι εντυπωσιακό και άξιο θαυμασμού το γεγονός ότι μεσήλικές και βάλε άνθρωποι ζουν τέτοιες ζωές και πραγματικά ήθελα να δω αν θα τα’βγάζαν πέρα κατά τη διάρκεια της βραδιάς.
Όχι μόνο τα κατάφεραν τελικά, αλλά πραγματικά δεν ξέρω σε ποιον να πρωτοκάνω αναφορά. Δε γνωρίζω και τα ονόματα τους με βεβαιότητα, αλλά ο ντράμερ (πιθανώς ο Criss Bell) ήταν εκπληκτικός! Βοηθά στην ανάδειξή του, βέβαια, και το γεγονός ότι τα περισσότερα τραγούδια τους στηρίζονται στα βροντερά ντραμς, είναι εμβατηριακού ύφους και άκρως επιθετικά. Πως να μην είναι άλλωστε όταν τα περισσότερα εμπεριέχουν έντονα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα στους στίχους. Ο μπασίστας (Stan Stammers) ήταν απίστευτος, γεμάτος ένταση, κίνηση και μπρίο. Και σε αυτόν φυσικά πέφτει μεγάλο βάρος, καθότι ο post punk έως (περισσότερο λόγω της φωνής) πρωτόλειος goth ήχος, σίγουρα βασίζεται και στο βαρύ, έντονο μπάσο. Ο εξαίρετος τρομπετίστας (ελπίζω να μην κάνω λάθος και να είναι ο Clive Osborne) γλύκαινε τον ήχο παραπέμποντάς με, στους Sad Lovers and Giants που είδαμε πριν λίγο καιρό, και όταν δεν έπαιζε τρομπέτα έδινε ρυθμό (και παλμό στον κόσμο) με τα παλαμάκια του. Ο κιθαρίστας «σωσίας του Βanderas και το ξέρω» (πιθανότατα ο) Andrian Portas (ex- Dollface, New Model Army), ίσως ήταν ο πιο ποζεράς της παρέας, αλλά έκανε σπουδαία δουλεία. Για τον Brandon, την ηρωική αυτή μορφή του rock, με έντονη τη σφραγίδα του σε πολλές μπάντες (The Pack, Sphere of Destiny, Theatre of Hate), τι να πρωτοπεί κανείς; Αρκεί να αναφέρω ότι αν μου έλεγε κανείς να διαλέξω αυστηρά 4 φωνές στο rock, σίγουρα η μία θα ήταν του Kirk (όχι πως έχει σημασία, αλλά οι υπόλοιπες τρεις θα ήταν του Plant/Led Zeppelin, του Maynard/Tool και του Astbury/The Cult). Η φωνή του εντυπωσιακά κρυστάλλινη και ανατριχιαστική, αλλά ακόμα και τις στιγμές που ίσως να μη μπορούσε να φτάσει στα «ύψη» του παρελθόντος, είχε την εμπειρία να το καλύψει. Συχνά δε, πήγαινε στην άκρη της σκηνής και άφηνε την υπόλοιπη μπάντα να τζαμάρει, να κάνει κόλπα στη σκηνή και κάθε μουσικός να σολάρει. Χαρακτηριστικό του βέβαια και το ψαρωτικό βλέμμα του… ημίτρελου! Φοβερός!

Στα του set τώρα. Οφείλω να πω πως δεν ήμουν ποτέ τρομερός γνώστης της καριέρας τους, ενώ και τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους -κακώς- δεν τις είχα ακούσει. Μοιραία λοιπόν το μεγαλύτερο “χτύπημα” το έριξα με τα παλαιότερα κομμάτια τους, κάτι που, όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις, συνέβη σχεδόν με όλους.
Mε το Original Sin μπήκαμε κατευθείαν στα βαριά ενώ ένα από τα αγαπημένα μου, αυτό που αδημονούσα να ακούσω, ευτυχώς ήρθε νωρίς: <span">Judgement Hymn, και μου φάνηκε ότι δεν υπήρξε ένας άνθρωπος στο venue που να μη χορεύει και να τραγουδά.Ακόμα και τώρα που ξαναζώ πάνω από ένα keyboard αυτές τις εμπειρίες, ανατριχιάζω. Να πω μπράβο στη v_era που κράτησε σταθερό χέρι και μπορούμε να ξαναδούμε τη φοβερή αυτή στιγμή.

Λίγο πριν ξεκινήσει το Americanos, ο Kirk θέλησε να πει κάτι σχετικό, μα απλώς ψέλλισε «θέλω να πω κάτι για τον Trump, αλλά δε θα το κάνω», με τον κόσμο να ξεσπά σε γέλια. Μεσολάβησαν μερικά φρέσκα, δυναμικά τραγούδια, τα οποία ενώ ήταν καινούρια (από το Κinshi<span"> του 2016 ή και νεότερα) είχαν αύρα και αίσθηση 70-80 (post punk) περιόδου. Έτσι έδεσαν μια χαρά με την όλη ατμόσφαιρα, αν και φυσικά όλοι μας περιμέναμε προς το τέλος μερικές δυνατές στιγμές του παρελθόντος. Όπως και έγινε βέβαια, με τα Incinerator, Propaganda και φυσικά το αδιανόητο έπος με τίτλο Do You Believe In The Westworld, σε ένα παραλήρημα μπάντας και κοινού. Τι ωραίες στιγμές μπορεί να μας χαρίσει η μουσική τελικά και πόσο “ένα”, αισθάνεσαι με ανθρώπους που δε γνωρίζεις καν! Θα ήταν πολύ πιο όμορφος, δίκαιος και βιώσιμος ο κόσμος που φτιάξαμε, αν περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονταν σε τέτοιες καταστάσεις όπως αυτή του Σαββάτου στο Αν. Ειδικά για το τελευταίο κομμάτι πάντως, καλύτερα να μιλήσει η εικόνα. Σίγουρα μία από τις δυνατότερες συναυλιακές στιγμές των τελευταίων χρόνων. (Απολαύστε το video παρακάτω).

Φυσικά η φάση δε θα μπορούσε να τελειώσει έτσι, χωρίς encore, και ας έσταζε ο ιδρώτας…! Έτσι επέστρεψαν και μας χάρισαν ακόμα 3-4 σπουδαίες στιγμές από ένα παρελθόν που τελικά ήταν μεγαλύτερο και αξιολογότερο απ’ όσο νόμιζα. Freaks, 63 (ακόμα και το αρκετά συμπαθές Omen of the Times) και φυσικά το φοβερό Legion, μας έστειλαν στα ουράνια.
Θα κλείσω με μία συμβουλή (ας μου επιτραπεί): Όσοι φίλοι του post punk ήχου (παλαιότεροι -λιγότερο- και νεότεροι) δεν έχουν στη συλλογή τους κάποιο άλμπουμ των Theatre of Hate, και κυρίως τα Ηe Who Dares Wins (Live) και Westworld, προτείνω να τα ψάξουν άμεσα. Θα συγκλονιστούν!
Set list
Original Sin (Ηe Who Dares, Wins, Live-1980)
The Hop (Ten Years After, 1993)
Triumph (Kinshi, 2016)
My Own Invention ( Love is a Ghost, 2000)
Façade (Kinshi, 2016)
Judgement Hymn (Westworld, 1982)
Given (ii, Heiwa, 2019)
Slave (Kinshi, 2016)
Americanos (Aria of the Devil, 1998)
Ukraine Girl (Black Irony, 2017)
The Swarm (Theatre of Hate-Westworld, xxv, 2007)
Day Of The Dog (Kinshi, 2016)
Incinerator (He Who Dares, Wins- Live, 1980)
Propaganda (He Who Dares, Wins- Live, 1980)
Do You Believe In The Westworld (Westworld, 1982)
Freaks (Westworld, 1982)
Omen Of The Times (Aria of the Devil, 1998)
63 (Westworld, 1982)
Legion (Ηe Who Dares, Wins, Live-1980)
*Τα περισσότερα τραγούδια (αναφέρομαι στα παλαιότερα) τα συναντά κανείς σε διάφορα LPs, 12’’, live άλμπουμ ή συλλογές. Εδώ αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια, στα οποία μπορείτε να τα βρείτε.

Photos/Videos:v_era