The Last Drive: Ένα από εκείνα -τα λίγα- ελληνικά συγκροτήματα που, σαν γέφυρες, ενώνουν διαφορετικές γενιές. Προσοχή: Δεν κερδίζουν απλά το…σεβασμό από τους νεότερους μουσικόφιλους, αλλά δημιουργούν ΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ, φρέσκους, οπαδούς. Ένα τεράστιο επίτευγμα και φοβερό παράσημο για τη μπάντα που είδαμε το Σάββατο, 19 Μαΐου. Το ανωτέρω συμπέρασμα εύκολα θα το έβγαζε ο οποιοσδήποτε ερχόταν στο live, καθότι το κοινό εκτός από πολυάριθμο και ενθουσιώδες είχε πραγματικά εντυπωσιακό ηλικιακό εύρος.

Κάθε εμφάνιση των Drive, αποτελεί ένα πάρτυ, μια συνεύρεση ανθρώπων που πέρασαν μεγάλο μέρος της συναυλιακής -και όχι μόνο- ζωής τους μαζί, και που ταυτόχρονα έχουν ανοιχτή αγκαλιά για να υποδεχθούν νεότερους σε ηλικία. Όλοι μαζί, έχεις την αίσθηση πως φτιάχνουν μια μεγάλη παρέα που εκτός από το να απολαμβάνει την ίδια μουσική από την αγαπημένη της μπάντα, μοιράζεται και τις ίδιες αξίες, έχει τον ίδιο τρόπο σκέψης. Έτσι τουλάχιστον θέλω να το βλέπω εγώ.

Ο χώρος, μας υποδέχθηκε από νωρίς (έπρεπε άλλωστε να είμαστε και μπροστά-μπροστά για τις φωτογραφίες που βλέπετε) και αργά αλλά σταθερά απέκτησε την εικόνα του «σχεδόν γεμάτου». Οι δε φάτσες που έβλεπες γύρω σου ήταν ανθρώπων ανυπόμονων αλλά και σίγουρων για τα ωραία που θα ζούσαν.

Ακριβείς στην ώρα εμφάνισης τους οι The Karamazov Project, ανέλαβαν να ζεστάνουν το κοινό και νομίζω πως τα κατάφεραν πολύ καλά. Δε θα πω πολλά για αυτούς γιατί θα ήθελα να τους ξαναδώ για οριστικά συμπεράσματα. Το σίγουρο είναι πως, για νέο συγκρότημα, ο πρώτος στόχος του να μη τους “καταπιεί” η μεγάλη σκηνή του Fuzz, επετεύχθη. Αυτό οφείλεται βέβαια και στην εμπειρία των μελών μεμονωμένα, αλλά και στην σφιχτοδεμένη εικόνα τους. Στα σαράντα περίπου λεπτά του set έδειξαν διάθεση και άνεση, και με τους rock’n’roll, alt.country/americana ήχους τους, σαφέστατα και κέρδισαν το κοινό. Καλύτερες στιγμές του set το We Agree That Love Disagrees (από το ομώνυμο EP του 2015, υπάρχει όμως και στο άλμπουμ του 2017) και το Under The Gun (εναρκτήριο στο περσινό πρώτο LP τους, Out Of The Woodwork).

Η ώρα για τους Drive είχε φτάσει. Επειδή βρισκόμουν στο κάγκελο δε μπορώ να είμαι σίγουρος ότι ήταν απόλυτα γεμάτος ο χώρος όμως ο Αλέξης Καλοφωλιάς και η παρέα του σίγουρα θα είχαν για άλλη μια φορά καταπληκτική “θέα” από το σκηνή. Δεν είναι και λίγο, μετά από τόσα χρόνια να βλέπεις τόσο πολύ κόσμο κάτω από τη σκηνή να έχει έρθει για εσένα και να παραληρεί.

Για αυτά θα σας μιλήσω περισσότερο, παρά για το set list. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι σχεδόν κάθε τραγούδι, τους σαν εισαγωγή, είχε μια ατάκα αφιέρωσης. Άλλοι ίσως να βρίσκονταν στο χώρο, άλλοι όχι, όμως όλοι οι φίλοι τους και όσοι τους βοήθησαν αυτά τα χρόνια είχαν θέση στην καρδιά τους. Και ήθελαν να τους το πουν. Αυτό για εμένα σημαίνει τα πάντα, και είναι ακριβώς αυτό που ενισχύει τη σχέση και με το κοινό τους, το οποίο ευχαριστούσαν συνεχώς. Αυτή την παρεΐστικη κατάσταση, αυτό το “στην υγεία σας” μετά από κάθε γουλιά μπύρας στο κενό μεταξύ των τραγουδιών.

Το set list μου φάνηκε πως ήταν χωρισμένο σε 2 μέρη. Σίγουρα στα καινούρια κομμάτια που θα παίζονταν για πρώτη φορά στην Αθήνα, δόθηκε μεγαλύτερη βάση. Στο πρώτο, ακούσαμε πολλά από τα μακρόσυρτα stoner/psych κομμάτια, τα οποία, live, με τα τζαμαρίσματα, έγιναν ακόμα μεγαλύτερης διάρκειας και ακόμα πιο πορωτικά φυσικά. Overloaded, The Wave, Devil May Care. Tο φοβερό Snakecharmer, το πιασάρικο Radio, και το αγαπημένο μου Always The Sun. Φοβερή στιγμή φυσικά το Killhead Therapy (απλά πάνω στο χαμό, δε θυμάμαι αν ήταν στο κυρίως set, ή στα encore). Αυτό το κομμάτι της συναυλίας, προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο.

Όμως, ο κόσμος, τους κάλεσε σε δύο encore, και αν δεν υπήρχε ένα -μικρό ελπίζω- πρόβλημα τραυματισμού στο τέλος, ικανούς τους είχα να έβγαιναν και για τρίτο. Σε αυτά, ακούσαμε περισσότερα “ανεβαστικά” garage/surf κομμάτια που σήκωσαν στον αέρα τους πάντες. Final Kick, Baby Its Real, I Love Cindy…πανικός! Πρέπει, εκεί στο τέλος να “χάθηκε” πολύς κόσμος, να “διαλύθηκαν” παρέες από το χαμό. Ελπίζω να βρέθηκαν έξω ξανά, στο τέλος.

Αυτές οι συναυλίες, που φεύγεις γεμάτος, που φεύγεις νιώθοντας ότι μόλις έζησες κάτι που «έγραψε» (η) ιστορία, που συνυπήρξες με φίλους σε κάτι σημαντικό, είναι από τις ωραιότερες στιγμές στη ζωή. Και η επιστροφή σπίτι μετά από κάτι τέτοιο, η πιο γλυκιά!

Αλέξη Καλοφωλιά, Γιώργο Καρανικόλα, Στέφανε Φλώτσιε και Χρήστο Μιχαλάτε, σας ευχαριστούμε.

Φωτογραφίες/videos: v_era