Κάτι γίνεται με την πλατεία Νερού. Όποτε αποφασίζω να βρεθώ εκεί, μια ντουντούκα φωνάζει στο αυτί μου: “Νερού. Νερού. ΝΕΡOY ΛΕΜΕ!”. Τα ίδια με τους Sigur Ros, αλλά τότε ή βροχή ήταν πολύ μικρότερης έντασης και χρονικής διάρκειας και παράλληλα ταίριαζε ιδανικά με τις μουσικές των Ισλανδών. Το Σαββατιάτικο ήταν άλλο πράγμα. Λες και δε θα ήταν αξιομνημόνευτη για χρόνια έτσι κι αλλιώς μια συναυλία του Cave -στην Ελλάδα που τον λατρεύει-, και περιμέναμε από κάποιον εκεί πάνω να μας το τονίσει.

Φτάσαμε νωρίς-νωρίς, μήπως εξασφαλίσουμε θέση μπροστά στη σκηνή, κάτι που, οριακά μεν, το καταφέραμε δε. Γρήγορη μπύρα ξεδιψάσματος και οι πρώτες γουλιές έγιναν συνοδεία των Ελλήνων Jack Heart and the Love Ghosts. Δε τους γνώριζα, όπως πιθανότατα οι περισσότεροι, αλλά ήταν αξιοπρεπέστατοι. Mου θύμισαν πάρα πολύ τους Stellastarr*, ο τραγουδιστής (Νίκος Κοκκολάκης) πραγματικά ήταν λες και είχε καταπιεί τον Shawn Christensen. Μόνο τα γυναίκεια backing vocals έλειπαν για να ολοκληρώσουν τον ήχο των προαναφεθέντων. Όπως και να΄χει, περάσαμε πολύ ευχάριστα και νομίζω πως αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί τους περισσότερο. Παράλληλα, θέλει και περίσσεια δόση τρέλας να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε τόσο ήλιο και τέτοια θερμοκρασία πάνω στη σκηνή για μισή και πλέον ώρα. (Γιατί, ΝΑΙ, στις 17.30 είχε καθαρό ουρανό και σχεδόν καύσωνα, τίποτα δε προμήνυε τον χαμό που θα ακολουθούσε…)

Μιλώντας για περίσσεια τρέλα, που να σας τα λέω για τους Protomartyr. Ήταν η μπάντα που ήθελα να δω περισσότερο, (εκτός, προφανώς, του Cave), και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί τους είδαμε ΤΩΡΑ, τώρα που “συμβαίνουν”, και όχι σε δέκα χρόνια. Δε φταίει η διοργάνωση προφανώς που στην Ελλάδα έχουμε 457 °C στις 18.00 και αναγκάστηκαν οι άνθρωποι να βγουν σε τέτοιες συνθήκες. Η μούρλα του φοβερού και τρομερού (γενικότερο στυλ που έφερνε κάπως στον Μark E. Smith) Joe Casey να βγει με κατάμαυρο κοστούμι και πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι πάνω σε τέτοιες συνθήκες, ήταν το λιγότερο αξιοπρόσεκτη! Συνδυασμένο δε, με το τσιγάρο και την “αποκάλυψη” νέας μπύρας από τις τσέπες κάθε φορά που τέλειωνε μία, ήταν όλα τα λεφτά. Φοβερή τετράδα μουσικών (πολύ “φάτσα” και κίνηση ο “βασικά έπρεπε να παίζω σε thrash metal συγκρότημα” μπασίστας Scott Davidson), καλή επιλογή κομματιών (My Children, φυσικά A Private Understanding, Windsor Hum μεταξύ άλλων), και προφανώς δεν τους χορτάσαμε. Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν τη σκηνή και άρχισαν να μας ταρακουνούν, σκεφτόμουν πόσο τέλεια θα είναι όταν τους δούμε σε κλειστό χώρο (να προλάβει να δει και τίποτ’άλλο ο Joe από Αθήνα, εκτός από το δωμάτιο του ξενοδοχείου του, όπως μας είπε). Είμαι σίγουρος ότι αυτό θα γίνει σύντομα…

Οι Wolf Alice, εμφανίστηκαν στην ώρα τους και για εμένα ήταν η ευχάριστη έκπληξη. Ένα μόλις κομμάτι είχα ακούσει και δε πολύηξερα τι να περιμένω. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι το όνομά τους (που παραπέμπει σε χαζοαμερικάνικη σειρά, η εφηβικό συγκρότημα για πάρτυ Αμερικάνικων Πανεπιστημιακών αδελφοτήτων με τίτλο κάποια ελληνικά γράμματα), τους αδικεί φρικτά. Τρομερά δεμένη alternative μπάντα, άλλη μία που “συμβαίνει τώρα” (και αυτό το πιστώνουμε στα θετικά του Ejekt), post punk δυνατό, τραγουδίστρια που όσο μινιατούρα είναι, τόσο τεράστιο δυναμισμό και άνεση στη σκηνή έχει. Το “λέει η καρδιά της” που λένε. To 45λεπτο live τους ήταν φοβερό (αρκετά κομμάτια μου άρεσαν, περισσότερο όμως το Space & Time, που μπορείτε να δείτε παρακάτω), και είναι ωραίο εκεί που είσαι χαλαρός και δε ξέρεις τι θα δεις, να σου σκάει τέτοια περίπτωση! Το χάρηκαν και αυτοί πολύ, τους εντυπωσίασε μάλλον η ανταπόκριση που είχαν από το κοινό. Έτσι είμαστε εμείς εδώ, το καλό το αναγνωρίζουμε και το εκφράζουμε κιόλας!

Οι Editors είναι μία ιστορία που πονάει τον γράφοντα. Γιατί είναι μια από τις μπάντες που αγάπησα πολύ από το ξεκίνημά τους και δε μου είναι εύκολο να γράψω κάτι κακό. Οπότε, παρακάτω στην αγκύλη θα βρείτε αυτά που θέλω και θα έπρεπε να γράψω, που σκέφτομαι αλλά που προσπαθώ να αποφύγω κιόλας, και εκτός παρένθεσης αυτά που μου είναι πιο εύκολο να γράψω.

[- Για τη μπάντα αυτή αισθάνομαι όπως με τους U2. Την έως Zooropa εποχή, που τους λάτρεψα και την μετέπειτα, που εξαφανίστηκαν για εμένα. Οι Editors μέχρι και τον τρίτο δίσκο (In This Light and on This Evening, 2009) ήταν μια εξαιρετική post punk μπάντα, με ήχο πρωτόλειο, ωμό, σε αρκετές περιπτώσεις αντιεμπορικό αλλά και με διάθεση για πειραματισμούς, βλέπε τον προαναφερθέντα δίσκο. Μια ποζεριά υπήρχε από τον frontman Tom Smith αλλά οκ, την λες έως και δικαιολογημένη. Μετά, κάποιος τους έπεισε ότι μπορούν να γίνουν οι νέοι “τεράστιοι”. Nα γεμίζουν γήπεδα, να το σκίσουν σε ποζεριά όλοι (με προεξέχοντα τον φοβερά χαρισματικό, ταλαντούχο και προικισμένο ΚΑΙ με εξωτερική ομορφιά Tom) να στρογγυλέψουν τον ήχο τους, να τον κάνουν πιο εύπεπτο, εμπορικό και anthemικό και γενικώς να πάρουν τον Coldplay δρόμο. Αυτό είδαμε -και- χτες…]

Πάμε στα εκτός αγκύλης τώρα…

Μετά το χαμό της καταιγίδας, που πήγε πίσω την έναρξη του live των Editors κατά μιάμιση περίπου ώρα, αυτοί (προφανώς σε συνεννόηση με Cave και Ejekt) αποφάσισαν να βγουν με εξαιρετικά κουτσουρεμένο set list ώστε να προλάβουν να γίνουν και τα δυο live χωρίς να… μας βρει το επόμενο πρωί. Νομίζω ορθότατη επιλογή, καθότι δε θα ήταν πρέπον να μειώσει τη διάρκεια του live του το πρώτο όνομα. Το set ήταν, νομίζω, ΑΚΡΙΒΩΣ ότι χρειαζόταν ο κόσμος εκείνη τη στιγμή. Πολλά παλιά -γνωστά και δυνατά- κομμάτια (Smokers Outside The Hospital Door, An End Has A Start, The Racing Rats, Papillon ελάχιστα καινούρια (έπρεπε να μπουν και αυτά, όπως το -εξαιρετικά παιγμένο και με την τυχαία υποβοήθηση της ατμόσφαιράς του από βεγγαλικά που έπεφταν σε γειτονικό σημείο της πόλης- Violence αλλά και το Sugar) και ένα σύνολο που ξεσήκωσε τους πάντες. Τον Tom Smith, να χτυπιέται πάνω στη σκηνή, να παίζει πιάνο (κλασσικά) να πλησιάζει συχνά το κοινό και όλη η μπάντα να βοηθά στο να ξεχάσουμε ότι είμαστε μουσκίδι. 45 πολύ ξεσηκωτικά λεπτά! Μια χαρά λοιπόν!

Θα πρωτοτυπήσω και δε θα γράψω πολλά για τον Cave, θα διαβάσετε παντού και θα μάθετε (αν δεν έχει γίνει ήδη από τα social media) τα πάντα σχεδόν, σα να ήσασταν εκεί. Ξαναήρθε και σχετικά πρόσφατα οπότε οι διαφορές με την προηγούμενη συναυλία δεν είναι δα και χαώδεις, αν εξαιρέσεις ότι τον είδαμε με τη συνοδεία νερού που έσταζε εντός των παντελονιών μας. Το βασικό που κρατάω είναι ότι ο άνθρωπος είναι τεράστιος performer (όπως είπε φίλος “απορώ δηλαδή, οι νεότεροι frontmen σε μπάντες, τον έχουν δει τι κάνει; Δεν αισθάνονται λίγο…οκνηροί, το λιγότερο;”) αεικίνητος, στιβαρός, υπερβολικά συναισθηματικός και ταυτόχρονα επιθετικός και νευρικός. Οι δε Bad Seeds είναι το απόλυτο στήριγμα του. Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα μπορούσε να ΕΙΝΑΙ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ o Cave χωρίς τον Warren Ellis (ο τύπος είναι απλά θεότρελος! Θεότρελος και απίστευτος μουσικός! Αυτά που παίζει σίγουρα πηγάζουν από τον παράδεισο- ή την κόλαση, θα σας γελάσω-) και την παρέα του. Στα του set list, απλά να αναφέρω ότι μεταξύ άλλων ακούσαμε τα Do You Love Me, From Her To Eternity, Loverman, Girl In Amber, Jubilee Street, The Weeping Song, Push The Sky Away (με τον Cave σε όλα να "βάζει" και τον κόσμο στο show) και φυσικά στο encore που τον κάλεσε ο κόσμος δε γινόταν να μην ακουστεί το The Mercy Seat.

Αν δε το έχετε κάνει ποτέ, κάντε ένα δώρο στους εαυτούς σας, πηγαίνετε σε ένα live του Nick Cave.

Αντί επιλόγου, σας προτρέπω να δείτε το παρακάτω video. Ο τύπος έκανε 3(!!) φορές κίνηση να πέσει μέσα στο κοινό (αν δε κάνω λάθος τον αριθμό, γιατί έτσι όπως γύρναγε σε όλο το χώρο δεν είσαι ποτέ σίγουρος ότι τα είδες όλα) και στις 2, βρεθήκαμε να του κρατάμε το πόδι, να τον στηρίζουμε για να μη φύγει από τη σκηνή. Θαυμαστή δε η ψυχραιμία της v_eraς που με το ένα χέρι κράταγε πόδι, με το άλλο ψιλοκράτησε την κάμερα και το αποτέλεσμα μπορείτε να το δείτε παρακάτω! Νομίζω θα σας πείσει για το πετυχημένο του live, και του πόσο πραγματικά άξιζε τον κόπο το νερό που φάγαμε.

Απολαύστε το δυνατό video σε… σκηνοθεσία v_eraς, Nick Cave και…τύχης.

Κάποια ακόμα videos παρακάτω:

Υ.Γ: Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με τα της διοργάνωσης γιατί τα έχω γράψει αρκετές φορές, τα έχω συζητήσει με φίλους ακόμα περισσότερες και καταντά κουραστικό. Επειδή όμως είδα “χαμούλη” στα social media, θα γράψω μερικά πράγματα.

Με το Ejekt δεν είχα πολύ στενή σχέση και αιτία ήταν το σκηνικό που έχει συμβεί με τους Underworld πίσω στο 2007 και τη στάση της διοργάνωσης απέναντι στον κόσμο μετά το συμβάν. Παρόλ’αυτα, οφείλω να πω πως υπάρχει βελτίωση. Δε ξέρω αν αυτή είναι αρκετή, είναι ικανοποιητική για το κοινό ή όχι, αλλά γενικώς τα πράγματα στο θέμα της πραγματικής προόδου (και όχι των συνθημάτων σε πανό ή στους… τίτλους κομμάτων) κινούνται πολύ αργά στην Ελλάδα. Θέλω να πω, ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να πας το …1990 σε ένα φεστιβάλ στο εξωτερικό, να ξαναπάς το 1995, το 2000, το 2003 να δεις τι κάνουν, πως το κάνουν, να το μεταφέρεις και προσαρμόσεις στα ελληνικά δεδομένα. Και όμως αυτό δε γίνεται, ή -πιο σωστά- γίνεται με πολύ αργούς ρυθμούς. Στα της βελτίωσης λοιπόν, πρέπει να πω ότι έγινε αξιέπαινη προσπάθεια να συμμαζευτεί ο χαμός που προκάλεσε η (όχι τόσο πρωτοφανής πλέον) καλοκαιρινή καταιγίδα. Η προσπάθεια έγινε και πρέπει να σημειωθεί. Το αν για κάποιον αυτό είναι αρκετό ή όχι, είναι άλλο θέμα….

Still Wet αγαπημένε μας Nick… Εις το επανιδείν, και ελπίζω αυτό να γίνει σύντομα.

Φωτογραφίες / videos: v_era