Θα μπω κατευθείαν στο ζουμί. Δε βάζεις μπάντα να παίξει στις 4.30 καθημερινής, ούτε καν στις 5.30 (και δε μιλάω για τη ζέστη γιατί αυτή είναι αναπόφευκτη). Σίγουρα όχι αν το live γίνεται 37 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο. Δε το κάνεις, τέλος! Εκτός αν έχεις ανακαλύψει το διακτινισμό και μαζί με το εισιτήριο έχεις εξασφαλίσει 1 ώρα off σε όσους δουλεύουν 9-5. Σε πολλούς δηλαδή!
Ξεκινάω με γκρίνια αλλά υπόσχομαι να κοπεί εδώ. Απλά δεν είδαμε Coretheband και Get Well Soon και χωρίς να είναι δικό μας το φταίξιμο, δε θα μάθετε από εδώ πώς τα πήγαν. Jacob και Konstantin sorry αλλά κάπως πρέπει να βγει το μεροκάματο!
Κατά τα λοιπά…
Φτάσαμε γύρω στις 7. Στην ατμόσφαιρα δυο πράγματα κυριαρχούσαν: Οι πενιές του Miles Kane που μόλις είχε ανέβει στη σκηνή και η μυρωδιά του «ψημένου» δέρματος από…το κάψιμο του ήλιου που ακόμα στεκόταν ψηλά, αγέρωχος και μας θύμιζε επιτέλους για τα καλά ότι έχουμε καλοκαίρι! Ο συν-ιδρυτής (μαζί με τον Alex Turner που θα βλέπαμε αργότερα) των φοβερών The Last Shadow Puppets, αν και καλύτερος απ’ότι περίμενα, δε κατόρθωσε να με τραβήξει άμεσα μπροστά. Η μπύρα είχε προτεραιότητα. Και επειδή πρέπει να τονίζουμε τα καλά ενός festival (στην Ελλάδα, που έχουμε το συνήθειο να γκρινιάζουμε λίγο), υπήρξαν μεν ουρές (α! τρελαίνομαι, αν δε δω ούρα δεν πάω καν για μπύρα, πάγια αρχή. Κάτι παθαίνω!), όμως τα bar και τα ταμεία ήταν πάρα πολλά και έτσι η αναμονή ήταν μικρή. Πάντως το 5 ευρώ/μπύρα είναι τσουχτερό.
Ο Miles, λοιπόν, στο -όσο προβλεπόταν- περίπου μίας ώρας set, ήταν απλά “παλέψιμος”. Ο ήχος του είναι ελαφρώς παρεμφερής με αυτόν των LSP είναι η αλήθεια, αφού σε στιγμές ξεχνιόμουν και έψαχνα να βρω τον Alex κάπου στη σκηνή. Όμως, κάτι αλλάζει στις solo δουλειές του και τον κάνει στα αυτιά μου να ακούγεται μάλλον παρωχημένος. Περισσότερο από τις αντιδράσεις του κόσμου καταλάβαινα ότι “τώρα το πάμε για hitακι” (π.χ. στα Inhaler, Rearrange) και κάπως αυτό με έπειθε να δώσω σημασία. Σε γενικές γραμμές ο κόσμος άρχισε να σαλεύει πραγματικά στα τελευταία 3 κομμάτια, με πρώτο τη διασκευάρα στο θεϊκό Hot Stuff της Donna Summer, που το ακολούθησαν το επίσης groovάτο Coup De Grace και το ωραίο Come Closer που τον βοήθησε να τελειώσει πολύ “επικοινωνιακά” το live. Βέβαια, όταν ο κόσμος αρχίζει να περνάει πραγματικά καλά, μόλις παίζεις διασκευή, οκ, κάτι δε κάνεις και πολύ καλά! Α! Για να μη το ξεχάσω: Ζήτω η ντράμερ του!
Θα ξεχαστεί γρήγορα το live αυτό. Πάμε για τη δεύτερη μπύρα…
Πιάνομαι από τη λέξη “παρωχημένος” της προηγούμενης παραγράφου, για να περιγράψω ΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ οι Alt -j. Η μεγάλη έκπληξη για εμένα της βραδιάς! Ίσως και για αρκετούς ακόμα, όχι όμως για πολλούς που έβλεπα γύρω μου στις πρώτες 10-15 σειρές, που είχαν έρθει πολύ ψιλιασμένοι και διαβασμένοι αφού τραγουδούσαν στίχους και έδειχναν απόλυτα προετοιμασμένοι για το τι θα δουν. Και τι ήταν αυτό; Μία μπάντα πολύ φρέσκια, ένας ήχος ιδιαίτερος, “δικός τους”, με μίξη dark wave, new wave, folk, synth pop, indie και 3 μουσικούς εξαιρετικούς. Φυσικά όλο αυτό στηριζόταν πάρα πολύ στα ιδιαίτερα φωνητικά του Joe Newman που χρωματίζουν τις συνθέσεις με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Παράλληλα μου άρεσε πολύ και το οπτικόακουστικό κομμάτι. Η μπάντα (synths, κιθάρα/φωνή και ντραμς) έπαιζε ανάμεσα σε φωτεινές στήλες που άλλοτε απλά άλλαζαν χρώματα, άλλοτε έδειχναν να κρατάνε το ρυθμό. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα Taro, Matilda το catchy Intro (από το An Awesome Wave του 2012) και το φοβερό Breezeblocks (τι ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ!;) που απογείωσε το live τους. Ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπαμε στην Ελλάδα, και θα χαρούμε πολύ να τους ξαναδούμε, ειδικά σε κλειστό χώρο.
Στο μεταξύ, επιστρέψαμε για νέες μάρκες για μπυρίτσα, καθότι υπολογίσαμε λάθος τη… δίψα μας. Να πω σε αυτό το σημείο κάτι που παρέλειψα. Στο TerraVibe είχα να πάω καιρό και οφείλω να παραδεχθώ ότι στον τομέα των εγκαταστάσεων έχει βελτιωθεί πολύ! Πλησιάζει αρκετά το επίπεδο των Ευρωπαϊκών φεστιβάλ! Κλείνει η παρένθεση.
Και πάμε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς.
Ποιος θα το περίμενε όταν βγήκε το πρώτο άλμπουμ των ταλαντούχων ασχημόπαιδων από το προάστιο του Σέφιλντ, πίσω στο 2006, ότι 12 χρόνια μετά, θα μιλάγαμε για ένα supergroup στο οποίο για τη συναυλία τους στη Μαλακάσα θα έβλεπες πούλμαν με πινακίδες από όλη την Ελλάδα και μπόλικα (αν είδα σωστά) από κοντινές Βαλκανικές χώρες…
Αμ ! Θα το περίμενε ποτέ λέτε, ο “αλητάκος” Alex Turner, ότι θα έβγαινε πάνω στη σκηνή του TerraVibe ως νέος Bono (γυαλιά ηλίου, μαλλί κολλημένο προς τα πίσω, ύφος loverboy), και ότι στη λαοθάλασσα μπροστά του, το 60-70% θα ήταν νεαρά κορίτσια 13-20 ετών, παραλλυρούντα σε κάθε του κίνηση και βλέμμα, σε μία απίστευτα καλά σκηνοθετημένη -vintage ύφους- παράσταση! Εγώ δε θα το πίστευα, αλλά οκ, εγώ δεν είμαι promoter, σκηνοθέτης συναυλιών, στέλεχος πολυεθνικής δισκογραφικής ή οτιδήποτε τέτοιο. Εγώ, απλά ακούω. Και όσο και αν με «χαλάει» κάπως το σκηνικό αυτό της… «ρουβίλας», από την άλλη δεν μπορώ να παραβλέψω ότι τουλάχιστον όλο αυτό γίνεται σε μια rock συναυλία, με καλή μουσική και ότι όλος αυτός ο κόσμος που παραληρεί ακούει κάτι αξιοπρεπές, δε βρίσκεται σε μπουζουκοναό της παραλιακής. Και αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει. Παράλληλα δε νομίζω ότι έγιναν ποιοτικές εκπτώσεις στη μουσική της μπάντας, προκειμένου αυτή να μετατραπεί σε stadium rock group (όπως συνέβη ας πούμε σε Coldplay, Muse κ.ο.κ.). Δικαίωμα σε ένα μέτριο δίσκο (όπως είναι ο φετινός τους, Tranquility Base Hotel & Casino) έχουν όλοι.
Από κομμάτια, η set list ευτυχώς είχε απ’όλα. Λογικό να ξεκινήσουν με φετινό τραγούδι (Four Out of Five, πιθανότατα το καλύτερο του Tranquility) αλλά στη συνέχεια δεν έμεινε κανένας παραπονεμένος. Και Do I Wanna Know? και Brianstorm (χαμός!), και Don’t Sit Down ‘Cause I’ve Moved Your Chair και I Bet You Look Good… και RU Mine?. Στο encore, Star Treatment (έως βαρετό αλλά με λίγο πιανάκι και καλή σκηνοθεσία όλα γίνονται) αλλά και οι ύμνοι Arabella και -παρέα με τον Miles Kane- το φοβερό 505 (κατόπιν ισχυρής απαίτησης του κοινού) φρόντισαν να μας αποχαιρετίσουν δυνατά! Μιάμιση ώρα μετά (ακρίβεια απίστευτη με το ρολόι να δείχνει 00.00), το live έλαβε τέλος και σαφώς όλοι φύγαμε ευχαριστημένοι. Όλα πήγαν καλά. Χωρίς πολλούς αυθορμητισμούς, ούτε από το κοινό ούτε και από την μπάντα. Όλα πήγαν προβλεπόμενα καλά! Λογικά, και όσο και αν αντιμετωπίζουν «αποθεώσεις” και “κοσμοσυρροές” κατά κανόνα πλέον στις συναυλίες τους, θα το χάρηκαν και οι ίδιοι, τόσο που να ελπίζουμε πως θα τους ξαναδούμε σύντομα.
Υ.Γ: Παιδιά, κάντε κάτι εκεί με την έξοδο στην Ανατολική πύλη! Θα χαθεί κόσμος λέμε…(και θα τον βρούμε κάνα μήνα μετά). Βάλτε ένα-δύο, και τρία μη σου πω, φωτάκια, σα τυφλόμυγες περπατάγαμε κάνα τέταρτο μέχρι να βρούμε δρόμο!
# Οι φωτογραφίες είναι να τις “κλαιν’ και οι ρέγγες”, όμως έλειπε η φωτογράφος (v_era) και εγώ αντί να το παλέψω να βγάλω καμιά φωτογραφία της προκοπής, χόρευα και έπινα. Δε πάμε πουθενά έτσι… (ευτυχώς, κάπως το έσωσε φίλος που είχε λίγο περισσότερη όρεξη να ΚΛΙΚάρει).-
